Mου' σπασες την καρδιά μου
σε χίλια κομμάτια
να μαζεύω να μετρώ.
Ένα τα χειλάκια σου
δύο η μυρωδιά σου
τρία τα ματάκια σου
τέσσερα η τρέλα σου
ναι, η τρέλα σου'
σ' αυτήν ποντάρω τώρα
να ξαναβάλει τη σπασμένη καρδιά μου
στο μισό μου κορμί
μ' ένα  απροσδόκητο νεύμα
ένα κεραυνοβόλο τηλεφώνημα.



Δημήτριος Μουζάκης

ΜΟΥΣΙΚΗ

Ξέχειλη από σιωπή η απέραντη αίθουσα.
Και το πιάνο ήταν η μεγάλη, άγια Τράπεζα
όπου πάνω της, τα χέρια ενός άντρα, λιγνά κι ασυγκράτητα
κόβαν και μοίραζαν γύρω
τον άρτο της αιωνιότητας.



Τάσος Λειβαδίτης



....................................................................


ΕΠΙΜΥΘΙΟ

Ό,τι δεν πρόλαβε
να τραγουδήσει η αστραπή
το αφηγείται
με υπομονή η στάχτη.



Γιώργος Στάμος

………………………………………….

Ενοικιάζεται κορμί
Περιορισμένων τετραγωνικών
Διαμπερές από τραύματα
Σε καλή κατάσταση
Πρόσφατα ανακαινισμένο
Φρεσκοβαμμένο
Με εσωτερική αυτόνομη θέρμανση
Εξωτερική μόνωση
Σε περιοχή ήσυχη
Με θέα σε πάρκο
Ελαφρώς επιπλωμένο
Χωρίς αναμνήσεις
Τιμή λογική
Εξαιρούνται οικογένειες
Προτιμώνται τύποι μοναχικοί
Και μονόχνοτοι
Για ιδιοκατοίκηση
Πληροφορίες εντός


Aγγελική Λάλου

…………………………………………………

    XΩΡΙΣ ΓΥΡΙΣΜΟ

Ντυμένος την απύθμενη πνοή σου
στις θάλασσες των ματιών σου
ταξιδεύω
χωρίς γυρισμό.



Κώστας Πάτσης

………………………………………………….

BOYTIA

Μολις του ανοιξε την πορτα την φιλησε με λυσσα.
Βουτηξε ολος μεσα στο στομα της.
Επειτα εκεινη γινηκε θαλασσα. Άπατη.
Περασαν χρονια, υπερβολικα πολλα.

΄κεινη ακομη θαλασσα.
'κεινος ακομη Δυτης της.

Καθε που θα ανταμωθουν, η βουτια οπως η πρωτη παραμενει.

Και ποσο αυτος λυπαται που καποτε θα χαθουν!
Ο ενας θα πεθανει
κι ο αλλος κατω απο ενα δεντρο, σαν ξερόφυλλο, θα περιμενει
τη σειρα του
αναπολωντας τα νιατα του τα ζωηρα
και την Καλη του Αγαπη.



Καtia Tornay

………………………………………………………..

ΣΟΥ' ΚΛΕΨΑ

Φεύγοντας σου' κλεψα
την οδοντόβουρτσα.
Παλιά τριμμένη μισοφαγωμένη
δε φαντάζομαι
να σου έλειψε.

Καιρός ήταν
να πάρεις καινούργια.
Εγω κάθε πρωί
τα δόντια μου
με την οδοντόβουρτσά σου πλένω

στο στόμα μου
το στόμα σου
τη δική σου γεύση
φιλώντας.

Όσο καιρό μου κρατήσει
δε θα φύγει
από το στόμα μου
η γλώσσα σου.



Στέλλα Αλεξοπούλου

…………………………………………………..

ΧΩΡΙΣ ΨΥΧΗ ΤΟ ΦΙΛΙ

Το φιλί που παίρνουν τα χείλη
η ψυχή το χαίρεται.
Χωρίς ψυχή το φιλί
μοιάζει δαγκωματιά φιδιού
που σ΄ εξοστρακίζει απ΄τον παράδεισο.



Δημήτρης Κάβουρας

……………………………………………….



Τώρα θα ζω με το πουκάμισο που φόραγες
Με κείνον τον άνεμο που χάιδευε το πρόσωπό σου
Μαζί με τις ατέλειωτες στιγμές του έρωτά μας
Και κείνο το χωράφι στο νησί που τρέχαμε γυμνοί


Κώστας Αλευράς

………………………………………………..

