ΜΙΚΡΑ ΑΝΤΙΟ

Ξενύχτησα να σ' αγαπώ,
μα θα πνιγώ
σε αναφιλητά
μικρών αντίο
και χάδια συγγνώμης,
σε online διαδρομές
κι άδειες αγκαλιές,
σε χαμένα "αν" και "θα"
υποψιών και συνειρμών
που τη νύχτα στοιχειώνουν



Δημήτρης Π. Κρανιώτης

……………………………………………….

Στάχτες

Θέλω να σ' αγαπήσω και να ξοδευτώ
Σα βδομαδιάτικο επαρχιώτη σε σκυλάδικο
Σαν το κεράκι της Λαμπρής να λιώσω, να καώ
Σ΄ ένα ζεϊμπέκικο παλιό απάνω να χαθώ
Σε μια στροφή που λέει για το κακό και τ' άδικο

Θάνος Κ. Ξηρός

………………………………………………

Σε βήμα παρέλασης

Από παρουσίαση σε παρουσίαση 

πηγαίνοντας για να εκθέσει 

την συγγραφική σοδειά του περασμένου χρόνου 

σε όλη τη ρημαγμένη επικράτεια, 

σε χωριά και πόλεις 

σε ακροατήριο ανθρώπων που αγαπούν 

τα αναγνώσματα πριν τον ύπνο με το πορτατίφ ανοιχτό 

ευτελίζοντας τη τέχνη του με την τόση επιτυχία 

που του κακοφόρμισε το πρόσωπο 

απόψε θα μας διηγηθεί ακόμα μια φορά 

για το βιβλίο που συνέγραψε πρόσφατα 

ενώπιον του ακροατηρίου 

στο πολιτιστικό κέντρο του χωριού Άσσηρος Θεσσαλονίκης. 

Με τον καιρό, απέκτησε θαυμαστές και υποτακτικούς

- κάθε χρόνος και βιβλίο, κάθε φίλος και κριτικός - 

είναι το σύνθημα και το παρασύνθημα 

η αμπάριζα και το κουτσό σε μια χώρα που λιγοστεύει 

ένα μετερίζι ανθρώπων που ευλογούν 

τα ράσα και τα κοσμήματα υπό το μακρινό φως της λάμψης

        του νέον 

σε έρημες πλατείες, όπου στεγάζουν ερημιά και απόγνωση 

και που το θέαμά τους πια μας απολιθώνει. 

Το δράμα όμως είναι κρυφό και υποδόριο:

Έστω κι αν σφαλίζει καλά τις νύχτες την πόρτα του 

δεν το κάνει από τον φόβο των κλεφτών 

αλλά από τον αυτόκλητα προσκεκλημένο 

που του μίλησε κάποτε για της ψυχής το ξεπούλημα 

και του χρήματος τον αυτοσκοπό 

με αυτές τις τύψεις τραβάει βίαια επάνω του το πάπλωμα  

ὀχι για να κρύψει την αγωνία της νύχτας 

αλλά για τους εφιάλτες που καραδοκούν σαν κατάμαυρα φτερά 

πάνω στην επιτυχία ενός ονόματος 

που κατακτήθηκε με τόσο βάναυσο τρόπο 

αλλά που τρέμει μήπως καταρρεύσει κάποτε 

σαν τον παγετώνα μέσα στην κρύα 

και αβαθή θάλασσα 

της ανωνυμίας

Γεράσιμος Δενδρινός

…………………………………………………………..

Χώρα ξένη

Μπαίνω στο σώμα σου 
σαν σε χώρα ξένη, 
με άγνοια κινδύνου 
και με διάθεση εξερεύνησης. 
Κι όπως τη χώρα μου μαθαίνουν τα λασπόνερα 
και οι μυρωδιές κακόφημων οδών της, 
το σώμα σου θα μου το μάθουν οι σκιές 
και οι σκοτεινές αρτηρίες του λαιμού σου. 
Γιατί ποια πινακίδα έδειξε ποτέ σωστή πορεία, 
ποια γύμνια έφερε ποτέ σωστή ηδονή, 
όταν αυτός που ταξίδεψε, 
όταν αυτός που αγάπησε 
ξεκίνησε το δρόμο του 
ζητώντας ολοφάνερα σημάδια;

Σπύρος Αραβανής

…………………………………………………
 

 

Όπως οι γάτες

Όπως οι γάτες όταν αρρωσταίνουν
κουρνιάζουν στις πιο απόμερες γωνιές
όσο μονάχες τους να γιάνουν
έτσι κι εγώ σ' αυτή την κόχη θ' απομείνω
όσο να πάψει το αίμα μου σε κάθε χτύπο
υπόγεια να σχηματίζει τ' όνομά σου.

Τίτος Πατρίκιος

………………………………………..

Σαν άνθρωπος

Καταπίνω έναν θυρωρό.

φράζει τις εισόδους,
ξέρει από πειθαρχία,
μοιράζει λογαριασμούς σε οφειλέτες.

πηγαινοφέρνεται μέσα μου κύριος.

ξεμπλοκάρει τις αρτηρίες,
λούζει τα μυαλά,
ρυθμιστής γίνεται της μάζας μου.

στη σπονδυλική μου στήλη θα κατοικεί,
στην όρθια θέση θα με κρατά,
μήπως κάποτε μάθω και να κοιτάω ψηλά.

Στέργια Κάββαλου

ΑΝΔΟΡΡΑ


/ Λέξεις δεν κράτησα για σένα
/ Tις όσμωσες όλες με τις αισθήσεις σου


Μύριζες
χίλια στόματα
και μια φωνή.
Μα απ' ολα περισσότερο
τ' αστέρια σου νοστάλγησα,
έτσι όπως τρυφερά
τυλίγαν
το κορμί μου.



Αναστασία Γκίτση

………………………………………………………..

Tης έφταναν

Της περίσσευε
ο κόμης του Λωτρεαμόν

Της έφταναν
τα δεκαοκτώ της χρόνια

και μια ελιά πούχε στο στήθος



Βαγγέλης Αποστολόπουλος

…………………………………………………………..

Mπεκιάρηδες

τι Τζόυς, τι Πεντζίκη, τι εβραϊκό στοιχείο,
τι πολυσυλλεκτικότητα, τι ερωτική πόλη
και υγρή μοναξιά και ζεστασιά και ντομπροσύνη,
ό,τι θέλεις σού αραδιάζουν πλουσιοπάροχα
κάτι μπεκιάρηδες αθηναίοι πεζογράφοι,
προκειμένου να πηδήξουνε, 'δω πάνω,
καμιά ψαγμένη γκόμενα!



Παναγιώτης Γούτας