ΠOIHMATA  ΓΙΑ  ΤΗΝ  ΕΙΡΗΝΗ

                      <<  Κόσμε  θαμπωμένε ,Κόσμε  ζαλισμένε >>

1

Όλες  οι  ευτυχισμένες  γυναίκες

Ξαναβρήκαν  τον  άντρα  τους .

Κατεβαίνει  από  τον  ήλιο

Τόση  τους  φέρνει  ζεστασιά .

Γελάει  και  γλυκά  καλημερίζει

Πριν  αγκαλιάσει  την  αγαπημένη  του .

2

Είναι  όμορφο  το  στήθος  σου  και  φουσκωμένο

Γυναίκα  μου , είσαι  πάλι  κοντά  μου  όπως  παλιά .

Δεν  είμαι  πια  με  κείνον  με  κείνον  και  με  κείνον

Κρατώντας  το  ντουφέκι  και  έναν  ντενεκέ .

3

Όλοι  οι  σύντροφοι  του  κόσμου ,

Και  οι  φίλοι  μου

Δεν  αξίζουν  όσο  αξίζει  η  καλή  μου

Γύρω  από  το  τραπέζι

Μαζί  με  τα  παιδιά  μου .

4

Μου  χρειάζεται  μια  φιλενάδα

Μια  παρθένα  φιλενάδα ,

Μια  παρθένα  μ’ ένα  φόρεμα  ελαφρύ .

5

Όλος  ο  ανθός  των  φρούτων  φωτίζει  τον  κήπο  μου

Τα  δέντρα  της  ομορφιάς  και  τα  οπωροφόρα .

Και  δουλεύω  και  είμαι  μόνος  μες  στον  κήπο  μου ,

Και  ο  ήλιος  καίει  μες  στα  χέρια  μου  σαν  σκοτεινή  φωτιά .

PAUL ELUARD

ΣΩΣΤΗ ΕΝΤΑΣΗ


Μιλάω συχνά
Για ν' ακουστώ


Σε αυτούς που ξέρουν




Βάγια Κάλφα

……………………………………….

H απουσία σου, ένα άσπρο όστρακο
που κλείνονται όλοι οι ήχοι,
όλοι οι ρυθμοί του κόσμου,
αφήνοντας απ' έξω ένα φως μαρμάρινο
και κόκκαλα από μνήμες
όπου φαγώνονται τα δάχτυλα.



Μαρία Κατσώνη

………………………………………………

TO XAΡΙΣΜΑ



εμείς δεν είχαμε δει την ουτοπία;                                                      ξημέρωνε η αγάπη
τα πέλματά μας είχαν πυροδοτήσει έκσταση.                                 και χάναμε ηδονικά
                                                                                                               το φως μας
μα όσο η μουσική το πάτωμα έκαιγε
όσο οι ήχοι τα μέσα μας άναβαν
τόσο τα πλήθη γύρω πάγωναν, τόσο ο ουρανός σκοτείνιαζε
κι ένας αγκώνας αίφνης πετάχτηκε να μας χωρίσει.

σ' έστρεψε μακριά μου.
όλο μίκραινες, όλο αναρροφιόσουν
και σε δάγκωνα να μείνεις, ολόκληρο σ' έσερνα απ' το μανίκι
μέχρι που έφτασες να γίνεις ίσος με μια τελεία.
τα τεντωμένα μου δάχτυλα βρήκαν το ρούχο αδειανό



Ευτυχία Παναγιώτου

………………………………………

Mηχανουργείο πόθου η καρδιά μου
σε κάθε τρίξιμο της πόρτας
ελπίζει κάποιον γυρισμό



Κώστας Ευαγγελάτος

………………………………………

      ΚΑΤΗΦΟΡΑ

Κατρακυλούν τα χρόνια τα χρυσά
με τα βερόκοκα στο δρόμο
σαν αναποδογυρίζουν τα καφάσια
στην καρότσα του μανάβη.
Και λιώνουν τα χνουδάτα μάγουλα
στο χώμα.


