ΥΠΑΤΙΟΤΗΤΑ

Δύο δε φτάνουν
για ν' αλλάξουν  τον κόσμο.
Αρκούν όμως
για να τον διαιωνίσουν.



Δημήτρης Πορφύρης

.........................................................

ΛΑΜΠΥΡΙΣΜΑ

Κατάρτι καϊκιού γαργαλάει το φεγγάρι
αλλά αυτά που γαργαλιούνται είναι τ ' άστρα



Γιάννης Γκούμας

.....................................................................

Τοίχος

 Έπεσα σε τοίχο
έσπασα το κεφάλι μου
παραπέρα δεν πάει
και πίσω από τον τοίχο είναι το ποίημα
γραμμένο και ήσυχο



Aνδρέας Κεντζός

...............................................................

Eσύ.
Έτσι εύπλαστη η μορφή σου να παίζει με τον χρόνο,
να φαίνεται, 
να χάνεται, σαν το λίκνισμα της φλόγας μες στα μάτια. 
Πλεγμένο στα μαλλιά σου της θύμησης το φωτοστέφανο. 
Και στη νύχτα που πλησιάζει, 
όλες σου οι ανταύγειες μία κρυμμένη αθανασία φανερώνουν. Εκείνο το άστρο, 
θαρρείς κρέμεται απ’ τα κλαδιά της λύπης, 
μάρτυρας απόψε της διάφανης αφής σου. 

Η αγάπη ρωγμή του χρόνου φωτερή, 
σβήνει του πόνου τα σημάδια. 
Θα μείνω εδώ, 
θα περιμένω τη ροδαυγή σου ασήμαντη, μικρή. 
Αγκάλιασέ με, 
δεν έχει άλλο χώρο πια η ψυχή μου για σκοτάδια.



Έλυα Βερυκίου

..........................................................................

Στιγμές απ' την Αμερική

6

Ένα φιλικό δελφίνι κολυμπά
κάνει τσαλίμια με την υγρή ουρά του 
στην παραλία της Φλόριδας.
Χαμογελά πλατιά, κι είναι σαν να λέει
στον κόσμο που το βλέπει:
To να είσαι άνθρωπος δεν είναι το παν πάνω στη Γη... 



Νίκος Σπάνιας

........................................................................

ΕΝΑΣ ΓΕΡΟΣ

Με τέτοιο σώμα <<σαπιοκάραβο>>
πώς γινόταν να κάνει το ταξίδι αυτό,
που έπλασε στα όνειρά του όταν ήταν νέος.
Έμενε, λοιπόν, στην άκρη της ακτής
μοιραίος νοσταλγός
των τροπικών νησιών του
με σύντροφο μοναδικό το ριγηλό φεγγάρι



Βασίλης Δ. Δημουλάς

........................................................................

Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΜΟΥ

Η θάλασσά μου
δύστροπη σήμερα
γι ' αυτό δεν μπήκα μέσα της
μέχρι να κατευνάσουν τα νευράκια της
να 'ναι καλή μαζί μου
να μου φιλά το σώμα
εγώ να γλιστρώ στο βυθό της,
έμβρυο
να με περνά απ' τον κόλπο της
να με αναγεννά
στα ιαματικά της ξεπλένοντας
τη θλίψη μου.



Χρίστος Χατζήπαπας

.................................................................................................

IXΝΗΛΑΣΙΑ

Άφησαν τα ίχνη τους δεν έφυγαν έτσι
πάνω στο δρόμο με τη βροχή με τη λάσπη
τ' αποτυπώματα της πορείας τους
εδώ κι εκεί
αποκαΐδια από φωτιές που άναψαν
για να ζεστάνουν τα παγωμένα τους χέρια
ένα χάδι στη γριούλα του δρόμου
με το μαύρο μαντίλι
που τους πρόσφερε ψωμί και σταφίδες
ένα φιλί στο κορίτσι εκείνο βιαστικά
και μαζί μιαν υπόσχεση.

Δεν έφυγαν έτσι
φρόντισαν ν' αφήσουν κάποιο σημάδι...



Χαράλαμπος Κ. Βάιος