Λες κ’ ήτανε χθες βράδυ ακρογιάλι το σώμα μου`

τα χέρια σου δυό μικρά τρυφερά καβούρια.

Μάτση Χατζηλαζάρου

ΥΠΕΡΑΣΤΙΚΗ ΣΥΝΔΙΑΛΕΞΗ

Εχτές το βράδυ μου τηλεφώνησε 

ο πατέρας μου.

                   Στείλε μου μερικά

πενηνταράκια ούζο, μου είπε,

και καναδυό κούτες τσιγάρα

σέρτικα, να κάθομαι τα βράδυα

να σας συλλογιέμαι.

                            Και να μην

το ξεχάσω- και πεντέξι δίσκους

φωνογράφου μ' εκείνα τα παλιά, ξέρεις,

ποντιακά τραγούδια, τα λυπητερά.

Εδώ στα ξένα δύσκολα περνούν οι μέρες

και πού να βρεις τσιγάρα, ούζο και τραγούδια

της πατρίδας, στα μαγαζάκια τ' ουρανού.

Ανέστης Ευαγγέλου

……………………………………

        ΠΑΡΑΛΛΗΛΙΣΜΟΙ

Τρία πράγματα στον κόσμο αυτό πολύ να μοιάζουν είδα

Τα ολόλευκα μα πένθιμα σχολεία των Δυτικών,

των φορτηγών οι βρώμικες σκοτεινιασμένες πλώρες

και οι κατοικίες των κοινών χαμένων γυναικών.

Έχουνε μια παράξενη συγγένεια και τα τρία

παρ' όλη τη μεγάλη τους στο βάθος διαφορά,

μα μεταξύ τους μοιάζουνε πολύ, γιατί τους λείπει

η κίνηση, η άνεση του χώρου και η χαρά.

Νίκος Καββαδίας

………………………………………..

Πάνω στο σώμα σου

θα γράψω

τα πιο ωραία μου ποιήματα

Γιάννης Ευθυμιάδης

……………………………………

Aπ' τη μια ο ήλιος

απ' την άλλη η θάλασσα

και τέλος εκείνο το μπλε

παράθυρο.

Συχώρα με δεν άντεξα.

Χρήστος Λαθουράκης

………………………………..

Ο ΦΤΕΡΩΤΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

Μόνος πετά 

για να αποφύγει

το συνωστισμό

του σμήνους

Έλσα Κορνέτη

……………………………….

Χειμωνιάζει..

κι εγώ φοβάμαι

πως θα πεθάνω κάποια νύχτα

μ’ ένα γυναικείο όνομα στο στόμα.

Το δικό σου.

Δε φοβάμαι το θάνατο

μη σε χάσω φοβάμαι…

Ευριπίδης Κλεόπας

Xάθηκαν πια η σελήνη

και η πούλια

γρήγορα περνά η ώρα

κι εγώ κοιμάμαι μόνη

Σαπφώ

ΟΙ ΑΝΔΡΕΣ                                                                 

Οι άνδρες μου αρέσουν.
Σεργιανίζουν πέρα δώθε.
Ψάχνουν στις τσέπες τους
και βγάζουν χίλια δυό πράγματα έξω.

Κάνουν τους σπουδαίους
γέρνοντας μπρος πίσω στ΄ακροδάχτυλα.
Χάνουν όλα τα κουμπιά
από τα ρούχα τους.

Πετάνε τις πίπες τους,
τις ξαναβρίσκουν.
Οι άντρες είναι παράδοξα πράγματα`
οι άντρες μου αρέσουν.



DΟRΟΤΗY  E. RΕΙD

HOTEL ETOILE

Στα κρεβάτια του
πριν από 40 χρόνια
καιγόμουν ολόκληρος
μαζί με το κορμί της

όμως απόψε
έπιασε φωτιά στ' αλήθεια
το παλιό ξενοδοχείο

ΦΩΤΙΑ στο Εtoile
καίγεται η 3ης Σεπτεμβρίου

έρχονται πυροσβέστες
να σώσουν το ερωτικό μνημείο



Κώστας Ριτσώνης

……………………………………..

Mες στη φωτογραφία του
κοιμάται ο νέος ναύτης
η άσπρη φορεσιά τού αφαιρεί το βάρος
θαρρείς λευκό και θαλασσί
μπαλόνι που υψώνεται
χαράζοντας μια φωτεινή γραμμή
στα μάτια της γυναίκας π' αγαπάει


Μαρία Κουγιουμτζή

……………………………………..

Το ραντεβού

Δώσαμε ραντεβού
στο φαρμακείο της γειτονιάς μου
μια Τρίτη απόγευμα.
Είναι Παρασκευή.
Κι ακόμα χαζεύω
το σταυρό που αναβοσβήνει.
Εφ-ημερεύει την απουσία σου.



