catwoman

 περιμένω να γυρίσεις σπίτι, να βγάλεις τα ρούχα
-Θεέ μου πως περιμένω να βγάλεις τα ρούχα-
τα πόδια σου αγαπώ
τις κνήμες
ό,τι σε πάει και σ’ επιστρέφει
μ’ ένα σου νεύμα ν’ ανέβω στο κρεβάτι
να γίνω ολόκληρη κατοικίδια ηδονή



Nίκη Χαλκιαδάκη

......................................................................

Της άνοιξης εμέθυσαν τα μάτια
της άνοιξης τα μάτια ήταν δικά σου
μελαχρινή και άψογη κοπέλα.



Γιώργος Σαραντάρης

.....................................................................

    ΔΕ Μ' ΑΓΑΠΑΣ

Όσα λούλουδα ειν' το Μάη
μαδημένα ερωτηθήκαν
κι όλα αυτά μ' αποκριθήκαν
πως εσύ δε μ' αγαπάς



Διονύσιος Σολωμός

...........................................................

Όσο πιο μακριά βρίσκεσαι
τόσο πιο βαθιά ριζώνεις
στην ξερή καρδιά μου.



Νίκη Γαρίδη

.....................................................

Δεν ξέρω ποτέ αν ξεκινώ
ή
αν επιστρέφω



Ηρώ Νικοπούλου

......................................................................

                      ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ

Χαρτογράφησα τον χρόνο στο σώμα σου μέσα
                  για να' χεις δρόμους να ταξιδεύεις.



Ελένη Κεφάλα

Έχτισα πάνω στην άμμο                                            
κι όλα γκρεμίστηκαν.
Έχτισα πάνω σε βράχο
κι όλα γκρεμίστηκαν.
Τώρα όταν θα χτίζω
θα ξεκινώ
απ' τον καπνό της καμινάδας.

Leopold Staff

Καμιά Αφίσα ή τοίχος

Καμιά αφίσα ή τοίχος δε θα μαρτυρεί

το ελαφρύ σου πέρασμα στη φλέβα

Πέφτεις σα σιγανή βροχή ανύποπτη

ανάμεσα στα ξεραμένα φύλλα

Καμιά σκαπάνη μουσικού δε θα σε βρει

τόσο βαθιά στο αίμα

Αλέξης Ασλάνογλου

………………………….

H δίφθογγος

Εσύ φωνήεν

και γω φωνήεν.

Σμίξαμε ένα βράδυ

Και γίναμε δίφθογγος`

ένας άλλος ήχος

στο σύμπαν του έρωτα.

Κώστας Ιωαννίδης

……………………………

Πεδίο Μάχης

Σε πεδίο μάχης

έχει μετατραπεί η καρδιά μου

μάχομαι με αντίπαλο τον Έρωτα.

Εγώ είμαι άοπλος, αυτός έχει βέλη

Και σύμμαχο εσένα.

Μανόλο

TΕΛΕΙΩΝΕΙΣ ΜΕΣ ΣΤΗ ΣΑΡΚΑ ΜΟΥ

Έρχεσαι και μου ανοίγεις μυστικά τις βρύσες`

κελαηδούν μέσα μου τα νερά`

γδύνεις την αίσθηση, πετάς τα χρωματιστά ρούχα`

αφήνεις τα στήθη σου στο διάφανο νερό`

πλησιάζεις με το κάθε κύμα.

Τελειώνεις μες στη σάρκα μου.

Nίκος Γρηγοριάδης

……………………………………………

Βαθειά στο δάσος

Βαθειά στο δάσος το καταραμένο

με τις σπασμένες κλειδαριές του αίματος

ένας νερόμυλος βογγάει

σαν μοσχάρι μαχαιρωμένο.

Άλεθε μύλε, άλεθε

σιτάρι, κριθάρι

και την καρδιά μου!

Γιώργος Καφταντζής

…………………………………………..

 Έμπειρη βροχή

το βαμμένο τίποτε

απογύμνωνε

...

Σαν καταιγίδα

ποτισμένη μυρωδιές

αργοκυλούσα

...

