ΣΤΟΥΣ ΘΑΜΝΟΥΣ ΜΕ ΤΑ ΜΥΡΤΙΛΛΑ

λένε ότι κρύβεται κάθε φορά

ό,τι γλιτώνει από τα όνειρα

και βγαίνει στο φως της μέρας
να βρει καταφύγιο, να σωθεί
περισσεύουν τα κλαδιά
έχει χώρο
φωλιά των ερώτων είναι
που δεν καταράστηκε ο καιρός.

Γιώργος Βέης

...........................................................

            catwoman

 περιμένω να γυρίσεις σπίτι, να βγάλεις τα ρούχα
-Θεέ μου πως περιμένω να βγάλεις τα ρούχα-
τα πόδια σου αγαπώ
τις κνήμες
ό,τι σε πάει και σ’ επιστρέφει
μ’ ένα σου νεύμα ν’ ανέβω στο κρεβάτι
να γίνω ολόκληρη κατοικίδια ηδονή



Nίκη Χαλκιαδάκη

......................................................................

Της άνοιξης εμέθυσαν τα μάτια
της άνοιξης τα μάτια ήταν δικά σου
μελαχρινή και άψογη κοπέλα.



Γιώργος Σαραντάρης

.....................................................................

    ΔΕ Μ' ΑΓΑΠΑΣ

Όσα λούλουδα ειν' το Μάη
μαδημένα ερωτηθήκαν
κι όλα αυτά μ' αποκριθήκαν
πως εσύ δε μ' αγαπάς



Διονύσιος Σολωμός

...........................................................

Όσο πιο μακριά βρίσκεσαι
τόσο πιο βαθιά ριζώνεις
στην ξερή καρδιά μου.



Νίκη Γαρίδη

.....................................................

Δεν ξέρω ποτέ αν ξεκινώ
ή
αν επιστρέφω



Ηρώ Νικοπούλου

......................................................................

                      ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ

Χαρτογράφησα τον χρόνο στο σώμα σου μέσα
                  για να' χεις δρόμους να ταξιδεύεις.



Ελένη Κεφάλα

......................................................................

ΕΝ ΠΛΩ

'Ενας γλάρος
βουτώντας
παρέσυρε
φως
κ' έλαμψε
το κύμα.



Κώστας Σοφιανός

Ο χειμώνας είναι πάντα χειμώνας
Το ποίημα που τον περιγράφει
Είναι πάντοτε άνοιξη.



Χάρης Βλαβιανός

ΠΡΕΠΕΙ

Πρέπει να διαλέγουμε τις λέξεις
όπως ο καλός μάστορας τις πέτρες.
Κάθε μιά
για τη θέση που της ταιριάζει.
Κι ο κάθε λόγος να πέφτει σαν πέτρα
και σαν πέτρα να χτίζει.

Κώστας Κουλουφάκος

Μεταθανάτιο
 
Θα ‘πρεπε να δώσουμε στους νεκρούς φράσεις καθημερινές
Λέξεις που με ευκολία πηγαίνουν απ’ τα χείλια μας στα αυτιά τους ,
Λέξεις για να βαστούν συντροφιά
Όταν δεν είμαστε πια στη ζωή .
Βοηθείστε με ,φίλοι μου ,άνθρωποι ,
Δεν είναι δουλειά μοναχά για έναν . Από τις μεταχειρισμένες φράσεις τριμμένες από τα χρόνια
Φράσεις δικές σας και δικές μου μα και των πατεράδων μας
Προπάντων για τους νεκρούς του πολέμου
Με τη μοίρα τους που εξερράγη Φράσεις διαλεγμένες προσεχτικά
Για να τους έχουν εμπιστοσύνη .
Τίποτε δεν είναι τόσο δειλό όσο ένας νεκρός
Αισθάνεται λιγάκι τον έξω αέρα
Και να που δυσπιστεί ,
Φράσεις που πρέπει να τις βαστούμε έτοιμες
Για να τις τρίβουν λιγάκι στα χείλια τους
Και βρίσκοντας τες τόσο όμορφες από την μεγάλη τους χρήση
Αισθάνονται το μικρό πυρετό
Που μαζί του έχασε μια όμορφη μέρα την ανάμνηση των σκοταδιών
Και κοίταξε πίσω του .



JULLES SUPERVIELLE

ΚΡΙΘΗΚΕ ΔΙΑΤΗΡΗΤΕΑ

Κρίθηκε διατηρητέα η καρδιά μου
και δεν την κατεδάφισαν
Στερέωσαν τα μισάνοιχτα παράθυρα
κλείδωσαν την εξώπορτα
-προς αποφυγήν ατυχημάτων-
και βάψανε μ' ανοιχτό
γαλάζιο χρώμα
τους τοίχους της
κρύβοντας επιμελώς
τις ρωγμές
με το πρώτο φύσημα
τ' ανέμου
θα σωριαστώ
δίχως προειδοποίηση



Ελένη Μαυρογονάτου

....................................................

ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

Τώρα φυσάει ένας άνεμος
Στα σύνορα της μοναξιάς
Αναπαράγοντας
Μουσικους φθόγγους
Ένα πρελούδιο παράφορο
Συναρπαστικό
Που μ' ανεβάζει
Σ' ένα νεφέλωμα
Όπου αιωρούνται
Λυπημένες χορεύτριες
Ενώ βαθιά στον ορίζοντα
Διαβαίνουν άλογα από φίλντισι
Με πένθιμο βηματισμό
Το ίδιο πάντα μακρινά
Το ίδιο πάντα σιωπηλά



Τάκης Βαρβιτσιώτης

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΧΩΡΟΥ


δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο
δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο
δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο
δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο
δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο
δωμάτιο δωμάτιο αδειο δωμάτιο
δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο
δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο
δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο

 

Μιχαήλ Μήτρας
 

Φωνή, Κραυγή, Λυγμός

ένα άδειο κορμί
   η σιωπή των ανθρώπων
          η πόλη
 
η πόλη
    η σιωπή των ανθρώπων
          ο δρόμος
 
Αραχώβης
 
ο δρόμος
   η πλατεία
      οι φύλακες


οι φύλακες  
οι φύλακες της πόλης  
οι φύλακες της  πόλης δικάζουν
 
οι φύλακες
 της πόλης δικάζουν
 όποιον δεν
 είναι ίδιος
 μ’ αυτούς
...


Ασημίνα Λαμπράκου

Αφή ή Σκοτάδι

Ξόδεψε τη ζωή του
σε δρόμους και στενά
σε σκοτεινά σοκάκια.
Τώρα οι σάλπιγγες
γι΄αυτόν ηχούν.
Τα λεωφορεία αφήνουν χώρο
να περάσει.
Κοιτάχτε τον,
ψάχνει τόπο σαν τα σκυλιά
να ξαποστάσει.
Κοιτάχτε τον,
ψάχνει μνήμα να μπει μέσα.



Γιώργος Χρονάς

...................................................

Ο στρατιώτης με το άδειο του σπαθί
τρία κλωνιά γυρεύει να κλαδέψει,
τρία κάτασπρα κλωνιά του κάμπου
για το κορίτσι του.

Γύρω του, κεφάλια πεθαμένων δίχως μάτια,
μεταλλικά αντικείμενα που θορυβούν,
μια θάλασσα κλωστές, μπλεγμένα σύρματα

και το κορίτσι του σε μια μηλιά από κάτω
σκοτωμένο.



Αλέξης Ζακυθηνός

..................................................................................................

H θάλασσα μοιάζει σαν ένα αιώνιο ποίημα ή σα μιά απέραντη μελωδία, που έχει τα κύματα στίχους και τους αφρούς ομοιοκαταληξίες της!

............

Τίποτε, τίποτε, ούτε στον κόσμο, ούτε στο Θάνατο, είναι ωμορφότερο από τις ματιές και από τα χαμόγελα της αγάπης!

............

Είναι ένστικτο στον άνθρωπο να κρύβει με τα δάχτυλα τα μάτια όταν κλαίει: το κλάμα είναι μιά ιερή στιγμή της ψυχής που δεν πρέπει να την βεβηλώσουν άλλα βλέμματα!...

............

Να κυνηγά την ευτυχία είναι το ένστικτο του ανθρώπου` να φεύγει τους ανθρώπους είναι το ένστικτο της ευτυχίας!



Ναπολέων Λαπαθιώτης

..........................................................

          

           Σπουδή γυμνού
 
<με τον τρόπο του Α.Modigliani>

        
         To σώμα της
         υγρό αποτύπωμα
         στην άμμο

         στεγνώνει στον ήλιο



Δημήτρης Κούνδουρος

.......................................................................

TO EIKONIΣΜΑ

Χειμώνα-καλοκαίρι
Κάθε που φεύγω απ' το χωριό
Στέκει η μάνα μου και μ' αποχαιρετά
Σταυρώνοντάς με-
Την κοιτώ μέσα από τον καθρέφτη
Καθώς απομακρύνομαι
Σπαράζω-τέτοιο εικόνισμα
Πού θα το ξαναβρώ
Και πόσο ακόμα θα το έχω;



Αντώνης Περαντωνάκης

               Σ’ ΕΧΩ  ΤΟΣΟ  ΠΟΛΥ  ΟΝΕΙΡΕΥΤΕΙ

        Σ’ έχω  τόσο  πολύ  ονειρευτεί  που  χάνεις  την  πραγματικότητά  σου.

        Υπάρχει  ακόμα  χρόνος  να  προφτάσω  αυτό  το  ζωντανό  κορμί  και  να  φιλήσω  σ’ αυτό  το  στόμα  τη  γέννηση  της  φωνής  που  μου  είναι  τόσο  αγαπητή;

        Σ’ έχω  τόσο  πολύ  ονειρευτεί  που  τα  μπράτσα  μου  συνηθισμένα  απ’ το  αγκάλιασμα  του  ίσκιου  σου,  να  σταυρώνονται  πάνω  στο  στήθος  μου,  μπορεί  να  μην  υποταχτούν  στο  περίγραμμα  του  κορμιού  σου.

        Και  μπρος  στην  αληθινή  όψη  αυτού  που  με  κατέχει  και  με  κυβερνά  εδώ  και  μέρες  και  χρόνια  θα  γινόμουν  σίγουρα  μια  σκιά.

