ΠΥΡΚΑΓΙΑ

Πέταξες το τσιγάρο σου
στ' αθώο μου χωράφι
και το λαμπάδιασες...


Βασίλης Μ. Νικολαΐδης

        EΠΙΝΙΚΙΟ

Απόψε δεν θα ρθω. Χαίρομαι τόσο
να σε σκέφτομαι στην απορία σου
να βλέπεις το ρολόι με αγανάχτηση.

Απόψε που θα περιμένεις μπρός στο σινεμά
δεν σου ζητώ να καταλάβεις τι σημαίνει
μια μικρή, πρόσκαιρη νίκη
γι' αυτούς που έχουν κατά κράτος ηττηθεί.



Νίκος Βασιλειάδης

Ευγνωμονώ τις ελλείψεις μου
ό,τι μου λείπει με προστατεύει
από κείνο που θα χάσω
όλες οι ικανότητές μου
που ξεράθηκαν στο αφρόντιστο χωράφι της ζωής
με προφυλάσσουν από κινήσεις στο κενό
άχρηστες, ανούσιες.
Ό,τι μου λείπει με διδάσκει
ό,τι μου ‘χει απομείνει
μ’ αποπροσανατολίζει
γιατί μου προβάλλει εικόνες απ’ το παρελθόν
σαν να ‘ταν υποσχέσεις για το μέλλον.
Δεν μπορώ, δεν τολμώ
ούτ’ έναν άγγελο περαστικό
να φανταστώ γιατί εγώ
σ’ άλλον πλανήτη, χωρίς αγγέλους
κατεβαίνω.
Η αγάπη, από λαχτάρα που ήταν
έγινε φίλη καλή
μαζί γευόμαστε τη μελαγχολία του Χρόνου.
Στέρησέ με -παρακαλώ το Άγνωστο-
στέρησέ με κι άλλο
για να επιζήσω.



Kατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

Η  ωραία  εποχή

Νηστικό  χαμένο  παγωμένο

Ολομόναχο  χωρίς  δεκάρα

Ένα  κορίτσι  δεκάξι  χρονών

Όρθιο  ακίνητο

Στην  πλατεία  της  Ομόνοιας

Το  μεσημέρι  στις  δεκαπέντε  Αυγούστου .

JACQUES PREVERT

     MIA XΑΡΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΣ

Μια χαρά τα κατάφερες
να κάνεις αποικία το κορμί μου
δυνάστεψες απάνω μου
όσο ο νεωτερισμός της αποικίας κράτησε
ώσπου αποθησαύρισες ό,τι όμορφο υπήρξε
κι ένα καλό πρωί εξαφανίστηκες

Ίσως να βρήκες νέο έδαφος
καινούργιους χώρους για λεηλασία.



Λευτέρης Παπαστυλιανού

      ΤΑ ΠΑΤΗΤΗΡΙΑ

μπαίνω κρυφά στην έρημη αποθήκη

παλιά βαρέλια και
                            μαδέρια σκόρπια
νιώθω τη μυρωδιά του σάπιου ξύλου
και του ξινού κρασιού
                                  -και το κορίτσι
βγάζοντας το κεφάλι απ' το βαρέλι
δεν έχουν τρύγο λέει στον κάτω κόσμο
δεν έχουν πατητήρια δε γιορτάζουν

και με κοιτάζει με θλιμμένα μάτια



Ορέστης Αλεξάκης

ΕΡΩΤΙΚΟ

Έσπρωξα πίσω τη μοναξιά μου
συναντώντας μπροστά μου τη γυναίκα.
Βραδιάζοντας μέσα της εικόνες
από θαλασσινά τοπία
νερά λευκά που τα χρωμάτιζε στο φίλντισί της η σελήνη.
Κι απάνωθέ τους γαλαχτότερος
ξενυχτισμένος γλάρος
ο έρωτας μου.



Γιώργος Μοράρης

Αν δεν θες από μένα
έρωτα, τι θες;
Συζήτηση;
Πάνε οι εποχές που καθόμουνα
φρόνιμα. Σκεπτόμενος. Υπέφερα.
Τώρα θέλω να ξεχνιέμαι στα κρεβάτια.