Βάσω Χριστοδούλου

………………………………….

η θάλασσα το μεσημέρι

η θάλασσα το μεσημέρι μπαίνει βαθύτερα στα όνειρα
κι οι φωνές των πουλιών τρυγούν την υγρασία μου.
πέρα ο κάμπος με τα ρούχα των γυμνών κοριτσιών.
ψιθυρίζουν τα φύκια τρίζουν οι πέτρες
ωραία μουσική φέρνουν οι άντρες απ' τα καράβια
κι απ' τις γλυκειές πλαγιές τους οι γυναίκες.



Διονύσης Α Καρατζάς

………………………………….

ΤΟ ΑΛΛΟ ΠΡΩΙ

Αποβραδύς

στους άδειους δρόμους

μια χούφτα ύπνο ζητιάνεψα

για τα μάτια μου

Ανοίγοντας το παράθυρο

το άλλο πρωί

είδα τον ουρανό

να έχει φύγει

Κρέμασα τότε

την καρδιά μου

στο περβάζι

Φάρο για τους

ναυαγισμένους

Γιώργος Γαβαλάς

………………………………..

ΠΡΟΣΕΧΩΣ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Πίσω από τα μαύρα μου γυαλιά

το μακιγιάζ του ήλιου.

Από τον ύπνο

ζωγραφίζομαι.

Κινηματογράφο μικρό

στα μάτια έχω

σαν παιδί.

Στο διαπασών το μεσημέρι.

Κωστής Γκιμοσούλης

Aλί - Αχμέτ

Κι αν το ποίημα αυτό
ήταν καλύτερο
σε τι θα άλλαζε
η τύχη του ζητιάνου;



Γιώργος Λ. Οικονόμου

………………………………….

Μπρούτζινος γύφτος τράλαλα!-
τρελά πηδάει κει πέρα,
χαρούμενος που εδούλευε
το μπρούτζον ολημέρα
και που' χει τη γυναίκα του
χτήμα του και βασίλειο.
Μπρούτζινος γύφτος-τράλαλα!-
δίνει κλοτσά στον ήλιο!



Κώστας Καρυωτάκης

…………………………………..

Ξέρει να βάζει
Στον κρόταφο μόνος του
Το κουρδιστήρι

.......
Κοιτάζω ψηλά
Αντί για ουρανός
Τέντα του τσίρκου
 

........
Τέλος εποχής
Τ’αγάλματα θάφτηκαν
Μέσα στα φύλλα

.......
Σεμνή κυρία
Μπροστά στο παράθυρο
Λύνει τον κορσέ



Έφη Ζουμπούλη

………………………………..

ΣΑΝ ΤΗΝ ΑΡΑΧΝΗ

Σαν την αράχνη
Παίζεις μαζί μου

Πρώτα επιλέγεις το κλαδί
Μετά ρίχνεις τα δίχτυα σου
Και εν ριπή οφθαλμού
Με φυλακίζεις

Τότε αρχίζει το μαρτύριο

Πριν ακόμα καταλάβω
Τι ακριβώς έχει συμβεί
Εσύ ορμάς
Και μ' αποτελειώνεις.


Γιάννης Κορίδης

Hop when not necessary

Δε ντρέπεσαι να λες ότι με ξέρεις
Ενώ δε με παρέσυρες
Ποτέ σε τίποτα;
Όταν θα φύγω με τις ρωσίδες μπαλαρίνες
Τότε θα καταλάβεις
Τη μαύρη νύχτα σου



Κατερίνα Αγυιώτη

……………………………………

Θέλουν να μην υπάρχω
μια πλάκα να με σκεπάζει
και να την
               κα
                 του
                     ρά
                        ει
η βροχή.





Γιώργος Βλάχος

………………………….

Πάνω στην άμμο
δυό κουπιά λησμονημένα
κι από τον έρωτα

 κι από το καλοκαίρι

Πάνω στην άμμο
δυό κουπιά
αντιγράφουν τα σχήματα
που χαράξαμε
το μεσημέρι



Θεόκλητος Καριπίδης

……………………………………

ΣΤΟΥ ΚΟΥΦΟΥ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ

Τα βήματά μου μ' έφεραν και πάλι
στου κουφού την πόρτα.
Χτυπάω μια, χτυπάω δυο,
χτυπάω εφτά και δέκα

και να που η πόρτα άνοιξε...



Βασίλης Ιωακείμ

…………………………………..

