2-3 ονόματα όλη μου η ζωή
25 συναντήσεις οι 10 ενδιαφέρουσες
είμαι βέβαια πολύ απαισιόδοξος
μιλάω για ζωή και δεν έφτασα τα 20
όμως καταλαβαίνω
τα επόμενα θα είναι έτσι για παρηγοριά



Νίκος Τρουλινός

…………………………………………….

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΣ ΥΠΝΟΣ

Ο κηπουρός αποκοιμήθηκε
κι ακούστηκαν τότε τα βήματα των λουλουδιών.



Νίκος Κακαδιάρης

…………………………………………………

         TO ΞΕΡΩ

Παλιό αμάξι με ξυσμένη μούρη
σταθμεύει κάτω απ' το παράθυρό μου'
δεν θα με πάει πολύ μακριά, το ξέρω.



Χρίστος Δάλκος

………………………………………………..

ΦΙΛΙ ΜΕ ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΗ ΠΟΙΟΤΗΤΑ

τι στόμα ήταν-αίφνης-απόψε αυτό
απύθμενο
αλανιάρικο
αδηφάγο
με τίποτε δεν χόρταινε

και τι γλώσσα ήταν αυτή απόψε
άστατη
περιηγήτρια
σβέλτη
έτοιμη να διδάξει την αταξία

δεν είσαι κορίτσι εσύ
ψιλοβρόχι απάνω σε λαμαρίνα είσαι-
κοσκινίζεις σιγανά


Σάκης Σερέφας

…………………………………………….

ΑΠΟΣΤΑΞΗ

Όταν το δέρμα σου
ζεσταίνει 
το δέρμα μου

διαστέλλονται οι πόροι μας
πληθαίνουν τα κανάλια μας
Μιλάμε.

Χρίστος Τσιάμης

…………………………………….

ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ

Δεν ξέρω αν κι απόψε διάβασες
το τελευταίο μου ποίημα.

Έχει ένα κομάτι συρματόπλεγμα
ξεχασμένο σε κάποιο στίχο,
γι' αυτό φοβάμαι πολύ
μη σου πληγώσει το δάχτυλο.



Γιάννης Παπουτσάνης

…………………………………………

ΥΓΡΑΣΙΑ

Ο βραδινός κολυμβητής
του κρόουλ
βγάζοντας ρυθμικά το κεφάλι
για την ανάσα
εντυπωσιάζεται απ' τα φευγαλέα φώτα
της παραλίας

δε θέλει να θυμάται τις μέρες της στεριάς.

Φαίδων Χατζηδημήτρης

…………………………………………………

Aφήστε με να μιλήσω πριν αράξει το καράβι. Λένε πως φέρνει ανθεκτικό μετάξι για να ράψουνε τα χείλη μας. Ελέγχονται οι γραφές και τα ταχυδρομεία. Λοιπόν, αφήστε με, ίσως μείνει η μνήμη της μιλιάς μου.



Κύπρος Χρυσάνθης

τα βήματα

Τα λασπωμένα βήματα στο πάτωμα

Μην βάζεσαι να καθαρίσεις

Σίναι πρωί ακόμη

Κι έξω

βρέχει.

Στράτος Κοσσιώρης

Τραγούδι  του  δεσμοφύλακα

Πού  πας  όμορφε  δεσμοφύλακα

Μ’ αυτό  το  κλειδί  λεκιασμένο  από  αίμα

Πάω  να  ελευθερώσω  εκείνη  που  αγαπώ

Εάν  υπάρχει  ακόμα  χρόνος

Και  που  την  έχω  φυλακίσει

Τρυφερά  και  με  σκληρότητα

Στο  πιο  μυστικό μέρος  του  πόθου  μου

Στα  πιο  βαθιά  της  ταραχής

Μέσα  στα  ψέματα  του  μέλλοντος

Μέσα  στις  βλακείες  των  όρκων

Θέλω  να  την  ελευθερώσω

Θέλω  να  είναι  ελεύθερη

Κι  ακόμα  ας  με  ξεχάσει

Κι  ακόμα  ας  φύγει

Κι  ακόμα  ας  ξαναγυρίσει

Κι  ακόμα  ας  μ’ αγαπήσει

Ή  να  αγαπήσει  κάποιον  άλλο

Αν  κάποιος  άλλος  της  αρέσει

Κι  αν  απομείνω  μόνος

Κι  αυτή  να  έχει  φύγει

Θα  φυλάξω  για  παντοτινά

Μέσα  στα  δυο  μου  κούφια  χέρια

Μέχρι  το  τέλος  της  ζωής

Τη  γλύκα  απ’  τα  στήθια  της

Που  τα  έπλασε  ο  έρωτας .

.....JACQUES PREVERT.....

Χαμόγελο ! H πριγκίπισσά του θέλησε
Να γεννηθεί κάτω απ' τη δυναστεία των ρόδων !



Οδυσσέας Ελύτης

........................................................................

Αδειάζοντας το ποτήρι τούτο
Κοίταξα με προσήλωση στον πάτο.
Το ξέρω, είπα. Οι πυθμένες όλοι 
Επικοινωνούν.
Από υπόγειο ρεύμα σε υπόγειο ρεύμα
Γάλα, αίμα, οινόπνευμα
Θάλασσα, αγωγός, υπόνομος.
Για να σε ψάχνουν
Για να σε ψάχνουν στα τυφλά
Τα μισοβυθισμένα πράγματα.



Παυλίνα Παμπούδη

................................................................

ΦΥΛΑΚΕΣ

Μπαινοβγαίνω στις φυλακές σας.
Φοράω πάντα το ίδιο κουστουμάκι.
Τραγουδάω το ίδιο ρομαντικό τραγουδάκι.


