ΣΟΥ' ΚΛΕΨΑ

Φεύγοντας σου' κλεψα
την οδοντόβουρτσα.
Παλιά τριμμένη μισοφαγωμένη
δε φαντάζομαι
να σου έλειψε.

Καιρός ήταν
να πάρεις καινούργια.
Εγω κάθε πρωί
τα δόντια μου
με την οδοντόβουρτσά σου πλένω

στο στόμα μου
το στόμα σου
τη δική σου γεύση
φιλώντας.

Όσο καιρό μου κρατήσει
δε θα φύγει
από το στόμα μου
η γλώσσα σου.



Στέλλα Αλεξοπούλου

…………………………………………………..

ΧΩΡΙΣ ΨΥΧΗ ΤΟ ΦΙΛΙ

Το φιλί που παίρνουν τα χείλη
η ψυχή το χαίρεται.
Χωρίς ψυχή το φιλί
μοιάζει δαγκωματιά φιδιού
που σ΄ εξοστρακίζει απ΄τον παράδεισο.



Δημήτρης Κάβουρας

……………………………………………….



Τώρα θα ζω με το πουκάμισο που φόραγες
Με κείνον τον άνεμο που χάιδευε το πρόσωπό σου
Μαζί με τις ατέλειωτες στιγμές του έρωτά μας
Και κείνο το χωράφι στο νησί που τρέχαμε γυμνοί


Κώστας Αλευράς

………………………………………………..

       Το αναπηρικό καροτσάκι
            έτρεχε ιλιγγιωδώς
               στην άσφαλτο
           και δεν σταμάτησε
                  καθόλου
            να με πάει βόλτα
                 στο πάρκο
              που ανθίζουν
  μικρα τραυματισμένα χαμόγελα
            του Φθινοπώρου.




Μιχάλης Αγγελάκης

………………………………………………

ΠΟΤΑΜΕ ΜΟΥ

Ποταμέ μου σ' έχασα
Σαν τους κυνηγημένους δολοφόνους
που και στο γυάλισμα της κανάτας
βλέπουνε το στραφτάλισμα του δεσμοφύλακα
Στο μουχλιασμένο αυτό ξερόχωμα
βλέπω ότι ξερότοποι αγκαθεροί
χωρίς συγκρατημό θα με σκεπάσουν

Ήταν δροσιά και βεργίτσες σκύβανε στα νερά σου
ήτανε πεντακάθαρα τα χαλίκια
Πατάν τα πόδια μου στο βρωμονέρι, μύγες
κουνούπια, μιά μπόχα π' όνομα δεν έχει



Γιάννης Πατσώνης

……………………………………………..

TO AΣΠΡΟ ΧΩΜΑ

Το άσπρο χώμα
μου θυμίζει το θάνατο.
Μπορεί επειδή είναι ουδέτερο
ή γιατί θυμίζει χιόνια και παγωνιά,
ή γιατί και τα σάβανα
είναι πάντα λευκά.

Ίσως ακόμα
γιατί τη μέρα που έφυγες
φορούσες ένα άσπρο φουστάνι.



Περικλής Σφυρίδης

……………………………………….

ΕΙΜΑΙ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΚΕΡΜΑ

Είμαι ένα μικρό κέρμα.
Τρέμω τη συσκευή
που θα με κάνει τραγούδι
να με τραγουδάς μ' όποιον κι όποιον.




Σπύρος Λαζαρίδης

To ποίημα είναι καθαρή ψυχή
Άπλωμα θέλει στέγνωμα
Και σώμα να το φορέσει



Ηλίας Τσέχος

TO ΦΟΡΕΜΑ ΣΟΥ

Άσπρο καραβίσιο πανί
Το φόρεμά σου
Γράφει θαλασσινά ταξίδια

Το στήθος σου δυο κύματα
Κρυφά
Με βουλιάζουν.



Αυγερινός Μαυριώτης

....................................................................