        Ω  αισθηματικές  ταλαντεύσεις.

        Σ’ έχω  τόσο  πολύ  ονειρευτεί  που  σίγουρα  δεν  υπάρχει  πια  χρόνος  για  να  ξυπνήσω.  Κοιμάμαι  όρθιος,  το  κορμί  μου  εκτεθειμένο  σ’όλες  τις  όψεις  της  ζωής  και  του  έρωτα  κι  εσύ  η  μόνη  που  μετράς  για  μένα  σήμερα,  θα  μπορούσα  τουλάχιστον  ν’ ακουμπήσω  το  μέτωπο  και  τα  χείλια    σου  σαν  τα  πρώτα  χείλια  που  φτάσαν  και  σαν  το  πρώτο  μέτωπο.

        Σ’ έχω  τόσο  πολύ  ονειρευτεί,  σ’ έχω  τόσο  βαδίσει,σ’ έχω  τόσο  πολύ  μιλήσει,  ξαπλώσει  με  το  φάντασμά  σου  που  ίσως  δε  μου  μένει  πια  παρά  να  είμαι  φάντασμα  ανάμεσα  στα  φαντάσματα  και  πιο  σκιά  εκατό  φορές         πιο  πολύ  κι  απ’  τη  σκιά  που  περπατά  κι  όλο  θα  περπατά  χαρούμενη  πάνω  στο  ηλιακό  ρολόι  της  ζωής  σου.

.....ROBERT DESNOS.......

.............................................

 

Από παιδί είχα ένα όνειρο
να ακολουθήσω ένα τρένο τρέχοντας.
Δεν το επιχείρησα όμως ποτέ
γιατί φοβόμουν μήπως τελικά το ξεπεράσω
κι ύστερα, τι θα γινόταν;
Με τέτοια ταχύτητα που θα πήγαινα;



Διάττων Αβρός

...............................................................................................

ΦΕΥΓΑΛΕΑ

Βρέχει σ' αυτό το ποίημα.
Το νιώθω σαν το κρύο τζάμι
που πάνω του φευγαλέα
ακουμπάει ο πυρετός σου...
Βρέχει σ' αυτό το ποίημα
κι οι λέξεις του
μοιάζουν με δάκρυα
που πέφτουν στο σκοτάδι



Γκράτσια Σπύρου Δεπούντη

......................................

EKTAKTO

H ζωή μου έπαθε κάταγμα.
Ένα όνειρο ανεκπλήρωτο  έπεσε βίαια πάνω της.



Κατερίνα Κατράκη

..............................................................

ΘΑ’ΡΘΕΙΣ ΣΤΑ ΛΟΓΙΑ ΜΟΥ

το’λεγαν θείες,μάνα,γειτονιά-πάντα κυλότα
καθαρή,δεν ξέρεις πότε
θα’ρθει
το έμφραγμα,το
εγκεφαλικό,μια
απλή λιποθυμία,έστω
σαν έτοιμη από καιρό,εσύ
κυρία,αρχόντισσα
να μη γελάνε
οι γιατροί,να μην
κουτσομπολεύουν
νοσοκόμες



Γλυκερία Μπασδέκη

.......................................................

Moσχοβολά το νυχτολούλουδο
ξέμαθε ο σκύλος να δαγκάνει
άραγε θα βρεις το δρόμο σου
με αυτό το κολοβό φανάρι;



Πέτρος Χρονάς

...........................................................

ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΠΡΟ ΣΑΡΑΝΤΑ ΚΑΙ

Ξύνοντας με μανία
Το τεράστιο μολύβι του
Τρέμοντας μπροστά σ' ένα
Χαοτικό, άσπρο τετράδιο`
Χαράζοντας με κόπο μια μια
Τις πρώτες, ακατανόητες λέξεις μου:

Εκεί βρίσκομαι ακόμα.



Baσίλης Καραβίτης

.............................................................

           

            ΠΑΝΔΟΧΕΙΟ

                οι Ώρες
    που δε μου σιγοψιθυρίζεις

            Σκουριάζουν
     γίνονται παλιοσίδερα
             για πέταμα.

  δεν ξεκουμπώνουν οι σκιές...
          
              Και είναι
               

    <<η Eυπρέπειά μου>>
  πανδοχείο για Γκρέμισμα.



Δημήτρης Ξυδερός

..........................................................................................

XTYΠΩΝΤΑΣ

Το σπασμένο παράθυρο
Του μυαλού μου
Μπάζει ολοένα και
Περισσότερο κρύο.
Ζητώντας κάτι να με ζεστάνει
Παραιτούμαι απ' την πάλη
Και κουκουλώνομαι μες στις κουβέρτες.

Η προοπτική της αυγής
Μοιάζει με θάνατο που
Ντύθηκε
Φωταγωγημένο πλοίο.



Έλενα Πολυγένη

.........................................................

