Από παιδί είχα ένα όνειρο
να ακολουθήσω ένα τρένο τρέχοντας.
Δεν το επιχείρησα όμως ποτέ
γιατί φοβόμουν μήπως τελικά το ξεπεράσω
κι ύστερα, τι θα γινόταν;
Με τέτοια ταχύτητα που θα πήγαινα;



Διάττων Αβρός

Της άνοιξης εμέθυσαν τα μάτια
της άνοιξης τα μάτια ήταν δικά σου
μελαχρινή και άψογη κοπέλα.



Γιώργος Σαραντάρης

ΦΕΥΓΑΛΕΑ

Βρέχει σ' αυτό το ποίημα.
Το νιώθω σαν το κρύο τζάμι
που πάνω του φευγαλέα
ακουμπάει ο πυρετός σου...
Βρέχει σ' αυτό το ποίημα
κι οι λέξεις του
μοιάζουν με δάκρυα
που πέφτουν στο σκοτάδι



Γκράτσια Σπύρου Δεπούντη

EKTAKTO

H ζωή μου έπαθε κάταγμα.
Ένα όνειρο ανεκπλήρωτο  έπεσε βίαια πάνω της.



Κατερίνα Κατράκη

πάρε από πάνω μου αυτά
τα μάτια
έχω κι εγώ
γκρεμό
στον έδωσα με χάδι
τώρα που όλα σίγησαν
να με θυμάσαι θέλω
γυμνή
όπως ζω
μαχαίρι στον αέρα

Χρύσα Αλεξίου

Aιτία διαζυγίου


 Όταν σε πρωτοφίλησα,
είχαν τα χείλη σου δροσιά
φρεσκοκομμένου μήλου.

Τώρα μυρίζουν τσιγάρα κι ούζο,
δεν τα θέλω πια.
Αντίο.



Φαίδων ο Πολίτης.

                       Πρωινό  γεύμα

                       Έβαλε  τον  καφέ

                       Μέσα  στο  φλιτζάνι

                       Έβαλε  το  γάλα

                       Μέσα  στο  φλιτζάνι  του  καφέ

                       Έβαλε  τη  ζάχαρη

                       Μέσα  στον  καφέ  με  το  γάλα

                       Με  το  μικρό  κουτάλι

                       Ανακάτεψε

                       Ήπιε  τον  καφέ  με  το  γάλα

                       Κι  ακούμπησε  το  φλιτζάνι

                       Χωρίς  να  μου  μιλήσει

                       Άναψε 

                       Ένα  τσιγάρο

                       Έκανε  δαχτυλίδια

                       Με  τον  καπνό

                       Έβαλε  τις  στάχτες

                       Μέσα  στο  τασάκι

                       Χωρίς  να  μου  μιλήσει

                       Χωρίς  να  με  κοιτάξει

                       Σηκώθηκε

                       Φόρεσε

                       Στο  κεφάλι  το  καπέλο  του

                       Έβαλε

                       Το  αδιάβροχό  του

                       Γιατί  έβρεχε

                       Κι  έφυγε

                       Κάτω  από τη  βροχή

                       Χωρίς  μια  κουβέντα

                       Χωρίς  να  με  κοιτάξει

                       Κι  εγώ  πήρα

                       Το  κεφάλι  μου  στα  χέρια

                       Κι  έκλαψα .

JACQUES PREVERT

ΘΑ’ΡΘΕΙΣ ΣΤΑ ΛΟΓΙΑ ΜΟΥ

το’λεγαν θείες,μάνα,γειτονιά-πάντα κυλότα
καθαρή,δεν ξέρεις πότε
θα’ρθει
το έμφραγμα,το
εγκεφαλικό,μια
απλή λιποθυμία,έστω
σαν έτοιμη από καιρό,εσύ
κυρία,αρχόντισσα
να μη γελάνε
οι γιατροί,να μην
κουτσομπολεύουν
νοσοκόμες



Γλυκερία Μπασδέκη

Ποιητές και ποίηση

Αν ήσουν από σάρκα ποίηση
-όμορφα πόδια
και γλουτοί-

ποτέ οι γυναίκες
δε θα μας εξουσίαζαν


Χρίστος Λάσκαρης

……………………………………
 

Πόσα τζιτζίκια;
φορτωμένα η ζέστη.
Από το πρωί.

