ΑΥΡΑ ΝΑΥΤΙΚΗ

Η σάρκα είναι λυπημένη, αλίμονο ! και τα βιβλία μου όλα διαβασμένα.

Να φύγω ! εκεί μακριά να φύγω ! Aiσθάνομαι πως τα πουλιά είναι μεθυσμένα

Να βρίσκονται ανάμεσα σε αφρούς και ουρανούς !

Τίποτε, ούτε οι γέρικοι ήλιοι που αντανακλούν στα μάτια

Δε θα κρατήσει  την καρδιά βρεγμένη απ’ τα κύματα

Ω νύχτες !  ούτε το έρημο φως της λάμπας που έχω εγώ

Πάνω στο άδειο το χαρτί που υπερασπίζει το λευκό

Κι ούτε η νέα γυναίκα που θηλάζει το μωρό.

Θα φύγω ! Ατμόπλοιο που τις αντένες σου κουνάς,

Σήκωσε την άγκυρα σε φύση εξωτική για να με πας ! 

Πιστεύει  πάνω στα μαντήλια ακόμα στο αντίο

Μια Στεναχώρια, απεγνωσμένη απ’ τις σκληρές ελπίδες!

Και, ίσως, τα κατάρτια, που προσκαλούν τις καταιγίδες

Να είναι απ’ αυτά που ένας αέρας τα γέρνει  στα ναυάγια

Χαμένα, χωρίς ιστία, χωρίς ιστία. Ούτε  εύφορα νησιά…

Αλλά , άκου το τραγούδι που λεν οι ναύτες, ω καρδιά  !

Stephane Mallarme