Στο τέλος θα αρρωστήσουμε και θα κοιτάμε ταβάνια, μη λυπάσαι, ένα ραδιάκι στο κομοδίνο δίπλα σε οινόπνευμα και μια κενή διαθήκη, θα παίζει στο άδειο μου πακέτο απόψε μπήκες, τυλιγμένοι σε σεντόνια άσπρα με κηλίδες κίτρινες, άκαπνοι θα κρυφοκοιτάμε απ το παράθυρο φωτιές και ένα παιδί σε κάποιον κήπο, όχι πολύ μακριά από κει που μας άφησε η άνοιξη, θα μετράει το χρόνο με αστέρια και θα βιάζεται να ψηλώσει να φτάσει στο ύψος τη μάνα του και να της πει, είδες πως ψήλωσα… έγινα παντοτινός σαν και σένα



Έλενα Λυμπεροπούλου

ΣΕ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ

Υποφέρω το ίδιο μαζί σου
το μαύρο μόνιμο χωρισμό.
Γιατί κλαίς; Καλύτερα δώσε μου το χέρι σου,
υπόσχεση πως θα ξανάρθεις σ' ένα όνειρο.
Εσύ κι εγώ είμαστε ένα βουνό από λύπη...
Εσύ κι εγώ δε θα ξανασυναντηθούμε ποτέ
πάνω σ' αυτή τη γη.
Αν μονάχα μπορούσες να μου στείλεις τα μεσάνυχτα
ενα χαιρετισμό μέσα απ' τ' αστέρια.



Αnna Achmatova

................................................................................

ΗΛΙΑΚΕΣ ΜΠΑΤΑΡΙΕΣ

Οι ηλιακές μπαταρίες
και οι μεγάλοι ποιητές
μπορούν και δουλεύουν
κατευθείαν με τον ήλιο
ενώ άλλες μικρότερες
χρειάζονται συνέχεια
ξαναφόρτισμα:
φόρτισμα με φήμη
ή βότκα
και ίσως φόρτισμα με τη χρήση
άλλων ποιητών



Boris Slutsky

.....................................................................................................

ΑΣΠΡΕΣ ΒΟΥΛΕΣ

Στις 20 του Αυγούστου
μια ογδοντάχρονη γυναίκα
που υποφέρει από αμνησία
και φορά ένα μπλε φόρεμα
με άσπρες βούλες
εξαφανίστηκε από το σπίτι της

ζητείται
όποιος μπορεί να δώσει μια πληροφορία
για το πρόσωπο που χάθηκε



Ταdeusz Rόzewicz

Πόθος ιερός

Τι ευτυχία ανείπωτη το φιλί σου !
Θάνατος μικρός, μεγαλειώδης η αφή των χειλιών σου.
Αίσθηση ανυπέρβλητη προκαλεί το άγγιγμα των χεριών,
βαθιά στη γούρνα της ζωής.
Σαν θάνατος περήφανου γερανού
που καταρρίπτεται εμπρός στο αδειανό βλέμμα του Θεού
μοιάζει το ακράγγιγμά σου




Aπόστολος Θηβαίος

.................................................................

ΠΑΕΙ ΑΥΤΌ ΗΤΑΝ

Πάει. Αυτό ήταν.
Χάθηκε η ζωή μου φίλε
Μέσα σε κίτρινους ανθρώπους
βρόμικα τζάμια
κι ανιστόρητους συμβιβασμούς.
Άρχισα να γερνώ σαν εκείνη την ιτιούλα
που σου 'χα δείξει στη στροφή του δρόμου.
Και δεν είναι που θέλω να ζήσω.
Είναι το γαμώτο που δεν έζησα.
Κι ούτε που θα σε ξαναδώ.



Κατερίνα Γώγου

.............................................................

Έχασε πια το χρώμα αυτός ο κόσμος
καθώς τα φύκια στ' ακρογυάλι του άλλου χρόνου
γκρίζα ξερά στο έλεος του ανέμου.

Ένα μεγάλο πέλαγο δυο μάτια
ευκίνητα και ακίνητα σαν τον αγέρα
και τα πανιά μου όσο κρατήσουν, κι ο θεός μου.



Γιώργος Σεφέρης

.....................................................................................................

Aνάμεσα στην οριζόντια γραμμή
γυμνού σώματος ξαπλωμένου σε παραλία
σε κρεβάτι δωματίου ή σε χλόη εξοχής

Και στην αχνή κάθετη της ψυχής
που φανερώνει κάθοδον εις Άδου
ή και επιθυμία απογείωσης

Ανάμεσα λοιπόν στο άπλωμα της ρίζας
και στην ανάταση του λυγερού κορμού
έχτιζε τη φωλιά του ένα τραγούδι.



Κώστας Μπαλάσκας

...............................................................

Ντικ, μωρό μου

Σκύλε του γείτονα, τεράστιε σκύλε,
μας χώριζ' ένα συρματόπλεγμα.
Με το που μ' ένιωθες να πλησιάζω
άρχιζαν οι κοφτές κραυγές του ερεθισμού σου.
Τέντωνα τα χέρια μου ψηλά
πάνω απ' τα σύρματα, να αισθανθώ
το τρίχωμά σου, Ντικ, μωρό μου,
ενώ εσύ μ' έγλειφες, έσκουζες, έτρεμες, βρώμαγες.
Τα μάτια σου, αποκλεισμένα απ' τις τσίμπλες
ενώ κοιτούσες την ψυχή μου.
Κι έμαθα έτσι να συνδέω την αγάπη,
τον ερεθισμό,
με κάτι ωραίο και μαλλιαρό, δύσοσμο και κολλώδες,
στην άλλη πλευρά του συρματοπλέγματος



Kατερίνα Χανδρινού

Aπ' τη μια ο ήλιος
απ' την άλλη η θάλασσα
και τέλος εκείνο το μπλε
παράθυρο.
Συχώρα με δεν άντεξα.