Μπαίνω στις φυλακές σας χωρίς πεντοχίλιαρα 
στις τσέπες.
Είμαι μόνος κι απροστάτευτος, αλλά ελεύθερος.



Βαγγέλης Νικολαΐδης

…………………………………………….

Kι αν έχουμε όνειρα δεν έχουμε ονειρώξεις
Είμαστε εραστές στης πραγματικότητας το σώμα-
εκστατικά δαγκώνοντας τους αχλαδόσχημους γλουτούς της.
Κι όταν εμείς τελειώνουμε εκείνη δεν τελειώνει:
ζητά να εκσπερματώσουμε όλο μας το μεδούλι.




Γιώργος Γωνιανάκης

..........................................................................

Έγραψα τρια ποιήματα για σένα
κι όμως το ξέρω εσύ μ' αυτά δεν πείθεσαι
θέλω μονάχα να σου μιλήσω
και να' χω σίγουρη απόδειξη
πως μ' άκουσες



Νόρα Παπαδημητρίου

…………………………………………………………………………..

Μ’ ΑΡΕΣΕΙ ΠΟΥ ΣΥΖΗΤΑΜΕ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΑ


 θα σε σκοτώσει
το τσιγάρο (είπες)
το τραμ Πατήσια-Λάρισα
το νι πριν τα φωνήεντα
το ασετόν,οι λάμπες αλογόνου,
ένας φαντάρος Κώστας
απ’ τον ΄Εβρο (είπα)
θα με σκοτώσει επίσης



Γλυκερία Μπασδέκη 

                      ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ

Χαρτογράφησα τον χρόνο στο σώμα σου μέσα
                  για να' χεις δρόμους να ταξιδεύεις.



Ελένη Κεφάλα

......................................................................

ΕΝ ΠΛΩ

'Ενας γλάρος
βουτώντας
παρέσυρε
φως
κ' έλαμψε
το κύμα.



Κώστας Σοφιανός

.................................................................

Η μυρωδιά των μαλλιών σου
πότε πότε που ξαπλώναμε μαζί
ήταν ο λόγος
που αγάπησα τη νύχτα



Χριστιάννα Αβραμίδου

...................................................................

Η ώρα

Θα χιονίσει απόψε
Κάτασπρα περιστέρια θα κατέβουν
Φροντίδα στις φωλιές που λησμονήθηκαν
Έχει ένα κρύο…
Όλο το απόγευμα πενθούσα
Γύρω απ΄το τζάκι
Έκαιγα αναμνήσεις
Η ώρα
Για το τελικό ξεπούλημα
Πλησιάζει
Πρέπει να δώσω την πραμάτεια
Προτού η υγρασία την σαπίσει
Μόλις δω περιστέρια
Μόλις δω περιστέρια
Θα έχει έρθει η ώρα



Μαρία Ανδρεαδέλλη

....................................................................

quantum

Eσύ κάπου αλλού
Σε ένα δωμάτιο άλλης ηπείρου.
Στολισμένο με κορνίζες από τα σκουπίδια.
Και κάπου στο βάθος τα γράμματά μου.
Εγώ κάπου εδώ
Σε άλλο δωμάτιο.
Στολισμένο με παιδικές φωτογραφίες.
Και κάπου στο βάθος τα γράμματά σου.
Δεν θ' ανταμώσουμε ποτέ, είπες.
Καθένας κάτοχος της μοναξιάς του.
Κόψαμε και τα γράμματα.
Δεν σήκωναν άλλο στολισμό οι τοίχοι
και τα ράφια.



Άννα Νιαράκη

..................................................................

       ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Τα παιδιά δεν είναι σύμβολα αθωότητας
ούτε μελλοντικής ελπίδας
δεν είναι όμοφα, χαριτωμένα
όταν παίζουν τα παιχνίδια των γονιών τους



Άννα Πετροπούλου-Hellner

ΣΤΟΥΣ ΘΑΜΝΟΥΣ ΜΕ ΤΑ ΜΥΡΤΙΛΛΑ

λένε ότι κρύβεται κάθε φορά

ό,τι γλιτώνει από τα όνειρα

και βγαίνει στο φως της μέρας
να βρει καταφύγιο, να σωθεί
περισσεύουν τα κλαδιά
έχει χώρο
φωλιά των ερώτων είναι
που δεν καταράστηκε ο καιρός.

Γιώργος Βέης

...........................................................

            catwoman

 περιμένω να γυρίσεις σπίτι, να βγάλεις τα ρούχα
-Θεέ μου πως περιμένω να βγάλεις τα ρούχα-
τα πόδια σου αγαπώ
τις κνήμες
ό,τι σε πάει και σ’ επιστρέφει
μ’ ένα σου νεύμα ν’ ανέβω στο κρεβάτι
να γίνω ολόκληρη κατοικίδια ηδονή



Nίκη Χαλκιαδάκη

......................................................................

Της άνοιξης εμέθυσαν τα μάτια
της άνοιξης τα μάτια ήταν δικά σου
μελαχρινή και άψογη κοπέλα.



Γιώργος Σαραντάρης

.....................................................................

    ΔΕ Μ' ΑΓΑΠΑΣ

Όσα λούλουδα ειν' το Μάη
μαδημένα ερωτηθήκαν
κι όλα αυτά μ' αποκριθήκαν
πως εσύ δε μ' αγαπάς



Διονύσιος Σολωμός

...........................................................

Όσο πιο μακριά βρίσκεσαι
τόσο πιο βαθιά ριζώνεις
στην ξερή καρδιά μου.