.........

Ένας αετός
Πετάει ψηλά.
Στη γη θα καταλήξει.

.........

Μια παπαρούνα.
Κόκκινη από ντροπή;
Ή από ζωή;


Γιώργος Πρίμπας

…………………………………

Σχήμα

Ένα κορμάκι ψάχνω να εφαρμόσω
μια καθαρήν επιθυμία θανάτου

Είσαι γι' απόψε;



Βασίλης Λαλιώτης

…………………………………

Άρκτος


Η Μεγάλη Άρκτος
πλησίασε
κι έπεσε στη Γη
Τότε η μικρή της αδερφή
καταβρόχθισε ένα ένα
όλα τα αστέρια
κι εξαφανίστηκε


Στάθης Ιντζές

ΣΕ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ

Υποφέρω το ίδιο μαζί σου
το μαύρο μόνιμο χωρισμό.
Γιατί κλαίς; Καλύτερα δώσε μου το χέρι σου,
υπόσχεση πως θα ξανάρθεις σ' ένα όνειρο.
Εσύ κι εγώ είμαστε ένα βουνό από λύπη...
Εσύ κι εγώ δε θα ξανασυναντηθούμε ποτέ
πάνω σ' αυτή τη γη.
Αν μονάχα μπορούσες να μου στείλεις τα μεσάνυχτα
ενα χαιρετισμό μέσα απ' τ' αστέρια.



Αnna Achmatova

Moσχοβολά το νυχτολούλουδο
ξέμαθε ο σκύλος να δαγκάνει
άραγε θα βρεις το δρόμο σου
με αυτό το κολοβό φανάρι;



Πέτρος Χρονάς

ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΠΡΟ ΣΑΡΑΝΤΑ ΚΑΙ

Ξύνοντας με μανία
Το τεράστιο μολύβι του
Τρέμοντας μπροστά σ' ένα
Χαοτικό, άσπρο τετράδιο`
Χαράζοντας με κόπο μια μια
Τις πρώτες, ακατανόητες λέξεις μου:

Εκεί βρίσκομαι ακόμα.



Baσίλης Καραβίτης

Ο γάτος

Εύχομαι να’ χω μέσα στο τσαρδί
μια γυναίκα γεμάτη λογική
πάνω στα βιβλία μου ο γάτος να περνά
και οι φίλοι να’ ρχονται όλο τον καιρό
Χωρίς αυτούς να ζήσω δεν μπορώ



GUILLAUME APOLLINAIRE

 

Σα μεταξοσκώληκας
έφτιαξα γύρω μου
κελί

πρώτα θ' αλλάξω μορφή
μετά θα φύγω


Δημήτρης Τσίτος
…………………………………………

Oι μέλισσες

Δεν ξέρουν από ηθική οι μέλισσες
γι' αυτό ρουφάνε  έτσι τα λουλούδια

Γι' αυτό ξεροσταλιάζουν
μέσα στους αγρούς


Αντώνης Αντωνάκος

...........................................................

Η ομπρέλα

Ξέχασα πως εκείνο το βράδυ έβρεχε
και φαντάσθηκα πως ήρθες σε μένα
κι όχι στην ομπρέλα μου

Θόδωρος Δραγκιώτης

……………………………………………..

Οι καμήλες

Έρχονται ρυθμικά οι καμήλες
απ' την έρημο,
με τα ξύλινα κουδούνια,
με το νωχελικό τους βάδισμα`
φεύγουν φορτωμένες οι καμήλες
για την έρημο,
υποταχτικές,
ανυποψίαστες,
καμιάν άλλη έρημο
δεν έχουν φανταστεί.


Δημήτρης Δούκαρης

…………………………………………
 

Χαϊκού

Ι.
Λόγια γαλάζια.
Παιχνίδια ενοχών σε
ώρες αστείες.

ΙΙ.
Γυναίκες που ζη-
τούν στίχους για τα παιδιά
τους, βγήκαν κρυφά.

ΙΙΙ.
Λωτοί και φρούτα,
βιολιά, λαούτα,
φωνάζουν: έλα!

