ΓΥΝΑΙΚΕΣ

Γυναίκες
μεταλλικοί οδοδείκτες
κορμιά μπηγμένα
στα σπασμένα πεζοδρόμια
της Σόλωνος,
πάσσαλοι με άγνωστη ταρίφα`
στα χέρια σας γερμένες οι ώρες
παρκάρουν σε πλαστές πινακίδες
καθώς οι βρεγμένες άκρες των μαλλιών σας
ακουμπουν στους ξεβαμμένους κάδους των απορριμάτων
τενεκέδες...

Γυναίκες
πλαστικά μάτια
πάνω σε θολά
παρ-μπριζ αυτοκινήτων,
τ' ανοιχτά σας δάχτυλα
πυροβολούν τη νύχτα
ακαριαία..



Μαριάννα Βλάχου- Καραμβάλη

……………………………………………………………

OI ΠΛΗΓΕΣ ΤΩΝ ΑΓΑΛΜΑΤΩΝ

Έτσι που περιμένω όρθιος
στη μέση του δωματίου
ασάλευτος κι έτοιμος να σωριαστώ
τ' αγάλματα σκέφτομαι
που δεν βρήκαν θέση 
σε Μουσείο, που τα πρόσωπά τους
είναι σπασμένα απ' τις βροχές
κι η στάση τους πάντα
η ίδια: της προσμονής.
Από το δέρμα τους τίποτε δεν έμεινε.
Απ' τα χτυπήματα και τις πληγές
τα φωτεινά σημεία πού και πού μόνο 
θυμίζουν την αλλοτινή τους λάμψη
τις υποσχέσεις γι' άλλη ζωή...



Αλέξανδρος Ίσαρης

………………………………………

TA ΠΟΥΛΙΑ

Το φετινό μου ποίημα,
όπως το περσινό και το προπέρσινο`

η ίδια θάλασσα,
τα ίδια πρόσωπα, στις ίδιες θέσεις.
Μόνον εκείνα τα πουλιά
φέτος κατέβηκαν πιο χαμηλά,
πιο χαμηλά,
ως τις εξώπορτες
και τις ραμφίζουν.


Χρίστος Ρουμελιωτάκης

……………………………………..

Παίζαμε <<κορώνα- γράμματα>>
την αγάπη σου,
εσένα.
Κέρδιζα χωρίς να βαρεθώ.
Ώσπου το νόμισμα χάθηκε.
Περίμενε-
θα σκοτεινιάσει τόσο γρήγορα.
Τότε
σε εν' άλλο αστέρι
θα σε ξανακερδίσω.



Μηνάς Δημάκης

…………………………………………….

      

    ΠΙΝΑΚΙΔΑ

Σ' αυτό τον κάμπο
είναι απλωμένα τα μαλλιά μου.
Προσέξτε μην τα πατήσετε.
Δεν έχω πεθάνει ακόμα.



Δέσποινα Δετζώρτζη

…………………………………….

Επίγραμμα

Ξένε, το σώμα δωσ' μου πίσω
που σου χάρισα
Γιατί η σκιά μου με προδίδει
Σ' άλλες γυρνάει αγκαλιές.


Μαίρη Γιόση

…………………………………………………………….

Σε ξένο δωμάτιο γυρίζω χαμένος
ένας γέρος εδώ μέσα έχει πεθάνει
στο στήθος του επάνω η γάτα του παίζει
και το κομπόδεμά του γελάει στο διάδρομο
το ανοίγω, σαλεύουνε μέσα χρόνια, δόντια
σακατιλίκια.



Γιώργος Κακουλίδης

……………………………………………………………….
  

ΤΑ ΚΕΡΜΑΤΑ

Πέφτει. Κι όλο πέφτει. Ατέλειωτα.
<Έμενε, νομίζω στον έβδομο όροφο>.
Στην αυλή σκορπίσανε τα κέρματα`
ανίκανος ήταν πια να τα μαζέψει.
Τα μάζεψαν τα παιδιά που πέρασαν.
Μ' αυτά αγόρασαν χρωματιστούς χαρταετούς
και το δειλινό τους πέταγαν στο ύψωμα.
Υψώνονταν ωραίοι και γεροί
κι ούτε χαμήλωναν καθόλου.
Πέταγαν προς τον ουρανό-κι ίσως και να τον άγγιζαν.
Ίσως ν' αγγίζανε εκείνο,
που αυτός, στον έβδομο όροφο, δεν είχε αγγίξει
ποτέ του πριν.



Νίνα Μπάνου

……………………………………………………………

    

     ΜΑΤΑΙΩΣΗ

Εισιτήριο θεάτρου
έμεινε απούλητο
αναζητώντας τον επίδοξο αγοραστή του

και της ζωής η παράσταση
ματαιώνεται
λόγω ύπουλης βροχής...

Άφωνοι οι θεατρίνοι απόψε.



Λυδία Λάβδα