Νίκη Γαρίδη

.....................................................

Δεν ξέρω ποτέ αν ξεκινώ
ή
αν επιστρέφω



Ηρώ Νικοπούλου

…AΠΟΣΠΑΣΜΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ…

Εγώ έχω ένα φουσκωμένο πλοίο με πολύχρωμους δρόμους

Στις διώρυγες στενεύει στ΄ανοιχτά πίνει τα κρασιά του

Γεύεται τους λωτούς κάθε λιμανιού

χωρίς φόβο.

Δ. Π. Παπαδίτσας

        Της Εύας

Εκεί που το φως λιγοστεύει, μες στην κόκκινη κοιλάδα της φαγωμένης λέξης, εκεί βρίσκει η σαύρα μια ξερολιθιά να κρυφτεί και το μπιζέλι το πράσινο χρώμα του.

   Κι εμείς, αφελείς υδροσκόποι και διψασμένοι, γυρεύουμε το καθαρό νερό, το κρύο, στις ανάγλυφες μεριές του χάρτη όπου συνάζεται ο ήλιος κι ένα φτερωτό κοπάδι μύγες στο μέτωπο του νεκρού.

-         Εσύ, που καθάρισες το αίμα σου απ’ το σκουλήκι, την πολύτριχη ρίζα, τον πάσσαλο, τι έχεις να μου δώσεις να ξεδιψάσω πέρα από μια χούφτα χώμα;

   Στον σκοτεινό ποδόγυρο μιας Εύας φωλιάζουν τα μάτια μας κι ανοίγονται. 



Mάριον Εμμανουέλα Μανιού

……………………………………………

…………………………….

ΣΥΜΒΑΝ

Σκότωσε
όλα τα περιστέρια
κι έφτιαξε
ένα μεγάλο πουπουλένιο μαξιλάρι.
Ύστερα,
έπεσε να κοιμηθεί
εν ειρήνη.



Αργύρης Χιόνης

……………………………………

ΒΡΑΔΥΝΟΙ ΘΑΝΑΤΟΙ

Να κι ο χειμώνας που 'χει φτάσει
και σκοτεινιάζει πριν βραδιάσει,

και σκοτεινιάζει μες στην πόλη,
στη φύση και στη ζήση μου όλη...

Να και το βράδυ που 'χει πέσει
και κόβει τη ζωή στη μέση,

και κόβει τη ζωή στα δύο
με το βοριά και με το κρύο.

Να κι καρδιά μου που στο τζάκι
θ ' αράξει σαν το καραβάκι,

που από ταξίδια ωραία φτάνει
και ναυαγεί μες το λιμάνι

   - - - - -

Ναυγισμένοι πλάι στο τζάκι
με την καρδιά μας καραβάκι,

πώς θα μπορέσουμ' εμείς τώρα,
με το βοριά και με τη μπόρα,

να ξαναρχίσουμε τα ίδια
των αναμνήσεων τα ταξίδια;



Μήτσος Παπανικολάου

Κάτω απ’ τα ρούχα μου δε χτυπά πια η παιδική μου  καρδιά

Λησμόνησα την αγάπη που’ ναι μόνο αγάπη

Μερόνυχτα να τριγυρνώ χωρίς να σε βρίσκω

μπροστά μου

Ορίζοντα λευκέ της αστραπής και του ονείρου

Ένιωσα το στήθος μου να σπάζει στη φυγή σου

Ψυχή της αγάπης μου αλήτισσα

Λεπίδι του πόθου μου αδυσώπητο

Μανόλης Αναγνωστάκης

...........................................................

ΧΑΪ - ΚΑΪ

Χορεύουν πιάτα
χρυσά, στο κύμα πάνω,
χίλια φεγγάρια.



Δ. Ι. Αντωνίου

.........................................................

Ο νόμος των πιθανοτήτων
είναι απάνθρωπος
γι' αυτούς που ελπίζουν
να συναντηθούν τυχαία



Θέτις Καλαντζή

…………………………………….

Aπό το μέλι και τη δρόσο του πρωινού
στη χόβολη, στις στάχτες της κούρασης
έτσι κύλησε κι αυτή η βδομάδα
κοπάδι στιγμών
αγέλη πατρώων προβάτων που χάθηκαν μέσα στην ομίχλη



Γιώργος Βέης

ΤΙ ΖΗΤΗΣΑ;

Τι ζήτησα;
την αγκαλιά σου ζήτησα
αυτήν την ξεπεσμένη αθωότητα
στο σουλάτσο του δρόμου
σε μια γωνία
πίσω απ΄ τον κάδο σκουπιδιών
εκεί κάπου στη ζούλα
στην πλατεία Αριστοτέλους
ανάμεσα από χνώτα και ιδρωμένες μασχάλες
μέρα μεσημέρι
και ο πλανόδιος πωλητής με τα μαύρα γυαλιά
να κόβει κίνηση
τι ζήτησα;
να ανακατευτούμε
μες την απλωμένη γλώσσα
των αισθήσεων
μπροστά απ΄ τα γδαρμένα σκηνικά της αφόρητης αναμονής
στου ενός λεπτού την ακριβή ώρα
Αδειανά τα χέρια
τρύπια η καρδιά
κι η φωνή ξεκούρδιστη
άγρια αποτυπώματα
πατάνε το στήθος
γέρνω στα σπλάχνα μου μέσα
και τρώω
μικρά χαρτάκια από στιχάκια
ένδοξων λυγμών



Κατερίνα Καραγιάννη

...........................................................

