To ποίημα είναι καθαρή ψυχή

Άπλωμα θέλει στέγνωμα

Και σώμα να το φορέσει

Ηλίας Τσέχος

………………………………………..

ΠΟΙΗΤΕΣ

Ύποπτοι θαυματοποιοί

που πυροβολούν τις λέξεις-

και γίνονται πουλιά

Τάσος Λειβαδίτης

……………………………………………

ΔΙΑΚΟΠΕΣ

Κάθε μέρα αποζητώ

τη γεύση του κορμιού σου.

Κάθε ανάσα μου ψάχνει μονιά

στη λόχμη του λαιμού σου.

Όλα τα σ' αγαπώ μου τάματα

στα εύσαρκά σου χείλη.

Το σκονισμένο μου γραφείο

η απόγνωση του αγέννητου παιδιού

οι βαλίτσες στη έξοδο κινδύνου

θαμπώνουν στο ξέφωτο της αγκαλιάς σου.

Πώς να μην σ' αγαπώ;

Είναι ο μόνος τρόπος

πια

για να υπάρχω.

Δώρα Κασκάλη                       

……………………………………………….

ΜΕΙΝΕ

Γλίστρησε κρυφά, να μην το πάρει
είδηση ο φρουρός μου π’ αγρυπνά
κι ήρθε στο κελί μου το φεγγάρι.
Ήρθε και με βρήκε λυπημένο
κι ήτανε το χάδι του απαλό,
σαν γυναίκειο χέρι αγαπημένο.
Μείνε στο φτωχό μου το κελί,
φεγγαράκι, τι να σε τρατάρω;
Δεν μου μένει πια παρά η ψυχή
κι έχω τόσο ανήφορο να πάρω.

Φώτης Αγγουλές                        

………………………………………

  OTAN ME EIΔΕ

'Οταν άξαφνα με είδε να στέκομαι

αντίκρυ της, μόνος, αμήχανος με 

σταυρωμένα τα χέρια, με γνώρισε

η θάλασσα. Εγώ είμαι, της είπα,

εγώ, δεν κάνεις λάθος. Μη βλέπεις

το φαγωμένο μου πρόσωπο, έχει

κι η ζωή την αρμύρα της. Μια 

βλέπεις τα βράχια, μια βλέπεις εμένα.

Δεν κάνεις λάθος! Φωλιάζουν

πουλιά μες στις ρυτίδες μου.

Νικηφόρος Βρετάκος