Μέσα στο χρόνο

κυλώ με συλλαβές

σε καταρράκτες

Πόπη Αρωνιάδα

……………………………………….

Zωγραφιά

Στο πιο ζεστό μου όνειρο θα ζωγραφίσω μια γοργόνα,

στα δαχτυλίδια των κυμάτων μια παιδική αγάπη

κι’ ένα ναυτόπουλο-έγια μόλα έγια λέσα

όλο καημό και ξενιτειά.

Σπύρος Κοκκίνης

……………………………………………

Eποχή

Νύχτα βγαίνεις πάντα

κι ολοφώτεινη ποτίζεις το φεγγάρι.

Κάθε πρωί οι λέξεις μου ανθίζουν

κι ευωδιάζει το κορμάκι σου

που χαίρεσαι αγάπη να το λέω.

Διονύσης Καρατζάς

Κάθε τόσο η σκέψη μου

Σε άβυσσο πνίγεται

Καθώς ψάχνει να βρει

Μια λέξη

απλή

σα χαμόγελο παιδιού

μεγάλη σαν επανάσταση.

Μια λέξη

που να ζωγραφίζει

το πως και το πόσο

η καρδιά μου

χτυπάει για σένα.

Μίμης Φωτόπουλος

…………………………………………

     ΘΑ ΗΤΑΝ ΑΠΕΡΑΝΤΗ Η ΓΗ ΜΑΣ

Θα ήταν απέραντη η γη μας

χωρίς ένα τραγούδι.

Δε θα γνωρίζαμε ο ένας τον άλλον

σαν τα δέντρα στο δάσος.

Γι' αυτό τραγουδάμε

σκορπισμένοι πάνω στη γη μας

σαν τους γρύλους στην έρημο,

για να νιώθει γνώριμες φωνές

ο διαβάτης αυτού του κόσμου.

Γιάννης Πανέρης

……………………………..

ΜΙΑ ΧΑΡΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΣ

Μιά χαρά τα κατάφερες

να κάνεις αποικία το κορμί μου

δυνάστεψες απάνω μου

όσο ο νεωτερισμός της αποικίας κράτησε

ώσπου αποθησαύρισες ότι όμορφο υπήρξε

κι ένα καλό πρωί εξαφανίστηκες.

Ίσως να βρήκες νέο έδαφος

καινούριους χώρους για λεηλασία.

Λευτέρης Παπαστυλιανού

………………………………..

ΠΑΕΙ ΚΑΙΡΟΣ

Πάει καιρός που ήταν το κορμί σου

νυχτερινό λεωφορείο των πόθων μου

και με ταξίδευες στο φως.

Τώρα πια ένα ατύχημα,

παντού συντρίμμια

κι εγώ καταμεσής του δρόμου

σιωπηλά κραυγάζω…

Βιολέττα Κωνσταντινίδου

…………………………………

Έξι μέρες

Οκτώ ώρες την βδομάδα

400 ευρώ τον μήνα

έτος 2011

ανασφάλιστα

γκαρσόνα

υπάρχει πιο καταθλιπτικό ποίημα;

Λέανδρος

……………………………………….

Όπως οι γάτες

Όπως οι γάτες όταν αρρωσταίνουν
κουρνιάζουν στις πιο απόμερες γωνιές
όσο μονάχες τους να γιάνουν
έτσι κι εγώ σ' αυτή την κόχη θ' απομείνω
όσο να πάψει το αίμα μου σε κάθε χτύπο
υπόγεια να σχηματίζει τ' όνομά σου.

Τίτος Πατρίκιος 

Η Τράπεζα του Μέλλοντος

Την δύσκολη ζωή μου ασφαλή να κάνω

εγώ στην Τράπεζα του Μέλλοντος επάνω

πολύ ολίγα συναλλάγματα θα βγάλω.

Κεφάλαια μεγάλ’ αν έχει αμφιβάλλω,

Κι άρχισα να φοβούμαι μη στην πρώτη κρίσι

εξαφνικά τας πληρωμάς της σταματήσει.