Σπύρος Θεριανός

……………………………………..

Δεν αγαπώ το βιβλίο
που τύπωσα
τόση θλίψη, φόβος, θυμός
δεν είναι το παιδί που περίμενα
είναι προϊόν βιασμού.

Μαρία Αναγνωστοπούλου

............................................................

Πίτσα, ίντερνετ,
πράσινες μπύρες.
Μετρώ τα λάικ
στο φέισμπουκ.
Με 4798 φίλους
μόνος μου να τρώω
κάθε βράδυ

Σωτήρης Παστάκας

……………………………………….

H ανταύγεια

Όταν το φως περνά τα φύλλα
πλέκοντας δίχτυ πάνω
στο πρόσωπό σου

τα μάτια σου τρεμοσβήνουν
όπως τα κοχύλια στο βυθό

πώς να κρατήσω στην καρδιά μου
το χαμόγελό τους
που γλυστράει όπως το κύμα
όπως το φως...


Θεοδώρα  Ντάκου

...............................................................

Τα πουλιά δεν ξέρουν τ'όνομά τους
μήτε τον κυνηγό που τα σκοτώνει


Πέτρος Χρονάς

............................................................

Μ' αγαπάει το ραδιόφωνό μου
Με φροντίζει η μπανιέρα μου
Μου χαρίζει τρυφερότητα η κουβέρτα μου


Ειρήνη Βασιλάκη

……………………………………………

Ας μού' ταζες λοιπόν κι εμέναν' ουρανέ
μια φώσφορη παλάμη
να την κουνήσω τυχαία κι απαλά
ν' ανάψει το φεγγάρι.

Εσμεράλδα Γκέκα

……………………………………………

Tώρα πέθανα πιά. Ησυχάστε
Το σώμα μου λιώνει πολύ πιο κάτω
από υπόγεια σινεμά και ταβέρνες.
Μόνο να, ο υπόγειος σιδηρόδρομος
    χείμαρρος
τον ύπνο μου ταράζει.



Γιώργος Χρονάς

                     FAIRY

Για  την  Ελένη   έκαναν  συνωμοσία  οι  χυμοί  που  καλλωπίζουν  τα  φυτά  μέσα  στις  αγνές  σκιές  και  οι  ατάραχες  διαύγειες  μέσα  στην  αστρική  σιγή.  Η  ζωντάνια  του  καλοκαιριού  έδωσε  εμπιστοσύνη  στα  μουγκά  πουλιά  και  η  απαιτούμενη τεμπελιά  σε  μια  βάρκα  του  πένθους  χωρίς  αξία  από  τους  όρμους  των  νεκρών  ερώτων  και  των  αρωμάτων  που  ξεθύμαναν.

  -Μετά  η  στιγμή  της  ξεκούρασης  των  ξυλοκόπων  γυναικών  μες  στη  βοή  του  καταρράχτη, κάτω  απ’ το  γκρέμισμα  του  δάσους,  η  κωδωνοκρουσία  των  ζώων  μέσα  στην  ηχώ  των  κοιλάδων,  και κραυγές  από  τις  στέπες .-

     Για  την  παιδική  ηλικία  της  Ελένης  ανατρίχιασαν  τα  άβατα  των  δασών  και  οι  σκιές,- και  των  φτωχών  το  στήθος,  κι  οι  θρύλοι  του  ουρανού.

     Και  τα  μάτια  της  κι  ο  χορός  της  ανώτερα  ακόμη  μέσα  στα  πολύτιμα  θραύσματα,  στις  ψυχρές  επιρροές,  στη  χαρά  της  διακόσμησης  και  της  μοναδικής  ώρας. 

