ΠΟΤΑΜΕ ΜΟΥ

Ποταμέ μου σ' έχασα
Σαν τους κυνηγημένους δολοφόνους
που και στο γυάλισμα της κανάτας
βλέπουνε το στραφτάλισμα του δεσμοφύλακα
Στο μουχλιασμένο αυτό ξερόχωμα
βλέπω ότι ξερότοποι αγκαθεροί
χωρίς συγκρατημό θα με σκεπάσουν

Ήταν δροσιά και βεργίτσες σκύβανε στα νερά σου
ήτανε πεντακάθαρα τα χαλίκια
Πατάν τα πόδια μου στο βρωμονέρι, μύγες
κουνούπια, μιά μπόχα π' όνομα δεν έχει



Γιάννης Πατσώνης

……………………………………………..

TO AΣΠΡΟ ΧΩΜΑ

Το άσπρο χώμα
μου θυμίζει το θάνατο.
Μπορεί επειδή είναι ουδέτερο
ή γιατί θυμίζει χιόνια και παγωνιά,
ή γιατί και τα σάβανα
είναι πάντα λευκά.

Ίσως ακόμα
γιατί τη μέρα που έφυγες
φορούσες ένα άσπρο φουστάνι.



Περικλής Σφυρίδης

……………………………………….

ΕΙΜΑΙ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΚΕΡΜΑ

Είμαι ένα μικρό κέρμα.
Τρέμω τη συσκευή
που θα με κάνει τραγούδι
να με τραγουδάς μ' όποιον κι όποιον.




Σπύρος Λαζαρίδης

…………………………………………

ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ

Oι γυναίκες αγαπάνε το φεγγάρι
το φεγγάρι αγαπάει την ερημιά
κι οι γυναίκες δεν το ξέρουν.




Κώστας Γαρίδης

………………………………………..

Στις φωλιές
των πουλιών
θερμαίνει
τις χούφτες του
ο Φλεβάρης
για να πλάσει
την Άνοιξη.



Ιωάννης Φριλίγκος

……………………………………………

Απέξω βρέχει
κι εγώ
που έλεγα
να στεγνώσω
τη μοναξιά μου
στο πάρκο



Γιάννης Παπαοικονόμου

……………………………………………







Το πολύχρωμο τοπίο του έρωτα
ανθόσπαρτο, λουλουδιασμένο
τι να τα κάνει τα φλύαρα ποιήματα
τι τα θέλει τα ποτάμια των λέξεων
αφού διαρκώς ανθοφορεί
μες στο χειμώνα;


Γιώργος Καραντώνης

..........................................................

ΤΑ ΑΓΡΙΜΙΑ

Γιατί κάποτε γλυκαίνουν και τ' αγρίμια

Όταν χάνουν αυτό που αγαπούν

Και ένα γυάλινο δάκρυ φυτρώνει στο κίτρινο μάτι τους

Γιώργος Μαρκόπουλος