Η ΑΠΕΙΛΗ

Τα δέντρα θέριεψαν, τα πότισα όσο μπόρεσα`
τώρα με απειλούν με τον ίσκιο τους



Κώστας Γαρίδης

Ελεύθερη  συνοικία

               Έβαλα  το  πηλίκιο  μου  μέσα  στο  κλουβί

               και  βγήκα  με  το  πουλί  στο  κεφάλι

               Λοιπόν

               δε  χαιρετούνε  πια

               ρώτησε  ο  διοικητής

               Όχι

               δε  χαιρετούνε  πια

               είπε  το  πουλί

               Α  καλά                                                                                                

               συγχωρείστε  με  νόμιζα  ότι  χαιρετούν

               είπε  ο  διοικητής

               Είσαστε  συχωρεμένος  όλος  ο  κόσμος

               μπορεί  να  κάνει  λάθος

               είπε  το  πουλί .

.......JACQUES PREVERT.......

Πρόσωπο που με τραβάς μες στις κρυφές μου όχθες
Το όνομα σου απλό κι ελαφρύ δε ξέρω να το λέω,
Πάντα πάνω στη γλώσσα μου ζαρώνει και πεθαίνει.
Μα αν πεθαίνει από φόβο, ο φόβος το ανασταίνει.

Ευτυχισμένος όποιος μπορεί να πει: « να το χορτάρι ».
«Κοιτάξτε αυτό το άλογο που πίνει στο ποτάμι »
Ή πάλι « ο Παύλος » ή « ο Ρομπέρ » ή πάλι « η Μαρία »
ή « η Γιάννα »
Μα είναι άλλο τ’ όνομα αυτό που πνίγω μέσα μου
Τόσο κακό, με χέρια που θα ‘πρεπε να ξέρουν
ν’ αγαπούν καλλίτερα .


JULLES SUPERVIELLE

Πεδίο Μάχης

Σε πεδίο μάχης

έχει μετατραπεί η καρδιά μου

μάχομαι με αντίπαλο τον Έρωτα.

Εγώ είμαι άοπλος, αυτός έχει βέλη

Και σύμμαχο εσένα.

Μανόλο

Το πιο όμορφό μου ποίημα
Με τη σιωπή μου το ‘γραψα
Βουλιάζοντας ηδυπαθώς
Και καθ’ ολοκληρίαν
Μέσα στ’ απύθμενα τα μάτια σου
Εκεί όπου συνάντησα
Τις πιο κραταιές λέξεις...



Nικολέττα Σίμωνος

 

………………………………………

Η αγκαλιά σου
η πιο ζεστή φωλιά.
Μέσα της κουρνιάζω
σαν πέσει η νύχτα.



Μίρκα Κωτσαρίδη

………………………………….

ΕΞΟΡΙΣΜΕΝΗ ΟΜΟΡΦΙΑ

Με επισκέφτηκε η ομορφιά
και την εξόρισα εδώ όπου διαμένω.`
Να την προσδέσω σε ό,τι εκτοξεύεται
σε πύραυλο, ακόντιο και σαΐτα από παιδί,
να καρφωθεί στο ανεπίγνωστο
απ' όπου την υφάρπαξα.
Εδώ καλοκαιρία και κρυώνω,
αιτιατό και αίτιο κι αναίτιο αίτημα φυσά
ενώ, στον άγνωστο πλανήτη χ, στης ομορφιάς το ενδιαίτημα,
θα μυροβλύζει θάλπος στη βροχή...



Χρήστος Κατρούτσος

…………………………………………

To κρασί είναι κόκκινο σαν το αίμα μας
σαν τις ιδέες του γείτονά μας,
σαν το εξώφυλλο του μανιφέστου.
Το πίνουμε με σόδα ή κόκα κόλα
και σπαταλάμε όλη την αγάπη μας για κόκκινο
μες στην ταβέρνα.



Ειρήνη Μπομπόλου

………………………………………….

ΤΑ ΧΕΡΙΑ

Γύρεψα με το χέρι μου
ένα χέρι να με σηκώσει
μα όλα τα χέρια ήταν υψωμένα
πρός τον ουρανό.



Θεόδωρος Αιγιαλινός   

Φωνή, Κραυγή, Λυγμός

ένα άδειο κορμί
   η σιωπή των ανθρώπων
          η πόλη
 
η πόλη
    η σιωπή των ανθρώπων
          ο δρόμος
 
Αραχώβης
 
ο δρόμος
   η πλατεία
      οι φύλακες


οι φύλακες  
οι φύλακες της πόλης  
οι φύλακες της  πόλης δικάζουν
 
οι φύλακες
 της πόλης δικάζουν
 όποιον δεν
 είναι ίδιος
 μ’ αυτούς
...


Ασημίνα Λαμπράκου

……………………………….

Πάρε το σώμα σου
Με δυσκολεύει
Είναι τόσο υπαρκτό
Σκοντάφτω στους ώμους σου
Δεν βρίσκω τον ήλιο
Να βγω

Κι όλα κάτι τέτοια σου λέω
Ασυνάρτητα.

Bάγια  Κάλφα

………………………………..

ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ

Σωπαίνοντας
με φιλιά αφηνιασμένα
πίσω από τα ήσυχα
σοφά του χείλη



Σταύρος Βαβούρης

………………………………

Μexican moon

Δύο ψυχές, δύο σώματα
κι ένα φεγγάρι από πάνω τους οδηγός.
Ένα υπέρλαμπρο ολόγιομο
ουράνιο σώμα
ανίκητο από καταχνιά και συννεφιές.
Μια επινόηση- σύνθημα ενός έρωτα
που μοιάζει με βραδυφλεγή βόμβα.
Κι ένα δάκρυ για όσες στιγμές δε βιώθηκαν.
Μα ακόμα κι όταν ξημερώνει
το φεγγάρι αυτό βασιλεύει
κυρίαρχο κι εκστατικό πάνω τους.
Γιατί οι δυό τους το έπλασαν.
Και είναι δικό τους.
όλο δικό τους



Μάκης Γιουρτζόγλου

   ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ

Κάθε φορά που σ' έπαιρνα τηλέφωνο
<< κλείσε >>, μου έλεγες, << σε λίγο
θα σε πάρω εγώ >>.

Σήμερα που αξιώθηκες
ύστερα από καιρό να μου τηλεφωνήσεις
ήταν να μου ζητήσεις δανεικά



Βαγγέλης Αποστολόπουλος               

H δίφθογγος

Εσύ φωνήεν

και γω φωνήεν.

Σμίξαμε ένα βράδυ

Και γίναμε δίφθογγος`

ένας άλλος ήχος

στο σύμπαν του έρωτα.

Κώστας Ιωαννίδης

Καμιά Αφίσα ή τοίχος

Καμιά αφίσα ή τοίχος δε θα μαρτυρεί

το ελαφρύ σου πέρασμα στη φλέβα

Πέφτεις σα σιγανή βροχή ανύποπτη

ανάμεσα στα ξεραμένα φύλλα

Καμιά σκαπάνη μουσικού δε θα σε βρει

τόσο βαθιά στο αίμα

Αλέξης Ασλάνογλου

Eποχή

Νύχτα βγαίνεις πάντα

κι ολοφώτεινη ποτίζεις το φεγγάρι.

Κάθε πρωί οι λέξεις μου ανθίζουν

κι ευωδιάζει το κορμάκι σου

που χαίρεσαι αγάπη να το λέω.

Διονύσης Καρατζάς

ΞΕΧΝΟΥΣΕ ΤΑ ΡΕΣΤΑ

Ωραία υπάλληλος του βιβλιοπωλείου
ομολογώ
πως σας ντρέπομαι φοβερά
γι' αυτό ξεχνώ τα ρέστα μου
γι' αυτό καμμιά φορά δεν παίρνω ούτε
τα βιβλία μου αν και τα' χω ήδη πληρώσει
γιατί - πώς να το κρύψω -
αυτό που θα' θελα πραγματικά είναι το σώμα σας
έστω και δανεικό
έστω για ένα βράδυ μόνο.



Στάθης Καββαδάς

…………………………………….

Ο χειμώνας είναι πάντα χειμώνας
Το ποίημα που τον περιγράφει
Είναι πάντοτε άνοιξη.



Χάρης Βλαβιανός

……………………………………..

ΠΡΕΠΕΙ

Πρέπει να διαλέγουμε τις λέξεις
όπως ο καλός μάστορας τις πέτρες.
Κάθε μιά
για τη θέση που της ταιριάζει.
Κι ο κάθε λόγος να πέφτει σαν πέτρα
και σαν πέτρα να χτίζει.

Κώστας Κουλουφάκος

………………………………………..

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΧΩΡΟΥ


δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο
δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο
δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο
δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο
δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο
δωμάτιο δωμάτιο αδειο δωμάτιο
δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο
δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο
δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο

 

Μιχαήλ Μήτρας

ΘΑΛΑΣΣΙΝΑ ΠΟΥΛΙΑ

Δεν έτυχε να μάθω τ' όνομά τους
γι' αυτό τ' αποκαλώ:
θαλασσινά πουλιά,
ή αγάπη του απογεύματος
την ώρα που επιστρέφουν,
ή νοσταλγία του πρωινού
όταν αναχωρούν,
πάντοτε με την ίδια τάξη
στα σχήματα του ορίζοντα`
κινούνται κι επιστρέφουν
μ' έναν αυτόματο ρυθμό.



Δημήτρης Δούκαρης

.................................................

AΓΑΠΗ ΜΟΥ ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ

Κάτι ζητάει φέτος το φθινόπωρο.
Σου ζήτησα μια πρόχειρη φωτογραφία.
Αν όμως βρέχει απόψε, πάλι θα χαθείς.
Βροχές, φωτογραφίες και φθινόπωρα.

Αγάπη μου,
αγάπη μου χωρίς ελπίδα.