Χρήστος Λαθουράκης

ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ

Έφυγε πια
στον κήπο δεν έμειναν
παρά τα φύλλα
που σκέπασαν
τα βήματά της
κι όλο προσμένω
το δέντρο
να φυτρώσει
με το χαμόγελό της.



Γιάννης Παπαοικονόμου

……………………………………………………

YΠΟΣΧΕΣΗ

Θα 'θελα όταν πεθάνω
να το ξέρω
για να βάλω τα παπούτσια μου
στο ψηλό ντουλάπι
να μην τα δείς
και θυμηθείς..
θα σου αφήσω μια μαβί μελωδία
στα κορδόνια
κι αφού ταχτοποιήσω
το καρρώ παλτό
με
τα πράσινα
τετραγωνάκια
θα βγάλω τον ενισχυτή
απ' την πρίζα
και θα σου παίξω
τις παραγγελίες
που μου ζητούσες



Αγγελική Δημουλή

.............................................

Όποιος αγαπάει ένα πουλί, ένα άστρο, ένα παιδί, αυτός πάντα του βλέπει όμορφα όνειρα κι ο κόσμος γίνεται όμορφος ως πέρα απ’ τον ύπνο του, ως πίσω απ’ τα κλεισμένα μάτια του, ως μέσα στο πιο άγνωστο χαμόγελό του.




ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ 

................................................................

ΚΙ ΑΣ ΑΛΛΑΞΑΝ ΣΧΕΔΟΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ

Ο παππούς μου
παίζει μπαγλαμά
κι οι μάγκες γύρω
τρίχορδα μουζούκια.
Μόλις ακούσω τη βραχνή φωνή
-σφήκα φυλακισμένη σε σι ντι-
χωρίς να ξέρω πώς
στα πόδια μου ανθίζει
ζεϊμπέκικο.



Κωστής Γκιμοσούλης

...........................................................

ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΗΜΕΝΟΣ ΠΟΘΟΣ

Με δέος κοιτούσαν οι περιηγητές

λιτόγραμμο ελάφι σε τοιχογραφία·

πολλές χιλιετίες έφερνε πάνω του

κι ήταν να απορεί κανείς

πώς δεν είχε σκουριάσει το δόρυ στα πλευρά του·

η πληγή του ήταν ανοιχτή

κι όμως δεν πέθαινε.

Ξαφνικά, κάποιος κατάλαβε, πως το ελάφι δεν ήταν εκεί·

είχε βγει απ’ την άλλη πλευρά του σπηλαίου·

τοιχογραφημένος

μόνον ο πόθος του κυνηγού

να αιχμαλωτίσει την τροφή του.

Kατερίνα Θεοφίλη

..............................................................

Τα μάτια σου
Έρωτά μου,
τα εωσφορικά
ποθώ
καθώς ανοίγουν
οι καταβόθρες
και η μεγάλη νύχτα
ρίχνει τον ίσκιο της.
     
                     27.6.1978



Φαίδων ο Πολίτης

To σώμα μου μέσα στα μάτια σου

ανάβει πράσινα μικρά στιλέτα

Αγαπάς τα μαλλιά και τις γάμπες μου

την καρδιά και το στόμα μου

Όμως εγώ δε θέλω πια να μ’ αγαπάς

DENISE JALLAIS

ΑΥΤΑΠΑΤΗ

Έτσι που έκαιγε ο ήλιος
κι η γαλήνη του τοπίου
ετσι που καταστάλαζε η ψυχή μου
μια γλυκιά νάρκη,
για μια στιγμή πίστεψα αλήθεια
στην ευτυχία των καθημερινών πραγμάτων.

Για μια στιγμή μόνο,
πριν ο λογισμός ξαναγυρίσει
στην άλλη πλευρά των ανθρώπων,
την αθέατη,
πριν αρχίσω να σκέφτομαι
πάλι και πάλι
τ' απολιθωμένα τους μάτια,
τ' ακατάληπτα.



Στάθης Δάμος

 

ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΑ...

Σε περίμενα πάντα
όπως η ξεραμένη γη τη βροχή
Σ' ένιωθα μέσα μου
σα ρίζα εκατόχρονου δέντρου
Σ΄αισθανόμουνα γύρω μου
σα φωτιά καλοκαιριού
το μεσημέρι.



Νίκος Καρύδης

……………………………….

ΦΕΥΓΩ ΤΩΡΑ

Και τώρα εγώ
θ' αναχωρήσω
για ταξίδι.
Χτενίζω ήδη
τα μαλλιά μου
με τα δάχτυλα
συστρέφω
όσο παίρνει
τα γρανάζια μου
τους γερανούς σηκώνω
απ' τα λιμάνια
διαπραγματεύομαι
με τα πουλιά
κάνω παρέα
μ' όλα τα στοιχεία.