ARTHUR RIMBAUD

    ΣΤΑΣΗ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟΥ

Ανυποψίαστη κι ωραία  έφευγες
Με το λεωφορείο της γραμμής
Τα μάτια μου γεμάτα ακόμα απ' την ομορφιά σου
Το μυαλό μου ναρκωμένο απ' τη γλύκα σου

Θα σταθώ στο μέρος που στεκόσουνα
Ν' ανασάνω τον αέρα που σε τύλιξε
Να μασώ ό,τι απόμεινε απ' την αναπνοή σου.



Λάκης Κοντογιάννης

Πλατιά που ήταν η Σταδίου
καθώς χωρούσε
το μεσημέρι το εύχυμο,
τον ανδρισμό σου,
και μένα
βαδίζοντας πλάι σου
σε απόσταση
μιας ολόκληρης θλίψης




Κική Δημουλά

    KOΣΜΟΙ

Να πεις σε άλλη γλώσσα
των πραγμάτων το νόημα
σε ουρανούς που διψούν
να ειπωθούν αλλιώς
να στήνεις κοσμήματα
που γυρνούν σαν σφαίρες
να δένουν τα σύνολα
να σηκώνονται κόσμοι




Πέτρος Γκολίτσης

       ΠΡΩΤΕΣ ΝΟΤΕΣ

Του πρώτου έρωτα ρομάντζες και σονάτες
της άλλης ηλικίας μας μπαλλάντες,
νότες εσείς της νιότης μας σπαθάτες,
παναρμόνιες, χιλιόχρονες μπάντες.

Καντάδες, συμφωνίες, μενουέτα,
γκαβότες και μαζούρκες και καντρίλλιες,
στραβά βαλτά με τα γαρύφαλλα κασκέτα,
μισανοιγμένες κάποιες γρίλλιες...



Ρώμος Φιλύρας

ΡΑΛΙ

Σήμερα οδηγώ πολύ νευρικά
και με μεγάλες ταχύτητες την πολυθρόνα μου.
Ήδη έχω σπάσει τρεις φορές
το φράγμα του νέφους.
Έχουν σακατευθεί, έχουν σκοτωθεί
πολλοί σωσίες μου. Έμεινα μόνος.
Μόνος οδηγώ αυτόν τον κίνδυνο.
Περνώ αστραπιαία και με κοιτούν
με απορία. Ούτε κατάλαβα ποτέ
γιατί τρέχω έτσι ακίνητος, αφηρημένος,
κοιτώντας αλλού την ησυχία.
Τα σήματα της τροχαίας κάποιος
τα έχει αλλάξει και δείχνουν συνέχεια μονόδρομο.
Πολλές φορές την πόλη την έχω δει ανάποδα
ή έχω πέσει σε βαθιά νερά.
Άλλες φορές οι λακούβες είναι στρωμένες
με μπαμπάκι, η ορατότητα αρίστη.
Όπως αντιλαμβάνεσθε,
όλα μαθηματικώς με οδηγούν
στην επόμενη στροφή που περιμένει:
ο γκρεμός, η θάλασσα, η απογείωση.



Γιάννης Κοντός

Τι να προτιμήσω;
Το φως του ήλιου ή το φως της αγάπης;
Το ένα σου δείχνει τα μεγάλα κύματα.
Το άλλο σε βοηθά να χαθείς μαζί τους.





Γιάννης Πατίλης

  XΩΡΙΣ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Έψαχνα στους στρατιωτκούς καταυλισμούς'
συνήθως προηγούνταν χωράφια
με στάχια και παπαρούνες'
όταν ξεσπούσε μπόρα
οι στρατιώτες έτρεχαν να κρυφτούν
αφήνοντας χαρούμενες κραυγές

έψαχνα να σε βρω χωρίς στοιχεία:
ένα παιδί ψηλό
ένα παιδί ξανθό με μαύρα μάτια



Ναυσικά Πετροπούλου

2 σύντομα

Όλο ξεριζώνω παλιόχορτα'
ενώ εσένα κρυφά
σε ποτίζω.

Τόσοι παίζουν με τη φωτιά'
εσύ, χωρίς βία,
τη συντηρείς.