Κ. Π. Καβάφης

…………………………………………..

Πάλι ξέχασα πράγματα

Φεύγοντας απ’ το χωριό, δυο μπλουζάκια

και ένα ζευγάρι παντόφλες

την επόμενη φορά θα δω τη μάνα μου

να τις φοράει και να γυρνάει μέσα στα δωμάτια

μεγάλες και άβολες θ’ αφήνουν πίσω τους

ένα μικρό σύρσιμο

που όλο θα πηγαίνει και θα έρχεται μέσα στο σπίτι

και μέσα στο μυαλό μου

και τίποτε άλλο

τόσο μεγάλη η αγάπη

βολεύεται όπως όπως

Άγγελος Κούρος

…………………………………………….

Βοσκέ, στον κάμπο που βαστάς νιογέννητον αρνάκι

και σαλαγάς τα πρόβατα, σταμάτησε λιγάκι.

Με θλιβερά βελάσματα η μάνα του ακλουθάει.

Γιά βάλ' το χάμου, πλάι της τρικλίζοντας να πάει.

Νίκος Χαντζάρας

…………………………………………….

          HMEΡΑ ΚΥΡΙΑΚΗ

  Πέτα μου χώματα , μουγκό παιδί.

   Με ξερά χόρτα άγονης κοιλάδας,

         εκτεθειμένης στη ζέστη,

    με τους αιωνόβιους κάκτους,

      τ’ αφυδατωμένα ρυάκια,

          τ’ απότομα βράχια,

              σκέπασέ με,

     και κλάψε γι’ αυτούς

     που μ’ εγκατέλειψαν.

    Γεράσιμος Δενδρινός

……………………………..

Aιτία διαζυγίου

 Όταν σε πρωτοφίλησα,

είχαν τα χείλη σου δροσιά

φρεσκοκομμένου μήλου.

Τώρα μυρίζουν τσιγάρα κι ούζο,

δεν τα θέλω πια.

Αντίο.

Φαίδων ο Πολίτης

για που;

...ωρα πολλή σε σκέφτομαν σε σκέφτομαν σαν 'εστριβες...σε σκέφτομαν μονος σαν εστριβες τη γωνιά...για πού;...εσυ τόξερες;...όμως εγω εγω πού να το ξέρω που κουβαλουσα στις τσέπες μου αδιάβαστα...βιβλία αδιαβαστ...ποιητών...κι άλλα χαρτιά πολλα στρατσόχαρτα γραμμενα απο τα χέρια...των...τρελών...παγωμενα απο το τρίξιμο του μυαλού...του μυαλου το τρίξιμο...μπροστα στό φάντασμα της παρουσίας σου...πουλια δίχως φτερα...γυμνά πουλιά...σέρνονταν στο βρώμικο πλακόστρωτο...  

Mάκης Λαχανάς

………………………………………………..

Νυχτώνει...

Βήματα ακούστηκαν στην πόρτα,

μα εσύ δεν γύρισες ποτέ,

Το βουητό της πόλης σε μέθυσε...

Κίτρινα φώτα, που φέγγουν θαμπά,

στολίδια φθηνά, σε άδεια αγκαλιά...

Με τι αντίτιμο;

Σε λίγο νυχτώνει...

Βιβή Αντωνάκη

………………………………………..

O TOΞΟΤΗΣ

Το ουράνιο τόξο

Απ' τη φαρέτρα του σύμπαντος

Πήρε εφτά χρωματιστές σαΐτες,

Και σημαδεύει τις μπόρες μας.

Γιάννης Δ. Αλεξίου

………………………………………..

ΤΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ ΤΗΣ ΓΡΑΜΜΗΣ 62

Το λεωφορείο της γραμμής 62

κάνει μεγάλη διαδρομή

μιά ώρα πήγαινε

και μία έλα

εκτός και αν πιαστεί σε μποτιλιάρισμα

ή ξεφορτώνει γριές σε κάθε στάση

ή φτύσει ο οδηγός καμία σωφερίνα

ή γίνει ατύχημα

-κόσμος, μανάδες, χωροφύλακες-

ώσπου να ξεμπερδέψουμε

καθυστερεί.