Σκόρπια τα λίγα φτερά
Ασάλευτη δεκοχτούρα.
Της γάτας τα βήματα
Προσπερνούν αδιάφορα.



Γιώργος Πρίμπας
………………………….
EAΡΙΝΟ

Από ένα θαύμα
Από ένα πρόσωπό πρωίας
Παίρνεται ο θυμός μου
Νοσταλγούσε τη νύχτα
Τον ύπνο σα μια ελεύθερη σιωπή
Τώρα ορέγεται το ρέμα
Τον ήλιο τη σπηλιά


Γιώργος Σαραντάρης

……………………………..

ΤΑ ΜΑΡΑΜΕΝΑ ΜΑΤΙΑ

Υπάρχουν μάτια μαραμένα
σαν τα φύλλα.
Νομίζεις θα τα πάρει ο χαμός
                   ο άνεμος
άγνωστο πού για
να τα ταξιδέψει



Μαρία Χατζηγεωργίου

...............................................

OMONOIA

Σπάνια βλέπω τον ουρανό
ποτέ τη θάλασσα`
φύτρωσα για πάντα εδώ`
ένα περίπτερο
στην Ομόνοια.



Άρτεμις Βαζιργιαντζίκη

.................................................

Tα έχει όλα,
δουλειά, γυναίκες, φίλους,
καθρέφτες να κοιτάζεται
κι αμέτρητες νίκες.
Νίκες ερωτικές, επαγγελματικές,
νίκες επιβεβαίωσης.
Ένα πράγμα τον προβληματίζει μονάχα.
Κάθε φορά
που κοιτάζει απ' το παράθυρο
στον απέναντι δρόμο
το γραφείο τελετών,
ένα κοράκι του κλείνει το μάτι
σα να του λέει:
Κoντεύεις πούστη.



Γρηγόρης Χαλιακόπουλος

………………………………

Aπόψε
χάθηκα πάλι στ' όνειρό μου
και στη σκέψη σου
και τρέχω
δεν ξέρω πού.

Στον παλιό ρυθμό του ροκ
και στα σκισμένα γράμματα
θα κλάψω απόψε.



Γιώργος Ευλογημένος

TO EIKONIΣΜΑ

Χειμώνα-καλοκαίρι
Κάθε που φεύγω απ' το χωριό
Στέκει η μάνα μου και μ' αποχαιρετά
Σταυρώνοντάς με-
Την κοιτώ μέσα από τον καθρέφτη
Καθώς απομακρύνομαι
Σπαράζω-τέτοιο εικόνισμα
Πού θα το ξαναβρώ
Και πόσο ακόμα θα το έχω;



Αντώνης Περαντωνάκης

..............................................

ΚΡΙΘΗΚΕ ΔΙΑΤΗΡΗΤΕΑ

Κρίθηκε διατηρητέα η καρδιά μου
και δεν την κατεδάφισαν
Στερέωσαν τα μισάνοιχτα παράθυρα
κλείδωσαν την εξώπορτα
-προς αποφυγήν ατυχημάτων-
και βάψανε μ' ανοιχτό
γαλάζιο χρώμα
τους τοίχους της
κρύβοντας επιμελώς
τις ρωγμές
με το πρώτο φύσημα
τ' ανέμου
θα σωριαστώ
δίχως προειδοποίηση



Ελένη Μαυρογονάτου

....................................................

ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

Τώρα φυσάει ένας άνεμος
Στα σύνορα της μοναξιάς
Αναπαράγοντας
Μουσικους φθόγγους
Ένα πρελούδιο παράφορο
Συναρπαστικό
Που μ' ανεβάζει
Σ' ένα νεφέλωμα
Όπου αιωρούνται
Λυπημένες χορεύτριες
Ενώ βαθιά στον ορίζοντα
Διαβαίνουν άλογα από φίλντισι
Με πένθιμο βηματισμό
Το ίδιο πάντα μακρινά
Το ίδιο πάντα σιωπηλά



Τάκης Βαρβιτσιώτης

 

.............................................................................

 

 

  ...

αυτοσχεδιάζω
παρακάμπτοντας προς το παρόν
το χονδρό σχοινί που κρέμεται
πάνω απ΄τον λαιμό μου
σαν κακομαθημένο παιδάκι
που σε μια έκρηξη θυμού
το’ σκασε απ΄το σπίτι του
και ψάχνει τρομαγμένο
ένα καταφύγιο να ονειρευτεί
τώρα που ο κόσμος
έμεινε κενός από σταράτα λόγια
και κανείς δε του λέει
παραμύθια με νεράιδες

 

 

Bάσος Γεώργας

.........................................................................

O ZHTIANOΣ

Κανείς διαβάτης
δεν άφησε οβολό
στη ραγισμένη παλάμη μου
κι ας είχαν όλοι
χέρια γελαστά.



Δαυΐδ Μπάκας 

   Η    ερωμένη

Είναι  όρθια  πάνω  στα  βλέφαρά  μου

Και  τα  μαλλιά  της  είναι  μέσα  στα  δικά  μου ,                                                       Έχει  το  σχήμα  των  χεριών  μου ,                                                                            Έχει  το  χρώμα  των  ματιών  μου ,

Καταβροχθίζεται  μες  στη  σκιά  μου ,                                                                      Όπως  μια  πέτρα  πάνω  στον  ουρανό .

Έχει  πάντα  τα  μάτια  ανοιχτά

Και  δε  με  αφήνει  να  κοιμάμαι .

Τα  όνειρά  της  είναι  μες  στο  φως

Κάνουν  τους  ήλιους  να  εξατμίζονται ,                                                                      Με  κάνουν  να  γελάσω  να  κλαίω  να  γελώ ,                                                           Να  μιλώ  χωρίς  να  έχω 

τίποτα να πω



.....PAUL ELUARD.......