Θανάσης Φωτιάδης

          ΕΣΥ

Αν σε πω γκόμενα θα σ' αφανίσω
Αν σε πω αγάπη μου θ' αφανιστώ
Ηλεχτρικό πουλί στα χείλη της αβύσσου
Δάσος πυκνό που το περνάω σφυρίζοντας.



Αντώνης Φωστιέρης

         ΧΡΕΟΣ

Τώρα πρέπει να στο γυρίσω
το χρυσόμαλλο δέρας
περνώντας πάλι τις συμπληγάδες



Πάνος Κυπαρίσσης

MYΣΤΙΚΗ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ

Η ζωή μου βουλώνει σα νιπτήρας
οι μέρες μου ξεφωνίζουν σαν διαλυμένα μεγάφωνα
η ώρα περνάει μες απ' την κλειδαρότρυπα
έχω ένα ραντεβού σε μια φαρμακερή συνοικία
η γάτα κοιμάται πάνω στις λέξεις
και δεν μπορώ να ξυπνήσω το ποίημα




Γιάννης Λειβαδάς

OTAN ΣΒΗΝΟΥΝ ΤΑ ΦΩΤΑ

Κάτι τέτοιες στιγμές σε χάνω.
όταν σβήνουν τα φώτα
και το σπίτι γεμίζει παρελθόν.
Όταν η βρύση δεν κλείνει.

Όταν στάλα στάλα επιστρέφουν
όλα τα χαλασμένα απογεύματά μας.



Χρίστος Τουμανίδης

4 χαϊκού

Άδειο πηγάδι
ο πνιγμένος κάθεται
στο στεγνό κουβά.
...
Βήμα το βήμα
και σώνεται ο δρόμος.
Σώνεται ο χρόνος;
...
Μάτια των νεκρών:
φυλακισμένα κλαίνε
μες στους καθρέφτες.
...
Τ΄ άλογο φεύγει.
Ό καβαλάρης τυφλός
μέσα στο χώμα.



Ηλίας Κεφάλας

ΕΝΑ ΦΙΛΙ

Δεν τόλμησα ποτέ
να σε φιλήσω
παρόλο που ήμασταν
πιο κοντά
απ' ότι οι βράχοι και το κύμα
παρόλο που έκρυβες στα μάτια σου
απέραντες θάλασσες.



Άρτεμις Βαζιργιαντζίκη

ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΣ

< Το φως ανεβαίνει
έπειτα χαμηλώνει
έρχεται η νύχτα >

τα παντζούρια κλείνουν
στα παράθυρα δοκιμάζεις τις λαβές
-έκλεισαν;

σχεδόν προγραμματικά
τραβάς τις κουρτίνες.

Κάθε βράδυ υψώνεις τοίχους
που κλείνουν τη ψυχή μου.
- πότε χάνεται το φως;



Βασίλης Ζηλάκος

ΡΑΓΙΣΜΑΤΑ

Το ποίημα είναι ένα κουρντιμένο παλιοπαίχνιδο
φτιαγμένο για να φτερουγίσει



Νίκος Καρούζος

ΚΑΘΕ ΠΟΥ ΓΕΛΑΣ

Κάθε που γελάς
ένα γεράνι σκάει
στ' αντικρυνό περβάζι
Κάθε που στενάζεις
ένα κόκκινο μήλο
πέφτει στο χώμα



Θανάσης Ε. Μαρκόπουλος

ΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ

Το κρεβάτι γουργουρίζει όταν ξαπλώνω
Μένει διακριτικά σιωπηλό όταν ξαπλώνω με άλλον.
Ξαναγουργουρίζει όταν αλλάζω σεντόνια.