Αλίκη Γιατράκου Fossi

Καλαφάτης

Σαν από αναλαμπή της ύστατης στιγμής

Ο καλαφάτης γιόμισε το τελευταίο χάσμα

Κι αρμένισε το πλοίο

Στου ωκεανού τη γαλανή αγκαλιά

Ολάκερα τα βάσανα του κόσμου να φουντάρει.

Λουκία Τζαννίδου


...........................................................

γαλάζιος ο ουρανός:
Έγινε τραγούδι
και βαθιά αγάπη.

Θωμαή Δ. Ζορμπάκη

…………………………..

Να' ρχεσαι

Έλα ξανά και μύρισέ το

και ξαναέλα,

το τριαντάφυλλο που κρατεί

σφιχτά από τ' αγκάθια

το χέρι που στάζει

που το ποτίζει

Σωτήρης Ντανοβασίλης

………………………………….

Όπου χρυσάνθεμο ανάβει

τη φλόγα της αγάπης

μ' ένα κομμάτι

ξέστηθο Φάληρο

προτεταμένο-εκεί αρμενίζει

η Αττική ολάκερη τα καλοκαίρια

Αλέξανδρος Κωνσταντίνου

…………………………………

Σβήσε τα φώτα

να αναστένονται οι φραγμοί

άσε μου ένα όνειρο

κάτοικος να διαλυθώ,

για πάντα.

Νεφέλη Ανδριανού

……………………………………..

...Aύριο 

θα σκουπίσω όλη την καταχνιά

από το πρόσωπό μου

και άφοβη θα ξανοιχτώ

σε γάργαρο άσπρο γέλιο

Ούτε στιγμή μην αμφιβάλετε γι' αυτό.

Όχι όμως τώρα.

Αύριο.

Ευτυχία Αλεξάνδρα Λουκίδου

Ο γιος μου
(στον Θ.Χ.)
-------------
Ο γιος μου
δουλεύει στα σίδερα
κι' έρχεται κατακομμένος
δουλεύει γκαρσόνι
για τα φιλοδωρήματα
τον λιώνουν τα βλέμματα
ο γιος μου κάνει θελήματα
πεθαίνει ο ήλιος μέσα του.
Ο γιος μου μαζεύει ελιές
μαυρίζουν πίκρα τα χέρια του.
Είναι καλός ο γιος μου
ομορφόπαιδο
όλοι τον αγαπούν.
Κάποτε τον φωνάζουν
και σε άλλες δουλειές
κάποτε τις νύχτες
τον φωνάζουν
από τους ουρανούς
να κάνει τον άγγελο
να ανεβάσει τους πληγωμένους

Γιώργος Χριστοδουλίδης

……………………………………….

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΗΛΙΟΣ

Δεν θέλησε να το παραδεχτεί.
Βγήκε δίχως παλτό
με τα μαλλιά γυμνά να κολυμπούν στον άνεμο.

Δεν θέλησε να το παραδεχτεί.
Βγήκε νωρίς
και βάλθηκε να κάνει οδοφράγματα
σ' όλη την πολιτεία.

Δεν θέλησε να το παραδεχτεί,
πως είχε ακόμα
πολλά χιόνια
πολλές νύχτες ο χειμώνας.

Πήγε στις κάτω γειτονιές
πού 'κανε κρύο και μούχλα
πήγε στις κάτω γειτονιές
και σάρωσε την πίκρα.

Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος

…………………………………………..

 

  Το ποίημα δεν είναι σαν τα φύλλα που ο άνεμος σέρνει στους δρόμους, δεν είναι ακίνητη θάλασσα, αραγμένο καράβι… Το ποίημα είναι σπαραγμός, ένα καρφί στην καρδιά του κόσμου! Το ποίημα δεν είναι φωνή, πέρασμα πουλιού, είναι πυροβολισμός στον ορίζοντα! Το ποίημα δεν είναι άνθος που μαραίνεται, είναι βαλσαμωμένος πόνος! 