Γιώργος Μπρουνιάς

………………………………………

 

AΠΟΚΑΛΥΨΗ

Σε βρίσκω τόσο συχνά
τις πιο παράδοξες στιγμές,
εκεί που ελάχιστα σε περιμένω.
Σε βρίσκω κατάπληχτη,
σε μια κίνηση,
σε μια λέξη μου,
μες στα μάτια μου,
μες στο δέρμα μου.
Κ' είναι τα χέρια μου
σα να ντύθηκανε τα δικά σου.
Κι απορώ
και θαυμάζω
πόσο τέλεια μεγάλωσες μέσα μου.



Λεία Χατζοπούλου

……………………………………………………………………………
                                                                                                     
                                                              της Σοφίας



Ότι έχει το χρώμα της θάλασσας σου μοιάζει
Ακολουθούν: τα νησιά
με το πράσινο τρίχωμα των βράχων να σαλεύει στο βυθό
οι ακρογιαλιές, πιο πέρα τα δέντρα βουβά στις ποδιές των βουνών
κι ακόμα μακρύτερα οι πόλεις ξαπλωμένες σαν γιγάντια γατιά
στις απλωσιές:
δρόμοι, πλατείες, σπίτια, δωμάτια, κρεβάτια, εσύ
να κοιμάσαι μέσα σε θύελλες σεντονιών
κι ο ύπνος σου:
διάφανο βότσαλο στο δέρμα των νερών.



Γιώργος Μπλάνας

…………………………………………………………………

   

 ΓΕΡΜΑ

Έτσι όπως περνά το υπεραστικό
λεωφορείο λέω να κατέβω
στο χωριό σου κι ας έχεις φύγει
πάμπολα χρόνια πια.
Να μπω στο καφενείο του Συρίγου
και μεσ' από την τζαμαρία,
συνεπαρμένος, σιωπηλός
ν' αγναντέψω τη θάλασσά σου'
με βλέμμα εφηβικό σαν μετατόπιση
στα περασμένα, τότε που αγαπιόμασταν'
κι ύστερα πίνοντας
έναν καφέ μ' ένα τσιγάρο
κι άλλο τσιγάρο, τσιγάρο κι άλλο,
να φύγω την ώρα που θα σιγοβραδυάζει.



Αθανάσιος Αβέλλιος

     Eμάς 

Ήμουνα τυλιγμένη σε μια 

γούνα μαύρη και μια γούνα άσπρη και

με ξεγύμνωσες μετά

με τοποθέτησες σ' ένα χρυσό φως

και μετά με έστεψες,

ενώ το χιόνι έπεφτε έξω

απ' την πόρτα σε διαγώνια βέλη.

Καθώς το χιόνι, είκοσι πέντε εκατοστά,

προσγειωνόταν σαν τ' αστέρια

σε μικρές ασβεστώδεις νιφάδες,

ήμασταν μέσα στο ίδιο μας το σώμα

(τούτο το δωμάτιο που θα μας θάψει)

και ήσουν μέσα στο σώμα μου

(τούτο το δωμάτιο που και μετά από μας θα ζει)

και στην αρχή σου έτριψα

τα πόδια με μια πετσέτα, να στεγνώσουν

γιατί ήμουν η σκλάβα σου

και τότε με είπες πριγκίπισσα.

Πριγκίπισσα!

Ω! Τότε

σηκώθηκα όρθια  μες στο χρυσό μου δέρμα

και ξέσκισα τους ψαλμούς

και ξέσκισα τα ρούχα

και ξήλωσες το χαλινάρι

και ξήλωσες τα ηνία

και ξήλωσα τα κουμπιά,

τα οστά, τις συγχύσεις,

τις καρτ-ποστάλ της Νέας Αγγλίας,

τον Ιανουάριο στις δέκα το βράδυ

και ανθίσαμε σαν το σιτάρι,

στρέμμα το στρέμμα από χρυσάφι

και θερίσαμε,

θερίσαμε.

 Αnne Sexton

{ μετάφραση: Ευτυχία Παναγιώτου }

Το ραντεβού

Δώσαμε ραντεβού
στο φαρμακείο της γειτονιάς μου
μια Τρίτη απόγευμα.
Είναι Παρασκευή.
Κι ακόμα χαζεύω
το σταυρό που αναβοσβήνει.
Εφ-ημερεύει την απουσία σου.