Γιάννης Γκούμας

    

                 Για  σένα  αγάπη  μου

           Πήγα  στην  αγορά  που  πουλούν  τα  πουλιά

                             Κι  αγόρασα  πουλιά

                                      Για  σένα 

                                    Αγάπη  μου

         Πήγα  στην  αγορά  που  πουλούν  τα  λουλούδια

                            Κι  αγόρασα  λουλούδια

                                      Για  σένα

                                    Αγάπη  μου

              Πήγα  στην  αγορά  που  πουλούν  τα  σίδερα

                              Κι  αγόρασα  αλυσίδες

                                   Βαριές  αλυσίδες

                                      Για  σένα

                                    Αγάπη  μου

                                                                                                                                                                                                                                                                                           Και   μετά  πήγα  στην  αγορά  που  πουλούν  τους  σκλάβους

                                  Και  σ’ έψαξα

                              Μα  δε  σε  βρήκα

                                   Αγάπη  μου 

                         






JACQUES PREVERT

Oι γυναίκες
Είναι
Σαν
Τη
Μουσική

Αριθμοί
Που
Δεν
Προς
Θέτονται



Νότης Γέροντας

ΤΟ ΑΣΠΡΟ ΑΛΟΓΟ

Γλίστρησε αστραπιαία μπρος απ΄τα μάτια του
πριν καλά καλά προλάβει να το συγκρατήσει
ο αμφιβληστροειδής
και το άσπρο άλογο θρυμματίστηκε μέσα στο φως.



Γ. Ξ. Στογιαννίδης

Η ΑΠΑΓΓΕΛΙΑ

Κι αυτός ο στίχος
στιμμένη λεμονόκουπα

Για να ριχτώ στους δρόμους
ξεγυμνωμένη

Σ' ένα παραλήρημα ζωής



Μαρία Κούρση

<μνημοτεχνική>

Η φευγαλέα εικόνα σου: μαλλιά κοντά αγορίστικα,
πράσινο βλέμμα, φόρεμα καφετί μέχρι τα γόνατα,
λευκοί αστράγαλοι, μπεζ πέδιλα ανοιχτά.

Για να συγκρατήσω καλύτερα την εικόνα σου
θα προσθέσω την εξής λεπτομέρεια: στο πέρασμά σου
ένα βυσινί λουλούδι μπουκαμβίλιας
έπεσε στον κήπο του διπλανού αρχοντικού.



Ιγνάτης Χουβαρδάς

......

Mην ξαναφύγεις μακριά μου
Ούτε να το διανοηθείς ποτέ
Υπέμεινα βάσανα πολλά

Ελλιπής ο κόσμος μου
Λατρεμένο μου μουτράκι
Έλα τώρα εδώ σε περιμένω
Ισχνά τα χρόνια που περάσανε
Ψυχανεμίστηκα μια αλλιώτικη ζωή
Ερινύες με τριγύρισαν και πάθη
Σώπασε τώρα κι αγκάλιασέ με

.....


 Νέστορας Πουλάκος

H ΓΥΝΑΙΚΑ ΓΥΑΛΙ

Μπαμπά, μαμά, με φτάξατε
Από γυαλί.
Δε μεριμνήσατε για ένα
Πιο ανθεκτικό υλικο. Μ' αφήσατε
Στην τύχη μου
Και όλο τρέμετε για μένα
Μήπως σπάσω.

Και πιο πολύ, γιατί στο βάθος
Ξέρετε
Πως τα κομμάτια μου θα κόψουν
Το λαιμό σας.



Έλενα Πολυγένη

AΛΛΙΩΤΙΚΟΣ ΦΟΒΟΣ


Δέσαμε στο λιμάνι
από το φόβο των αγέρηδων.
Τώρα κλεισμένοι μες στο σπίτι
μας φοβίζουν τα αερικά.



Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος

Ο ΔΡΟΜΟΣ

                               Αυτός ο δρόμος,

                               δεν έχει γυρισμό,

                               δεν έχει τέρμα.

                               Αμέτρητα χιλιόμετρα,

                               τρέχεις μονάχος με το αμάξι.

                               Τώρα το ξέρεις,

                               όλα χάθηκαν

                               κι αφού δεν έμεινε,

                               καρδιά ν’ αντέξεις τη ζωή,

                               πατάς το γκάζι σαν τρελός στη λεωφόρο. 