       Το αναπηρικό καροτσάκι
            έτρεχε ιλιγγιωδώς
               στην άσφαλτο
           και δεν σταμάτησε
                  καθόλου
            να με πάει βόλτα
                 στο πάρκο
              που ανθίζουν
  μικρά τραυματισμένα χαμόγελα
            του Φθινοπώρου.




Μιχάλης Αγγελάκης

  ΜΠΛΕ ΣΚΑΛΑ

Το χέρι μου 

               κρέμεται

                           από μια κλωστή

                                                  πριν αγγίξει

                                                                   το χρόνο 

                                                                             του δέρματός σου

Μυώδη

              ουρανέ

                           διοικείς

                                         σκεπάσματα 

                                                              σάρκας

Αδιέξοδης

                πυρπολούμενης

                                        που ουρλιάζει
                                                              την ερήμωση

                                                                                   της λογικής 

Ελευθερία Κυρίτση  

Το δέντρο που φρόντιζα ξάφνου μαράθηκε
και τότε η φλόγα του τζακιού φώναξε τ' όνομά του



Ηλίας Κεφάλας

......

AΠΟΚΑΛΥΨΗ

Σε βρίσκω τόσο συχνά
τις πιο παράδοξες στιγμές,
εκεί που ελάχιστα σε περιμένω.
Σε βρίσκω κατάπληχτη,
σε μια κίνηση,
σε μια λέξη μου,
μες στα μάτια μου,
μες στο δέρμα μου.
Κ' είναι τα χέρια μου
σα να ντύθηκανε τα δικά σου.
Κι απορώ
και θαυμάζω
πόσο τέλεια μεγάλωσες μέσα μου.



Λεία Χατζοπούλου

Στη λίμνη των ματιών σου τη βαθιά
Η φτωχή μου καρδιά πνίγεται
Διαλύεται και λειώνει
Μελαγχολική ανάμνηση
Μες στα νερά της τρέλας και του έρωτα

...Guillaume Apollinaire....

ΟΙ ΠΡΟΔΩΜΕΝΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ

Εγώ είχα τη λάμπα
κι εσύ είχες το φως

Ποιός πούλησε το φυτίλι;



Jacques Prevert

Είχε κρεμάσει μικρούς καθρέφτες πάνω στα δέντρα
για να βλέπονται τα πουλιά.


Ε. Χ. Γονατάς

Όταν σε πρωτοφίλησα,
είχαν τα χείλη σου δροσιά
φρεσκοκομμένου μήλου.

Τώρα μυρίζουν τσιγάρα κι ούζο,
δεν τα θέλω πια.
Αντίο.



Φαίδων ο Πολίτης.

Οι καμήλες

Έρχονται ρυθμικά οι καμήλες
απ' την έρημο,
με τα ξύλινα κουδούνια,
με το νωχελικό τους βάδισμα`
φεύγουν φορτωμένες οι καμήλες
για την έρημο,
υποταχτικές,
ανυποψίαστες,
καμιάν άλλη έρημο
δεν έχουν φανταστεί.


Δημήτρης Δούκαρης

       H ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ

Κύριε των δυνάμεων και των παιδικών μου χρόνων,
είκοσι χρόνια ξόδεψα στα θρανία
χωρίς να υπολογίσω τη μεταπτυχιακή θητεία.
Μέ άριστα ανάλωσα την άχραντη νεότητα
Στα interview ατύχησα.
Είμαι άνεργος Κύριε και με στέγη δανεική.
Γι' αυτό καταφεύγω σε Σε ικετευτικά.
Κύριε βοήθησέ με να βρω δουλειά.
Να διαθέσω την υπόλοιπη νεότητά μου
στην Coca-Cola
ή σε κάποια άλλη εταίρα.
Κύριε , συγχώρεσέ με που αρνούμαι
να ξεριζώσω τα ζιζάνια της αμφιβολίας.
Και κυρίως, Κύριε, βοήθησέ με ν' απαλλαγώ
απ' τις ενοχές καθώς διατηρώ
την τρυφερότητα και την κρυφή ελπίδα
πως κάποτε θα ανθίσει η <<τρελή ροδιά>>.
Και τη μητέρα μου προστάτεψε Κύριε,
τη χρειάζομαι εξ ίσου με τη σύνταξή της.



Παναγιώτης Καρακούλης

Δεν αγαπώ το βιβλίο
που τύπωσα
τόση θλίψη, φόβος, θυμός

δεν είναι το παιδί που περίμενα
είναι προϊόν βιασμού.

