Πονώ γιατί πέρασε μέσα απ’ την καρδιά μου

                 ένα μεγάλο αγκάθι

   σπρωγμένο με τόση άνεση από δάχτυλα

  που αγάπησα δίχως ελπίδα δίχως σύνεση

   και τώρα πια δεν έχω λόγια να σκεπάσω

                   τούτη την πληγή

            φωνές για να την κρύψω.

 Γιατί δεν θέλω, δεν μπορώ, δεν καταδέχομαι, 

                       όσα έζησα

          τώρα μονάχα ποίηση να’ ναι

Βύρων Λεοντάρης