τίποτα  να  πω 

ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Ρίξε με μέσα σ' ένα σύννεφο Θεέ μου

όμως μη με κάνεις μια σταγόνα βροχής
δε θέλω να γυρίσω στη γη

ρίξε μέσα σ' ένα λουλούδι Θεέ μου

όμως μη με κάνεις μέλισσα
θα πέθαινα απ' την υπερβολή της επιμελημένης γλύκας

ρίξε μέσα σε μια λίμνη

όμως μη με κάνεις ψάρι Θεέ μου
δε θα μπορούσα να γίνω ψυχρόαιμος

ρίξε μέσα σ' ένα δάσος
σαν ένα κουκουνάρι πάνω στο γρασίδι

μην αφήσεις κοκκινοτρίχηδες σκιούρους να με βρουν

ρίξε μέσα σ' ένα ήσυχο σχήμα μιας πέτρας
μα όχι στο λιθόστρωτο ενός λονδρέζικου δρόμου
Θεέ μου ταράζομαι και δαγκώνω τοίχους
σ' αυτή την ξένη πόλη

εσύ που με ρίχνεις στη φωτιά
τράβηξέ με από τις φλόγες
κι ακούμπησέ με πάνω σ' ένα ήσυχο άσπρο σύννεφο



Bogdan Czaykowski                                                

XTYΠΩΝΤΑΣ

Το σπασμένο παράθυρο
Του μυαλού μου
Μπάζει ολοένα και
Περισσότερο κρύο.
Ζητώντας κάτι να με ζεστάνει
Παραιτούμαι απ' την πάλη
Και κουκουλώνομαι μες στις κουβέρτες.

Η προοπτική της αυγής
Μοιάζει με θάνατο που
Ντύθηκε
Φωταγωγημένο πλοίο.



Έλενα Πολυγένη

.........................................................

Στο τέλος θα αρρωστήσουμε και θα κοιτάμε ταβάνια, μη λυπάσαι, ένα ραδιάκι στο κομοδίνο δίπλα σε οινόπνευμα και μια κενή διαθήκη, θα παίζει στο άδειο μου πακέτο απόψε μπήκες, τυλιγμένοι σε σεντόνια άσπρα με κηλίδες κίτρινες, άκαπνοι θα κρυφοκοιτάμε απ το παράθυρο φωτιές και ένα παιδί σε κάποιον κήπο, όχι πολύ μακριά από κει που μας άφησε η άνοιξη, θα μετράει το χρόνο με αστέρια και θα βιάζεται να ψηλώσει να φτάσει στο ύψος τη μάνα του και να της πει, είδες πως ψήλωσα… έγινα παντοτινός σαν και σένα



Έλενα Λυμπεροπούλου

..........................................

Αφή ή Σκοτάδι

Ξόδεψε τη ζωή του
σε δρόμους και στενά
σε σκοτεινά σοκάκια.
Τώρα οι σάλπιγγες
γι΄αυτόν ηχούν.
Τα λεωφορεία αφήνουν χώρο
να περάσει.
Κοιτάχτε τον,
ψάχνει τόπο σαν τα σκυλιά
να ξαποστάσει.
Κοιτάχτε τον,
ψάχνει μνήμα να μπει μέσα.



Γιώργος Χρονάς

...................................................

Ο στρατιώτης με το άδειο του σπαθί
τρία κλωνιά γυρεύει να κλαδέψει,
τρία κάτασπρα κλωνιά του κάμπου
για το κορίτσι του.

Γύρω του, κεφάλια πεθαμένων δίχως μάτια,
μεταλλικά αντικείμενα που θορυβούν,
μια θάλασσα κλωστές, μπλεγμένα σύρματα

και το κορίτσι του σε μια μηλιά από κάτω
σκοτωμένο.



Αλέξης Ζακυθηνός

..................................................................................................

H θάλασσα μοιάζει σαν ένα αιώνιο ποίημα ή σα μιά απέραντη μελωδία, που έχει τα κύματα στίχους και τους αφρούς ομοιοκαταληξίες της!

............

Τίποτε, τίποτε, ούτε στον κόσμο, ούτε στο Θάνατο, είναι ωμορφότερο από τις ματιές και από τα χαμόγελα της αγάπης!

............

Είναι ένστικτο στον άνθρωπο να κρύβει με τα δάχτυλα τα μάτια όταν κλαίει: το κλάμα είναι μιά ιερή στιγμή της ψυχής που δεν πρέπει να την βεβηλώσουν άλλα βλέμματα!...

............

Να κυνηγά την ευτυχία είναι το ένστικτο του ανθρώπου` να φεύγει τους ανθρώπους είναι το ένστικτο της ευτυχίας!



Ναπολέων Λαπαθιώτης

..........................................................

          

           Σπουδή γυμνού
 
<με τον τρόπο του Α.Modigliani>

        
         To σώμα της
         υγρό αποτύπωμα
         στην άμμο

         στεγνώνει στον ήλιο



Δημήτρης Κούνδουρος

Tρία Άλφα, Αγάπη, Αμφισβήτηση, Απλότητα,

Τα πρώτο στόχος. Το δεύτερο καύσιμο, το τρίτο εργαλείο.

Γιάννης Δημητρόπουλος

Kατηφορίζoντας κατρακυλάω

Σα χιονοστιβάδα

Θα συντριβώ

Ή θα συντρίψω;

Μανώλης Χατζηϊωαννίδης

Το κλάμα σου καλώδιο`

Το πιάνω με βρεγμένα χέρια

Μιχάλης Γκανάς

Θλίψη oι μάχες                                        
αν ο έρωτας δεν είναι το κίνητρο.