Γιώργος Ιωάννου

.....................................................

   

    ΕΡΩΤΑΣ

Το σπίρτο που έχεις
για να βλέπεις
μην το φέρεις κοντά
θα αρπάξουμε.



Σταύρος Καμπάδαης

...............................................

H TEΛΕΥΤΑΙΑ ΧΕΙΡΑΨΙΑ

Η τελευταία χειραψία
λεηλάτησε το δέρμα των δαχτύλων μου.
Όλες οι αποσκευές μου τώρα ταξιδεύουν
με το λεωφορείο που σε πήρε.

Ποτέ δε γύρισα τόσο φτωχός στο σπίτι.



Αλέξανδρος Φερέντης

.....................................................

Σχισμένο

        Υπάρχει                          ένας

    πολύ περι                      γραφικός

    τρόπος να                     μου δείξεις

   πόσο πολύ                  με περιφρονείς 

     γιατί λοιπόν                   διαλέγεις

    αλληλο                              γραφία

 όταν μπορείς                      να φτύσεις

     κατά                                 μουτρα

  γιατί απλώς                       σαλιώνεις

  το γραμ                         ματόσημο ;

      Μία                                 σμα

      εργο                             δότη

 σχίζεις τη                      φωνή μου

     στα                                 δύο

     σαν                                ένα

     γράμ                               μα

       ΘΟΔΩΡΗΣ ΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

………………………………………..

OI ΠΟΙΗΤΕΣ

Οι ποιητές
δεν καταλαβαίνουν
ή δε θέλουν
να καταλάβουν
ο ένας τον άλλον.
Το μόνο κοινό τους
σημείο:
Αγαπούν όλοι
τα
πουλιά.



Τάσος Ρούσσος

……………………………..

Eίναι η ευτυχία μου
κλεισμένη στο βλέμμα σου
Το στέμμα των ματιών.



Θάνος Πάσχος

……………………………………..

Zωγραφιά

Στο πιο ζεστό μου όνειρο θα ζωγραφίσω μια γοργόνα,

στα δαχτυλίδια των κυμάτων μια παιδική αγάπη

κι’ ένα ναυτόπουλο-έγια μόλα έγια λέσα

όλο καημό και ξενιτειά.

Σπύρος Κοκκίνης

 Έμπειρη βροχή
το βαμμένο τίποτε
απογύμνωνε
...
Σαν καταιγίδα
ποτισμένη μυρωδιές
αργοκυλούσα
...
Μέσα στο χρόνο
κυλώ με συλλαβές
σε καταρράκτες


Πόπη Αρωνιάδα

Βαθειά στο δάσος

Βαθειά στο δάσος το καταραμένο

με τις σπασμένες κλειδαριές του αίματος

ένας νερόμυλος βογγάει

σαν μοσχάρι μαχαιρωμένο.

Άλεθε μύλε, άλεθε

σιτάρι, κριθάρι

και την καρδιά μου!

Γιώργος Καφταντζής

TΕΛΕΙΩΝΕΙΣ ΜΕΣ ΣΤΗ ΣΑΡΚΑ ΜΟΥ

Έρχεσαι και μου ανοίγεις μυστικά τις βρύσες`

κελαηδούν μέσα μου τα νερά`

γδύνεις την αίσθηση, πετάς τα χρωματιστά ρούχα`

αφήνεις τα στήθη σου στο διάφανο νερό`

πλησιάζεις με το κάθε κύμα.

Τελειώνεις μες στη σάρκα μου.

Nίκος Γρηγοριάδης

Ατυχίες

Ένα αυτοκίνητο περνάει με κόκκινο και
γίνεται θρύψαλα
πάνω σ’ έναν τοίχο
Σ’ ένα άλλο φανάρι ένας μετανάστης
προσπαθεί να πουλήσει ό, τι δεν κατάφερε να πουλήσει κανείς μέχρι τώρα
Μια μάνα σφίγγει στην αγκαλιά της με δύναμη
ένα μωρό και το σκάει
Το χαλάκι της εξώπορτας αρχίζει να πετάει
αρνούμενο την ταπεινότητά του
Ένα βιολί τρελαίνεται κι ακούγεται
σαν πιάνο
Ένα πιάνο τρελαίνεται κι ακούγεται
σαν σφυρί που καρφώνει στραβά ένα καρφί στον τοίχο
Εκεί κρεμάω έναν τεράστιο καθρέφτη
κι αυτός πέφτει
και γίνεται χίλια κομμάτια
Εφτά χρόνια γρουσουζιά ακόμα,
[έχω κι ένα υπόλοιπο απ’ τον παλιό λογαριασμό]
Ένα ρολόι
γίνεται μολύβι
ένα μολύβι γίνεται νανούρισμα
ένα νανούρισμα γίνεται
μοιρολόι
κι έτσι πάλι ξαγρυπνώ.
Ένα κουνούπι αυτοκτονεί υπερήφανο
πίνοντας το αίμα του
για να μην το σκοτώσω`
 μ’ αυτό τον τρόπο παραμένει νεκρό για πάντα
Εν ολίγοις, θέλω να σας πω πως
αλλάζουν τα πράγματα

Eιρήνη Σουργιαδάκη

....................................................................