IV.
Ξέσπασε μπρος στο
άφατο κι ας είναι
να το μάθουνε.


Αγγελική Δημουλή

…………………………………………………….

Όταν αρχίζουν

 και γράφονται ξανά

ωραία τραγούδια, 

λαϊκά

εγώ  ανησυχώ, 

γιατί καταλαβαίνω

 ότι  ζητάει πάλι 

τα δικαιώματά του

από την εποχή μας

ο θάνατος

Νίκος Μητρογιαννόπουλος ….Χ2

……………………………………………………………

Το αποτσίγαρο

Το αποτσίγαρο αυτό
πάνω στο πεζοδρόμιο
μάταια προσμένει
μια τελευταία ρουφηξιά


Στράτος Κοσσιώρης

            ΠΑΝΔΟΧΕΙΟ

                οι Ώρες
    που δε μου σιγοψιθυρίζεις

            Σκουριάζουν
     γίνονται παλιοσίδερα
             για πέταμα.

  δεν ξεκουμπώνουν οι σκιές...
           
              Και είναι
                <<η Eυπρέπειά μου>>
  πανδοχείο για Γκρέμισμα.



Δημήτρης Ξυδερός

XTYΠΩΝΤΑΣ

Το σπασμένο παράθυρο
Του μυαλού μου
Μπάζει ολοένα και
Περισσότερο κρύο.
Ζητώντας κάτι να με ζεστάνει
Παραιτούμαι απ' την πάλη
Και κουκουλώνομαι μες στις κουβέρτες.

Η προοπτική της αυγής
Μοιάζει με θάνατο που
Ντύθηκε
Φωταγωγημένο πλοίο.



Έλενα Πολυγένη

Mπαίνω στο σώμα σου
και βγαίνω
στον ανθισμένο σου
ουρανό.


Νίκος Λάζαρης

…………………………………………

Οι νοσοκόμες

Θα στείλω τις λέξεις μου
Στην κατασκήνωση
Ένα καλοκαίρι,
Ντυμένες μ΄ άσπρα ρούχα
Να ξεσηκώσουν
Όσους πρόωρα γερνούν.
Θα τους κρατούν
παρέα τα μεσάνυχτα
κι εκείνοι έκπληκτοι
θα τις κοιτούν
Να λεν χορεύοντας
τα ακονισμένα τους τραγούδια.


Λίνα Φυτιλή

……………………………………

Αιχμάλωτη

Με το ένα πόδι δεμένο απ΄ τον αστράγαλο
στρωμένη στο πάτωμα
τα μάτια τρώνε το ταβάνι
ρουφάω τσιγάρα ηδονής
Από καθυστερημένες ανάσες
ακούω τον ήχο σου
να σέρνεται ακόμα πάνω μου.
Μαλακιά και ρευστή
θέλω να περάσω αιώνες έτσι
δαρμένη από πνιχτά ζωικά βογγητά
αρπαγμένη απ΄ τις ρουφήχτρες των ματιών σου
να κυλιέμαι άσκοπα
μηρυκάζοντας την ώρα
που ήρθα λάφυρο στα χέρια σου
Σχετικά σωσμένη
από απανωτά επεισόδια
σεισμικής ακολουθίας
χώνομαι μες την κρυψώνα των μαλλιών μου
ζαλίζομαι απ΄ την μπερδεμένη οσμή τους
κι ο χρόνος με εγκαταλείπει
με βουλιάζει σε μανούβρες αισθήσεων
θα έρθει να με βρει
όταν το μεδούλι μου παγώσει
Βαλσαμωμένη της στιγμής
να με οργώνει η περασιά σου να με φυγαδεύει οριστικά
στην απάτητη χώρα
των λυμένων ενστίκτων

Κατερίνα Καραγιάννη

…………………………………….

Τέλος,

Υπάρχουν μόνο μικροί έρωτες
Σα μυρμηγκάκια που σηκώνουν
Τριάντα φορές το βάρος τους


Kατερίνα Αγυιώτη

…………………………………………

Χάιδεψέ με,

Φίλα με,

Κρύψου στην αγκαλιά μου.

Ο κεραυνός έπεσε,

Δεν μας κατέστρεψε.

