ΕΡΩΤΙΚΟ

<< Φέγγει στο δειλινό το πρόσωπό σου
σαν σκαλισμένο στο γυαλί της βιτρίνας...>>
Δε μίλησες, μονάχα μου' σφιξες το χέρι.

Έπειτα ο κόσμος, φωνές και φώτα στο σταθμό,
ο χωρισμός, το φθινόπωρο στην πόλη,
ώρες μεγάλες και δύσκολες.
Κάτι γλιστρά από πάνω μου
και με λυτρώνει
καθώς αλλάζω το πουκάμισο φιδιού.
Δεν κράτησα φωτογραφίες
ίσως το πρόσωπό σου να ξεθώριαζε
-αλλάζουμε, περνούμε κάθε μέρα...

Και μόνο η γεύση της φυγής στο στόμα.



Πέτρος Ν. Κεφαλάς