ΣΤΑΜΝΑ

Σπασμένη στάμνα ο χρόνος μου
στέρεψαν δια μιας όλοι οι χυμοί.
Τίποτα να μην κρατήσει πια ο πηλός;



Aμαλία Ρούβαλη
    

  

........................................................................

Όπως είπε ο Σταντάλ οι τέλειες γυναίκες
είναι για τους άντρες που δεν έχουν φαντασία.
Κατ' επέκταση το τέλειο ποίημα
για όσους δεν αντέχουν να δουν τις ρυτίδες κάτω από το μακιγιάζ.
Εσύ βέβαια πιστεύεις ότι αληθινή ποίηση σημαίνει
τα μάτια να είναι διαρκώς υγρά
και να γράφεις κρατώντας στα χέρια χαρτομάντηλα.
Λες και μπορεί κάποιος να παίξει ένα κοντσέρτο βιολιού
ή να σμιλεύσει ένα άγαλμα αν τα χέρια του τρέμουν από συγκίνηση.
Αλλά τα ψεύτικα ποιήματα, όπως και τα faux bijou,
μοιάζουν πάντοτε πιο λαμπερά, πιο πολύτιμα.
Επομένως τα ποιήματά μου δεν είναι για σένα ma chérie.
Εσύ ποθείς «αβυσσαλέα πάθη» και «ζοφερά σκοτάδια»
κι εγώ το μόνο που έχω να σου προσφέρω είναι τη λέξη adieu. (Χωρίς εισαγωγικά)

Χάρης Βλαβιανός

.....................................................................

Ένα βέλος έρωτας σχίζει τα μάτια του η οπτασία της.
Στα χέρια του γλιστρά λευκή συλφίδα η επιθυμία τρέμει.

Μια χελιδόνα μπαίνει στο δωμάτιο 
κάνει το γύρω του κρεβατιού σφαδάζουν κορμιά.

Έκτωρ Πανταζής

……………………………………………..

Aρχίζει ο Αρχίλογος
ένα βαρύ ρεμπέτικο δικό του

<< Θεριό του έρωτα ο πόθος
κουλουριασμένος στην καρδιά
έχυνε συννεφιά στα μάτια
και σάλευε τα σωθικά >>

Ο Μάρκος παίζει το μπουζούκι
χορεύει ο Ζορμπάς ζεϊμπέκικο
κι ο Άδης επικράνθη



Κώστας Μπαλάσκας

.........................................................................

ΤΟ ΓΡΑΨΙΜΟ

Γράφω θα πει δρόμος
   <κι αντίστροφα...>
θα πει δρόμο παίρνω δρόμο αφήνω
θα πει γυρνάω
περπάτημα
δημοσιές
σταυροδρόμια
θα πει
τόποι / σταθμοί / πολιτείες / άνθρωποι
μουσικές των ανθρώπων

Γράφω θα πει δρόμοι της μουσικής
          και της αγάπης



Θεόδωρος Μπασιάκος

.........................................................................

   Δέντρο

Είμαι ένα δέντρο γυμνό
που πληθαίνει στη ρίζα.
Δεν έχω ίσκιο.
Τα φύλλα μου στη γη τα ρίχνω
για ν΄αφρατεύει το χώμα
κι από τα λουλούδια μου
είναι οι στήμονες κομμένοι
μη γίνει ο ύπνος μου μυριστικός
και λιγοθυμήσει
κανένα όνειρο ανήλικο
μες το αειθαλές δικό μου.
Ανήκω μόνο στη βροχή
στον άνεμο
και στη βουρκωμένη
ερημιά του  τοπίου.
Μου ανήκει
το τρέμουλο
μιας πλάτης
που ακούμπησε φευγαλέα
ο δισταγμός του μαχαιριού
πριν με  χαράξει για πάντα.



Λίλιαν Μπουράνη

...............................................................

<<Πέρα απ' τη νύχτα τι υπάρχει;>> ρώτησε ο ποιητής
-Υπάρχει το άλικο χρώμα των χειλιών σου
Ένας σάρκινος ήλιος σε σχήμα καρδιάς
Ένας ψίθυρος σε σχήμα κερασιού
που αιωρείται σαν βαθυκόκκινο σεντόνι



Σπύρος Μακρής

..............................................................

Tα χέρια του χούφτωναν τα στήθια μου
σαν ναυαγός στα μεσοπέλαγα
που σκαρφάλωνε σε βραχονησίδα



Γρηγορία Πούλιου

……………………………………………

TO AHΔΟΝΙ ΑΡΩΜΑ 

καφές κι από ρεβύθι
κι ούτε ζάχαρη
κείνο το κόχλασμα
να μουρμουράει στο μπρίκι

μα πάνω απ' όλα
το αηδόνι άρωμα
και οι φουσκίτσες: έκρηξη κενού
μες στο φλυτζάνι

<<πολλά βαρύς>> και κάτι
ξανά ξυστά στο ποίημα-
κύματα που κυλούν στην πορσελάνη
γουλιά γουλιά την ευφροσύνη μιας ψυχής

μα πάνω απ' όλα το αηδόνι άρωμα!



Κώστας Ριζάκης