ΣΤΗΝ ΑΚΤΗ

Τα βότσαλα που απλώνονται ολόγυρα
είναι τα χρόνια μου-
τα πάτησε η συμφορά
με πέλματα και μάτια
σα φώτα βέβαια μέσα σε νύχτα
που' δενε ολόγυρα καρπό.

Τα βότσαλα που απλώνονται ολόγυρα
είναι τραγούδια κλεισμένα στο κύμα`
μονοπάτι που περπατώ με τσάντα
που κρέμεται πίσω στην πλάτη.



Παναγιώτης Μηλιώτης

.........................................................

                             Η κάθε μου λέξη
                   αν την αγγίξεις με τη γλώσσα
                          θυμίζει πικραμύγδαλο.
                         Απ' την κάθε μου λέξη
λείπει ένα μεσημέρι με τα χέρια της μητέρας δίπλα στο ψωμί 
 και το φως που έσταζε απ' το παιδικό κουτάλι στην πετσέτα.



Άρης Αλεξάνδρου

.....................................................................

ΣΑΝ ΤΙΣ ΠΑΛΙΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Θάθελα να με κοιτάζουν στα μάτια
να δω αν έμεινε τίποτε απ' την αγάπη μου,
απ' το δόσιμο της ψυχής μου.

Μα όλα αυτά τα μάτια με κοιτάνε αδιάφορα
σαν τις παλιές φωτογραφίες



Νίνα Κοκκαλίδου- Ναχμία

........................................................

το σπίτι είναι
άδειο
έφυγε ο κύρης
έψησα καφέ
για δύο
κάθησα αναπαυτικά
στη θέση του
για μερικές ημέρες
θα μιλάω μόνη
με τη φωνή του



Χρύσα Αλεξίου

.........................................................

       

                ολημερίς μια φοινικιά
     χάμω στη ρίζα κάθεται μιαν αραπίνα
    έχει δυο κόκκινα γαρύφαλα στα μάτια
  κι έχει δυο ψάρια κάτω απ' τις μασχάλες
     τόνα γαλάζιο τ' άλλο κόκκινο βαθύ
  κι έχει μιαν ακακία ανάμεσα στα στήθη
  κι έχει μιαν ακακία ανάμεσα στα σκέλη
              ολημερίς μια φοινικιά



Νίκος Εγγονόπουλος

...........................................................

ΤΟ ΧΩΡΙΟ

Στο μέρος αυτό φυτεύαν καλαμπόκια.
Τώρα βλέπω ξενοδοχεία με πισίνες.

Στο μέρος αυτό ήταν ένα ποτάμι.
Τώρα βλέπω τα νοικιασμένα δωμάτια.

Το ξέρω καλά το θαμένο χωριό.



Σπύρος Κατσίμης

...........................................

χύνω το κρασί
στο πάτωμα` ματώνω
άδειες κούπες

.....

φίλοι στο κρασί
γεμίζω ποτήρια
να μη βραδυάσει

.....

το ψέμα νερό
η γη με την αλήθεια
αίμα στην πληγή

.....

ενα κορίτσι
σκαρφαλώνει στη μνήμη
μου χαμογελά


Ηλίας Ν. Μέλιος

TO TAΛΗΡΟ

Συμβαίνει συχνά
στον δρόμο, ένα τάληρο
ένα μικρό μετάλλινο νόμισμα
που δύσκολα το ξεχωρίζεις

Μα ένας άνθρωπος- ένας άνθρωπος!- έρχεται
απότομα και σταματά να τρέχει
υποκλίνεται κάτω σαν
να έχει σχεδόν τσακίσει στη μέση



Bulat Okudzhava

Το βλέπω πως είναι μουχλιασμένο τούτο το ψωμί.
Άσχημα με τρέφει, με χλομιάζει.
Όμως εγώ άλλο ψωμί δεν γνώρισα.

Ιάσων Ιωαννίδης

.........................................................

ΛΑΙΚΟ

Πήγαμε σινεμά
μετά χορέψαμε στου Τζώνη
όμορφα, λαικά τραγούδια
είπαμε τα δικά μας

στον αποχαιρετισμό είπες τον κακό λόγο
Με τσαλάκωσες
στο τέλος μιας τόσο όμορφης βραδιάς



Γιάννης Μπασκόζος

..............................................................