Ας κρατήσουμε τη λάμψη του…

 Γιάννης Τσούτσιας

Στο τέλος θα αρρωστήσουμε και θα κοιτάμε ταβάνια, μη λυπάσαι, ένα ραδιάκι στο κομοδίνο δίπλα σε οινόπνευμα και μια κενή διαθήκη, θα παίζει στο άδειο μου πακέτο απόψε μπήκες, τυλιγμένοι σε σεντόνια άσπρα με κηλίδες κίτρινες, άκαπνοι θα κρυφοκοιτάμε απ το παράθυρο φωτιές και ένα παιδί σε κάποιον κήπο, όχι πολύ μακριά από κει που μας άφησε η άνοιξη, θα μετράει το χρόνο με αστέρια και θα βιάζεται να ψηλώσει να φτάσει στο ύψος τη μάνα του και να της πει, είδες πως ψήλωσα… έγινα παντοτινός σαν και σένα



Έλενα Λυμπεροπούλου

Σύνθημα

Εσείς  τι  θέλετε  η  πόρτα  ήταν  φυλαγμένη

Εσείς  τι  θέλετε  ήμασταν  κλειδωμένοι

Εσείς  τι  θέλετε  οι  δρόμοι  είχαν  κλειστεί

Εσείς  τι  θέλετε  η  πόλη  είχε  νικηθεί

Εσείς  τι  θέλετε  ήτανε  πεινασμένη

Εσείς  τι  θέλετε  ήμασταν  χωρίς  όπλα

Εσείς  τι  θέλετε  η  νύχτα  είχε  πέσει

Εσείς  τι  θέλετε  είχαμε  αγαπηθεί

Paul Eluard

O ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ

Ο στρατιώτης με το άδειο του σπαθί
τρία κλωνιά γυρεύει να κλαδέψει,
τρία κάτασπρα κλωνιά του κάμπου
για το κορίτσι του.

Γύρω του, κεφάλια πεθαμένων δίχως μάτια,
μεταλλικά αντικείμενα που θορυβούν,
μια θάλασσα κλωστές, μπλεγμένα σύρματα

και το κορίτσι του σε μια μηλιά από κάτω
σκοτωμένο.



Αλέξης Ζακυθηνός

Aπο μία λάθος νότα
από έναν ήχο παράταιρο
χαλάει η ζωή,
όπως η μουσική
όπως το ποίημα



Βασίλης Ιωαννίδης

…………………………………….

Αναπόληση

Θα καταργήσω τον ουρανό θα καταργήσω τη γη
και θ' αφήσω μόνο ένα ουζερί
για ένα πιοτό για ένα τραγούδι για ένα χορό
κ' εσύ
να περνάς απ' έξω



Θωμάς Γκόρπας

…………………………………………………..

Έγραφα όλο το βράδυ
ποιήματα

Ήθελα να σε μαχαιρώσω
με τις λέξεις



Γιάννης Μπασκόζος

……………………………………………….


Mε Αllen Ginsberg, Bukowski, Eλύτη
ας χτυπήσει η καρδιά του πλανήτη



Γιώργος Βλάχος

…………………………………………….

Γυρίζαμε από ξενύχτι
και πέσαμε με τα ρούχα
Το πρωί όταν σηκώθηκε
είδα τα μάτια της
ακόμα βαμμένα
Τι γίνεται, είπα;
Έτσι κυκλοφορούμε στα όνειρα
και βγαίνουμε από αυτά
γεμάτοι χρώματα

Σταύρος Καμπάδαης

………………………………………….

   

       AΠΛΗΣΤΟΣ ΨΑΡΑΣ

               Άπληστος ψαράς
     κατάπιε τ' αγκίστρι του.
         Πένθησε, ξεπένθησε
           στο μαύρο ψάρεμα,
        στράγγιξε η θάλασσα
      πνίγηκαν τα ψάρια του.


          Δαυίδ Μπάκας

Αφή ή Σκοτάδι

Ξόδεψε τη ζωή του
σε δρόμους και στενά
σε σκοτεινά σοκάκια.
Τώρα οι σάλπιγγες
γι΄αυτόν ηχούν.
Τα λεωφορεία αφήνουν χώρο
να περάσει.
Κοιτάχτε τον,
ψάχνει τόπο σαν τα σκυλιά
να ξαποστάσει.
Κοιτάχτε τον,
ψάχνει μνήμα να μπει μέσα.