 Ο ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΩΝ ΚΙΝΗΣΕΩΝ

Αγγίγματα αποκομμένα απ΄το συναίσθημα
χάιδεψαν κι απόψε τη σάρκα σου.
Τίποτα περισσότερο δεν ζητάς,
έμαθες να αρκείσαι στα λίγα.
Ποιός ξέρει πόσα ημερόνυχτα βούλιαξες,
πόσες εβδομάδες σύρθηκες,
πόσους μήνες πένθησες, ίσως και χρόνια,
μέχρι να πάψεις να θυμάσαι,
να πάψεις να αποζητάς,
να πάψεις να αγαπάς.
Έχεις πιά πειστεί πως έχεις
τον έλεγχο των κινήσεων,
τον έλεγχο γενικώς....
Έχεις αναβαθμιστεί σε ανθεκτικότερη έκδοση
κι αν καμιά φορά καταλάβεις πως εκπίπτεις, κοιτάς κατάματα τα αγάλματα και συνέρχεσαι.
Άλλωστε πάντοτε τα θαύμαζες,
τώρα έγινες όμοια με αυτά.
   



Κωνσταντίνα Βουβόλα

 

.........................................................................

ΥΠΕΡΒΑΛΛΩΝ ΖΗΛΟΣ

Τον κατηγόρησαν για απληστία
Είχαν δίκιο
Με τι θράσος απαιτεί κάποιος σήμερα
ένα μπαλκόνι με θέα στη θάλασσα
ένα μπουκάλι κρασί
και μια ξανθιά νεράιδα
να τον φιλάει στο στόμα;



Μάκης Γιουρτζόγλου

................................................................

ΜΟΥΣΙΚΗ

Ξέχειλη από σιωπή η απέραντη αίθουσα.
Και το πιάνο ήταν η μεγάλη, άγια Τράπεζα
όπου πάνω της, τα χέρια ενός άντρα, λιγνά κι ασυγκράτητα
κόβαν και μοίραζαν γύρω
τον άρτο της αιωνιότητας.



Τάσος Λειβαδίτης



....................................................................


ΕΠΙΜΥΘΙΟ

Ό,τι δεν πρόλαβε
να τραγουδήσει η αστραπή
το αφηγείται
με υπομονή η στάχτη.



Γιώργος Στάμος

………………………………………….

Ενοικιάζεται κορμί
Περιορισμένων τετραγωνικών
Διαμπερές από τραύματα
Σε καλή κατάσταση
Πρόσφατα ανακαινισμένο
Φρεσκοβαμμένο
Με εσωτερική αυτόνομη θέρμανση
Εξωτερική μόνωση
Σε περιοχή ήσυχη
Με θέα σε πάρκο
Ελαφρώς επιπλωμένο
Χωρίς αναμνήσεις
Τιμή λογική
Εξαιρούνται οικογένειες
Προτιμώνται τύποι μοναχικοί
Και μονόχνοτοι
Για ιδιοκατοίκηση
Πληροφορίες εντός


Aγγελική Λάλου

…………………………………………………

    XΩΡΙΣ ΓΥΡΙΣΜΟ

Ντυμένος την απύθμενη πνοή σου
στις θάλασσες των ματιών σου
ταξιδεύω
χωρίς γυρισμό.



Κώστας Πάτσης

………………………………………………….

BOYTIA

Μολις του ανοιξε την πορτα την φιλησε με λυσσα.
Βουτηξε ολος μεσα στο στομα της.
Επειτα εκεινη γινηκε θαλασσα. Άπατη.
Περασαν χρονια, υπερβολικα πολλα.

΄κεινη ακομη θαλασσα.
'κεινος ακομη Δυτης της.

Καθε που θα ανταμωθουν, η βουτια οπως η πρωτη παραμενει.

Και ποσο αυτος λυπαται που καποτε θα χαθουν!
Ο ενας θα πεθανει
κι ο αλλος κατω απο ενα δεντρο, σαν ξερόφυλλο, θα περιμενει
τη σειρα του
αναπολωντας τα νιατα του τα ζωηρα
και την Καλη του Αγαπη.



Καtia Tornay

  

               ΠΟΤΕ  ΑΛΛΗ  ΕΚΤΟΣ  ΑΠΟ  ΣΕΝΑ

Ποτέ  άλλη  εκτός  από  σένα  παρόλα  τα  άστρα  και  τις  μοναξιές

Παρόλα  τα  κομμένα  δέντρα  και  το  πέσιμο  της  νύχτας

Ποτέ  άλλη  εκτός  από  σένα  δε  θ’ ακολουθήσει  το  δρόμο  της  που  είναι  ο  δικός  μου

Όσο  απομακρύνεσαι  τόσο  η  σκιά  σου  μεγαλώνει

Ποτέ  άλλη  εκτός  από  σένα  δε  θα  χαιρετήσει  τη  θάλασσα  την  αυγή  όταν  εγώ  κουρασμένος  απ’ την  περιπλάνηση  βγαίνω  από  τα  σκοτεινά  δάση  κι  από  τα  βάτα  των  τσουκνίδων  και  βαδίζω  προς  τους  αφρούς  των  κυμάτων

Ποτέ  άλλη  εκτός  από  σένα  δε  θα  ακουμπήσει  το  χέρι της  πάνω  στο  μέτωπό  μου  και  στα  μάτια  μου

Ποτέ  άλλη  εκτός  από  σένα  και  αρνιέμαι  το  ψέμα  και  την  απιστία

Αυτό  το  καράβι  με  την  άγκυρα  μπορείς  να  κόψεις  τους  κάβους  του

Ποτέ  άλλη  εκτός  από  σένα

Ο  φυλακισμένος  αετός  μέσα  σε  ένα  κλουβί  ροκανίζει  σιγανά  τα  χάλκινα  πλέγματα  και  τα  δοκάρια

Τι  απόδραση !

Είναι  η  Κυριακή  που  την  μάρκαρε  το  τραγούδι  των  αηδονιών  μέσα  στα  δάσος  με  το  πράσινο  τρυφερό  χρώμα  η  στεναχώρια  των  μικρών  κοριτσιών  μπροστά  στην  παρουσία  ενός  κλουβιού  που  μέσα  του  πηδά  ένα  καναρίνι  την  ώρα  που  στο  μοναχικό  δρόμο  ο  ήλιος  αργά  μετακινεί  τη  λεπτή  γραμμή  του  πάνω  στο  ζεστό  πεζοδρόμιο

Θα  περάσουμε  και  άλλες  γραμμές

Ποτέ  ποτέ  άλλη  εκτός  από  σένα

Κι  εγώ  μόνος  μόνος  μόνος  όπως  ο  μαραμένος  κισσός  των  κήπων  των  προαστίων  μόνος  όπως  το  ποτήρι

Κι  εσύ  ποτέ  άλλη  εκτός  από  σένα .

..........ROBERT DESNOS............................

Απέραντη θλίψη
καθώς συναντάς
τα όνειρα
ενός ουρανού
που θέλει
να αλλάξει χρώμα.

 

Ντίνα  Γεωργαντοπούλου.

............................................................

AΠΟΧΩΡΙΣΜΟΣ

Όπως  τα πεύκα που χάνονται στη νύχτα
το πρόσωπό σου σβήνει, τα μάτια σου
δε λάμπoυν πια.

Σφυρίζει το τρένο, διαλύεται ο άσπρος καπνός
μέσα στη νύχτα'  μόνος
απέμεινα στον έρημο σταθμό.




Γεράσιμος Ρομποτής

.................................................

Αφροδίτη

Για να με αγγίξεις
πρέπει να ξεγελάσεις τον δεσμώτη μου.
Για να σε αγγίξω
δούλοι προαιώνιοι
να δουλέψουν υπερωρίες.
Μονάχα κοίτα με λοιπόν.
Και θαύμασέ με.
Έχει άλλη γλύκα
το χάδι που δε δόθηκε.



Aφροδίτη Λυμπέρη

..................................................................

ΣΑΝ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ

Σαν τα πουλιά που αναζητούν μια πλώρη καραβιού
   για να κουρνιάσουν,
χαμένα μισοπέλαγα, με κόντρα καιρό, χωρίς ελπίδες
   ξηράς,
ψάχνω να βρω ένα κορμί να ξαποστάσω,
μιαν αγκαλιά, για να ζεστάνω τη γύμνια μου.



Τάσος Κόρφης

............................................................................

MΠΑΛΛΑΝΤΑ

Αυτή η γαλάζια
η τετράγωνη
στιγμή
που με περιέχει

είναι ζάρι
ζεστό

στη φούχτα
μιας γυναίκας
με ανέσπερα
μαλλιά



Νάσος Βαγενάς

...................................................................

  Τυχοδιώκτης των πέντε αισθήσεων

Δε χρειάστηκε να φύγω μακριά
  Στη Σαμαρκάνδη
  Στη θάλασσα του Μπέρινγκ
  Στη γη του πυρός
Για να παίξω τη ζωή μου κορώνα γράμματα
Το άγνωστο είναι παντού
Γύρω μου
Και μέσα μου
Συνεχώς



Σάκης Τότλης

................................................................


 

Ας απεργήσει όσο θέλει η ΔΕΗ
όνειρα βλέπουμε και στο σκοτάδι.



Μανόλο

..................................................................

ΤΟ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙ

Δες.
Το αλάτι που έγλυψα απ' το λαιμό σου
Έγινε σταγόνα σιρόπι κάτω απ' τη γλώσσα μου
Κι έμεινε εκεί.
Μεγάλωσε και πύκνωσε.
Κάτω απ' τη γλώσσα μου κρυμμένο
ένα μαργαριτάρι.



Άννα-Μαρία Παπαδοπούλου

                     ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟ

Μόλις  η  ιδέα  του  Κατακλυσμού  ξανακάθισε,

    Ένας  λαγός  σταμάτησε  μέσα στα χόρτα  και στις  καμπανούλες  που  κουνιόντουσαν  και είπε  μια  προσευχή  στο  ουράνιο τόξο  μέσα  απ’ της  αράχνης  τον  ιστό.

     Ω! οι  πολύτιμοι  λίθοι  που  κρύβονται,- τα  λουλούδια  που  κιόλας  κοιτάζουν.

     Στο  μεγάλο  βρώμικο  δρόμο  οι  πάγκοι  με  το  κρέας  στήθηκαν  και  τραβήξαμε  τις  βάρκες  προς  τη  θάλασσα  στημένη  εκεί  ψηλά  όπως  στις  λιθογραφίες.

     Το  αίμα  κύλησε, στο  σπίτι  του Κυανοπώγωνα, -στα σφαγεία, - μέσα  στα  τσίρκα, όπου  η  σφραγίδα  του Θεού  χλόμιασε  τα  παράθυρα.   Κύλησαν  το αίμα  και  το  γάλα.

     Οι  κάστορες  έκτισαν. Τα  ποτήρια  του  καφέ  άχνιζαν    μέσα  στα  μικρά  καφενεία.

     Μες  στο  μεγάλο  σπίτι  από  γυαλί  ακόμα  μουσκεμένο  τα  παιδιά  με  τα  πένθιμα  κοίταξαν  τις  υπέροχες  εικόνες.

     Μια  πόρτα  χτύπησε, -και   πάνω  στην  πλατεία  του  μικρού  χωριού, το  παιδί  γύρισε  τα  χέρια  του, και  αντιλήφθηκε  τους  ανεμοδείκτες  και  τα  κοκόρια  των  καμπαναριών  από  παντού  κάτω  από  την  εκκωφαντική  βροχή.                                                                                                                                                          

     Η  Κυρία  ***  τοποθέτησε  ένα  πιάνο  μέσα  στις  Άλπεις. Η  λειτουργία  και  οι  πρώτες  μεταλήψεις  γιορτάστηκαν  στις  εκατό     χιλιάδες  άγιες  τράπεζες  της  μητροπόλεως. 

      Tα  καραβάνια  έφυγαν  και  το  ξενοδοχείο  Splendide  χτίστηκε  μέσα  στο  χάος  των  πάγων  και  της  νύχτας  του  πόλου.

     Από  τότε  το  φεγγάρι  άκουγε  τα  τσακάλια  να  σκούζουν  απ’ τις  ερήμους  του  θυμαριού,- και  τα  ποιμενικά  ποιήματα  φορώντας  τσόκαρα  να  γκρινιάζουν  μέσα  στο  φρουτόκηπο. Μετά, μέσα  στο  βιολετί  δρυμό  με  τα  μπουμπούκια, ο Εύχαρις  μου  είπε  ότι  ήταν  η  άνοιξη.

     Κουφοί, λιμνούλα,- Αφρέ  κύλησε  πάνω  στο  γεφύρι  και  πάνω  από  τα  δάση,- σεντόνια  μαύρα  και  όργανα,- αστραπές  και  κεραυνέ,-ανεβείτε  και  κυλήστε,- Νερά  και  θλίψεις  ανεβείτε  και  ζωντανέψτε  τους  Κατακλυσμούς.

     Γιατί  από  τότε  που  έχουν  εξαφανιστεί,- ω! οι  πολύχρωμες  κρυμμένες  πέτρες, και  τα  λουλούδια  ανοιχτά!- είναι  μια  πλήξη  και  η  Βασίλισσα, η  Μάγισσα  που  ανάβει  τα  κάρβουνά  της  μέσα  στο  πήλινο  τσουκάλι, ποτέ  δε  θα  θελήσει  να  μας  διηγηθεί  αυτό  που  εκείνη  γνωρίζει  και  που  εμείς  το  αγνοούμε.

....Arthur Rimbaud.......

ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Toυ έρωτα
πρέπει να του δινόμαστε γυμνοί
όπως δινόμαστε στον ύπνο και στο θάνατο, γιατί
ο έρωτας θαρρώ είναι η μόνη
                        μεταλαβιά
                                 αιωνιότητας∙ ο έρωτας
είναι η λύτρωση του τέλειου χορού, είναι
                       η αγαλλίαση
                                του Καιρού.


Γιάννης Υφαντής

...............................................................................

Η ζωή μία στιγμή, ένας αέρας αυγινός.
Και η θάλασσα τόσο πλατιά, απέραντη για να μερεύει το μυαλό.
Που αρχίζει το φως ; Που τελειώνει η θλίψη ;
Eτοιμαζόμουν πάλι να ταξιδέψω στων ματιών σου τα μωβ σύννεφα.
Μα τα φτερά είναι πάντα αδύναμα,
μία μολυβένια πόρτα φράζει το άπειρο.

Τώρα βρέχει.
Στα χείλη σου ανθίζει το φθινόπωρο.
Της χαμένης αθωότητας τα μικρά θραύσματα λαμπυρίζουν
σαν τις σταγόνες της βροχής στις πευκοβελόνες.
Και στην αέναη κίνησή σου εσύ,
μόνο εσύ,
να φέγγεις μέσα στον κόσμο...



'Ελυα Βερυκίου

................................................................

ΟΙ KΑΚΟΙ ΕΜΠΟΡΟΙ

Κύριε είμαστε άνθρωποι απλοί
πουλούσαμε υφάσματα,
<κι' η ψυχή μας
ήταν το ύφασμα που δεν τ' αγόρασε κανείς>.
Την τιμή δεν κανονίζαμε απ’ την ούγια
η πήχη και τα ρούπια ήταν σωστά
τα ρετάλια δεν τα δώσαμε μισοτιμής ποτέ:
η αμαρτία μας .

Είχαμε μόνο ποιότητας πραμάτεια.
Έφτανε στη ζωή μας μια στενή γωνιά
- πιάνουν στη γη λίγο τόπο τα πολύτιμα.
Τώρα με την ίδια πήχη που μετρήσαμε
μέτρησε μας’ δε μεγαλώσαμε το εμπορικό μας.
Κύριε, σταθήκαμε έμποροι κακοί!.

Δ.I.Αντωνίου

......................................................................

ΤΕΣΣΕΡΑ ΧΑΪΚΟΥ

Μέρα και νύχτα
με σκοινί αόρατο
κάποιος μας δένει.

Άκουγα κουπιά
χωρίς να βλέπω βάρκα
μέσα στο πούσι.

Ουρά παγωνιού
σε πισινό μαϊμούς
τούτος ο κόσμος.

Όλοι χωράμε
οι ζωντανοί κι οι νεκροί
σ' ένα ποίημα.



Γιώργης Παυλόπουλος

......................................................

ΠΕΡΙ ΠΟΙΗΣΕΩΣ

Κι εσύ που ξέρεις από ποίηση
κι εγώ που δεν διαβάζω
κινδυνεύουμε.
Εσύ να χάσεις τα ποιήματα
κι εγώ τις αφορμές τους.



Μιχάλης Γκανάς

....................................................

Ο,ΤΙ ΔΑΚΡΥΖΕΙ

Ο,τι δακρύζει
Δεν είναι κάποια θύμηση
Που γέρνει μαραμένη
Πάνω στα βλέφαρά μας
Αλλά ένα όνομα
Που τόσο αγαπήσαμε
Και δεν μπορούμε πια να το προφέρουμε
Κι αλίμονο απομένει
Σαν λίγο χιόνι που έλιωσε
Μέσα στη χούφτα μας.



Τάκης Βαρβιτσιώτης

.......................................................................