ΓΑΒΡΙΕΛΑ

Είδα το τσακισμένο σου σώμα
καθώς το πέρναν με το φορείο
και γύρισα χρόνια πίσω
στο στρατό
όταν τακτοποιούσα την αποθήκη
με τις προτομές

Θυμήθηκα κάτι Μεγαλέξαντρους
βαμμένους χακί
ξεφλουδισμένους
με σπασμένες μύτες

Καημένη Γαβριέλα
σε πόσων τέτοιων προτομών τα μάτια
έχει απομείνει
το όραμα της ηδονής σου



Θόδωρος Δραγκιώτης

......................................................

COITUS

Φορώντας τη σάρκα σου
<μόνο τότε> σ' ανακαλύπτω-
σε ερμηνεύω
διαβάζοντας στις κινήσεις σου
τη μεγάλη αγάπη`

όλα τ' άλλα - περίπου περιττά:
μες στο λειψό σκοτάδι καλύτερα
ούτε μια λέξη να μην πείς:
φτωχά τώρα τα λόγια
                        τα βλέμματα
όταν τα χέρια - όταν το δέρμα
ομιλούν.



Κάσσανδρος Σιβεριώτης  

........................................................................................................

Άβουλο πλάσμα` αφού αυτό με ήθελες
αυτό που ήμουνα` υποταγμένη στις ανάγκες σου
προσαρμοσμένη στους ρυθμούς σου
και τα μέτρα` όμως ατίθαση, γιατί
μες στο μανίκι μου κρατούσα 2-3 άσσους.

Ρούμπη Θεοφανοπούλου

Οι ωραίες γυναίκες είναι
λουλούδια και καρποί μαζί.
Μη ζητάς πιο πολύ,
όταν η ζωή σού χαρίσει
το ένα και τ' άλλο.
Η ανάμνησή τους είναι
που ξυπνάει την αγιάτρευτη στέρηση.
Απ' αυτήν θρέψε την ακούραστη
ψυχή, ανθρώπινη,
της φαντασίας.



Zωή Καρέλλη

………………………………

Άστραψαν τα μάτια
έπεσε ο κεραυνός
ορφάνεψε απόψε
μια καρδιά    

Βασίλης Ιωαννίδης

…………………………..

Bάδιζες μπροστά
και οι θηλές σου
άνοιγαν μικρές 
τρύπες
στον αέρα
ξοπίσω εγώ
στροβιλιζόμουν
σε τεράστιες 
δίνες



Βαγγέλης Βελώνιας

………………………………..

ΛΕΩ ΠΩΣ ΕΣΥ

Έτσι που ακουμπάς στο μπαλκόνι
κι αφήνεις τις στερνές αχτίνες
να θωπεύουν τα ξανθά σου μαλλιά,
λέω πως είσαι εσύ
που εμποδίζεις τον ήλιο να δύσει`
λέω πως εσύ κάνεις να βαστούν τόσο
οι μεγάλες μέρες του καλοκαιριού



Δημήτρης Κάββουρας

…………………………………………

         TO  ΓΥΑΛΙΝΟ  ΚΛΕΙΔΙ

Τρύπες  στον  τοίχο , τρύπες  στην  καμινάδα  και  στην  πίπα  μου ` στη  γωνία  δυο  σταυρωμένα  μπαστούνια  χτυπιούνται  μεταξύ  τους . Ποιός  θα  τα  πάρει ; Δεν  κάθεται  κανείς  στο  τραπέζι , κανείς  πάνω  στο  κρεβάτι  και  οι  πολυθρόνες  είναι  άδειες . Κάποιος  θέλει να  βγει  έξω . Αλλά  δεν  είμαι  εγώ  που  φύσηξα  τη  λάμπα  για  να  σβήσει , δεν  είναι  τα  βάδισμά  μου  που  κατεβαίνει  τη  σκάλα , ίσως  υπάρχει  κι  άλλος  νεκρός  μέσα  στο  σπίτι .

....Pierre Reverdy......

Κάτι αμαρτωλό
έρχεται
προς τα εδώ.

Εγώ η ίδια.
Και τα σιγανά ποταμάκια.



Λένα Φυτιλή

……………………………………………………………….

Φτώχυνε η μέρα ξαφνικά
φύγαν οι ώρες...

μείνανε δυο στιγμές
αυτή που λέμε <<καλημέρα>>
αυτή που λέμε <<καληνύχτα>>



Θέτις Καλαντζή

……………………………………..

Είμαι η στιγμή του ονείρου.
Κείτομαι ανάμεσα στα κύματα και το χρόνο.
Στρόβιλοι έρωτα εισδύουν μέσα μου.
Είμαι μια χαρακιά στην άμμο.
Είσαι τα νιάτα του χρόνου
και ο ανυπόμονος ουρανός.
Είσαι η μοίρα που παφλάζει.
Η παρακμή διαφαίνεται αιχμηρή.
Η μονιμότητα θρυμματισμένη.



