Από παιδί είχα ένα όνειρο
να ακολουθήσω ένα τρένο τρέχοντας.
Δεν το επιχείρησα όμως ποτέ
γιατί φοβόμουν μήπως τελικά το ξεπεράσω
κι ύστερα, τι θα γινόταν;
Με τέτοια ταχύτητα που θα πήγαινα;



Διάττων Αβρός

...............................................................................................

ΦΕΥΓΑΛΕΑ

Βρέχει σ' αυτό το ποίημα.
Το νιώθω σαν το κρύο τζάμι
που πάνω του φευγαλέα
ακουμπάει ο πυρετός σου...
Βρέχει σ' αυτό το ποίημα
κι οι λέξεις του
μοιάζουν με δάκρυα
που πέφτουν στο σκοτάδι



Γκράτσια Σπύρου Δεπούντη

......................................

EKTAKTO

H ζωή μου έπαθε κάταγμα.
Ένα όνειρο ανεκπλήρωτο  έπεσε βίαια πάνω της.



Κατερίνα Κατράκη

..............................................................

ΘΑ’ΡΘΕΙΣ ΣΤΑ ΛΟΓΙΑ ΜΟΥ

το’λεγαν θείες,μάνα,γειτονιά-πάντα κυλότα
καθαρή,δεν ξέρεις πότε
θα’ρθει
το έμφραγμα,το
εγκεφαλικό,μια
απλή λιποθυμία,έστω
σαν έτοιμη από καιρό,εσύ
κυρία,αρχόντισσα
να μη γελάνε
οι γιατροί,να μην
κουτσομπολεύουν
νοσοκόμες



Γλυκερία Μπασδέκη

.......................................................

Moσχοβολά το νυχτολούλουδο
ξέμαθε ο σκύλος να δαγκάνει
άραγε θα βρεις το δρόμο σου
με αυτό το κολοβό φανάρι;



Πέτρος Χρονάς

...........................................................

ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΠΡΟ ΣΑΡΑΝΤΑ ΚΑΙ

Ξύνοντας με μανία
Το τεράστιο μολύβι του
Τρέμοντας μπροστά σ' ένα
Χαοτικό, άσπρο τετράδιο`
Χαράζοντας με κόπο μια μια
Τις πρώτες, ακατανόητες λέξεις μου:

Εκεί βρίσκομαι ακόμα.



Baσίλης Καραβίτης

.............................................................

           

            ΠΑΝΔΟΧΕΙΟ

                οι Ώρες
    που δε μου σιγοψιθυρίζεις

            Σκουριάζουν
     γίνονται παλιοσίδερα
             για πέταμα.

  δεν ξεκουμπώνουν οι σκιές...
          
              Και είναι
               

    <<η Eυπρέπειά μου>>
  πανδοχείο για Γκρέμισμα.



Δημήτρης Ξυδερός

..........................................................................................

XTYΠΩΝΤΑΣ

Το σπασμένο παράθυρο
Του μυαλού μου
Μπάζει ολοένα και
Περισσότερο κρύο.
Ζητώντας κάτι να με ζεστάνει
Παραιτούμαι απ' την πάλη
Και κουκουλώνομαι μες στις κουβέρτες.

Η προοπτική της αυγής
Μοιάζει με θάνατο που
Ντύθηκε
Φωταγωγημένο πλοίο.



Έλενα Πολυγένη

.........................................................

Στο τέλος θα αρρωστήσουμε και θα κοιτάμε ταβάνια, μη λυπάσαι, ένα ραδιάκι στο κομοδίνο δίπλα σε οινόπνευμα και μια κενή διαθήκη, θα παίζει στο άδειο μου πακέτο απόψε μπήκες, τυλιγμένοι σε σεντόνια άσπρα με κηλίδες κίτρινες, άκαπνοι θα κρυφοκοιτάμε απ το παράθυρο φωτιές και ένα παιδί σε κάποιον κήπο, όχι πολύ μακριά από κει που μας άφησε η άνοιξη, θα μετράει το χρόνο με αστέρια και θα βιάζεται να ψηλώσει να φτάσει στο ύψος τη μάνα του και να της πει, είδες πως ψήλωσα… έγινα παντοτινός σαν και σένα



Έλενα Λυμπεροπούλου