Το πιο όμορφό μου ποίημα
Με τη σιωπή μου το ‘γραψα
Βουλιάζοντας ηδυπαθώς
Και καθ’ ολοκληρίαν
Μέσα στ’ απύθμενα τα μάτια σου
Εκεί όπου συνάντησα
Τις πιο κραταιές λέξεις...



Nικολέττα Σίμωνος

 

………………………………………

Η αγκαλιά σου
η πιο ζεστή φωλιά.
Μέσα της κουρνιάζω
σαν πέσει η νύχτα.



Μίρκα Κωτσαρίδη

………………………………….

ΕΞΟΡΙΣΜΕΝΗ ΟΜΟΡΦΙΑ

Με επισκέφτηκε η ομορφιά
και την εξόρισα εδώ όπου διαμένω.`
Να την προσδέσω σε ό,τι εκτοξεύεται
σε πύραυλο, ακόντιο και σαΐτα από παιδί,
να καρφωθεί στο ανεπίγνωστο
απ' όπου την υφάρπαξα.
Εδώ καλοκαιρία και κρυώνω,
αιτιατό και αίτιο κι αναίτιο αίτημα φυσά
ενώ, στον άγνωστο πλανήτη χ, στης ομορφιάς το ενδιαίτημα,
θα μυροβλύζει θάλπος στη βροχή...



Χρήστος Κατρούτσος

…………………………………………

To κρασί είναι κόκκινο σαν το αίμα μας
σαν τις ιδέες του γείτονά μας,
σαν το εξώφυλλο του μανιφέστου.
Το πίνουμε με σόδα ή κόκα κόλα
και σπαταλάμε όλη την αγάπη μας για κόκκινο
μες στην ταβέρνα.



Ειρήνη Μπομπόλου

………………………………………….

ΤΑ ΧΕΡΙΑ

Γύρεψα με το χέρι μου
ένα χέρι να με σηκώσει
μα όλα τα χέρια ήταν υψωμένα
πρός τον ουρανό.



Θεόδωρος Αιγιαλινός