ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ

Έφυγε πια
στον κήπο δεν έμειναν
παρά τα φύλλα
που σκέπασαν
τα βήματά της
κι όλο προσμένω
το δέντρο
να φυτρώσει
με το χαμόγελό της.



Γιάννης Παπαοικονόμου

……………………………………………………

YΠΟΣΧΕΣΗ

Θα 'θελα όταν πεθάνω
να το ξέρω
για να βάλω τα παπούτσια μου
στο ψηλό ντουλάπι
να μην τα δείς
και θυμηθείς..
θα σου αφήσω μια μαβί μελωδία
στα κορδόνια
κι αφού ταχτοποιήσω
το καρρώ παλτό
με
τα πράσινα
τετραγωνάκια
θα βγάλω τον ενισχυτή
απ' την πρίζα
και θα σου παίξω
τις παραγγελίες
που μου ζητούσες



Αγγελική Δημουλή

.............................................

Όποιος αγαπάει ένα πουλί, ένα άστρο, ένα παιδί, αυτός πάντα του βλέπει όμορφα όνειρα κι ο κόσμος γίνεται όμορφος ως πέρα απ’ τον ύπνο του, ως πίσω απ’ τα κλεισμένα μάτια του, ως μέσα στο πιο άγνωστο χαμόγελό του.




ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ 

................................................................

ΚΙ ΑΣ ΑΛΛΑΞΑΝ ΣΧΕΔΟΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ

Ο παππούς μου
παίζει μπαγλαμά
κι οι μάγκες γύρω
τρίχορδα μουζούκια.
Μόλις ακούσω τη βραχνή φωνή
-σφήκα φυλακισμένη σε σι ντι-
χωρίς να ξέρω πώς
στα πόδια μου ανθίζει
ζεϊμπέκικο.



Κωστής Γκιμοσούλης

...........................................................

ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΗΜΕΝΟΣ ΠΟΘΟΣ

Με δέος κοιτούσαν οι περιηγητές

λιτόγραμμο ελάφι σε τοιχογραφία·

πολλές χιλιετίες έφερνε πάνω του

κι ήταν να απορεί κανείς

πώς δεν είχε σκουριάσει το δόρυ στα πλευρά του·

η πληγή του ήταν ανοιχτή

κι όμως δεν πέθαινε.

Ξαφνικά, κάποιος κατάλαβε, πως το ελάφι δεν ήταν εκεί·

είχε βγει απ’ την άλλη πλευρά του σπηλαίου·

τοιχογραφημένος

μόνον ο πόθος του κυνηγού

να αιχμαλωτίσει την τροφή του.

Kατερίνα Θεοφίλη

..............................................................

Τα μάτια σου
Έρωτά μου,
τα εωσφορικά
ποθώ
καθώς ανοίγουν
οι καταβόθρες
και η μεγάλη νύχτα
ρίχνει τον ίσκιο της.
     
                     27.6.1978



Φαίδων ο Πολίτης