Σάββατο 7 Μαρτίου 2015




ΕΥΤΥΧΕΙΣ ΕΡΑΣΤΕΣ

Τώρα δε φοβάμαι πιά την αστάθεια σου
η θλίψη μου δάμασε τις άγριες απειλές
του φευγιού σου
σ’ αυτήν όρκισα τα δάχτυλα μου
να μη σε γυρέψουν
στον ύπνο μου μόνο θα σε βλέπω
με αχτένιστα μαλλιά
να χαμογελάς και θα ξημερώνει
κι όταν ξεστρατήσεις σε απόμερους τόπους
με μια άβυσσο στους ώμους
θα αφήσω ελεύθερο και τον τελευταίο πόνο
αυτόν που έκρυψα καλά
στην καινούργια μέρα.



Έλενα Λυμπεροπούλου


.................................................................................







ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙΣ

Σε σκέφτομαι
με ένα χαμόγελο μισό
με μια σκιά θλίψης στα μάτια
με ένα γύρισμα του κεφαλιού προς το μέρος μου
με ένα βότσαλο στα χέρια
Σε σκέφτομαι
στα σκαλάκια απομεσήμερο
στον πύργο που ξέχασαν να χρωματίσουν
στη στάση να περιμένεις
στο σταθμό της ζωής σου
να αναστενάζεις
Σε σκέφτομαι



Μαρία Τσιράκου


.........................................................................




Αχ! αυτή η καρδιά
ελαττωματική.
Κι οι σχέσεις ρημάζουν
σαν προπολεμικές στέγες



Κωστής Νικολάκης




.....................................................



Είχα ένα κυπαρίσσι στο στήθος μου
και το' κοψα. Τώρα η ρίζα σαν χταπόδι
μου τρυπάει την καρδιά.

Δε μου' μεινε τίποτα πια να μοιράσω-
γυρίζω σταχομαζώχτρα στα μέρη που
πέρναγα σαν αστραπή με τ' άλογο
ξεσέλωτο.



Δημήτρης Παπακώστας




H ΦΥΛΑΚΗ

Σφύριξε σχόλασμα
το γύρω γύρω
στην αυλή
οι χωροφύλακες
φτυαρίσαν έναν έναν
κακοποιό
στο κελί του

Το κελί είναι στέγη
οι φυλακές
είναι πύργοι
οι χωροφύλακες
είναι φτωχοί
οι καταδικασμένοι
προσπαθούν να ζήσουν
όπως εμείς



Αλίκη Γιατράκου Fossi
..............................................................

Δεσμώτρια λανθάνουσας μνήμης
άλλη μια νύχτα,κυνηγώ τη σκιά σου.
Ακουμπώ στην απουσία σου
τις ελπίδες μου ματώνω.
Ανακτώ στιγμές.
Μνήμες αγαπημένες,με πιάνουν απ΄το χέρι.
Κυλούν στις φλέβες μου
αγκομαχώντας δανεικές αναπνοές.
Να εισπνέω την δική σου ουσία.
Να κλείσω τα βλέφαρα
να αποξεχαστώ...
Για κοίτα όμως...
Δες,πως φεύγουν έτσι οι στιγμές.
Ήσυχα και αθόρυβα
όπως κυλάει ένα δάκρυ
απ΄την άκρη του ματιού.
Και πως να τις κρατήσω.
Τη δίψα της ψυχής
πως να τη σβήσω..



Ευαγγελία Λυμπεροπούλου

......................................................................










ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΙΣΜΕΟΥΣ ΚΡΟΤΑΦΟΥΣ
(Σε όσους χάθηκαν το '90)
 

Οι φίλοι έφυγαν χωρίς να χαιρετήσουν. Χάθηκαν ανάμεσα σε στήθη λευκά θηλάζοντας ύπνο.
Για αυτό επιστρέφω τις
νύχτες στ' όνειρό μου. Ένα εκκρεμές στα δόντια του άγριου καιρού. Πέφτω, τα χέρια απλώνοντας για να τους φτάσω.
Αλλά στο παγωμένο χορτάρι, ίχνη τους ματωμένα. Στους ανθισμένους τους κροτάφους
μαζεύω λουλούδια πορφυρά. Κλείνοντας στις χούφτες μου την απορία που βαριανασαίνει
στα χείλη τους. Δεν ήταν Γη αυτή, ήταν νερό. Με την ψυχή του στριμωγμένη. Σαν
καθρέφτης ετοιμόρροπος μιας χώρας μακρινής .
Οι κήποι του ύπνου μου πνιγμένοι στα νυχτόβια άνθη.
Με μάτια κόκκινα καμένα από το φως. Τα σχοινιά τους,
έντρομα φίδια κρέμονται από το ταβάνι.
Με τα παπούτσια τους σφιχταγκαλιάζοντας ένα ενδεχόμενο,
θρεμμένο σε χώμα παρθένο.




Eλένη Ντούξη 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου