ΚΑΤΗΦΟΡΑ

Κατρακυλούν τα χρόνια τα χρυσά
με τα βερόκοκα στο δρόμο
σαν αναποδογυρίζουν τα καφάσια
στην καρότσα του μανάβη.
Και λιώνουν τα χνουδάτα μάγουλα
στο χώμα.


Γιώργος Μπρουνιάς

……………………………………………

 

AΠΟΚΑΛΥΨΗ

Σε βρίσκω τόσο συχνά
τις πιο παράδοξες στιγμές,
εκεί που ελάχιστα σε περιμένω.
Σε βρίσκω κατάπληχτη,
σε μια κίνηση,
σε μια λέξη μου,
μες στα μάτια μου,
μες στο δέρμα μου.
Κ' είναι τα χέρια μου
σα να ντύθηκανε τα δικά σου.
Κι απορώ
και θαυμάζω
πόσο τέλεια μεγάλωσες μέσα μου.



Λεία Χατζοπούλου

……………………………………………………………………………
                                                                                                     
                                                              της Σοφίας



Ότι έχει το χρώμα της θάλασσας σου μοιάζει
Ακολουθούν: τα νησιά
με το πράσινο τρίχωμα των βράχων να σαλεύει στο βυθό
οι ακρογιαλιές, πιο πέρα τα δέντρα βουβά στις ποδιές των βουνών
κι ακόμα μακρύτερα οι πόλεις ξαπλωμένες σαν γιγάντια γατιά
στις απλωσιές:
δρόμοι, πλατείες, σπίτια, δωμάτια, κρεβάτια, εσύ
να κοιμάσαι μέσα σε θύελλες σεντονιών
κι ο ύπνος σου:
διάφανο βότσαλο στο δέρμα των νερών.



Γιώργος Μπλάνας

…………………………………………………………………

   

 ΓΕΡΜΑ

Έτσι όπως περνά το υπεραστικό
λεωφορείο λέω να κατέβω
στο χωριό σου κι ας έχεις φύγει
πάμπολα χρόνια πια.
Να μπω στο καφενείο του Συρίγου
και μεσ' από την τζαμαρία,
συνεπαρμένος, σιωπηλός
ν' αγναντέψω τη θάλασσά σου'
με βλέμμα εφηβικό σαν μετατόπιση
στα περασμένα, τότε που αγαπιόμασταν'
κι ύστερα πίνοντας
έναν καφέ μ' ένα τσιγάρο
κι άλλο τσιγάρο, τσιγάρο κι άλλο,
να φύγω την ώρα που θα σιγοβραδυάζει.



Αθανάσιος Αβέλλιος

………………………………………………………………..

   ΓΥΝΑΙΚΕΣ

Γυναίκες
μεταλλικοί οδοδείκτες
κορμιά μπηγμένα
στα σπασμένα πεζοδρόμια
της Σόλωνος,
πάσσαλοι με άγνωστη ταρίφα`
στα χέρια σας γερμένες οι ώρες
παρκάρουν σε πλαστές πινακίδες
καθώς οι βρεγμένες άκρες των μαλλιών σας
ακουμπούν στους ξεβαμμένους κάδους των απορριμμάτων
τενεκέδες...

Γυναίκες
πλαστικά μάτια
πάνω σε θολά
παρ-μπριζ αυτοκινήτων,
τ' ανοιχτά σας δάχτυλα
πυροβολούν τη νύχτα
ακαριαία..



Μαριάννα Βλάχου- Καραμβάλη

……………………………………………………………

OI ΠΛΗΓΕΣ ΤΩΝ ΑΓΑΛΜΑΤΩΝ

Έτσι που περιμένω όρθιος
στη μέση του δωματίου
ασάλευτος κι έτοιμος να σωριαστώ
τ' αγάλματα σκέφτομαι
που δεν βρήκαν θέση 
σε Μουσείο, που τα πρόσωπά τους
είναι σπασμένα απ' τις βροχές
κι η στάση τους πάντα
η ίδια: της προσμονής.
Από το δέρμα τους τίποτε δεν έμεινε.
Απ’ τα χτυπήματα και τις πληγές
τα φωτεινά σημεία πού και πού μόνο 
θυμίζουν την αλλοτινή τους λάμψη
τις υποσχέσεις γι' άλλη ζωή...



Αλέξανδρος Ίσαρης

……………………………………………

TA ΠΟΥΛΙΑ

Το φετινό μου ποίημα,
όπως το περσινό και το προπέρσινο`

η ίδια θάλασσα,
τα ίδια πρόσωπα, στις ίδιες θέσεις.
Μόνον εκείνα τα πουλιά
φέτος κατέβηκαν πιο χαμηλά,
πιο χαμηλά,
ως τις εξώπορτες
και τις ραμφίζουν.


Χρίστος Ρουμελιωτάκης