Mετανάστης έζησα

μισός εδώ, μισός εκεί.

Κάποιες νύχτες όμως ολόκληρος γινόμουνα.

Γενναιόδωρα αστέρια

φωτοτυπίες μου' στελναν

από μνήμες παιδικές. 

τα λουλούδια του χωριού,

παράπονο δεν έχω,

μου ταχυδρομούσαν

-πάντα στον ύπνο-

χρώματα και αρώματα.

Μετανάστης ήμουνα,

όλο το μήνα δούλευα,

Κυριακή το απόγευμα,

τρεις μπύρες έπινα

και ξανθές σκεφτόμουνα.

Ομολογώ, ανάγκη δεν το είχα.

Εμένα ανάγκη άλλη με πίεζε,

σύνταξη έγκαιρα και πλήρη

ν' αποκτήσω.

Στο χωριό μου γύρισα

μετανάστης πια δεν ήμουνα.

Μισός πάλι ήμουνα.

Παιδιά δεν είχα.

Γυναίκα δεν είχα.

Φίλους δεν είχα.

Αυλή δεν είχα.

Σύνταξη πλήρη όμως είχα,

κι ένα έμφραγμα μαζί.

Παναγιώτης Καρακούλης

………………………………

Στη μάχη του έρωτα

κλείνω το φως.

Θέλω σκοτάδι επίδεσμο

νύχτα τραυματιοφορέα.

Σπύρος Λαζαρίδης

…………………………………….

Σε προπολεμικά φάκελα

σου έστελνα χαιρετίσματα

Μετά , βρήκαμε τον τρόπο μας

Κωστής Νικολάκης

…………………………………….

Πόσες πενιές

να συλλαβίσω στο μπουζούκι μου

για να σε μάθω.

Δημήτρης Παπακώστας

…………………………………….

πι πι το παπί

Τον πατέρα μου δεν τον γνώρισα ποτέ
έμοιαζε, λένε, αποδημητικός
η μάνα μου από αριστοκρατική οικογένεια
δεν «ήτο ηθικόν» να κλωσάει μπάσταρδα

μεγάλωσα σε ράμφος πελαργού
χωρίς παραλήπτη
κατέληξα σε αναμορφωτήριο πτηνών

μου έμπηγαν στον κόκκυγα φτερά παγωνιού
μου μάθαιναν να κλίνω: η γλαυξ, της γλαυκός
ανεπίδεκτη υιοθεσίας
ανάξια κλουβιού
στολίζω σήμερα σύρματα
ηλεκτροφόρα
μαδώ τα πούπουλά μου
γεμίζω μαξιλάρια βεράντας
ζευγαρώνω με παπαγάλους Σενεγάλης
γεννάω τηγανητά αυγά
τη βγάζω με ψίχουλα περαστικών [κουλούρια - σταφιδόψωμα]

μα κάθε μέρα σχεδόν περνώ και από ’κείνον τον παραμυθά
που επιμένει να πιστεύει ότι θα γίνω κύκνος

Nίκη Χαλκιαδάκη

…………………………………………

ΕΞ ΟΥΡΑΝΟΥ

Όσα φουγάρα
κι αν στρέψουμε
στον ουρανό
-εμείς
οι άνθρωποι-
αυτός
θα συνεχίσει
να έχει
μιαν ηλιόλουστη μέρα
για κείνον
που την αποζητά

Στάθης Ιντζές

……………………………………..

Tα κλωσσόπουλα

Τρέχουν

Συναγωνιστικά

Στο φως

Ή στο 

Κάλεσμα της τροφής

Τα νέα

Κλωσσόπουλα`

Μα γίναν κιόλα

Θύελλα από

Φύλλα

Ξερά

Που τα παρασέρνει

Βίαιος

Άνεμος.

Νίκος Φωκάς

……………………………………..

Aπ' την πορεία της ρέγγας

Η ρέγγα τυλιγμένη στην παλιά εφημερίδα.

Όλο τον χρόνο τρεφόταν με πλαγκτόν

την κυνηγούσαν Νορβηγοί, Αμερικάνοι, Ρώσοι και Δανοί.

Ο άνθρωπος που τη βαστά κρεμιέται στο λεωφορείο`

από μια τρίχα κρεμιέται στη ζωή του.

Μία ζωή κι αυτός κυνηγημένος.

Γιάννης Πατίλης

………………………………………….

Έλειψες πολύ 
αυτή τη φορά.

Μια τρύπα στον τοίχο
η απουσία σου,
χωρίς το καρφί
για να κρεμάω
τη θλίψη μου.

Γιάννης  Μ. Στρατούλιας