Γιώργος Δανιήλ

………………………..

      ΓΡΑΜΜΑ

Αγάπη μου 
η λύπη μου έγινε ένα σύννεφο και πρέπει
ν' απιθωθεί στα μάτια σου να βρέξει.
Δεν έχω άλλον ουρανό πλην απ' τα μάτια σου...



Θωμάς Γκόρπας

……………………………………………..

 

ΒΗΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ

Βιώνω κάθε φορά τις καταστάσεις
που με διαπερνούν. Ένας τυμπανιστής
ακούγεται μακριά. Μια ανάσα
ετοιμάζει την αναχώρισή της.
Παρακαλώ θερμά ν' ανοίξουν οι πύλες
που με κρατούν έγκλειστο
για ν' απολαύσω κι εγώ
τη διαφάνεια των πραγμάτων.



Νίκος Ανδρουτσόπουλος

…………………………………….

   EKEI ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ

Μαθαίνω κάνει πάντα παγωνιά.
Κι εσύ δεν πήρες φεύγοντας
Ούτε κουβέρτα.

Να σκεπάζεσαι καλά
Με το χώμα σου.



Αντώνης Φωστιέρης

………………………………………….

Το ξενοδοχείο Πελοπόννησος
φιλοξενεί παράνομα ζευγάρια.

Είναι μια φωλιά
για να χαρούν κι αυτά τον έρωτά τους.

Και δεν πειράζει που 'ναι
κακοφωτισμένη η πρόσοψή του
και οι λάμπες του καμένες.

Πρέπει να μάθουν οι εραστές
να εξασκούν την όρασή τους
στο σκοτάδι.



Αντώνης Αντωνάκος

Μικρά μου τραγούδια
σακάτικα
γεμάτα πινέζες
στα γυμνά σας
μέρη



Γιάννης Ευσταθιάδης

……………………………………..

ΡΟΗ  Ι

Κι αν κάποτε η ψυχή θα με ρωτήσει
γεννήθηκα και πέθανα εδώ θα πω
σ' αυτόν τον τόπο και τον άλλο
άγνωστος μεταξύ αγνώστων
το φύλλο που πέφτει απ' το κλαδί
ποτέ στο ίδιο δέντρο δεν ξαναγυρίζει
αν στη βουή αφουγκραστείς
σίγουρα θα μ' ακούσεις
είμαι η ροή θα πω
είμαι το νεύμα
η σκόνη της στιγμής που φεύγει



Βασίλης Φαϊτάς

……………………………………….

ΣΕ ΨΗΛOΛΙΓΝΗ ΜΑΘΗΤΡΙΑ

Έχεις καρδιά από ελάφι
φιλί από μανταρίνι
Τα μάτια σου καχύποπτα
ψάχνουν στις γωνιές των δρόμων
Στο βήμα σου η δειλία σου
Στο κύρτωμα του ώμου σου
ο έρωτας μου
Στο βλέμμα σου το σκάνδαλο
της ηθικής της μητέρας σου
των αριστείων των δασκάλων σου
Είσαι η επιστήμη του τυχαίου
η συνταγή που δίνει χρώμα
στη θλίψη της γειτονιάς.



Ιγνάτης Χουβαρδάς

…………………………….

Ο ΤΟΠΟΣ

Τούτος ο τόπος
είναι άνισος.
Τα δάχτυλα δεν φτάνουν
να μετρήσεις τους ήρωες`
μετράς όμως χιλιάδες
κάθε στιγμή
να πνίγονται
στο βυθό
μιας γκαζόζας.



Νίκος Λάζαρης

………………………………

{έλα λοιπόν στα
σκοτεινά                      να                     μου
              γαργαλήσεις         τ' αυτί
μ' ένα 
        συλλαβιστό
                        τετράχορδο συ-γκλό-νι-σέ
                            με}



Χαρά Ναούμ

Πάρε το σώμα σου
Με δυσκολεύει
Είναι τόσο υπαρκτό
Σκοντάφτω στους ώμους σου
Δεν βρίσκω τον ήλιο
Να βγω

Κι όλα κάτι τέτοια σου λέω
Ασυνάρτητα.

Bάγια  Κάλφα

ETΣΙ ΣΥΧΝΑ ΟΤΑΝ ΜΙΛΩ ΓΙΑ ΤΟΝ ΗΛΙΟ
ΜΠΕΡΔΕΥΕΤΑΙ ΣΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΜΟΥ ΕΝΑ
ΚΟΚΚΙΝΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ ΚΑΤΑΚΟΚΚΙΝΟ.
ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΒΟΛΕΤΟ ΝΑ ΣΩΠΑΣΩ.



Οδυσσέας Ελύτης

..............................................................................