Μαρία Αναγνωστοπούλου

              Η ΒΕΡΑΝΤΑ
Αυτή η βεράντα που περάσαμε ένα βράδυ
κατάμονοι μες στην ερημωμένη πόλη
αυτή η βεράντα μες στο καλοκαίρι
είναι η μόνη ανάμνηση που απόμεινε
τώρα που ο άνεμος σηκώνεται και φέρνει σκόνη


Αλέξης Ασλάνογλου

Μ’ ΑΡΕΣΕΙ ΠΟΥ ΣΥΖΗΤΑΜΕ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΑ


 θα σε σκοτώσει
το τσιγάρο (είπες)
το τραμ Πατήσια-Λάρισα
το νι πριν τα φωνήεντα
το ασετόν,οι λάμπες αλογόνου,
ένας φαντάρος Κώστας
απ’ τον ΄Εβρο (είπα)
θα με σκοτώσει επίσης



Γλυκερία Μπασδέκη

ΧΧΧΙΙΙ
 

MEΘΥΣΤΕ
Πρέπει να είσαστε συνέχεια μεθυσμένοι .Όλα είναι εκεί : αυτό είναι το μοναδικό θέμα . Για να μην αισθάνεσθε το φριχτό βάρος του Χρόνου που συντρίβει τους ώμους σας και σας γέρνει προς τη γη , πρέπει να μεθάτε χωρίς σταματημό .
Αλλά με τι ; Με κρασί , με ποίηση ή με αρετή , με ότι σας κάνει κέφι . Όμως μεθύστε .
Και αν καμιά φορά στα σκαλοπάτια ενός μεγάλου παλατιού , πάνω στο πράσινο χορτάρι μιας τάφρου , μέσα στη σκυθρωπή μοναξιά του δωματίου σας , ξυπνήσετε και το μεθύσι έχει ήδη εξαφανιστεί , ρωτήστε τον άνεμο , το κύμα , το άστρο , το πουλί , το ρολόι , όλα αυτά που φεύγουν , όλα αυτά που βογγούν , όλα αυτά που κυλούν , όλα αυτά που τραγουδούν , όλα αυτά που μιλούν , ρωτήστε τι ώρα είναι …και ο άνεμος , το κύμα ,το άστρο , το πουλί ,
το ρολόι , θα σας απαντήσουν: -είναι η ώρα για να μεθύσετε ! Για να μην είστε πια οι σκλάβοι οι μαρτυρικοί του Χρόνου , μεθύστε… μεθύστε χωρίς σταματημό ! Με κρασί , με ποίηση ή με αρετή , με ότι σας κάνει κέφι .

.....CHARLES BAUDELAIRE.......

.

    ΔΕ Μ' ΑΓΑΠΑΣ

Όσα λούλουδα ειν' το Μάη
μαδημένα ερωτηθήκαν
κι όλα αυτά μ' αποκριθήκαν
πως εσύ δε μ' αγαπάς



Διονύσιος Σολωμός

Rebus 
 
Είδες κίτρινο
μπήκες στο ταξί
κι έφυγες. 



Aλέξιος Μάινας

VIII

Ο ΣΚΥΛΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΠΟΥΚΑΛΑΚΙ

-Όμορφέ μου σκύλε, αγαπημένο μου παιχνίδι , πλησίασε και έλα να αναπνεύσεις ένα εξαίσιο άρωμα αγορασμένο από τον πιο καλό μυροπώλη της πολιτείας .
Και ο σκύλος , κουνώντας την ουρά του , αυτό που είναι , όπως πιστεύω , γι’ αυτά τα φτωχά ζώα , το σημάδι που αντιστοιχεί στο
γέλιο και στο χαμόγελο , πλησιάζει και βάζει με περιέργεια την υγρή του μύτη πάνω στο ξεβουλωμένο μπουκαλάκι…μετά , υποχωρώντας απότομα , με φόβο μου γαυγίζει σα να με κατηγορεί .
-Αχ ! άθλιε σκύλε , αν σου είχα προσφέρει ένα πακέτο με κοπριές , θα τις μύριζες ευχάριστα και ίσως και να τις κατάπινες . Έτσι εσύ
αισχρέ σύντροφε της θλιβερής ζωής μου , μοιάζεις με το κοινό που δεν πρέπει ποτέ να του παρουσιάζουν αρώματα ευαίσθητα που το ερεθίζουν , αλλά ακαθαρσίες διαλεγμένες με επιμέλεια .



