ΦΙΛΟΨΥΧΙΑ

Κοιτάζοντας τον εαυτό του μέσα στον καθρέφτη,
ψιθυρίζει:<<Φίλε μου, δυο ανθρώπους στη ζωή μου
αγάπησα τόσο πολύ. Εμένανε κι εσένα>>.



Τάκης Σκανάτοβιτς

...........................................................................

ΔΑΚΡΥΑ

Όταν με γνώρισες. μου υποσχέθηκες να πάρεις απ' τα μάτια μου αυτή τη σκιά της μελαγχολίας και της θλίψης, που είπες ότι έβλεπες.
Δεν μου είπες όμως, ότι σκόπευες να τα κάνεις να γεμίσουν με δάκρυα.
Να περνας καλά αγάπη μου, όπου κι αν είσαι.



Τζούτζη Ματζουράνη

.............................................................................

EΚΠΛΗΞΗ

Δεσπόζει στο λόφο της καρδιάς η ιδέα
οτι θα' μαστε για πάντοτε κλεισμένοι εδώ
γι' αυτό παράγγειλα ναρθεί ο κλειδαράς.
Ναρθεί αυτός ο μασκαράς να χτίσει
τον άνεμο και τη βροχή πάνω στη σκεπή.
Παράγγειλα ναρθεί μια ράφτρα
με βελόνα και κλωστή να ράψει
τη μυίγα στο ταβάνι
τη λάμπα στο χαρτί
τα λόγια στο στόμα
και του ήλιου την ανταύγεια
στα πυρόξανθα μαλλιά της.

Νάνος Βαλαωρίτης

............................................................................

ΕΙΣ ΑΤΟΠΟΝ

Ποιο είναι του φόβου το ξεδίψασμα;
Πώς μετριέται το βάρος της ανάσας;
Πώς να γυρίσει μια απουσία
σε χάδι θεοβρεχούμενο;
Ποιο μέρος επί γης
κρατά τον άνθρωπο στο ύψος του
και τη γραφή στην άμμο;
Τι χρώμα έχει ο θάνατος
τι χώμα έχει ο ύπνος;
Από νεράκι σε νερό
το τρυφερό σκορπίζει;
Σκουπίζει η τρέλα το μυαλό
για να γλιστρά αθόρυβα;
Ο χρόνος τέμνει κάθετα
ή σφάζει την ακτίνα μας;
Μήπως το αίμα εφάπτεται
κι αλλάζει καρωτίδες;
Έχει υπόλοιπο η θλίψη
ή τέλεια διαιρείται 
πριν μας προσθέσει στο σκοτάδι;



Άννα Γρίβα

.....................................................................................................

ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΣ ΚΑΜΠΟΣ

Δυο φίδια είμαστε
που βγήκαν μες στ' αλώνι να μαλώσουν
και σφιχταγκαλιαστήκανε.
Αγρίμια είμαστε
δυο ζώα άγρια κι ευγενικά
που το' να μπαίνει μέσα στ' άλλο να χτίσει τη φωλιά του
Κι αν γη χωρίς νερό ξεραίνεται,
η γη δεν είμαστε, μήτε νερό,
μα δυο ποτάμια διψασμένα,
που σπάσανε τα φράγματα, υπόγεια
και το' να μέσα στ' άλλο ξεδιψάει.

Ένα ποτάμι τα κορμιά μας και μια ρίζα.

Και να ! Και να ! Καινούργιος κάμπος !



Γιώργος Κ. Καραβασίλης

............................................................

ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ
ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ

Τ' ατίθασα τα στήθια της
πάλευαν ηρωικά
να σκίσουν το πουκάμισο.
Και μεις: Έτοιμοι!
Για τη μεγάλη στιγμή της έκρηξης....



Δημήτρης Κάλλιστρος

.................................................................................

Ο ΝΕΚΡΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ

Δεν είμ' εδώ που ψάχνεις.

Τι γυρεύω εγώ μες στα λουλούδια
στ' αβάσταχτο φως του φεγγαριού.

Στις αίθουσες που οι ρήτορες
εκπολιτίζουν το κοινό
με τα φαντάσματά μας.

Τι γυρεύω.



Πάνος Θασίτης