Θεοχάρης Παπαδοπουλος

Ω θέλλω

Εκείνη

Πριγκηπικά πηγαίνει για ύπνο

Φορώντας πασούμια χωρίς νούμερο αφετηρίας

Το δωμάτιο

Χωρίς τέλη κυκλοφορίας το χαλί

Ταρακουνά το δωμάτιο τις μέρες

Χίλιες και μία τις νύχτες

Δεν θέλησε ποτέ να δει πίσω από

Την κουρτίνα

Εκείνη

Εγώ το δάχτυλο σου να τριγυρίζει

Το σχήμα ενός χάρτη μετρό

Χωρίς αριθμούς ταξινόμησης

Πού πηγαίνουμε άραγε;

Σε ποια παρένθεση ύπνου;

Εκείνη

Είναι ακριβή η πεποίθηση

Εκείνη

Έχει τίμημα

Εκείνη

Ακούς την δυστροπία της αμέλειας

Εκείνη

Το χαλί κάνει ένα μικρό ανασήκωμα στην γωνία

Από κάτω εκεί κρύβεται η απάντηση μιας μορφής

Χωρίς περίγραμμα

Εκείνη

Πριγκηπικά πηγαίνει για ύπνο

Φορώντας κόκκινο χρώμα στα νύχια

Εκείνη

Θα πέσει από το παράθυρο

Μια στιγμή οργασμού

Εκείνη

Την μόνη στιγμή που

Σταματάς να σκέφτεσαι

Εκείνη

Μόνο βιώνει

Εκείνη

Θα αφήσει την αμαξοστοιχία των δοντιών

Να μετεωρίσει την λέξη

Ανάμεσα σε δυο χείλη

Καμιά άρθρωση του συναίσθημα

Μαγκωμένο το σώμα στο προηγούμενο

Ω Θέλω

Ο μορφή

Ο ποτε

Α να

Και

Σιαμαία

Για τι

Συστρέφεται ο κατακόρυφος τονισμός

Και έξω όλη η πόλη

Ασυγκράτητη

Στο διαστημικό λεωφορείο

Φωτογραφίζει καταραμένα το κενό

Οθέλλο

Γεωργία Τρούλη

ΘΕΜΕΛΙΩΣΕΙΣ

Έχτισα πάνω στην άμμο
κι όλα γκρεμίστηκαν,
Έχτισα πάνω σε βράχο
κι όλα γκρεμίστηκαν.
Τώρα όταν θα χτίζω
θα ξεκινώ
απ' τον καπνό της καμινάδας.



Leopold Staff

ΠΟΙΗΜΑ

Πάνω στο σεντόνι
είμαι ένα ώριμο ροδάκινο
να περάσω μέσα απ' τα χείλη σου
ν' αφανιστώ στον ουρανίσκο σου
μεθυσμένη



Μυρτώ Αναγνωστοπούλου-Πισσαλίδου

ΤΟ ΚΥΠΑΡΙΣΣΙ

Ψίχουλο ψίχουλο η ομορφιά σου λιγοστεύει
κι η μοναξιά σου χτίζεται από τους εραστές σου.
Η λήθη κυπαρίσσι, σου τρυπάει τον ουρανό σου
και τρέχει πανικόβλητη στην φλέβα του θανάτου



Κωσταντίνος  Ιωαννίδης

Πνίγομαι μέσα σε μια κούπα με καφέ
Κάποιος με ανακατεύει αφηρημένος
Μ' ανακατεύει μ' ανακατεύει
Δεν βλέπει που δεν λιώνω
Να με βγάλει να σωθώ



Αργύρης Χιόνης

AΙΘΡΙΟ

Το μόνο αληθινό πάνω σου
Είναι τα δάκρυά σου

Σαν περιστέρια
Στο στήθος σου.



Θανάσης Θ. Νιάρχος

Το περιβόλι του κόρφου σου
Είναι η μόνη μνήμη που κρατώ
Από την εποχή που είχα αφή και γεύση



Δημήτρης Χαρίτος

                     ΑΓΡΥΠΝΙΕΣ

                               Ι                                                          

Eίναι  η  ανάπαυση  η  φωτισμένη, ούτε  πυρετός  ούτε  αδυναμία,  πάνω  στο  κρεβάτι  ή  πάνω  στο  χωράφι.