CHARLES BAYDELAIRE

TO ΦΟΡΕΜΑ ΣΟΥ

Άσπρο καραβίσιο πανί
Το φόρεμά σου
Γράφει θαλασσινά ταξίδια

Το στήθος σου δυο κύματα
Κρυφά
Με βουλιάζουν.



Αυγερινός Μαυριώτης

Σκόρπια τα λίγα φτερά
Ασάλευτη δεκοχτούρα.
Της γάτας τα βήματα
Προσπερνούν αδιάφορα.



Γιώργος Πρίμπας
………………………….


EAΡΙΝΟ

Από ένα θαύμα
Από ένα πρόσωπό πρωίας
Παίρνεται ο θυμός μου
Νοσταλγούσε τη νύχτα
Τον ύπνο σα μια ελεύθερη σιωπή
Τώρα ορέγεται το ρέμα
Τον ήλιο τη σπηλιά


Γιώργος Σαραντάρης

……………………………..

ΤΑ ΜΑΡΑΜΕΝΑ ΜΑΤΙΑ

Υπάρχουν μάτια μαραμένα
σαν τα φύλλα.
Νομίζεις θα τα πάρει ο χαμός
                   ο άνεμος
άγνωστο πού για
να τα ταξιδέψει



Μαρία Χατζηγεωργίου

...............................................

OMONOIA

Σπάνια βλέπω τον ουρανό
ποτέ τη θάλασσα`
φύτρωσα για πάντα εδώ`
ένα περίπτερο
στην Ομόνοια.



Άρτεμις Βαζιργιαντζίκη

.................................................

Tα έχει όλα,
δουλειά, γυναίκες, φίλους,
καθρέφτες να κοιτάζεται
κι αμέτρητες νίκες.
Νίκες ερωτικές, επαγγελματικές,
νίκες επιβεβαίωσης.
Ένα πράγμα τον προβληματίζει μονάχα.
Κάθε φορά
που κοιτάζει απ' το παράθυρο
στον απέναντι δρόμο
το γραφείο τελετών,
ένα κοράκι του κλείνει το μάτι
σα να του λέει:
Κoντεύεις πούστη.



Γρηγόρης Χαλιακόπουλος

………………………………

Aπόψε
χάθηκα πάλι στ' όνειρό μου
και στη σκέψη σου
και τρέχω
δεν ξέρω πού.

Στον παλιό ρυθμό του ροκ
και στα σκισμένα γράμματα
θα κλάψω απόψε.



Γιώργος Ευλογημένος

ΤΙ ΖΗΤΗΣΑ;

Τι ζήτησα;
την αγκαλιά σου ζήτησα
αυτήν την ξεπεσμένη αθωότητα
στο σουλάτσο του δρόμου
σε μια γωνία
πίσω απ΄ τον κάδο σκουπιδιών
εκεί κάπου στη ζούλα
στην πλατεία Αριστοτέλους
ανάμεσα από χνώτα και ιδρωμένες μασχάλες
μέρα μεσημέρι
και ο πλανόδιος πωλητής με τα μαύρα γυαλιά
να κόβει κίνηση
τι ζήτησα;
να ανακατευτούμε
μες την απλωμένη γλώσσα
των αισθήσεων
μπροστά απ΄ τα γδαρμένα σκηνικά της αφόρητης αναμονής
στου ενός λεπτού την ακριβή ώρα
Αδειανά τα χέρια
τρύπια η καρδιά
κι η φωνή ξεκούρδιστη
άγρια αποτυπώματα
πατάνε το στήθος
γέρνω στα σπλάχνα μου μέσα
και τρώω
μικρά χαρτάκια από στιχάκια
ένδοξων λυγμών



Κατερίνα Καραγιάννη

        catwoman

 περιμένω να γυρίσεις σπίτι, να βγάλεις τα ρούχα
-Θεέ μου πως περιμένω να βγάλεις τα ρούχα-
τα πόδια σου αγαπώ
τις κνήμες
ό,τι σε πάει και σ’ επιστρέφει
μ’ ένα σου νεύμα ν’ ανέβω στο κρεβάτι
να γίνω ολόκληρη κατοικίδια ηδονή



Nίκη Χαλκιαδάκη

ΠΡΕΠΕΙ

Πρέπει να διαλέγουμε τις λέξεις
όπως ο καλός μάστορας τις πέτρες.
Κάθε μιά
για τη θέση που της ταιριάζει.
Κι ο κάθε λόγος να πέφτει σαν πέτρα
και σαν πέτρα να χτίζει.

