Ατυχίες

Ένα αυτοκίνητο περνάει με κόκκινο και
γίνεται θρύψαλα
πάνω σ’ έναν τοίχο
Σ’ ένα άλλο φανάρι ένας μετανάστης
προσπαθεί να πουλήσει ό, τι δεν κατάφερε να πουλήσει κανείς μέχρι τώρα
Μια μάνα σφίγγει στην αγκαλιά της με δύναμη
ένα μωρό και το σκάει
Το χαλάκι της εξώπορτας αρχίζει να πετάει
αρνούμενο την ταπεινότητά του
Ένα βιολί τρελαίνεται κι ακούγεται
σαν πιάνο
Ένα πιάνο τρελαίνεται κι ακούγεται
σαν σφυρί που καρφώνει στραβά ένα καρφί στον τοίχο
Εκεί κρεμάω έναν τεράστιο καθρέφτη
κι αυτός πέφτει
και γίνεται χίλια κομμάτια
Εφτά χρόνια γρουσουζιά ακόμα,
[έχω κι ένα υπόλοιπο απ’ τον παλιό λογαριασμό]
Ένα ρολόι
γίνεται μολύβι
ένα μολύβι γίνεται νανούρισμα
ένα νανούρισμα γίνεται
μοιρολόι
κι έτσι πάλι ξαγρυπνώ.
Ένα κουνούπι αυτοκτονεί υπερήφανο
πίνοντας το αίμα του
για να μην το σκοτώσω`
 μ’ αυτό τον τρόπο παραμένει νεκρό για πάντα
Εν ολίγοις, θέλω να σας πω πως
αλλάζουν τα πράγματα

Eιρήνη Σουργιαδάκη

....................................................................

ΣΤΗΝ ΑΚΤΗ

Τα βότσαλα που απλώνονται ολόγυρα
είναι τα χρόνια μου-
τα πάτησε η συμφορά
με πέλματα και μάτια
σα φώτα βέβαια μέσα σε νύχτα
που' δενε ολόγυρα καρπό.

Τα βότσαλα που απλώνονται ολόγυρα
είναι τραγούδια κλεισμένα στο κύμα`
μονοπάτι που περπατώ με τσάντα
που κρέμεται πίσω στην πλάτη.



Παναγιώτης Μηλιώτης

.........................................................

                             Η κάθε μου λέξη
                   αν την αγγίξεις με τη γλώσσα
                          θυμίζει πικραμύγδαλο.
                         Απ' την κάθε μου λέξη
λείπει ένα μεσημέρι με τα χέρια της μητέρας δίπλα στο ψωμί 
 και το φως που έσταζε απ' το παιδικό κουτάλι στην πετσέτα.



Άρης Αλεξάνδρου

.....................................................................

ΣΑΝ ΤΙΣ ΠΑΛΙΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Θάθελα να με κοιτάζουν στα μάτια
να δω αν έμεινε τίποτε απ' την αγάπη μου,
απ' το δόσιμο της ψυχής μου.

Μα όλα αυτά τα μάτια με κοιτάνε αδιάφορα
σαν τις παλιές φωτογραφίες



Νίνα Κοκκαλίδου- Ναχμία

........................................................

το σπίτι είναι
άδειο
έφυγε ο κύρης
έψησα καφέ
για δύο
κάθησα αναπαυτικά
στη θέση του
για μερικές ημέρες
θα μιλάω μόνη
με τη φωνή του



Χρύσα Αλεξίου

.........................................................

       

                ολημερίς μια φοινικιά
     χάμω στη ρίζα κάθεται μιαν αραπίνα
    έχει δυο κόκκινα γαρύφαλα στα μάτια
  κι έχει δυο ψάρια κάτω απ' τις μασχάλες
     τόνα γαλάζιο τ' άλλο κόκκινο βαθύ
  κι έχει μιαν ακακία ανάμεσα στα στήθη
  κι έχει μιαν ακακία ανάμεσα στα σκέλη
              ολημερίς μια φοινικιά



Νίκος Εγγονόπουλος

...........................................................

ΤΟ ΧΩΡΙΟ

Στο μέρος αυτό φυτεύαν καλαμπόκια.
Τώρα βλέπω ξενοδοχεία με πισίνες.

Στο μέρος αυτό ήταν ένα ποτάμι.
Τώρα βλέπω τα νοικιασμένα δωμάτια.

Το ξέρω καλά το θαμένο χωριό.



Σπύρος Κατσίμης

...........................................

χύνω το κρασί
στο πάτωμα` ματώνω
άδειες κούπες

.....

φίλοι στο κρασί
γεμίζω ποτήρια
να μη βραδυάσει

.....

το ψέμα νερό
η γη με την αλήθεια
αίμα στην πληγή

.....

ενα κορίτσι
σκαρφαλώνει στη μνήμη
μου χαμογελά


Ηλίας Ν. Μέλιος