πι πι το παπί

Τον πατέρα μου δεν τον γνώρισα ποτέ
έμοιαζε, λένε, αποδημητικός
η μάνα μου από αριστοκρατική οικογένεια
δεν «ήτο ηθικόν» να κλωσάει μπάσταρδα

μεγάλωσα σε ράμφος πελαργού
χωρίς παραλήπτη
κατέληξα σε αναμορφωτήριο πτηνών

μου έμπηγαν στον κόκκυγα φτερά παγωνιού
μου μάθαιναν να κλίνω: η γλαυξ, της γλαυκός
ανεπίδεκτη υιοθεσίας
ανάξια κλουβιού
στολίζω σήμερα σύρματα
ηλεκτροφόρα
μαδώ τα πούπουλά μου
γεμίζω μαξιλάρια βεράντας
ζευγαρώνω με παπαγάλους Σενεγάλης
γεννάω τηγανητά αυγά
τη βγάζω με ψίχουλα περαστικών [κουλούρια - σταφιδόψωμα]

μα κάθε μέρα σχεδόν περνώ και από ’κείνον τον παραμυθά
που επιμένει να πιστεύει ότι θα γίνω κύκνος

Nίκη Χαλκιαδάκη

…………………………………………

ΕΞ ΟΥΡΑΝΟΥ

Όσα φουγάρα
κι αν στρέψουμε
στον ουρανό
-εμείς
οι άνθρωποι-
αυτός
θα συνεχίσει
να έχει
μιαν ηλιόλουστη μέρα
για κείνον
που την αποζητά

Στάθης Ιντζές

……………………………………..

Tα κλωσσόπουλα

Τρέχουν

Συναγωνιστικά

Στο φως

Ή στο 

Κάλεσμα της τροφής

Τα νέα

Κλωσσόπουλα`

Μα γίναν κιόλα

Θύελλα από

Φύλλα

Ξερά

Που τα παρασέρνει

Βίαιος

Άνεμος.

Νίκος Φωκάς

……………………………………..

Aπ' την πορεία της ρέγγας

Η ρέγγα τυλιγμένη στην παλιά εφημερίδα.

Όλο τον χρόνο τρεφόταν με πλαγκτόν

την κυνηγούσαν Νορβηγοί, Αμερικάνοι, Ρώσοι και Δανοί.

Ο άνθρωπος που τη βαστά κρεμιέται στο λεωφορείο`

από μια τρίχα κρεμιέται στη ζωή του.

Μία ζωή κι αυτός κυνηγημένος.

Γιάννης Πατίλης

……………………………………………

Έλειψες πολύ 
αυτή τη φορά.

Μια τρύπα στον τοίχο
η απουσία σου,
χωρίς το καρφί
για να κρεμάω
τη θλίψη μου.

Γιάννης  Μ. Στρατούλιας

……………………………….

Ο γιος μου
(στον Θ.Χ.)
-------------
Ο γιος μου
δουλεύει στα σίδερα
κι' έρχεται κατακομμένος
δουλεύει γκαρσόνι
για τα φιλοδωρήματα
τον λιώνουν τα βλέμματα
ο γιος μου κάνει θελήματα
πεθαίνει ο ήλιος μέσα του.
Ο γιος μου μαζεύει ελιές
μαυρίζουν πίκρα τα χέρια του.
Είναι καλός ο γιος μου
ομορφόπαιδο
όλοι τον αγαπούν.
Κάποτε τον φωνάζουν
και σε άλλες δουλειές
κάποτε τις νύχτες
τον φωνάζουν
από τους ουρανούς
να κάνει τον άγγελο
να ανεβάσει τους πληγωμένους