Αναστάσης Βιστωνίτης

……………………………………………….

Θέλω τον έρωτα 
από την αρχή 
το θάνατο των μικρών 
και μεγάλων πραγμάτων 
μ' ένα φιλί να επουλώνει.

Οι ώμοι 
του ορίζοντα γραμμή.
Πιο κει
τελειώνει ο κόσμος
όπως τον ξέρεις

Λίνα Στεφάνου

…………………………………….

Rebus  
 

Είδες κίτρινο 
μπήκες στο ταξί 
κι έφυγες. 

Aλέξιος Μάινας

……………………………………..

Aγρυπνία

Τα παιδιά αναίτια πεθαίνουν

σαν τα κρινάκια στο βάζο

δίχως το γιατί να γνωρίζουν.

Τα κοχύλια άψυχα στην άμμο

Μαρτυρούν ένα άδοξο τέλος,

που το πέλαγος τους χάρισε.

Τ' αστέρια νωχελικά φωτίζουν

τα νεκρά κορμιά των αστέγων

δίπλα σε κάδους απορριμάτων.

Κι εγώ σε μια ιδιότυπη αγρυπνία

κοντά στο τζάκι καθισμένος

καρτερώ τους άλλους ν ' αντιδράσουν...

Σπύρος Αυλωνίτης

…………………………………………

To φιλί σου

Σα θεία κοινωνία

Θα μεταλάβω

Μ’ αν είν’ Ιούδα

Φιλί

Με τη μετάληψη

Βαμπίρ θα γίνω

Να σου ρουφήξω

Το αίμα.

Νικολέττα Σίμωνος

πι πι το παπί

Τον πατέρα μου δεν τον γνώρισα ποτέ
έμοιαζε, λένε, αποδημητικός
η μάνα μου από αριστοκρατική οικογένεια
δεν «ήτο ηθικόν» να κλωσάει μπάσταρδα

μεγάλωσα σε ράμφος πελαργού
χωρίς παραλήπτη
κατέληξα σε αναμορφωτήριο πτηνών

μου έμπηγαν στον κόκκυγα φτερά παγωνιού
μου μάθαιναν να κλίνω: η γλαυξ, της γλαυκός
ανεπίδεκτη υιοθεσίας
ανάξια κλουβιού
στολίζω σήμερα σύρματα
ηλεκτροφόρα
μαδώ τα πούπουλά μου
γεμίζω μαξιλάρια βεράντας
ζευγαρώνω με παπαγάλους Σενεγάλης
γεννάω τηγανητά αυγά
τη βγάζω με ψίχουλα περαστικών [κουλούρια - σταφιδόψωμα]

μα κάθε μέρα σχεδόν περνώ και από ’κείνον τον παραμυθά
που επιμένει να πιστεύει ότι θα γίνω κύκνος

Nίκη Χαλκιαδάκη

…………………………………………

ΕΞ ΟΥΡΑΝΟΥ

Όσα φουγάρα
κι αν στρέψουμε
στον ουρανό
-εμείς
οι άνθρωποι-
αυτός
θα συνεχίσει
να έχει
μιαν ηλιόλουστη μέρα
για κείνον
που την αποζητά

Στάθης Ιντζές

……………………………………..

Tα κλωσσόπουλα

Τρέχουν

Συναγωνιστικά

Στο φως

Ή στο 

Κάλεσμα της τροφής

Τα νέα

Κλωσσόπουλα`

Μα γίναν κιόλα

Θύελλα από

Φύλλα

Ξερά

Που τα παρασέρνει

Βίαιος

Άνεμος.

Νίκος Φωκάς

……………………………………..

Aπ' την πορεία της ρέγγας

Η ρέγγα τυλιγμένη στην παλιά εφημερίδα.

Όλο τον χρόνο τρεφόταν με πλαγκτόν

την κυνηγούσαν Νορβηγοί, Αμερικάνοι, Ρώσοι και Δανοί.

Ο άνθρωπος που τη βαστά κρεμιέται στο λεωφορείο`

από μια τρίχα κρεμιέται στη ζωή του.

