Το δέντρο που φρόντιζα ξάφνου μαράθηκε
και τότε η φλόγα του τζακιού φώναξε τ' όνομά του



Ηλίας Κεφάλας

..........................................................................

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

Τούτη η ψιλή βροχή
έφερε μαζί της
ένα κανίστρι γεμάτο λύπες,
ένα μελανιασμένο δείλι.

Τούτη η ψιλή βροχή
κλείδωσε κρυφά
τις φορτωμένες αναμνήσεις
στη θαμπή κάμαρα.



Ντέπη Νικολοπούλου

.......................................................................

          ΕΡΩΤΙΚΟ

<< Φέγγει στο δειλινό το πρόσωπό σου
σαν σκαλισμένο στο γυαλί της βιτρίνας...>>
Δε μίλησες, μονάχα μου 'σφιξες το χέρι.

Έπειτα ο κόσμος, φωνές και φώτα στο σταθμό,
ο χωρισμός, το φθινόπωρο στην πόλη,
ώρες μεγάλες και δύσκολες.
Κάτι γλιστρά από πάνω μου
και με λυτρώνει
καθώς αλλάζω το πουκάμισο φιδιού.
Δεν κράτησα φωτογραφίες
ίσως το πρόσωπό σου να ξεθώριαζε
-αλλάζουμε, περνούμε κάθε μέρα...

Και μόνο η γεύση της φυγής στο στόμα.



Πέτρος Ν. Κεφαλάς

.......................................................................

KAΛΗΝΥΧΤΑ

Ένα φιλί μόνο του...
Σήμερα δεν δόθηκε...
Ανταγωνισμός μεγάλος
κι αυτό δειλό...
Τ' αποφεύγουν νομίζει...
Το ταβάνι κοιτάζοντας
ελπίζει...
Αύριο...
Κλείνει τα φώτα,
ένα φιλί πάει για ύπνο...



Γιάννης Τσούτσιας

............................................................................

       

           THΣ ΣΠΑΡΤΗΣ ΟΙ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙΕΣ

Της Σπάρτης οι πορτοκαλιές, χιόνι, λουλούδια του έρωτα
άσπρισαν απ' τα λόγια σου, γύρανε τα κλαδιά τους,
γιόμισα το μικρό μου κόρφο, πήγα και στη μάνα μου.

Καθόνταν κάτω απ' το φεγγάρι και με νοιάζονταν,
καθόνταν κάτω απ' το φεγγάρι και με μάλλωνε:

Xτες σ' έλουσα, χτες σ'άλλαξα πού γύριζες,
ποιός γιόμισε τα ρούχα σου δάκρια
και νεραντζάνθια;

Νικηφόρος Βρεττάκος