Θλίψη, θλίψη.

Θλίψη τα όπλα
αν δεν είναι λέξεις μονάχα.

Θλίψη, θλίψη.

Θλίψη οι άντρες
αν δεν πεθαίνουν από έρωτα.

Θλίψη, θλίψη.



     ΜΙΓΚΕΛ ΕΡΝΑΝΤΙΕΘ

{απόδοση: Bασίλης Λαλιώτης}      

ΘΑ’ΡΘΕΙΣ ΣΤΑ ΛΟΓΙΑ ΜΟΥ

το’λεγαν θείες,μάνα,γειτονιά-πάντα κυλότα
καθαρή,δεν ξέρεις πότε
θα’ρθει
το έμφραγμα,το
εγκεφαλικό,μια
απλή λιποθυμία,έστω
σαν έτοιμη από καιρό,εσύ
κυρία,αρχόντισσα
να μη γελάνε
οι γιατροί,να μην
κουτσομπολεύουν
νοσοκόμες



Γλυκερία Μπασδέκη

.......................................................

Moσχοβολά το νυχτολούλουδο
ξέμαθε ο σκύλος να δαγκάνει
άραγε θα βρεις το δρόμο σου
με αυτό το κολοβό φανάρι;



Πέτρος Χρονάς

...........................................................

ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΠΡΟ ΣΑΡΑΝΤΑ ΚΑΙ

Ξύνοντας με μανία
Το τεράστιο μολύβι του
Τρέμοντας μπροστά σ' ένα
Χαοτικό, άσπρο τετράδιο`
Χαράζοντας με κόπο μια μια
Τις πρώτες, ακατανόητες λέξεις μου:

Εκεί βρίσκομαι ακόμα.



Baσίλης Καραβίτης

.............................................................

           

            ΠΑΝΔΟΧΕΙΟ

                οι Ώρες
    που δε μου σιγοψιθυρίζεις

            Σκουριάζουν
     γίνονται παλιοσίδερα
             για πέταμα.

  δεν ξεκουμπώνουν οι σκιές...
          
              Και είναι
               

    <<η Eυπρέπειά μου>>
  πανδοχείο για Γκρέμισμα.



Δημήτρης Ξυδερός

 

Πόθος ιερός

Τι ευτυχία ανείπωτη το φιλί σου !
Θάνατος μικρός, μεγαλειώδης η αφή των χειλιών σου.
Αίσθηση ανυπέρβλητη προκαλεί το άγγιγμα των χεριών,
βαθιά στη γούρνα της ζωής.
Σαν θάνατος περήφανου γερανού
που καταρρίπτεται εμπρός στο αδειανό βλέμμα του Θεού
μοιάζει το ακράγγιγμά σου




Aπόστολος Θηβαίος

.................................................................

ΠΑΕΙ ΑΥΤΌ ΗΤΑΝ

Πάει. Αυτό ήταν.
Χάθηκε η ζωή μου φίλε
Μέσα σε κίτρινους ανθρώπους
βρόμικα τζάμια
κι ανιστόρητους συμβιβασμούς.
Άρχισα να γερνώ σαν εκείνη την ιτιούλα
που σου 'χα δείξει στη στροφή του δρόμου.
Και δεν είναι που θέλω να ζήσω.
Είναι το γαμώτο που δεν έζησα.
Κι ούτε που θα σε ξαναδώ.



Κατερίνα Γώγου

.............................................................

Έχασε πια το χρώμα αυτός ο κόσμος
καθώς τα φύκια στ' ακρογυάλι του άλλου χρόνου
γκρίζα ξερά στο έλεος του ανέμου.

Ένα μεγάλο πέλαγο δυο μάτια
ευκίνητα και ακίνητα σαν τον αγέρα
και τα πανιά μου όσο κρατήσουν, κι ο θεός μου.



Γιώργος Σεφέρης

.....................................................................................................

Aνάμεσα στην οριζόντια γραμμή
γυμνού σώματος ξαπλωμένου σε παραλία
σε κρεβάτι δωματίου ή σε χλόη εξοχής

Και στην αχνή κάθετη της ψυχής
που φανερώνει κάθοδον εις Άδου
ή και επιθυμία απογείωσης

Ανάμεσα λοιπόν στο άπλωμα της ρίζας
και στην ανάταση του λυγερού κορμού
έχτιζε τη φωλιά του ένα τραγούδι.



Κώστας Μπαλάσκας

...............................................................

Ντικ, μωρό μου

Σκύλε του γείτονα, τεράστιε σκύλε,
μας χώριζ' ένα συρματόπλεγμα.
Με το που μ' ένιωθες να πλησιάζω
άρχιζαν οι κοφτές κραυγές του ερεθισμού σου.
Τέντωνα τα χέρια μου ψηλά
πάνω απ' τα σύρματα, να αισθανθώ
το τρίχωμά σου, Ντικ, μωρό μου,
ενώ εσύ μ' έγλειφες, έσκουζες, έτρεμες, βρώμαγες.
Τα μάτια σου, αποκλεισμένα απ' τις τσίμπλες
ενώ κοιτούσες την ψυχή μου.
Κι έμαθα έτσι να συνδέω την αγάπη,
τον ερεθισμό,
με κάτι ωραίο και μαλλιαρό, δύσοσμο και κολλώδες,
στην άλλη πλευρά του συρματοπλέγματος



Kατερίνα Χανδρινού

................................................................