Μία ζωή κι αυτός κυνηγημένος.

Γιάννης Πατίλης

……………………………………………

Έλειψες πολύ 
αυτή τη φορά.

Μια τρύπα στον τοίχο
η απουσία σου,
χωρίς το καρφί
για να κρεμάω
τη θλίψη μου.

Γιάννης  Μ. Στρατούλιας

……………………………….

Ο γιος μου
(στον Θ.Χ.)
-------------
Ο γιος μου
δουλεύει στα σίδερα
κι' έρχεται κατακομμένος
δουλεύει γκαρσόνι
για τα φιλοδωρήματα
τον λιώνουν τα βλέμματα
ο γιος μου κάνει θελήματα
πεθαίνει ο ήλιος μέσα του.
Ο γιος μου μαζεύει ελιές
μαυρίζουν πίκρα τα χέρια του.
Είναι καλός ο γιος μου
ομορφόπαιδο
όλοι τον αγαπούν.
Κάποτε τον φωνάζουν
και σε άλλες δουλειές
κάποτε τις νύχτες
τον φωνάζουν
από τους ουρανούς
να κάνει τον άγγελο
να ανεβάσει τους πληγωμένους

Mετανάστης έζησα

μισός εδώ, μισός εκεί.

Κάποιες νύχτες όμως ολόκληρος γινόμουνα.

Γενναιόδωρα αστέρια

φωτοτυπίες μου' στελναν

από μνήμες παιδικές. 

τα λουλούδια του χωριού,

παράπονο δεν έχω,

μου ταχυδρομούσαν

-πάντα στον ύπνο-

χρώματα και αρώματα.

Μετανάστης ήμουνα,

όλο το μήνα δούλευα,

Κυριακή το απόγευμα,

τρεις μπύρες έπινα

και ξανθές σκεφτόμουνα.

Ομολογώ, ανάγκη δεν το είχα.

Εμένα ανάγκη άλλη με πίεζε,

σύνταξη έγκαιρα και πλήρη

ν' αποκτήσω.

Στο χωριό μου γύρισα

μετανάστης πια δεν ήμουνα.

Μισός πάλι ήμουνα.

Παιδιά δεν είχα.

Γυναίκα δεν είχα.

Φίλους δεν είχα.

Αυλή δεν είχα.

Σύνταξη πλήρη όμως είχα,

κι ένα έμφραγμα μαζί.

Παναγιώτης Καρακούλης

………………………………

Στη μάχη του έρωτα

κλείνω το φως.

Θέλω σκοτάδι επίδεσμο

νύχτα τραυματιοφορέα.

Σπύρος Λαζαρίδης

…………………………………….

Σε προπολεμικά φάκελα

σου έστελνα χαιρετίσματα

Μετά , βρήκαμε τον τρόπο μας

Κωστής Νικολάκης

…………………………………….

Πόσες πενιές

να συλλαβίσω στο μπουζούκι μου

για να σε μάθω.

Δημήτρης Παπακώστας

TO  <<ΥΠΟΒΡYΧΙΟ >>

Καταργήσαμε τώρα

τις ονομαστικές γιορτές

τις φιλικές συγκεντρώσεις

με το γλυκό του κουταλιού

με τη βανίλια στο ποτήρι.

όμως

εκείνο το υποβρύχιο

είχε στον πύργο ένα τηλεσκόπιο

ένα μάτι που  έβλεπε κόσμο.

Δημήτρης Γαλάνης                                 

…………………………………..

Μοίρασε τα υπάρχοντά σου, κρατώντας για τον

εαυτό σου τη μερίδα του λέοντος: τη μνήμη

των ωραίων ημερών.

Τάκης Ελευθεριάδης                               

……………………………………………….

Τώρα ρακένδυτοι ουρανοί με δεκανίκια σύννεφα
και καναρίνια ηλεκτρικά, που φτερουγίζουνε ασθμαίνοντας
μέσα απ'τα δάση των ματιών σου.

Θα είμαι εδώ,αν μείνεις μόνη σ'αυτή την πόλη
να υπερασπίζεσαι τη μελαγχολία της Κυριακής

Τάκης Φάβιος

...............................................................

Δυο ηλιοτρόπια 
χαρίσανε στον ήλιο
το πρώτο καλοκαιρινό τους
δάκρυ.                                         

Μάχη Μουζάκη

……………………………….. 

Mετανάστης έζησα

μισός εδώ, μισός εκεί.

Κάποιες νύχτες όμως ολόκληρος γινόμουνα.

Γενναιόδωρα αστέρια

φωτοτυπίες μου' στελναν

από μνήμες παιδικές. 

τα λουλούδια του χωριού,

παράπονο δεν έχω,

μου ταχυδρομούσαν

-πάντα στον ύπνο-

χρώματα και αρώματα.

Μετανάστης ήμουνα,

όλο το μήνα δούλευα,

Κυριακή το απόγευμα,

τρεις μπύρες έπινα

και ξανθές σκεφτόμουνα.

Ομολογώ, ανάγκη δεν το είχα.

Εμένα ανάγκη άλλη με πίεζε,

σύνταξη έγκαιρα και πλήρη

ν' αποκτήσω.

Στο χωριό μου γύρισα

μετανάστης πια δεν ήμουνα.

Μισός πάλι ήμουνα.

Παιδιά δεν είχα.

Γυναίκα δεν είχα.

Φίλους δεν είχα.

Αυλή δεν είχα.

Σύνταξη πλήρη όμως είχα,

κι ένα έμφραγμα μαζί.

Παναγιώτης Καρακούλης

To ποίημα είναι καθαρή ψυχή

Άπλωμα θέλει στέγνωμα

Και σώμα να το φορέσει

Ηλίας Τσέχος

………………………………………..

ΠΟΙΗΤΕΣ

Ύποπτοι θαυματοποιοί

που πυροβολούν τις λέξεις-

και γίνονται πουλιά

Τάσος Λειβαδίτης

……………………………………………

ΔΙΑΚΟΠΕΣ

Κάθε μέρα αποζητώ

τη γεύση του κορμιού σου.

Κάθε ανάσα μου ψάχνει μονιά

στη λόχμη του λαιμού σου.

Όλα τα σ' αγαπώ μου τάματα

στα εύσαρκά σου χείλη.

Το σκονισμένο μου γραφείο

η απόγνωση του αγέννητου παιδιού

οι βαλίτσες στη έξοδο κινδύνου

θαμπώνουν στο ξέφωτο της αγκαλιάς σου.

Πώς να μην σ' αγαπώ;

Είναι ο μόνος τρόπος

πια

για να υπάρχω.

Δώρα Κασκάλη                       

……………………………………………….

ΜΕΙΝΕ

Γλίστρησε κρυφά, να μην το πάρει
είδηση ο φρουρός μου π’ αγρυπνά
κι ήρθε στο κελί μου το φεγγάρι.
Ήρθε και με βρήκε λυπημένο
κι ήτανε το χάδι του απαλό,
σαν γυναίκειο χέρι αγαπημένο.
Μείνε στο φτωχό μου το κελί,
φεγγαράκι, τι να σε τρατάρω;
Δεν μου μένει πια παρά η ψυχή
κι έχω τόσο ανήφορο να πάρω.

Φώτης Αγγουλές                        

………………………………………

  OTAN ME EIΔΕ

'Οταν άξαφνα με είδε να στέκομαι

αντίκρυ της, μόνος, αμήχανος με 

σταυρωμένα τα χέρια, με γνώρισε

η θάλασσα. Εγώ είμαι, της είπα,

εγώ, δεν κάνεις λάθος. Μη βλέπεις

το φαγωμένο μου πρόσωπο, έχει

κι η ζωή την αρμύρα της. Μια 

βλέπεις τα βράχια, μια βλέπεις εμένα.

Δεν κάνεις λάθος! Φωλιάζουν

πουλιά μες στις ρυτίδες μου.

Νικηφόρος Βρετάκος