Γιώργος Χρονάς

ένα σπουργίτι
με σπασμένη φτερούγα
στη μέση του δρόμου

από στιγμή σε στιγμή
οι ρόδες κάποιου φορτηγού
θα το λιώσουν



Μόσχος Λαγκουβάρδος

…………………………………

 Το πρωί

Το πρωί που ποτίζεις
τις γλάστρες και τα λουλούδια,
μην ξεχνάς πως είμαι κι εγώ
ένα μικρό διψασμένο χορταράκι
στην αυλή σου.


Νίκος Βασιλάκης

………………………………

Λυπήσου
τα τραγούδια μου
είναι ανοιξιάτικα πουλιά



Θεόκλητος Καρυπίδης

………………………………

Σε είδα σαν σε όνειρο` υπήρχες
και δεν υπήρχες. Το σώμα σου
συμβόλιζε και ήταν.

Ζητώ να χαμηλώσει αυτό το φως
κι αυτός ο τόνος` μήπως
σ' αγγίξω πριν να φύγεις.



Ρούμπι Θεοφανοπούλου

Έβρεχε
και καθώς γύρισα
είδα το ίδιο πρόσωπο
στο παράθυρο να με
κοιτάζει
ανεπανόρθωτα πληγωμένο
απ' την άνοιξη
απ' την Κυριακή που σε λίγο
ξημέρωνε



 Βαλάντης Βορδός

H θάλασσα μοιάζει σαν ένα αιώνιο ποίημα ή σα μιά απέραντη μελωδία, που έχει τα κύματα στίχους και τους αφρούς ομοιοκαταληξίες της!

............

Τίποτε, τίποτε, ούτε στον κόσμο, ούτε στο Θάνατο, είναι ωμορφότερο από τις ματιές και από τα χαμόγελα της αγάπης!

............

Είναι ένστικτο στον άνθρωπο να κρύβει με τα δάχτυλα τα μάτια όταν κλαίει: το κλάμα είναι μιά ιερή στιγμή της ψυχής που δεν πρέπει να την βεβηλώσουν άλλα βλέμματα!...

............

Να κυνηγά την ευτυχία είναι το ένστικτο του ανθρώπου` να φεύγει τους ανθρώπους είναι το ένστικτο της ευτυχίας!



Ναπολέων Λαπαθιώτης

 ΑΝΔΟΡΡΑ


/ Λέξεις δεν κράτησα για σένα
/ Tις όσμωσες όλες με τις αισθήσεις σου


Μύριζες
χίλια στόματα
και μια φωνή.
Μα απ' ολα περισσότερο
τ' αστέρια σου νοστάλγησα,
έτσι όπως τρυφερά
τυλίγαν
το κορμί μου.



Αναστασία Γκίτση

………………………………………………………..

Tης έφταναν

Της περίσσευε
ο κόμης του Λωτρεαμόν

Της έφταναν
τα δεκαοκτώ της χρόνια

και μια ελιά πούχε στο στήθος



Βαγγέλης Αποστολόπουλος

…………………………………………………………..

Mπεκιάρηδες

τι Τζόυς, τι Πεντζίκη, τι εβραϊκό στοιχείο,
τι πολυσυλλεκτικότητα, τι ερωτική πόλη
και υγρή μοναξιά και ζεστασιά και ντομπροσύνη,
ό,τι θέλεις σού αραδιάζουν πλουσιοπάροχα
κάτι μπεκιάρηδες αθηναίοι πεζογράφοι,
προκειμένου να πηδήξουνε, 'δω πάνω,
καμιά ψαγμένη γκόμενα!



Παναγιώτης Γούτας

ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

Για πάντα όπως ποτέ.
Ποτέ σου δεν μ' αγάπησες.
Ή ήταν οι μεταξωτές κλωστές αράχνης
που μας μπέρδεψαν
και πάλι;



Χλόη Κουτσουμπέλη

Υπάρχουν κι άλλα

Τα λόγια κλείνονται
και δεν κλείνονται
σε φάκελα
υπάρχουν
κι άλλα, ξέρεις
είναι
κι η φτερωμένη
κίνηση του χεριού
είναι
και το ρευστό
του βλέμματος.