Από παιδί είχα ένα όνειρο
να ακολουθήσω ένα τρένο τρέχοντας.
Δεν το επιχείρησα όμως ποτέ
γιατί φοβόμουν μήπως τελικά το ξεπεράσω
κι ύστερα, τι θα γινόταν;
Με τέτοια ταχύτητα που θα πήγαινα;



Διάττων Αβρός

...............................................................................................

ΦΕΥΓΑΛΕΑ

Βρέχει σ' αυτό το ποίημα.
Το νιώθω σαν το κρύο τζάμι
που πάνω του φευγαλέα
ακουμπάει ο πυρετός σου...
Βρέχει σ' αυτό το ποίημα
κι οι λέξεις του
μοιάζουν με δάκρυα
που πέφτουν στο σκοτάδι



Γκράτσια Σπύρου Δεπούντη

......................................

EKTAKTO

H ζωή μου έπαθε κάταγμα.
Ένα όνειρο ανεκπλήρωτο  έπεσε βίαια πάνω της.



Κατερίνα Κατράκη

XTYΠOYN

Ποιός είναι εκεί

Κανείς

Είναι απλά η καρδιά μου που χτυπά

Που χτυπά πολύ δυνατά

Εξ αιτίας σου

Αλλά απέξω

Το μικρό μπρούτζινο χέρι πάνω στην ξύλινη πόρτα

Δεν κουνιέται 

Δε μετακινείται

Δεν κουνά ούτε μόνο το μικρό του δάχτυλο

.....JACQUES PREVERT.......

Το ξενοδοχείο Πελοπόννησος
φιλοξενεί παράνομα ζευγάρια.

Είναι μια φωλιά
για να χαρούν κι αυτά τον έρωτά τους.

Και δεν πειράζει που 'ναι
κακοφωτισμένη η πρόσοψή του
και οι λάμπες του καμένες.

Πρέπει να μάθουν οι εραστές
να εξασκούν την όρασή τους
στο σκοτάδι.



Αντώνης Αντωνάκος

………………………………

ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ

Έφυγε πια
στον κήπο δεν έμειναν
παρά τα φύλλα
που σκέπασαν
τα βήματά της
κι όλο προσμένω
το δέντρο
να φυτρώσει
με το χαμόγελό της.



Γιάννης Παπαοικονόμου

……………………………………………………

YΠΟΣΧΕΣΗ

Θα 'θελα όταν πεθάνω
να το ξέρω
για να βάλω τα παπούτσια μου
στο ψηλό ντουλάπι
να μην τα δείς
και θυμηθείς..
θα σου αφήσω μια μαβί μελωδία
στα κορδόνια
κι αφού ταχτοποιήσω
το καρρώ παλτό
με
τα πράσινα
τετραγωνάκια
θα βγάλω τον ενισχυτή
απ' την πρίζα
και θα σου παίξω
τις παραγγελίες
που μου ζητούσες



Αγγελική Δημουλή

.............................................

Όποιος αγαπάει ένα πουλί, ένα άστρο, ένα παιδί, αυτός πάντα του βλέπει όμορφα όνειρα κι ο κόσμος γίνεται όμορφος ως πέρα απ’ τον ύπνο του, ως πίσω απ’ τα κλεισμένα μάτια του, ως μέσα στο πιο άγνωστο χαμόγελό του.




ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ 

................................................................

ΚΙ ΑΣ ΑΛΛΑΞΑΝ ΣΧΕΔΟΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ

Ο παππούς μου
παίζει μπαγλαμά
κι οι μάγκες γύρω
τρίχορδα μουζούκια.
Μόλις ακούσω τη βραχνή φωνή
-σφήκα φυλακισμένη σε σι ντι-
χωρίς να ξέρω πώς
στα πόδια μου ανθίζει
ζεϊμπέκικο.



Κωστής Γκιμοσούλης

...........................................................

ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΗΜΕΝΟΣ ΠΟΘΟΣ

Με δέος κοιτούσαν οι περιηγητές

λιτόγραμμο ελάφι σε τοιχογραφία·

πολλές χιλιετίες έφερνε πάνω του

κι ήταν να απορεί κανείς

πώς δεν είχε σκουριάσει το δόρυ στα πλευρά του·

η πληγή του ήταν ανοιχτή

κι όμως δεν πέθαινε.

Ξαφνικά, κάποιος κατάλαβε, πως το ελάφι δεν ήταν εκεί·

είχε βγει απ’ την άλλη πλευρά του σπηλαίου·

τοιχογραφημένος

μόνον ο πόθος του κυνηγού

να αιχμαλωτίσει την τροφή του.

Kατερίνα Θεοφίλη

..............................................................

Τα μάτια σου
Έρωτά μου,
τα εωσφορικά
ποθώ
καθώς ανοίγουν
οι καταβόθρες
και η μεγάλη νύχτα
ρίχνει τον ίσκιο της.
     
                     27.6.1978



Φαίδων ο Πολίτης 

ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΑ...

Σε περίμενα πάντα
όπως η ξεραμένη γη τη βροχή
Σ' ένιωθα μέσα μου
σα ρίζα εκατόχρονου δέντρου
Σ΄αισθανόμουνα γύρω μου
σα φωτιά καλοκαιριού
το μεσημέρι.



Νίκος Καρύδης

……………………………….

ΦΕΥΓΩ ΤΩΡΑ

Και τώρα εγώ
θ' αναχωρήσω
για ταξίδι.
Χτενίζω ήδη
τα μαλλιά μου
με τα δάχτυλα
συστρέφω
όσο παίρνει
τα γρανάζια μου
τους γερανούς σηκώνω
απ' τα λιμάνια
διαπραγματεύομαι
με τα πουλιά
κάνω παρέα
μ' όλα τα στοιχεία.



