AΝΕΓΓΙΧΤΗ ΕΦΗΒΕΙΑ
Ανέγγιχτη εφηβεία το κορμί σου
καμιά ντροπή δε χειραφέτησε το αίμα σου
έκπαγλα αδιάφθορη η κάθε σου αρτηρία`
όμως κι εσύ αύριο θα χορέψεις
στον ουρανό ραγισματιά θα περπατήσεις
σαν Κυριακή στη παραλία θα σωπάσεις
όταν ο πύργος υποστέλλει τη σημαία.
Το υγρό σου σώμα θα περάσει απ' τη μνήμη
σαν πυροτέχνημα στο πιο ζεστό μου καλοκαίρι.
Γιάννης Καρατζόγλου
Ανέγγιχτη εφηβεία το κορμί σου
καμιά ντροπή δε χειραφέτησε το αίμα σου
έκπαγλα αδιάφθορη η κάθε σου αρτηρία`
όμως κι εσύ αύριο θα χορέψεις
στον ουρανό ραγισματιά θα περπατήσεις
σαν Κυριακή στη παραλία θα σωπάσεις
όταν ο πύργος υποστέλλει τη σημαία.
Το υγρό σου σώμα θα περάσει απ' τη μνήμη
σαν πυροτέχνημα στο πιο ζεστό μου καλοκαίρι.
Γιάννης Καρατζόγλου
............................................................................
ΕΡΩΤΙΚΟ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ
ΤΟΥ '83
Όπως τινάζει τα μακριά μαλλιά της
Μέσα στο πάμφωτο πρωί
Ουράνιες κλίμακες
Βλέπω να ξεπροβάλλουν
Απ' τις γωνίες του σύμπαντος
Αλέξης Ζήρας
Όπως τινάζει τα μακριά μαλλιά της
Μέσα στο πάμφωτο πρωί
Ουράνιες κλίμακες
Βλέπω να ξεπροβάλλουν
Απ' τις γωνίες του σύμπαντος
Αλέξης Ζήρας
...........................................................................
XΩΡΙΣ ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑ
Όταν είσαι μακριά μου
έχω τόσα πολλά να σου πω!
Όταν σ' ακούω,
λέξη ν' αρθρώσω δεν μπορώ.
Σου μιλώ νοερά.
Σ' αγαπώ χωρίς αντάλλαγμα.
Τζούλυ Μιχαήλ-Μάντζιου
Όταν είσαι μακριά μου
έχω τόσα πολλά να σου πω!
Όταν σ' ακούω,
λέξη ν' αρθρώσω δεν μπορώ.
Σου μιλώ νοερά.
Σ' αγαπώ χωρίς αντάλλαγμα.
Τζούλυ Μιχαήλ-Μάντζιου
Συναντώντας τον
Αντόρνο τη νέα χιλιετία
Καμιά φορά βγάζω νύχια,
τους επιτρέπω, δηλαδή, να μεγαλώσουν,
κι αν βγω στο δρόμο, κάθε εικόνα με πονά.
-Ποιά ποίηση, λέω τότε,
δεν βλέπεις τον ανθρώπινο πόνο;
Τον βλέπω.
Πονούν, γιατί πονούν τον πλησίον.
Πεινούν, γιατί ληστεύουν τον πλησίον.
Εξαπατούνται, γιατί εξαπατούν τον πλησίον.
Ιδρύουν συλλόγους
εναντίον του πόνου,
εναντίον της κλοπής,
εναντίον της απάτης,
κι αρχίζουν πάλι ανάμεσά τους
να πληγώνονται, να ληστεύονται και να εξαπατούν.
Γυρίζω τότε πίσω.
Τόσο κακός που απόμεινα μόνος
και γράφω στίχους:
-Ναι, μου αξίζει η τιμωρία αυτή!
Γιώργος Καρτάκης
τους επιτρέπω, δηλαδή, να μεγαλώσουν,
κι αν βγω στο δρόμο, κάθε εικόνα με πονά.
-Ποιά ποίηση, λέω τότε,
δεν βλέπεις τον ανθρώπινο πόνο;
Τον βλέπω.
Πονούν, γιατί πονούν τον πλησίον.
Πεινούν, γιατί ληστεύουν τον πλησίον.
Εξαπατούνται, γιατί εξαπατούν τον πλησίον.
Ιδρύουν συλλόγους
εναντίον του πόνου,
εναντίον της κλοπής,
εναντίον της απάτης,
κι αρχίζουν πάλι ανάμεσά τους
να πληγώνονται, να ληστεύονται και να εξαπατούν.
Γυρίζω τότε πίσω.
Τόσο κακός που απόμεινα μόνος
και γράφω στίχους:
-Ναι, μου αξίζει η τιμωρία αυτή!
Γιώργος Καρτάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου