Η βροχή
έρχεται
μέσα στο μυαλό μου
πλένει
τα όνειρά μου



Μίλτος Σαχτούρης

.............................................................

Αυτό το μικρό
ποίημα
ήταν κρυμμένο
για χρόνια
στο λαιμό μου
τόσες ακτινογραφίες
και δεν το είδε
κανένας
τόσο οινόπνευμα
και δεν κάηκε
έπρεπε να πνιγώ
στη θέα σου
για να βγει



Βαγγέλης Βελώνιας



..........................................
 

Σε ξεσκόνισα με τα χείλια μου,
σε σφουγγάρισα με τη γλώσσα μου,
σε τύλιξα με τα χέρια μου,
είσαι, λοιπόν, έτοιμος για πούλημα.



Ειρήνη Μπομπόλου

.....................................................................


ΑΚΡΩΣ ΕΡΩΤΙΚΟΝ

Όταν θα κατεβάσεις
Το γαλάζιο φερμουάρ του φουστανιού μου
Ένα πελώριο ψάρι πράσινο
Θα ξεπεταχτεί
Κι όταν ευθύς σε καταπιεί
Μη φοβηθείς
Αμέτρητοι οι ωραίοι νεκροί
Στο ακύμαντο βελούδο του βυθού μου

Ισμήνη Λιόση

...............................................................................

ΕΙΚΟΝΕΣ

Αν ήμουν παιδί, δεν θα ήξερα πως ν' αρχίσω
να ζωγραφίζω τη θάλασσα.
Θα χανόμουν στο απέραντο μπλε της.
Όταν ήμουν παιδί χανόμουνα στα
πουπουλένια σύννεφα.
Ζούσα μέσα στις παραστάσεις τους,
χωρίς να βρίσκω την αρχή και το τέλος τους.
Αν ήμουν παιδί, δεν θα μπορούσα να
ζωγραφίσω το φεγγάρι.
Θα χανόμουν στο φως του.
Όταν ήμουν παιδί, προσπαθούσα να
πιάσω την αγάπη στον κόρφο της μάνας μου,
ψάχνοντας την καρδιά της.-

Πόπη Αρωνιάδα

............................................................................

Επιτύμβιο

Η δίψα σου αενάως ακατασίγαστη. Ίσως επειδή αντί για νερό, έπινες φως ή την υπόσχεση της ανάλαφρης διαφάνειας ή τη βεβαιότητα της λαμπρότητας - όμως πώς να ξεδιψούσες με λάμψεις; Τώρα ανεμοπόρος πίνεις φωτεινές ελαφρότητες, λούζεσαι σε λαμπερές διαφάνειες, εξαγνισμένος από κάθε όνειδος. Τώρα είσαι ένα φτερένιο, πανθορών φως, μια αιχμή βέλους χρυσού στις κόρες των ματιών μου. Κι αν δεν υπάρχει παράδεισος, τον φτιάχνω ιδίοις χερσί, για σένα, πατέρα μου

Mπελίκα Κουμπαρέλη

........................................................................................................................

ΕΥΤΥΧΕΙΣ ΕΡΑΣΤΕΣ

Τώρα δε φοβάμαι πιά την αστάθεια σου
η θλίψη μου δάμασε τις άγριες απειλές
του φευγιού σου
σ’ αυτήν όρκισα τα δάχτυλα μου
να μη σε γυρέψουν
στον ύπνο μου μόνο θα σε βλέπω
με αχτένιστα μαλλιά
να χαμογελάς και θα ξημερώνει
κι όταν ξεστρατήσεις σε απόμερους τόπους
με μια άβυσσο στους ώμους
θα αφήσω ελεύθερο και τον τελευταίο πόνο
αυτόν που έκρυψα καλά
στην καινούργια μέρα.



Έλενα Λυμπεροπούλου

.................................................................................

ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙΣ

Σε σκέφτομαι
με ένα χαμόγελο μισό
με μια σκιά θλίψης στα μάτια
με ένα γύρισμα του κεφαλιού προς το μέρος μου
με ένα βότσαλο στα χέρια
Σε σκέφτομαι
στα σκαλάκια απομεσήμερο
στον πύργο που ξέχασαν να χρωματίσουν
στη στάση να περιμένεις
στο σταθμό της ζωής σου
να αναστενάζεις
Σε σκέφτομαι



Μαρία Τσιράκου

.........................................................................

Αχ! αυτή η καρδιά
ελαττωματική.
Κι οι σχέσεις ρημάζουν
σαν προπολεμικές στέγες



Κωστής Νικολάκης