Κώστας Κουλουφάκος

Θέλω τον έρωτα από την αρχή
το θάνατο των μικρών
και των μεγάλων πραγμάτων
μ’ ένα φιλί να επουλώνει.



Λίνα Στεφάνου

Στο τέλος θα αρρωστήσουμε και θα κοιτάμε ταβάνια, μη λυπάσαι, ένα ραδιάκι στο κομοδίνο δίπλα σε οινόπνευμα και μια κενή διαθήκη, θα παίζει στο άδειο μου πακέτο απόψε μπήκες, τυλιγμένοι σε σεντόνια άσπρα με κηλίδες κίτρινες, άκαπνοι θα κρυφοκοιτάμε απ το παράθυρο φωτιές και ένα παιδί σε κάποιον κήπο, όχι πολύ μακριά από κει που μας άφησε η άνοιξη, θα μετράει το χρόνο με αστέρια και θα βιάζεται να ψηλώσει να φτάσει στο ύψος τη μάνα του και να της πει, είδες πως ψήλωσα… έγινα παντοτινός σαν και σένα



Έλενα Λυμπεροπούλου

..........................................

Αφή ή Σκοτάδι

Ξόδεψε τη ζωή του
σε δρόμους και στενά
σε σκοτεινά σοκάκια.
Τώρα οι σάλπιγγες
γι΄αυτόν ηχούν.
Τα λεωφορεία αφήνουν χώρο
να περάσει.
Κοιτάχτε τον,
ψάχνει τόπο σαν τα σκυλιά
να ξαποστάσει.
Κοιτάχτε τον,
ψάχνει μνήμα να μπει μέσα.



Γιώργος Χρονάς

...................................................

Ο στρατιώτης με το άδειο του σπαθί
τρία κλωνιά γυρεύει να κλαδέψει,
τρία κάτασπρα κλωνιά του κάμπου
για το κορίτσι του.

Γύρω του, κεφάλια πεθαμένων δίχως μάτια,
μεταλλικά αντικείμενα που θορυβούν,
μια θάλασσα κλωστές, μπλεγμένα σύρματα

και το κορίτσι του σε μια μηλιά από κάτω
σκοτωμένο.



Αλέξης Ζακυθηνός

..................................................................................................

H θάλασσα μοιάζει σαν ένα αιώνιο ποίημα ή σα μιά απέραντη μελωδία, που έχει τα κύματα στίχους και τους αφρούς ομοιοκαταληξίες της!

............

Τίποτε, τίποτε, ούτε στον κόσμο, ούτε στο Θάνατο, είναι ωμορφότερο από τις ματιές και από τα χαμόγελα της αγάπης!

............

Είναι ένστικτο στον άνθρωπο να κρύβει με τα δάχτυλα τα μάτια όταν κλαίει: το κλάμα είναι μιά ιερή στιγμή της ψυχής που δεν πρέπει να την βεβηλώσουν άλλα βλέμματα!...

............

Να κυνηγά την ευτυχία είναι το ένστικτο του ανθρώπου` να φεύγει τους ανθρώπους είναι το ένστικτο της ευτυχίας!



Ναπολέων Λαπαθιώτης

..........................................................

          

           Σπουδή γυμνού
 
<με τον τρόπο του Α.Modigliani>

        
         To σώμα της
         υγρό αποτύπωμα
         στην άμμο

         στεγνώνει στον ήλιο



Δημήτρης Κούνδουρος

.......................................................................

TO EIKONIΣΜΑ

Χειμώνα-καλοκαίρι
Κάθε που φεύγω απ' το χωριό
Στέκει η μάνα μου και μ' αποχαιρετά
Σταυρώνοντάς με-
Την κοιτώ μέσα από τον καθρέφτη
Καθώς απομακρύνομαι
Σπαράζω-τέτοιο εικόνισμα
Πού θα το ξαναβρώ
Και πόσο ακόμα θα το έχω;



Αντώνης Περαντωνάκης

..............................................

ΚΡΙΘΗΚΕ ΔΙΑΤΗΡΗΤΕΑ

Κρίθηκε διατηρητέα η καρδιά μου
και δεν την κατεδάφισαν
Στερέωσαν τα μισάνοιχτα παράθυρα
κλείδωσαν την εξώπορτα
-προς αποφυγήν ατυχημάτων-
και βάψανε μ' ανοιχτό
γαλάζιο χρώμα
τους τοίχους της
κρύβοντας επιμελώς
τις ρωγμές
με το πρώτο φύσημα
τ' ανέμου
θα σωριαστώ
δίχως προειδοποίηση



Ελένη Μαυρογονάτου

....................................................

ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

Τώρα φυσάει ένας άνεμος
Στα σύνορα της μοναξιάς
Αναπαράγοντας
Μουσικους φθόγγους
Ένα πρελούδιο παράφορο
Συναρπαστικό
Που μ' ανεβάζει
Σ' ένα νεφέλωμα
Όπου αιωρούνται
Λυπημένες χορεύτριες
Ενώ βαθιά στον ορίζοντα
Διαβαίνουν άλογα από φίλντισι
Με πένθιμο βηματισμό
Το ίδιο πάντα μακρινά
Το ίδιο πάντα σιωπηλά



Τάκης Βαρβιτσιώτης

                 Είμαι  αυτή  που  είμαι

                       Είμαι  αυτή  που  είμαι

                     Είμαι  φτιαγμένη  γι’ αυτό

                  Όταν  κάνω  κέφι  να  γελάσω

                       Ναι  γελάω  στα  γερά

                 Άραγε  είναι  δικό  μου  λάθος

                  Αν  δεν  είναι  πάντα  ο  ίδιος

                      Που  αγαπώ  κάθε  φορά

                        Είμαι  αυτή  που  είμαι

                      Είμαι  φτιαγμένη  γι’ αυτό

                         Τι  παραπάνω  θέλετε 

                          Τι  θέλετε  από  μένα

                    Είμαι  φτιαγμένη  για  ν’ αρέσω

                       Και  τίποτε  δεν  το  αλλάζει

                Τα  τακούνια  μου  είναι  πολύ  ψηλά

                  Το  μπόι  μου  είναι  μια  καμπύλη

                Τα  στήθια  μου  πάρα  πολύ  σκληρά

                 Τα  μάτια  μου  πάρα  πολύ  κομμένα

                              Και  ύστερα  λοιπόν

                            Εσάς  τι  σας  πειράζει

                            Είμαι  αυτή  που  είμαι

                         Αρέσω  σ’ όποιον  αρέσω

                            Εσάς  τι  σας  πειράζει

                          Αυτό  που  μου’ χει  τύχει

                        Ναι  κάποιον  έχω  αγαπήσει

                      Ναι  κάποιος  μ’ είχε  αγαπήσει

                     Σαν  τα  παιδιά  που  αγαπιούνται

                          Απλά  ξέρουν  να  αγαπούν

                           Να  αγαπούν  να  αγαπούν...

                               Γιατί  να  με  ρωτάτε                                                                             

                       Είμαι  εδώ  για  να  σας  αρέσω

                         Και  τίποτε  δεν  το  αλλάζει .

JACQUES PREVERT

Το φιλί σου
Σα θεία κοινωνία
Θα μεταλάβω.
Μ' αν είν' Ιούδα

φιλί

Με τη μετάληψη
Βαμπίρ θα γίνω
Να σου ρουφήξω
Το αίμα.

Nικολέττα Σίμωνος

    GUILLEVIC

 18 μικρά ποιήματα

……………………….

……………………….

Tο πρωί

Δεν είναι χωρίς τρυφερότητα

Για το τριαντάφυλλο

Την ώρα που περνάει.

.....................................................

To πρωί

Η γη

Γίνεται πιο αυτόνομη

Μέσα στο σύμπαν.    

………………………………….

Aυτή έχει από το δέντρο

Ότι αρνιέται

να πει στον εαυτό του.

………………………………..

Αν γινόμουν σύννεφο

Θα εύρισκα ένα σύννεφο

Που θα ήσουν εσύ.

………………………………..

Δε σε είδα

Να γίνεσαι υάκινθος.

Είδα τον υάκινθο

Να θέλει να σε φτάσει.

……………………………….

Τι νόημα θα είχαν οι λέξεις

Όπως δέντρο, πέτρα, περιστέρι

Αν δεν υπήρχες εσύ;    

………………………………….

Καμιά φορά

Αισθάνομαι μπροστά σου

Όπως πρέπει να αισθάνεται μια πέτρα:

Άφωνος, δυναμωμένος, ευτυχής.

…………………………………….

Εμείς δε ρωτήσαμε

Τη λεύκα.

Είναι η λεύκα

Που έσκυψε προς το μέρος μας

Για να μας ακούει πιο καλά.

………………………………………...

Δίπλα σου  ξέρω να γίνομαι

Σα μια πηγή

Που αγνοεί το πεπρωμένο της.