Ήχος γλυκός

Μετρώ τις χάντρες του κομπολογιού μου.
Αστράφτουνε
κεχριμπαρένιες κι όμορφες
μπροστά στο φλογισμένο
μέτωπο του ηλίου .
Όπου να ‘ναι θα δύσει ο ήλιος
πίσω απ’ τους λόφους της απέναντι στεριάς θα χαθεί.
Σαν πέσει η νύχτα
οι χάντρες του κομπολογιού μου οι ετερόφωτες
δεν λάμπουνε πλέον
ακούγεται όμως ο ήχος τους
γλυκύς , κρυστάλλινος , καθώς
γλιστρούνε ζωηρές
στα δάχτυλα μου. 



Xάρης Ψαρράς

.............................................................

άνθρωποι φτωχοί του λιμανιού
καράβια έρχονται και φεύγουν
ενω αυτοί μένουν σ' απόμερες γωνιές
όπου το κύμα σπρώχνει το βούρκο του



Μόσχος Λαγκουβάρδος

.................................................................

Mικρό μου λουλουδάκι
το μάτι δύκολα σε βλέπει
το παπούτσι εύκολα σε πατάει

πρέπει κανείς να σκύψει
για να σε χαρεί

Δημήτρης Τσίτος

………………………………….

      ΖΗΤΗΜΑ ΕΠΙΛΟΓΗΣ

Ο έρωτας είναι ένας οδοστρωτήρας
που ισοπεδώνει τα πάντα στο διάβα του.
Αν του αντισταθείς, θα σε κάνει να το μετανιώσεις.
Κι αν εδώσεις, θα υποφέρεις αφόρητα όταν τον χάσεις.
Τελικά τι είναι προτιμότερο;
Να βουτήξεις στο ηφαίστειο και να σε κάψει η λάβα
ή να στέκεσαι αιωνίως πάνω απ' τον κρατήρα;



Ν. Γ. Λυκομήτρος

……………………………………………..

ΤΟ ΑΕΡΟΣΤΑΤΟ

Πάρε με κάτω από την ομπρέλα σου.
Σε λίγο θα βρούμε τον ίδιο βηματισμό.
Θα κρατάμε την ομπρέλα μ' ένα χέρι
χέρι δικό σου και μ' ένα δικό μου.
Όταν θα σταματήσει η βροχή
θα 'χουμε ξεχάσει να την κλείσουμε
θα 'χουμε σταθεί στη μέση του δρόμου.
Ο κόσμος θα μας περιεργάζεται
και θα τον αγνοούμε.
Θα 'χουμε χαθεί
σε κείνο το φιλί που υποσχεθήκαμε
και η ομπρέλα θα γίνει αερόστατο.



Άγγελος Αντωνόπουλος

Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ

Πόσο είναι διαπεραστικά τα απογεύματα του φθινοπώρου ! Αχ ! διαπεραστικά μέχρι να πονέσεις ! γιατί υπάρχουν κάποιες ηδονικές αισθήσεις των οποίων η αοριστία δεν αποκλείει την ένταση … και δε βρίσκεται ακίδα πιο μυτερή από εκείνη του Απείρου.
Μεγάλη ευχαρίστηση για κείνον που βυθίζει το κοίταγμα του μέσα στο απέραντο του ουρανού και της θάλασσας! Μοναξιά,σιωπή,
άφθαστη αγνότητα του γαλάζιου ! Ένα μικρό ιστιοφόρο τρεμουλιάζει στον ορίζοντα , και με τη μικρότητα του και την απομόνωσή του μιμείται την αγιάτρευτή μου ύπαρξη , μονότονη μελωδία της φουσκοθαλασσιάς , κι όλα τα πράγματα σκέφτονται για μένα , ή εγώ σκέφτομαι γι’ αυτά < γιατί μέσα στο μεγαλείο του ονείρου , το εγώ γρήγορα χάνεται ! >… σκέφτονται , λέω ,όμως μουσικά και γραφικά , χωρίς λεπτολογίες , χωρίς συλλογισμούς , χωρίς συμπεράσματα .
Κάθε φορά , αυτές οι σκέψεις , που βγαίνουν από μένα ή εφορμούν από τα πράγματα , γίνονται γρήγορα πολύ έντονες . Η ενέργεια μέσα στην ηδονή δημιουργεί μια αδιαθεσία και μια θετική οδύνη . Τα νεύρα μου πολύ τεντωμένα δε δίνουν πια παρά κραδασμούς παραπονιάρικους και οδυνηρούς .
Και τώρα το βάθος του ουρανού με καταπλήσσει …η διαφάνειά του με εξαγριώνει . Η αναισθησία της θάλασσας , το αμετάβλητο του θεάματος , με αγανακτούν …Αχ ! πρέπει για πάντα να υποφέρουμε , ή για πάντα να αποφεύγουμε το ωραίο ; Φύση , γόησσα , χωρίς οίκτο , αντίπαλε που πάντοτε νικάς , άφησέ με ! Σταμάτα να βάζεις σε πειρασμό τους πόθους και την περηφάνειά μου . Η σπουδή του ωραίου είναι μια μονομαχία όπου ο καλλιτέχνης κραυγάζει από τρόμο προτού να νικηθεί .



CHARLES BAUDELAIRE

 

Κάτι αμαρτωλό
έρχεται
προς τα εδώ.

Εγώ η ίδια.
Και τα σιγανά ποταμάκια.



Λένα Φυτιλή

……………………………………………………………….