     Είναι  ο  φίλος  ούτε  φλογερός  ούτε  αδύναμος.  Ο  φίλος.

     Είναι  η  αγαπημένη  ούτε  ενοχλητική  ούτε  ενοχλημένη.  Η  αγαπημένη.

     Ο  αέρας  και  ο  κόσμος  που  καθόλου  δεν  τον  ψάξαμε.  Η  ζωή.

-  Ήταν  λοιπόν  αυτό;

-         Και  το  όνειρο  φρεσκάρισε.

Arthur Rimbaud

ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ

Ήρεμος,
όταν κοιμάμαι ή σκέφτομαι
ανάμεσα στα δυό σου στήθη
πιστεύω στην μετεμψύχωση.
Κάπου στη επανάσταση του εικοσιένα...
Πρέπει να είχα ξαναζήσει...
Πρέπει εγώ να ήμουν ο Δυοβουνιώτης!



Άγγελος Ήβος

Δεν ήταν ο παγετός
δε σπάσανε τα κεραμίδια.
Η σκεπή άνοιξε για να φύγει
η ψυχή του. Να πετάξει.



Ανδρέας Ρούσης

ΕΝΑ ΦΥΛΛΟ

Ένα φύλλο
μονάχο λικνίζεται στον αέρα
αντιστέκεται στην πτώση του
μάταια.
Κάποιοι εκεί
στην πράσινη χλόη
το περιμένουν εναγώνια
με ανοιχτές αγκάλες
με τρύπια χέρια.



Σέφης Αναστασάκος

    AIΩΝΙΑ ΖΑΛΗ

Παλιό ποτοποιείο η αγάπη μας
σε υπόγειο με νοίκι.
Κάθε λικέρ το ψήσαμε
στα δάκρυα της αλμύρας
κι έμεινε τ' άρωμα βαρύ
στους τοίχους και τα ράφια.
Κι όταν το νοίκι ακρίβυνε
και μείναμε στους δρόμους,
κρατήσαμε αιώνια
τη ζάλη απ' τα μεθύσια.



Γρηγόρης Χαλιακόπουλος

Σε περιβάλλω με μια μεγάλη αναμονή.
Σε περιέχω όπως τ’ αραχωβίτικο κιούπι το λάδι.
Σε ανασαίνω όπως ο θερμαστής του καραβιού ρουφάει
μες στα πλεμόνια του το δειλινό το μπάτη.
Σ’αγρικώ με την ίδια διάθεση που ο Ερυθρόδερμος
κολλάει το αυτί του χάμω, για ν’ ακούσει
τον καλπασμό του αλόγου.




Mάτση Χατζηλαζάρου

AΠΟΠΕΙΡΑ ΔΙΚΑΙΩΣΗΣ

Η θάλασσα, σκούρα πράσινη, χώνευε ήσυχα
Το τελευταίο φως της ημέρας
Που τρυφερά αγκάλιαζε
Τ' αμπέλι με τα μικρά κυπαρίσσια...

Σ' αυτό το ήμερο τοπίο
Η ερωτική περίπτυξη
Δεν έμοιαζε καταφύγιο της μοναξιάς
Αποκτούσε γλυκύτερο νόημα.



Βασίλης Καραβίτης

Mια τεράστια ρόγα
είναι το καθένα
απ' τα δυο μικρούλικα
βυζάκια σου
Μια τεράστια φλόγα



Τάκης Σιδέρης

σπάζω το δάκρυ μου
φυλακισμένα αστέρια
στο στήθος μου



Ζαχαρίας Φωτίου

ΕΝΑ ΦΩΣ

Ένα μικρό κατάρτι
στη μέση της νύχτας
ωκεανός ο κόσμος'
ανύπαρκτος.
Μόνο ένα φως
στον χαμένο
ορίζοντα.




