ΜΑΣΚΕΣ

Για νάμαι ευχάριστος σε όλους 
κι ακόμα και στον εαυτό μου,
έκρυψα πάντοτε με μάσκες
που αρέσουνε το πρόσωπό μου,

κι άλλαξα τόσες στη ζωή μου,
που τώρα πια να μη μπορώ
τ' αληθινό το πρόσωπό μου
να πω ποιό είναι μητ' εγώ!

Έτσι ο θάνατος σα θάρθει,
δε θάναι η στέρηση μεγάλη:
θ' αφήσω μιαν ανυπαρξία
για να περάσω σε μιάν άλλη...



Κώστας Ουράνης

.....................................................

             

   

         Για σάς

          

          Πολιτείες με

           τα διάφανα

            νερά και

       τους γελαστούς

           αυλικούς

        τα παντοτινά

          φώτα και

         τα λαμπερά

           κορίτσια

         βασίλεια με

        τ’ απέραντα

           δάση και

         τα φωτεινά

          πρόσωπα

        τις ανοιχτές

        καρδιές και

       τα δροσερά

            γέλια

     γαλήνιες χώρες

 ανεξερεύνητες πόλεις

   δε με σκεφτήκατε

           ποτέ

      όμως κάθε

          βράδυ

        ψηλαφούσα

     τη μυρωδιά σας

         με θολά

          μάτια 

 Νίκος Σφαμένος

...........................................................

Ο ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΖΩΤΙΚΟΥ ΜΑΣ ΧΩΡΟΥ

Το χωριό μου έχει έκταση 10.000.000 m2
Το νεκροταφείο του 1.000.000 m2
To oστεοφυλάκειό του 100 m2



Γιώργος Χ. Θεοχάρης

..........................................................

ΥΠΑΤΙΟΤΗΤΑ

Δύο δε φτάνουν
για ν' αλλάξουν  τον κόσμο.
Αρκούν όμως
για να τον διαιωνίσουν.



Δημήτρης Πορφύρης

.........................................................

ΛΑΜΠΥΡΙΣΜΑ

Κατάρτι καϊκιού γαργαλάει το φεγγάρι
αλλά αυτά που γαργαλιούνται είναι τ ' άστρα



Γιάννης Γκούμας

.....................................................................

Τοίχος

 Έπεσα σε τοίχο
έσπασα το κεφάλι μου
παραπέρα δεν πάει
και πίσω από τον τοίχο είναι το ποίημα
γραμμένο και ήσυχο



Aνδρέας Κεντζός

...............................................................

Eσύ.
Έτσι εύπλαστη η μορφή σου να παίζει με τον χρόνο,
να φαίνεται, 
να χάνεται, σαν το λίκνισμα της φλόγας μες στα μάτια. 
Πλεγμένο στα μαλλιά σου της θύμησης το φωτοστέφανο. 
Και στη νύχτα που πλησιάζει, 
όλες σου οι ανταύγειες μία κρυμμένη αθανασία φανερώνουν. Εκείνο το άστρο, 
θαρρείς κρέμεται απ’ τα κλαδιά της λύπης, 
μάρτυρας απόψε της διάφανης αφής σου. 

Η αγάπη ρωγμή του χρόνου φωτερή, 
σβήνει του πόνου τα σημάδια. 
Θα μείνω εδώ, 
θα περιμένω τη ροδαυγή σου ασήμαντη, μικρή. 
Αγκάλιασέ με, 
δεν έχει άλλο χώρο πια η ψυχή μου για σκοτάδια.



Έλυα Βερυκίου