Βάσω Χριστοδούλου

η θάλασσα το μεσημέρι

η θάλασσα το μεσημέρι μπαίνει βαθύτερα στα όνειρα
κι οι φωνές των πουλιών τρυγούν την υγρασία μου.
πέρα ο κάμπος με τα ρούχα των γυμνών κοριτσιών.
ψιθυρίζουν τα φύκια τρίζουν οι πέτρες
ωραία μουσική φέρνουν οι άντρες απ' τα καράβια
κι απ' τις γλυκειές πλαγιές τους οι γυναίκες.



ΔΙΟΝΥΣΗΣ Α. ΚΑΡΑΤΖΑΣ

   Συνέχεια 

Να  κοιμηθείς  το  φεγγάρι  στο  ένα  μάτι  και  τον  ήλιο  στο  άλλο

Ένας  έρωτας  μέσα  στο  στόμα  ένα  όμορφο  πουλί  μέσα  στα  μαλλιά

Στολισμένη  όπως  οι  κάμποι  τα  δάση  οι  δρόμοι  και  η  θάλασσα

Όμορφη  και  στολισμένη  όπως  ο  γύρος  του  κόσμου .

Φεύγεις  τρέχοντας  μέσα  απ’ το  τοπίο

Ανάμεσα  από  κλαδιά  καπνού  και  όλα  τα  φρούτα  της  θάλασσας

Πέτρινες  γάμπες  χαμηλά  στην  άμμο

Μπόι  αρπαγμένο  με  όλη  τη  δύναμη  του  ποταμιού

Και  η  τελευταία  έγνοια  πάνω  σε  ένα  παραμορφωμένο  πρόσωπο .

ΡΑUL ELUARD

TOYΛΑΧΙΣΤΟΝ

Καμιά υπόσχεση
δεν πραγματοποιήθηκε
ξεχάστηκαν οι λέξεις
κι οι επαφές, τουλάχιστον
να σου έμενε η μνήμη
κάποιων στιγμών σωστής αγάπης,
οι τύψεις για την προδομένη 
εμπιστοσύνη, κι η ανάγκη
μιας τηλεφωνικής- έστω-
επικοινωνίας.



Λέανδρος Βαζάκας

…………………………………

ΕΦΗΒΕΙΑ

Τα ξανθά μαλλιά σου 
τ' αναστάτωσαν οι έρωτες
με πούσια και με πέταλα.
Στα φρύγανα της μασχάλης σου
ιδρώνει η ανησυχία
για το αγκάλιασμα
της αύρας.
Πώς τρέχεις
έτσι ξέφρενη
μες στα χορτάρια,
πύρινη,
να τοξεύεις τις χαρές.



Ευγενία Ζωγράφου

…………………………………

ΕΡΜΟΠΥΛΕΣ

Υπέρ γοφών, μαύρων ματιών
υπέρ ώμων γυμνών και μπούκλας
πέσαμε
πέσαμε
πέσαμε

απ' τα στενά της ερημιάς
στη θέρμη δυο βλεφάρων



Γιώργος Πρεβεδουράκης

……………………………………

ΕΝ ΠΛΩ

Σ' ακολουθώ
με πλήρη γνώση
της άγονης γραμμής
Σκαμπανευάζω
στις κουπαστές πιασμένη
Τελευταίο αποκούμπι
η ευαισθησία σου
Πρώτο λιμάνι
η αγκαλιά σου



Κλαίτη Σωτηριάδου

………………………………………………..

Λυπημένη φωτογραφία
όλες οι νύχτες σ' αγαπούν.
Τα παράθυρα σε ερωτεύονται 
όταν κλαις.
Eκτοπισμένη από το φως
και τη συμπάθεια.

Τα μεσάνυχτα
ακους τους ίσκιους στον κήπο
να πολλαπλασιάζονται.



Λάζαρος Ανδρέου

…………………………………….

KANONEΣ ΤΟΝΙΣΜΟΥ

Μακρόν προ μακρού, οξύνεται
μακρόν προ βραχέως, περισπάται
εγώ τι κάνω



Κατερίνα Χανδρινού

……………………………………….