Βαλεντίνη Λ.

……………………………………………………………………………..

ΒΛΑΣΤΗΣΗ

Στα χέρια μας ακμάζουν τα παιδιά μας
Και παίζουν με την κόμη μας
Κι ακούνε τη λαλιά μας.

Η κεφαλή μας ζει
Μαζί με τους κορμούς μας
Δόξα σε μας και στις γυναίκες μας
Και δόξα στα παιδιά μας.

Ανδρέας Εμπειρίκος

………………………………………..

XΡΥΣΑΝΘΕΜΑ

Αυτός ο χειμώνας ήρθε χωρίς φθινόπωρο,
Χωρίς χρυσάνθεμα,
Ωραία, πολύχρωμα λουλούδια` υγρές φωτιές,
Στερνές αναλαμπές,
Από το ακόρεστο καλοκαίρι
Που χάθηκε.



Τάσος Κόρφης

…………………………………………………………

EΠΙΓΡΑΜΜΑ

Όποιο κι αν σ' έπνιξε νερό

< νερό πού μπόρεσε να πνίξει εσένα >

μονάχα μαυροθάλασσα λογιέται.




Θάνος Ξηρός

AKOYAΡΕΛΑ



                          χρώμα
                          περισσότερο
                          χρώμα

Στο ροζ γινόσουν κόκκινη, στο κόκκινo γυναίκα!






                                           ΛάμπροςΣπυριούνης

……………………………………………..

H AΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΟΥ

Η Αγαπημένη μου
έγινε ίσκιος, έγινε άνεμος
μέσα στη βουλιαγμένη νύχτα`
πήρε τους λόφους, πήρε τα βουνά,
έγινε πίκρα, έγινε ουρανός,
πήρε μαζί της τη θάλασσα...



Άγγελος Παρθένης

………………………………………….

ΝΑΡΚΟΠΕΔΙΟ

Έλα να τρέξουμε
στο ναρκοπέδιο της αγάπης,
να δούμε
ποιός πρώτος θα διαμελιστεί,
ποιός πρώτος
θα προσφέρει τη σάρκα του,
τροφή
στα σκυλιά του πόνου...

Έλα να τρέξουμε,
μην αργοπορείς.
Κανείς ποτέ
δεν βγήκε απ' την αγάπη
ακέραιος.



Σπύρος Αραβανής

………………………………………..

             ΠΟΙΗΣΗ

Η θλίψη από την παιδική καρδιά του κόσμου
μια θλίψη τελεσίδικη μέσα στο φως



Τόλης Νικηφόρου

…………………………………………………………………………….

ΕΛΙΣΑΒΕΤ Η ΑΡΤΙΣΤΑ

Ας είχε μπαγιατέψει

Ακόμα καθόταν στο πλατύσκαλο

και σεργιανούσε στο δρόμο

με τα πόδια ορθάνοιχτα.

Είχε μια τρύπα υγρή και σκοτεινή

σε κάποια πάροδο, στην Άνω Πόλη,

στη Σαλονίκη,

κι ούτε κουβέντα για το παρελθόν.

Όσο περνούσε η μπογιά της

του ’δινε να καταλάβει,

Είχε χαλάσει κρεβάτια και κρεβάτια

ώσπου στο τελευταίο

μούχλιασαν τα σεντόνια της.

<<Ελισάβετ η αρτίστα>> στον καιρό της

ύστερα σαν ξέπεσε <<Κακάβα>>.

Τώρα οι ρίζες παλεύουν

να ρουφήξουν το κορμί της

Θοδωρής Βοριάς

………………………………………………………..

ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ

Είναι τα βιβλία κάτι θόρυβοι που με τρομάζουν,
κάτι σαν τζάμια που τρίζουν,
κάτι σαν τα πατώματα που συστέλλονται
και πού να το πείς,
σε ποιον να μιλήσεις,
γι' αυτό τα γράφω τούτα τα ποιήματα τα κακορίζικα,
γι' αυτό τις νύχτες θα δείτε
ν' αναβοσβήνουν τα φώτα στα παραθύρια μου.



Χρίστος Ρουμελιωτάκης

Όπως οι γάτες

Όπως οι γάτες όταν αρρωσταίνουν
κουρνιάζουν στις πιο απόμερες γωνιές
όσο μονάχες τους να γιάνουν
έτσι κι εγώ σ' αυτή την κόχη θ' απομείνω
όσο να πάψει το αίμα μου σε κάθε χτύπο
υπόγεια να σχηματίζει τ' όνομά σου.

Τίτος Πατρίκιος

Έξι μέρες

Οκτώ ώρες την βδομάδα

400 ευρώ τον μήνα

έτος 2011

ανασφάλιστα

γκαρσόνα

υπάρχει πιο καταθλιπτικό ποίημα;

Λέανδρος