BOYTIA

Μολις του ανοιξε την πορτα την φιλησε με λυσσα.
Βουτηξε ολος μεσα στο στομα της.
Επειτα εκεινη γινηκε θαλασσα. Άπατη.
Περασαν χρονια, υπερβολικα πολλα.

΄κεινη ακομη θαλασσα.
'κεινος ακομη Δυτης της.

Καθε που θα ανταμωθουν, η βουτια οπως η πρωτη παραμενει.

Και ποσο αυτος λυπαται που καποτε θα χαθουν!
Ο ενας θα πεθανει
κι ο αλλος κατω απο ενα δεντρο, σαν ξερόφυλλο, θα περιμενει
τη σειρα του
αναπολωντας τα νιατα του τα ζωηρα
και την Καλη του Αγαπη.



Καtia Tornay