Γιώργος Δανιήλ

………………………..

      ΓΡΑΜΜΑ

Αγάπη μου 
η λύπη μου έγινε ένα σύννεφο και πρέπει
ν' απιθωθεί στα μάτια σου να βρέξει.
Δεν έχω άλλον ουρανό πλην απ' τα μάτια σου...



Θωμάς Γκόρπας

……………………………………………..

 

ΒΗΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ

Βιώνω κάθε φορά τις καταστάσεις
που με διαπερνούν. Ένας τυμπανιστής
ακούγεται μακριά. Μια ανάσα
ετοιμάζει την αναχώρισή της.
Παρακαλώ θερμά ν' ανοίξουν οι πύλες
που με κρατούν έγκλειστο
για ν' απολαύσω κι εγώ
τη διαφάνεια των πραγμάτων.



Νίκος Ανδρουτσόπουλος

…………………………………….

   EKEI ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ

Μαθαίνω κάνει πάντα παγωνιά.
Κι εσύ δεν πήρες φεύγοντας
Ούτε κουβέρτα.

Να σκεπάζεσαι καλά
Με το χώμα σου.



Αντώνης Φωστιέρης

Μικρά μου τραγούδια
σακάτικα
γεμάτα πινέζες
στα γυμνά σας
μέρη



Γιάννης Ευσταθιάδης

……………………………………..

ΡΟΗ  Ι

Κι αν κάποτε η ψυχή θα με ρωτήσει
γεννήθηκα και πέθανα εδώ θα πω
σ' αυτόν τον τόπο και τον άλλο
άγνωστος μεταξύ αγνώστων
το φύλλο που πέφτει απ' το κλαδί
ποτέ στο ίδιο δέντρο δεν ξαναγυρίζει
αν στη βουή αφουγκραστείς
σίγουρα θα μ' ακούσεις
είμαι η ροή θα πω
είμαι το νεύμα
η σκόνη της στιγμής που φεύγει



Βασίλης Φαϊτάς

……………………………………….

ΣΕ ΨΗΛOΛΙΓΝΗ ΜΑΘΗΤΡΙΑ

Έχεις καρδιά από ελάφι
φιλί από μανταρίνι
Τα μάτια σου καχύποπτα
ψάχνουν στις γωνιές των δρόμων
Στο βήμα σου η δειλία σου
Στο κύρτωμα του ώμου σου
ο έρωτας μου
Στο βλέμμα σου το σκάνδαλο
της ηθικής της μητέρας σου
των αριστείων των δασκάλων σου
Είσαι η επιστήμη του τυχαίου
η συνταγή που δίνει χρώμα
στη θλίψη της γειτονιάς.



Ιγνάτης Χουβαρδάς

…………………………….

Ο ΤΟΠΟΣ

Τούτος ο τόπος
είναι άνισος.
Τα δάχτυλα δεν φτάνουν
να μετρήσεις τους ήρωες`
μετράς όμως χιλιάδες
κάθε στιγμή
να πνίγονται
στο βυθό
μιας γκαζόζας.



Νίκος Λάζαρης

………………………………

{έλα λοιπόν στα
σκοτεινά                      να                     μου
              γαργαλήσεις         τ' αυτί
μ' ένα 
        συλλαβιστό
                        τετράχορδο συ-γκλό-νι-σέ
                            με}



Χαρά Ναούμ

Καταραμένη εκείνη η μέρα                             

Καταραμένη εκείνη η μέρα
που άρχισα να γράφω
όχι γιατί
είναι κακό να γράφεις
αλλά γιατί
ήταν καταραμένη εκείνη η μέρα
που ήμουν μόνος
κι έκλαιγα
και γι’ αυτό
έγραφα.



       FΕDERICO TAVAN

{ μεταφ: Ευαγγελία Πολύμου } 

     Eμάς 

Ήμουνα τυλιγμένη σε μια 

γούνα μαύρη και μια γούνα άσπρη και

με ξεγύμνωσες μετά

με τοποθέτησες σ' ένα χρυσό φως

και μετά με έστεψες,

ενώ το χιόνι έπεφτε έξω

απ' την πόρτα σε διαγώνια βέλη.

Καθώς το χιόνι, είκοσι πέντε εκατοστά,

προσγειωνόταν σαν τ' αστέρια

σε μικρές ασβεστώδεις νιφάδες,

ήμασταν μέσα στο ίδιο μας το σώμα

(τούτο το δωμάτιο που θα μας θάψει)

και ήσουν μέσα στο σώμα μου

(τούτο το δωμάτιο που και μετά από μας θα ζει)

και στην αρχή σου έτριψα

τα πόδια με μια πετσέτα, να στεγνώσουν

γιατί ήμουν η σκλάβα σου

και τότε με είπες πριγκίπισσα.

Πριγκίπισσα!

Ω! Τότε

σηκώθηκα όρθια  μες στο χρυσό μου δέρμα

και ξέσκισα τους ψαλμούς

και ξέσκισα τα ρούχα

και ξήλωσες το χαλινάρι

και ξήλωσες τα ηνία

και ξήλωσα τα κουμπιά,

τα οστά, τις συγχύσεις,

τις καρτ-ποστάλ της Νέας Αγγλίας,

τον Ιανουάριο στις δέκα το βράδυ

και ανθίσαμε σαν το σιτάρι,

στρέμμα το στρέμμα από χρυσάφι

και θερίσαμε,

θερίσαμε.

 Αnne Sexton

{ μεταφ: Ευτυχία Παναγιώτου }