Γιώργος Δανιήλ

…………………………………………………………..

Άφοβη καταμεσήμερη λιακάδα,
ελαφάκι,
μάτια ορθάνοιχτα!
Στο βάθος του ισκιωμένου δάσους
σε πρόφτασαν οι κυνηγοί...



Θεόδωρος Αιγιαλινός

…………………………………………………………..

 

To κουδούνι μου

Κάθε απόγευμα χτυπούν τα κουδούνια
στα διπλανά διαμερίσματα.
Μονάχα το δικό μου μένει βουβό.
Δεν βρέθηκε ένας άνθρωπος
έστω και κατά λάθος να το χτυπήσει.


Ένας κόμπος με πνίγει στο λαιμό.
Ντύνομαι, βγαίνω έξω
και το πατάω συνέχεια.
Εκείνο χαίρεται, και μου κελαηδάει.


Βασίλης Δημητράκος

 

……………………………………………



Κι εσύ να μένεις ξέμπαρκος
πάνω στο βεραντάκι.
Να βλέπεις το ναυάγιο σου
σαν τρίτος στην κερκίδα

κι ούτε το κωλοτσίγαρο
τον πόνο σου να διώχνει.



Γιώργος  Χ. Θεοχάρης

……………………………………………..

Kλινική

Σσσσσσσσ
Ησυχία
Γιατί ο γιατρός
Ψιθυρίζει στο αυτί
Τις τιμές
Σσσσσσσσ



Αργύρης Μαρνιέρος

…………………………………………..

Aγία Τριάς

Οι γυναίκες,

η μουσική

και το άγιο οινόπνευμα.
 



Θόδωρος Μπασιάκος

Έχτισα πάνω στην άμμο
κι όλα γκρεμίστηκαν.
Έχτισα πάνω σε βράχο
κι όλα γκρεμίστηκαν.
Τώρα όταν θα χτίζω
θα ξεκινώ
απ' τον καπνό της καμινάδας.

Leopold Staff

           Σπουδή γυμνού
  
<με τον τρόπο του Α.Modigliani>

         
         To σώμα της
         υγρό αποτύπωμα 
         στην άμμο

         στεγνώνει στον ήλιο



Δημήτρης Κούνδουρος

TO EIKONIΣΜΑ

Χειμώνα-καλοκαίρι
Κάθε που φεύγω απ' το χωριό
Στέκει η μάνα μου και μ' αποχαιρετά
Σταυρώνοντάς με-
Την κοιτώ μέσα από τον καθρέφτη
Καθώς απομακρύνομαι
Σπαράζω-τέτοιο εικόνισμα
Πού θα το ξαναβρώ
Και πόσο ακόμα θα το έχω;



Αντώνης Περαντωνάκης

Δύο σχήματα
μπλέκονται στο φόντο
Ο καμβάς θα χάσει τη ζωγράφο
Και εξεγείρονται
χιλιάδες μες στo σχήμα
Εραστές που ψάχνουν το κλειδί της
Για το κλειδί
που είχε μες στο σώμα
Κατάπιαν όλοι και μια πέτρα
Κάποιοι
πρέπει να πεθάνουν
Να νοσταλγεί για να κοιμάται

Θάνος Γώγος

..............................................................

Πρωϊνό

Ξύπνησε το πρωί
Κι είδε τα εικονίσματα
Κρεμασμένα ανάποδα
Ο διάβολος -σκέφτηκε-
Πέρασε από δω
Και κοιτάχτηκε στον καθρέφτη

Γιάννης Βούλτος

.............................................................

To παντελόνι

Η ομορφιά θέλει να δείχνεται
δεν αντέχει τα σκεπάσματα.
Ήταν κάτι άλλο οι γοφοί της
της ταίριαζε το εφαρμοστό παντελόνι`
λίγο να ζέσταινε η μέρα
έβγαινε χωρίς παλτό,
ούτε μπουφάν δεν έριχνε στους ώμους της.




Αλεξάνδρα Μπακονίκα

……………………………………………….