Αυτή που τραγουδά την ευτυχία.

……………………………………..

Πού είναι το βουνό

Που θα είχε το πάθος

Για το οποίο μιλούν τα γόνατά της;

………………………………………..

Η πόλη

Έχει ανάγκη από το πρωί

Για να πιστέψει

Ότι μπορεί να υπάρχει.       

……………………………….

Όταν αυτή κινείται

Όνειρεύεται.

………………………………..

Δεν είναι

Το πρωί που θα πει:

Yπάρχουν πολλά πουλιά

Μέσα στις πόλεις.

…………………………………

Μέσα στη γη

Κάτω απ΄ τα πόδια μας

Αισθανόμαστε τις ρίζες μας

Να συναντιούνται,

Να κάνουν συντροφιά, ν’ αρέσουν.

……………………………………..

Το ηλιοτρόπιο έκανε λάθος:

Και προς εμένα γύρισε.

Θα του γυρέψω

Προς εσένα να γυρίσει.        

……………………………………                                                                                       

Κάθε πρωί

Είναι για το πουλί

Η επέτειος της γέννησης του.       

……………………………………

Το αηδόνι

Μιλά για μας

Στον ορίζοντα.

Μας μάντεψε.

…………………………………

Το πρωί

Υπάρχει μια σιωπή

Χρωματισμένη

Από τα μακρινά.

………………………………….

Ντικ, μωρό μου

Σκύλε του γείτονα, τεράστιε σκύλε,
μας χώριζ' ένα συρματόπλεγμα.
Με το που μ' ένιωθες να πλησιάζω
άρχιζαν οι κοφτές κραυγές του ερεθισμού σου.
Τέντωνα τα χέρια μου ψηλά
πάνω απ' τα σύρματα, να αισθανθώ
το τρίχωμά σου, Ντικ, μωρό μου,
ενώ εσύ μ' έγλειφες, έσκουζες, έτρεμες, βρώμαγες.
Τα μάτια σου, αποκλεισμένα απ' τις τσίμπλες
ενώ κοιτούσες την ψυχή μου.
Κι έμαθα έτσι να συνδέω την αγάπη,
τον ερεθισμό,
με κάτι ωραίο και μαλλιαρό, δύσοσμο και κολλώδες,
στην άλλη πλευρά του συρματοπλέγματος



Kατερίνα Χανδρινού

................................................................

Από παιδί είχα ένα όνειρο
να ακολουθήσω ένα τρένο τρέχοντας.
Δεν το επιχείρησα όμως ποτέ
γιατί φοβόμουν μήπως τελικά το ξεπεράσω
κι ύστερα, τι θα γινόταν;
Με τέτοια ταχύτητα που θα πήγαινα;



Διάττων Αβρός

...............................................................................................

ΦΕΥΓΑΛΕΑ

Βρέχει σ' αυτό το ποίημα.
Το νιώθω σαν το κρύο τζάμι
που πάνω του φευγαλέα
ακουμπάει ο πυρετός σου...
Βρέχει σ' αυτό το ποίημα
κι οι λέξεις του
μοιάζουν με δάκρυα
που πέφτουν στο σκοτάδι



Γκράτσια Σπύρου Δεπούντη

......................................

EKTAKTO

H ζωή μου έπαθε κάταγμα.
Ένα όνειρο ανεκπλήρωτο  έπεσε βίαια πάνω της.



Κατερίνα Κατράκη

..............................................................

ΘΑ’ΡΘΕΙΣ ΣΤΑ ΛΟΓΙΑ ΜΟΥ

το’λεγαν θείες,μάνα,γειτονιά-πάντα κυλότα
καθαρή,δεν ξέρεις πότε
θα’ρθει
το έμφραγμα,το
εγκεφαλικό,μια
απλή λιποθυμία,έστω
σαν έτοιμη από καιρό,εσύ
κυρία,αρχόντισσα
να μη γελάνε
οι γιατροί,να μην
κουτσομπολεύουν
νοσοκόμες



Γλυκερία Μπασδέκη

.......................................................

Moσχοβολά το νυχτολούλουδο
ξέμαθε ο σκύλος να δαγκάνει
άραγε θα βρεις το δρόμο σου
με αυτό το κολοβό φανάρι;



Πέτρος Χρονάς

...........................................................

ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΠΡΟ ΣΑΡΑΝΤΑ ΚΑΙ

Ξύνοντας με μανία
Το τεράστιο μολύβι του
Τρέμοντας μπροστά σ' ένα
Χαοτικό, άσπρο τετράδιο`
Χαράζοντας με κόπο μια μια
Τις πρώτες, ακατανόητες λέξεις μου:

Εκεί βρίσκομαι ακόμα.



Baσίλης Καραβίτης

.............................................................

           

            ΠΑΝΔΟΧΕΙΟ

                οι Ώρες
    που δε μου σιγοψιθυρίζεις

            Σκουριάζουν
     γίνονται παλιοσίδερα
             για πέταμα.

  δεν ξεκουμπώνουν οι σκιές...
          
              Και είναι
               

    <<η Eυπρέπειά μου>>
  πανδοχείο για Γκρέμισμα.



Δημήτρης Ξυδερός

..........................................................................................

XTYΠΩΝΤΑΣ

Το σπασμένο παράθυρο
Του μυαλού μου
Μπάζει ολοένα και
Περισσότερο κρύο.
Ζητώντας κάτι να με ζεστάνει
Παραιτούμαι απ' την πάλη
Και κουκουλώνομαι μες στις κουβέρτες.

Η προοπτική της αυγής
Μοιάζει με θάνατο που
Ντύθηκε
Φωταγωγημένο πλοίο.



Έλενα Πολυγένη

Aγρυπνία

Τα παιδιά αναίτια πεθαίνουν
σαν τα κρινάκια στο βάζο
δίχως το γιατί να γνωρίζουν.
Τα κοχύλια άψυχα στην άμμο
μαρτυρουν ένα άδοξο τέλος,
που το πέλαγος τους χάρισε.
Τ' αστέρια νωχελικά φωτίζουν
τα νεκρά κορμιά των αστέγων
δίπλα σε κάδους απορριμάτων.
Κι εγώ σε μια ιδιότυπη αγρυπνία
κοντά στο τζάκι καθισμένος
καρτερώ τους άλλους ν ' αντιδράσουν...



Σπύρος Αυλωνίτης

ΒΗΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ

Βιώνω κάθε φορά τις καταστάσεις
που με διαπερνούν. Ένας τυμπανιστής
ακούγεται μακριά. Μια ανάσα
ετοιμάζει την αναχώρισή της.
Παρακαλώ θερμά ν' ανοίξουν οι πύλες
που με κρατούν έγκλειστο
για ν' απολαύσω κι εγώ
τη διαφάνεια των πραγμάτων.



Νίκος Ανδρουτσόπουλος

…………………………………….

   EKEI ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ

Μαθαίνω κάνει πάντα παγωνιά.
Κι εσύ δεν πήρες φεύγοντας
Ούτε κουβέρτα.

Να σκεπάζεσαι καλά
Με το χώμα σου.



Αντώνης Φωστιέρης

………………………………………….

Το ξενοδοχείο Πελοπόννησος
φιλοξενεί παράνομα ζευγάρια.

Είναι μια φωλιά
για να χαρούν κι αυτά τον έρωτά τους.

Και δεν πειράζει που 'ναι
κακοφωτισμένη η πρόσοψή του
και οι λάμπες του καμένες.

Πρέπει να μάθουν οι εραστές
να εξασκούν την όρασή τους
στο σκοτάδι.



Αντώνης Αντωνάκος

………………………………

ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ

Έφυγε πια
στον κήπο δεν έμειναν
παρά τα φύλλα
που σκέπασαν
τα βήματά της
κι όλο προσμένω
το δέντρο
να φυτρώσει
με το χαμόγελό της.



Γιάννης Παπαοικονόμου

……………………………………………………

YΠΟΣΧΕΣΗ

Θα 'θελα όταν πεθάνω
να το ξέρω
για να βάλω τα παπούτσια μου
στο ψηλό ντουλάπι
να μην τα δείς
και θυμηθείς..
θα σου αφήσω μια μαβί μελωδία
στα κορδόνια
κι αφού ταχτοποιήσω
το καρρώ παλτό
με
τα πράσινα
τετραγωνάκια
θα βγάλω τον ενισχυτή
απ' την πρίζα
και θα σου παίξω
τις παραγγελίες
που μου ζητούσες



Αγγελική Δημουλή

.............................................

Όποιος αγαπάει ένα πουλί, ένα άστρο, ένα παιδί, αυτός πάντα του βλέπει όμορφα όνειρα κι ο κόσμος γίνεται όμορφος ως πέρα απ’ τον ύπνο του, ως πίσω απ’ τα κλεισμένα μάτια του, ως μέσα στο πιο άγνωστο χαμόγελό του.




ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