Φτώχυνε η μέρα ξαφνικά
φύγαν οι ώρες...

μείνανε δυο στιγμές
αυτή που λέμε <<καλημέρα>>
αυτή που λέμε <<καληνύχτα>>



Θέτις Καλαντζή

……………………………………..

Είμαι η στιγμή του ονείρου.
Κείτομαι ανάμεσα στα κύματα και το χρόνο.
Στρόβιλοι έρωτα εισδύουν μέσα μου.
Είμαι μια χαρακιά στην άμμο.
Είσαι τα νιάτα του χρόνου
και ο ανυπόμονος ουρανός.
Είσαι η μοίρα που παφλάζει.
Η παρακμή διαφαίνεται αιχμηρή.
Η μονιμότητα θρυμματισμένη.



Βαλεντίνη Λ.

……………………………………………………………………………..

ΒΛΑΣΤΗΣΗ

Στα χέρια μας ακμάζουν τα παιδιά μας
Και παίζουν με την κόμη μας
Κι ακούνε τη λαλιά μας.

Η κεφαλή μας ζει
Μαζί με τους κορμούς μας
Δόξα σε μας και στις γυναίκες μας
Και δόξα στα παιδιά μας.

Ανδρέας Εμπειρίκος

………………………………………..

XΡΥΣΑΝΘΕΜΑ

Αυτός ο χειμώνας ήρθε χωρίς φθινόπωρο,
Χωρίς χρυσάνθεμα,
Ωραία, πολύχρωμα λουλούδια` υγρές φωτιές,
Στερνές αναλαμπές,
Από το ακόρεστο καλοκαίρι
Που χάθηκε.



Τάσος Κόρφης

……………………………………………………………………..

EΠΙΓΡΑΜΜΑ

Όποιο κι αν σ' έπνιξε νερό

< νερό πού μπόρεσε να πνίξει εσένα >

μονάχα μαυροθάλασσα λογιέται.




Θάνος Ξηρός

Xειμωνιάζει
κι εγώ φοβάμαι
πως θα πεθάνω κάποια νύχτα
μ' ένα γυναικείο όνομα στο στόμα.
Το δικό σου.

Δε φοβάμαι το θάνατο
μη σε χάσω φοβάμαι...



Ευριπίδης Κλεόπας

AKOYAΡΕΛΑ



                          χρώμα
                          περισσότερο
                          χρώμα

Στο ροζ γινόσουν κόκκινη, στο κόκκινo γυναίκα!






                                           ΛάμπροςΣπυριούνης

……………………………………………..

H AΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΟΥ

Η Αγαπημένη μου
έγινε ίσκιος, έγινε άνεμος
μέσα στη βουλιαγμένη νύχτα`
πήρε τους λόφους, πήρε τα βουνά,
έγινε πίκρα, έγινε ουρανός,
πήρε μαζί της τη θάλασσα...



Άγγελος Παρθένης

………………………………………….

ΝΑΡΚΟΠΕΔΙΟ

Έλα να τρέξουμε
στο ναρκοπέδιο της αγάπης,
να δούμε
ποιός πρώτος θα διαμελιστεί,
ποιός πρώτος
θα προσφέρει τη σάρκα του,
τροφή
στα σκυλιά του πόνου...

Έλα να τρέξουμε,
μην αργοπορείς.
Κανείς ποτέ
δεν βγήκε απ' την αγάπη
ακέραιος.



Σπύρος Αραβανής

………………………………………..

             ΠΟΙΗΣΗ

Η θλίψη από την παιδική καρδιά του κόσμου
μια θλίψη τελεσίδικη μέσα στο φως



Τόλης Νικηφόρου

…………………………………………………………………………….

ΕΛΙΣΑΒΕΤ Η ΑΡΤΙΣΤΑ

Ας είχε μπαγιατέψει

Ακόμα καθόταν στο πλατύσκαλο

και σεργιανούσε στο δρόμο

με τα πόδια ορθάνοιχτα.

Είχε μια τρύπα υγρή και σκοτεινή

σε κάποια πάροδο, στην Άνω Πόλη,

στη Σαλονίκη,

κι ούτε κουβέντα για το παρελθόν.

Όσο περνούσε η μπογιά της

του ’δινε να καταλάβει,

Είχε χαλάσει κρεβάτια και κρεβάτια

ώσπου στο τελευταίο

μούχλιασαν τα σεντόνια της.

<<Ελισάβετ η αρτίστα>> στον καιρό της

ύστερα σαν ξέπεσε <<Κακάβα>>.

Τώρα οι ρίζες παλεύουν

να ρουφήξουν το κορμί της

Θοδωρής Βοριάς

………………………………………………………..

ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ

Είναι τα βιβλία κάτι θόρυβοι που με τρομάζουν,
κάτι σαν τζάμια που τρίζουν,
κάτι σαν τα πατώματα που συστέλλονται
και πού να το πείς,
σε ποιον να μιλήσεις,
γι' αυτό τα γράφω τούτα τα ποιήματα τα κακορίζικα,
γι' αυτό τις νύχτες θα δείτε
ν' αναβοσβήνουν τα φώτα στα παραθύρια μου.



Χρίστος Ρουμελιωτάκης