Τα μικρά ποιήματα

Τα μικρά ποιήματα
καρφιά όρθια
και αιχμηρά.
Χάι-κάι,
ριπές και βολές
εύστοχες



Μίρκα Κωτσαρίδη

………………………………………………

    Ωδή σε μια γυναίκα πυρκαγιά
 <διαβάζεται σε ρυθμό τσιφτετέλι>

Πάρτα μας όλα
-την ψυχή, την καρδιά, το κορμί, το πορτοφόλι
πάρτα μας όλα
στην ποδιά σου να πέσουμε, να προσπέσουμε,
να γονατίσουμε όλοι

είσαι φωτιά, είσαι πυρκαγιά, είσαι
   καμίνι που δε σβύνει.



Βασίλης Ιωακείμ

…………………………………………………….

Ήξερε απόψε
και δε βγήκε το φεγγάρι.
Κάθε αστέρι που δείχνεις
αυτοκτονεί μες στο σκοτάδι
-θ' αφήσεις τη νύχτα δίχως μάτια-
γιατί δε θέλεις να μας βλέπει
κανεις ν' αγκαλιαζόμαστε;


Θοδωρής Βοριάς

………………………………………………..

Kόσμος φωτόμορφος


Άσμα ασμάτων ζωντανά τα στήθια
σπάνε της σάρκας τα θηλύκια
χύνονται στη νύχτα ηλιοτρόπια
φωτίζουν τα μαγαζί ως τα βαλτοτόπια



Έκτορας Πανταζής

ΚΡΙΘΗΚΕ ΔΙΑΤΗΡΗΤΕΑ

Κρίθηκε διατηρητέα η καρδιά μου
και δεν την κατεδάφισαν
Στερέωσαν τα μισάνοιχτα παράθυρα
κλείδωσαν την εξώπορτα
-προς αποφυγήν ατυχημάτων-
και βάψανε μ' ανοιχτό
γαλάζιο χρώμα
τους τοίχους της
κρύβοντας επιμελώς
τις ρωγμές
με το πρώτο φύσημα
τ' ανέμου
θα σωριαστώ
δίχως προειδοποίηση



Ελένη Μαυρογονάτου

ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

Τώρα φυσάει ένας άνεμος
Στα σύνορα της μοναξιάς
Αναπαράγοντας 
Μουσικους φθόγγους
Ένα πρελούδιο παράφορο
Συναρπαστικό
Που μ' ανεβάζει
Σ' ένα νεφέλωμα
Όπου αιωρούνται 
Λυπημένες χορεύτριες
Ενώ βαθιά στον ορίζοντα
Διαβαίνουν άλογα από φίλντισι
Με πένθιμο βηματισμό
Το ίδιο πάντα μακρινά
Το ίδιο πάντα σιωπηλά



Τάκης Βαρβιτσιώτης

Σκηνικό

Μπύρες σεντόνια
άπλυτα πιάτα τσιγάρα
ρεμπέτικα στο περιθώριο
κι η ομορφιά σου...


Χαριτίνη Ξύδη

…………………………………………

ΜΙΚΡΑ ΑΝΤΙΟ

Ξενύχτησα να σ' αγαπώ,
μα θα πνιγώ
σε αναφιλητά
μικρών αντίο
και χάδια συγγνώμης,
σε online διαδρομές
κι άδειες αγκαλιές,
σε χαμένα "αν" και "θα"
υποψιών και συνειρμών
που τη νύχτα στοιχειώνουν



Δημήτρης Π. Κρανιώτης

……………………………………………….

Στάχτες

Θέλω να σ' αγαπήσω και να ξοδευτώ
Σα βδομαδιάτικο επαρχιώτη σε σκυλάδικο
Σαν το κεράκι της Λαμπρής να λιώσω, να καώ
Σ΄ ένα ζεϊμπέκικο παλιό απάνω να χαθώ
Σε μια στροφή που λέει για το κακό και τ' άδικο

Θάνος Κ. Ξηρός

………………………………………………

Σε βήμα παρέλασης

Από παρουσίαση σε παρουσίαση 

πηγαίνοντας για να εκθέσει 

την συγγραφική σοδειά του περασμένου χρόνου 

σε όλη τη ρημαγμένη επικράτεια, 

σε χωριά και πόλεις 

σε ακροατήριο ανθρώπων που αγαπούν 

τα αναγνώσματα πριν τον ύπνο με το πορτατίφ ανοιχτό 

ευτελίζοντας τη τέχνη του με την τόση επιτυχία 

που του κακοφόρμισε το πρόσωπο 

απόψε θα μας διηγηθεί ακόμα μια φορά 

για το βιβλίο που συνέγραψε πρόσφατα 

ενώπιον του ακροατηρίου 

στο πολιτιστικό κέντρο του χωριού Άσσηρος Θεσσαλονίκης. 