              Η ΒΕΡΑΝΤΑ

Αυτή η βεράντα που περάσαμε ένα βράδυ
κατάμονοι μες στην ερημωμένη πόλη
αυτή η βεράντα μες στο καλοκαίρι
είναι η μόνη ανάμνηση που απόμεινε
τώρα που ο άνεμος σηκώνεται και φέρνει σκόνη



Αλέξης Ασλάνογλου

                     Η  ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ  ΤΩΝ  ΕΙΚΟΝΩΝ

        Xτυπιέμαι  με  μανία  ενάντια  σε  μπουκάλια  και  σε  ζώα.

        Εδώ  και  λίγο  χρόνο  περίπου  δέκα  ώρες  πέρασαν  η  μια  μετά  την  άλλη.

        Η  όμορφη  κολυμβήτρια  που  φοβόταν  το  κοράλλι  ξύπνησε  αυτό  το  πρωινό.

        Το  κοράλλι  στεφανωμένο  με  πρίνους  χτυπά  την  πόρτα  της.

        Αχ!  Το  κάρβουνο  ξανά  πάντα  το  κάρβουνο.

        Σε  ικετεύω  κάρβουνο  σοφέ  κηδεμόνα  του  ονείρου  και  της  μοναξιάς  μου  άφησέ  με  άφησέ  με  να  μιλήσω  ξανά  με  την  όμορφη  κολυμβήτρια  που  φοβόταν  το  κοράλλι.

        Μην  τυραννάς  πια  αυτό  το  γοητευτικό  θέμα  των  ονείρων  μου.

        Η  όμορφη  κολυμβήτρια  ξεκουραζόταν  πάνω  σ’ ένα  κρεβάτι  από  δαντέλες  και  πουλιά.

        Τα  ρούχα  πάνω  σε  μια  καρέκλα  στου  κρεβατιού  το  πόδι  ήτανε  φωτισμένα  με  λάμψεις  απ’ τις  τελευταίες  λάμψεις  πού ‘βγαζε  το  κάρβουνο.

        Κι  αυτό  φερμένο  απ’ τα  βάθη  του  ουρανού  και  της  γης  και  της  θάλασσας  ήταν  περήφανο  για  το  ράμφος  του  από  κοράλλι  και  για  τα  μεγάλα  μεταξένια  του  φτερά.

        Όλη  νύχτα  είχε  λάβει  μέρος  σε  διάφορες  κηδείες  σε  νεκροταφεία  στα  προάστια

        Είχε  παραστεί  σε  χορούς  μες  σε  πρεσβείες  διαπρέποντας  με  το  αποτύπωμά  του  ένα  φύλλο  από  φτέρη  άσπρων  βελουδένιων  φουστανιών.

        Ορθώθηκε  τρομαχτικό  στην  πλώρη  καραβιών  και  τα  καράβια  δεν  ξαναγύρισαν.

        Τώρα  ζαρωμένο  μέσα  στην  εστία  παραφύλαγε  το  ξύπνημα  του  αφρού  και  το  τραγούδι  της  χύτρας.

        Το  ηχηρό  του  βάδισμα  ενόχλησε  την  ησυχία  τις  νύχτες  μέσα  σε  δρόμους  με  εύηχα  λιθόστρωτα.

        Κάρβουνο  εύηχο  κάρβουνο  αφέντη  του  ονείρου  κάρβουνο.

        Αχ  πες  μου  πού  είναι  εκείνη  η  όμορφη  κολυμβήτρια  εκείνη  η  κολυμβήτρια  που  φοβόταν  το  κοράλλι;

        Αλλά  η  κολυμβήτρια  αυτή  η  ίδια  αποκοιμήθηκε.

        Και  βρίσκομαι  πρόσωπο  με  πρόσωπο  με  τη  φωτιά  κι  όλη  τη  νύχτα  θα  μείνω  ρωτώντας  το  κάρβουνο  με  τα  ερεβώδη  φτερά  που  επιμένει  να  προβάλλει  πάνω  στο  μονότονο  δρόμο  μου  τη  σκιά  των  καπνών  του  και  την  τρομαχτική  αντανάκλαση  της  χόβολης  του.

        Κάρβουνο  εύηχο  κάρβουνο  άσπλαχνο  κάρβουνο.

.......ROBERT DESNOS..............

ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Μερικές φορές τα ακούς
σαν παλιές γειτόνισσες
που έσυραν τις καρέκλες τους
στην βολική σκιά
έξω από την αυλή σου.

Κλέβουν βελονιές
από το μπαούλο της προίκας
και μυστικά συνταγών
από δικά τους κεράσματα.

Τελειώνοντας την συνομιλία τους

αφήνουν ένα υπόλοιπο
στο μικρό πιατάκι
και καληνυχτίζονται
στην εξώπορτα.



Μαίρη Μπριλή

......................................................................

O ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΣΤΟΝ ΑΔΗ

Φωνές του δέρματος
δεήσεις της αφής
επικλήσεις κι οιμωγές της παλάμης μου.

Θλάση των νυχιών μου
τραύματά μου ανώφελα

Δεν χαμηλώνουν τα βουνά εδώ κάτου,
Δεν έχει τέλος η Σκιά!



Σταύρος Βαβούρης

.................................................................................

ΣΕ ΚΕΙΝΟΝ

Τι κρίμα ρε φίλε
πριν γίνεις μέλλον
έχεις γίνει ήδη παρελθόν


Αγγελική Μακρή

......................................................................

Μετά από κάθε ταξίδι
στο στόμα  μου κατοικεί
πάντα η τρικυμία
των τόπων



Χρήστος Λαθουράκης

....................................................................

XIONIA ΠΟΛΛΑ

Χιόνια πολλά
λεν οι ζωντανοί.
Χρόνια πολλά
απαντούν οι πεθαμένοι.



Γιάννης Βαρβέρης

......................................................................

                    

                        Vox Humana

ΚΑΠΟΤΕ, ένα βρέφος μ' επισκέφτηκε στο όνειρό μου.
δεν μίλησε-δεν μίλησα. μόνο που τα πηδάλια της σκέψης του
μου μετέφεραν την ιδέα ότι
αν εμπιστευόμουν μια μελλοντική προσευχή
σε μια Θεά της σιωπής
η προσευχή δεν θα αποκαλυπτόταν ποτέ
παρά μόνο σ' εκείνον που είναι ταγμένος-
να ασκείται στην Σιωπή...



Γιώργος Αλισάνογλου

..............................................................................

                    < σε έναν ναύτη >

θέλω να πέσω στη θάλασσα των ματιών σου
μα δεν ξέρω κολύμπι
τάχα θα τρέξεις να με σώσεις
ή θα μ' αφήσεις να πνιγώ;



Ντίνος Χριστιανόπουλος

ΠΡΟΣΕΧΩΣ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Πίσω από τα μαύρα μου γυαλιά
το μακιγιάζ του ήλιου.

Από τον ύπνο
ζωγραφίζομαι.

Κινηματογράφο μικρό
στα μάτια έχω
σαν παιδί.

Στο διαπασών το μεσημέρι.



Κωστής Γκιμοσούλης

         ΠΑΡΑΛΛΗΛΙΣΜΟΙ

Τρία πράγματα στον κόσμο αυτό πολύ να μοιάζουν είδα
Τα ολόλευκα μα πένθιμα σχολεία των Δυτικών,
των φορτηγών οι βρώμικες σκοτεινιασμένες πλώρες
και οι κατοικίες των κοινών χαμένων γυναικών.

Έχουνε μια παράξενη συγγένεια και τα τρία
παρ' όλη τη μεγάλη τους στο βάθος διαφορά,
μα μεταξύ τους μοιάζουνε πολύ, γιατί τους λείπει
η κίνηση, η άνεση του χώρου και η χαρά.



Νίκος Καββαδίας

        ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΑ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΖΑ

Απ' όλα τα σιδερένια κρεβάτια στον παράδεισο
το δικό σου ήταν το πιο σκληρό
και ήμουν καπνός στον καθρέφτη σου
κι έπλενες τα μαλλιά σου με ζαντ
μα ήσουν γυναίκα και ήμουν 
παιδί, μα παιδί αρκετό για σιδερένιο κρεβάτι
και άντρας αρκετός για κρασί
και για σένα

τώρα είμαι άντρας,
άντρας αρκετός για όλα,
κι εσύ είσαι, εσύ
είσαι
        γριά

όχι και τόσο σκληρή

τώρα το σιδερένιο σου κρεβάτι
είναι αδειανό



Charles Βukowski