Γιώργος Ξανθάκος

ΣΑΝ ΗΛΙΟΣ ΩΡΑΙΟΣ ΛΑΜΠΕΡΟΣ

Σαν ήλιος ωραίος λαμπερός
κρέμεσαι στους βράχους
και γω ριγμένος στο φως
τρέχω ξυπόλυτος
γδυμένος τα πράγματα του κόσμου.



Σταύρος Μίχας.



...............................................................


Η επιμονή σου
να βασανίζεις το λόγο
να τον βάζεις' να αποδείξεις
-ντε και καλά-
ό,τι κάτι αξίζεις
σαν ποιητής.



Γιώργος Σταμούλης

Tελειώνει ο Αύγουστος, ολοένα ξεκαρφώνεται
Μετατοπίζεται σ' ένα Σεπτέμβρη αγερινό.
Πώς να τη δέσω αυτή τη μνήμη που δεν πιάνεται.
Νύχτα πραγματικότητα αδυσώπητη.
Παιδιά δεν έχω, όλα τα πήρε το ποτάμι σου.
Οι σπόροι μου μεσ' στο αίμα σου καταποντίστηκαν
την ώρα που άγγιζα τα χέρια σου
και μέσα μου ορθωνότανε σαν τιμωρία η θάλασσα.



Τάκης Σινόπουλος

Kαι πώς να εξουδετερώσω τις νάρκες των ματιών σου
εγώ ο μαθητευόμενος ναρκαλιευτής ;
......
Σε ψάχνω στις φωνές των ελαιώνων
κι εσύ που αποκρίνεσαι στα κύματα...
......
Η σιωπή των άστρων, η γεμάτη μυστικές φωνές
με κάλεσε κι απόψε στο ακρογυάλι σου
.....
Ας μην κοιτάξουμε στα μάτια ο ένας τον άλλον'
αδύνατο να βρούμε ποιός ο Ιησούς και ποιος ο Ιούδας





Δημήτρης Ι. Καραμβάλης

λεπτή πολύχρωμη κλωστή

από τα παιδικά σου χρόνια
ξύπνησες πλάι μου
και μέσα στο σκοτάδι λάμπεις
με τις οικείες κινήσεις των χεριών σου
με χώρες μακρινές
να φτερουγίζουν στην ανάσα σου.
ξύπνησες πλάι μου με θαύματα μικρά
και μέσα στο σκοτάδι λάμπεις
λεπτή πολύχρωμη κλωστή
που με κρατάει ακέραιο
πάνω απ’ την άβυσσο



Tόλης Νικηφόρου

            αdadgio
     <αντί επιλόγου>

          Σε θέλω
   ως σύννεφό μου
  που σαν το στίψω
          ξεδιψώ.
  Λίμνη ακύμαντη
των εναλλαγών μου
          γαλήνη.




Βάιος Νικιώτης

            Τραγούδι  του  πουλολόγου

               Το  πουλί  που  πετά  τόσο  γλυκά

               Το  πουλί  κόκκινο  και  χλιαρό  όπως  το  αίμα

               Το  πουλί  τόσο  τρυφερό  το  πουλί  που  κοροϊδεύει

               Το  πουλί  που  απότομα  το  πιάνει  φόβος

               Το  πουλί  που  απότομα  χτυπιέται

               Το  πουλί  που  θα’ θελε  να  δραπετεύσει

               Το  πουλί  μοναχό  και  τρελαμένο

               Το  πουλί  που  θα’ θελε  να  ζήσει

               Το  πουλί  που  θα’ θελε  να  τραγουδήσει                                             

               Το  πουλί  που  θα’ θελε  να  φωνάξει

               Το  πουλί  κόκκινο  και  χλιαρό  σαν  το  αίμα 

               Το  πουλί  που  πετά τόσο γλυκά                                                               

               Είναι  η  καρδιά  σου  όμορφο  παιδί

               Η  καρδιά  σου  που  φτεροκοπά  με  τόση  λύπη

               Πάνω  στο  στήθος  σου  τόσο  σκληρό  και  άσπρο .

JACQUES  PREVERT