Επιτύμβιο

Η δίψα σου αενάως ακατασίγαστη. Ίσως επειδή αντί για νερό, έπινες φως ή την υπόσχεση της ανάλαφρης διαφάνειας ή τη βεβαιότητα της λαμπρότητας - όμως πώς να ξεδιψούσες με λάμψεις; Τώρα ανεμοπόρος πίνεις φωτεινές ελαφρότητες, λούζεσαι σε λαμπερές διαφάνειες, εξαγνισμένος από κάθε όνειδος. Τώρα είσαι ένα φτερένιο, πανθορών φως, μια αιχμή βέλους χρυσού στις κόρες των ματιών μου. Κι αν δεν υπάρχει παράδεισος, τον φτιάχνω ιδίοις χερσί, για σένα, πατέρα μου




Mπελίκα Κουμπαρέλη