Με τον καιρό, απέκτησε θαυμαστές και υποτακτικούς

- κάθε χρόνος και βιβλίο, κάθε φίλος και κριτικός - 

είναι το σύνθημα και το παρασύνθημα 

η αμπάριζα και το κουτσό σε μια χώρα που λιγοστεύει 

ένα μετερίζι ανθρώπων που ευλογούν 

τα ράσα και τα κοσμήματα υπό το μακρινό φως της λάμψης

        του νέον 

σε έρημες πλατείες, όπου στεγάζουν ερημιά και απόγνωση 

και που το θέαμά τους πια μας απολιθώνει. 

Το δράμα όμως είναι κρυφό και υποδόριο:

Έστω κι αν σφαλίζει καλά τις νύχτες την πόρτα του 

δεν το κάνει από τον φόβο των κλεφτών 

αλλά από τον αυτόκλητα προσκεκλημένο 

που του μίλησε κάποτε για της ψυχής το ξεπούλημα 

και του χρήματος τον αυτοσκοπό 

με αυτές τις τύψεις τραβάει βίαια επάνω του το πάπλωμα  

ὀχι για να κρύψει την αγωνία της νύχτας 

αλλά για τους εφιάλτες που καραδοκούν σαν κατάμαυρα φτερά 

πάνω στην επιτυχία ενός ονόματος 

που κατακτήθηκε με τόσο βάναυσο τρόπο 

αλλά που τρέμει μήπως καταρρεύσει κάποτε 

σαν τον παγετώνα μέσα στην κρύα 

και αβαθή θάλασσα 

της ανωνυμίας

Γεράσιμος Δενδρινός

…………………………………………………………..

Χώρα ξένη

Μπαίνω στο σώμα σου 
σαν σε χώρα ξένη, 
με άγνοια κινδύνου 
και με διάθεση εξερεύνησης. 
Κι όπως τη χώρα μου μαθαίνουν τα λασπόνερα 
και οι μυρωδιές κακόφημων οδών της, 
το σώμα σου θα μου το μάθουν οι σκιές 
και οι σκοτεινές αρτηρίες του λαιμού σου. 
Γιατί ποια πινακίδα έδειξε ποτέ σωστή πορεία, 
ποια γύμνια έφερε ποτέ σωστή ηδονή, 
όταν αυτός που ταξίδεψε, 
όταν αυτός που αγάπησε 
ξεκίνησε το δρόμο του 
ζητώντας ολοφάνερα σημάδια;

Σπύρος Αραβανής

…………………………………………………
 

Όπως οι γάτες

Όπως οι γάτες όταν αρρωσταίνουν
κουρνιάζουν στις πιο απόμερες γωνιές
όσο μονάχες τους να γιάνουν
έτσι κι εγώ σ' αυτή την κόχη θ' απομείνω
όσο να πάψει το αίμα μου σε κάθε χτύπο
υπόγεια να σχηματίζει τ' όνομά σου.

Τίτος Πατρίκιος

………………………………………..

Σαν άνθρωπος

Καταπίνω έναν θυρωρό.

φράζει τις εισόδους,
ξέρει από πειθαρχία,
μοιράζει λογαριασμούς σε οφειλέτες.

πηγαινοφέρνεται μέσα μου κύριος.

ξεμπλοκάρει τις αρτηρίες,
λούζει τα μυαλά,
ρυθμιστής γίνεται της μάζας μου.

στη σπονδυλική μου στήλη θα κατοικεί,
στην όρθια θέση θα με κρατά,
μήπως κάποτε μάθω και να κοιτάω ψηλά.

Στέργια Κάββαλου