ΜΕ ΤΟ ΚΟΠΙΔΙ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ

 Όλη τη νύχτα
σε χάραζα
με λέξεις δίκοπες
Δεν άφησα αγεωγράφητο
κανένα σημείο 
του κορμιού σου.



Γιάννης Τόλιας

Ο ΦΤΕΡΩΤΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

Μόνος πετά 
για να αποφύγει
το συνωστισμό
του σμήνους



Έλσα Κορνέτη

ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΣ ΚΑΜΠΟΣ

Δυο φίδια είμαστε
που βγήκαν μες στ' αλώνι να μαλώσουν
και σφιχταγκαλιαστήκανε.
Αγρίμια είμαστε
δυο ζώα άγρια κι ευγενικά
που το' να μπαίνει μέσα στ' άλλο να χτίσει τη φωλιά του
Κι αν γη χωρίς νερό ξεραίνεται,
η γη δεν είμαστε, μήτε νερό,
μα δυο ποτάμια διψασμένα,
που σπάσανε τα φράγματα, υπόγεια
και το' να μέσα στ' άλλο ξεδιψάει.

Ένα ποτάμι τα κορμιά μας και μια ρίζα.

Και να ! Και να ! Καινούργιος κάμπος !



Γιώργος Κ. Καραβασίλης

....................................................

ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ
ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ

Τ' ατίθασα τα στήθια της
πάλευαν ηρωικά
να σκίσουν το πουκάμισο.
Και μεις: Έτοιμοι!
Για τη μεγάλη στιγμή της έκρηξης....



Δημήτρης Κάλλιστρος

.............................................................................

Ο ΝΕΚΡΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ

Δεν είμ' εδώ που ψάχνεις.

Τι γυρεύω εγώ μες στα λουλούδια
στ' αβάσταχτο φως του φεγγαριού.

Στις αίθουσες που οι ρήτορες
εκπολιτίζουν το κοινό
με τα φαντάσματά μας.

Τι γυρεύω.



Πάνος Θασίτης

...................................................

Δεν μπορείς να φτάσεις στον ήλιο
αν πρώτα δε γίνεις φως.
Δεν μπορείς να φτάσεις στην αγάπη
αν πρώτα δε γίνεις παιδί.


Γιώργος Λίλλης


…………………………………………………

H βρύση τρέχει
το μυαλό σου σταματάει,
γεμίζει ο νεροχύτης
στραγγίζει η καρδιά σου,
στραγγίζει ο νεροχύτης
το χώμα κατακάθεται,
το χώμα σε κουκουλώνει,
κι από πάνω, πλάκα
χάραγμα επιτύμβιο
<<Η ζωή εν νεροχύτη
ενθάδε απερροφήθη>>


Oυρανία  Συμφόρα

........................................................
 

ΚΑΠΟΤΕ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΤΟΣΟ ΔΥΝΑΤΗ

Κάποτε θα είμαι τόσο δυνατή που θα πω:
πλέον ηττήθηκα

και γέρνω πια
κατά τη μεριά των πουλιών.



Ειρήνη Ιπποβίτη

……………………………

 Μη με ξεχνάς τις Κυριακές
αφήνοντας την καρδιά σου
σαν λουλούδι στον άνεμο.

Όταν φεύγεις τη νύχτα
πίνεις τη μοναξιά μου
σ' ένα ποτήρι κόκκινο κρασί



Βασίλης Τζέλας

……………………………

ΠΡΟΣΕΧΕ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ

Πρόσεχε, αναγνώστη
άλλοι σου προσφέρουν την ψυχή τους
κι άλλοι μόνο τη λύρα τους

Αναγνώστη, πρόσεχε
είναι κι αυτοί που σου προσφέρουν και σου αρνούνται
και την ψυχή τους και την αδέξια λύρα τους



Π. Σωτηρίου

     EΠΙΤΑΦΙΟ

Περνούσε η ζωή μου γλέντι αληθινό,
δίχως μετάνοια μήτε χαλινό,
κι επήγαινα παιχνίδι του ανέμου.
Τώρα παραξενεύομαι γιατί
ο θάνατος να με συλλογιστεί,
που δεν τον συλλογίστηκα ποτέ μου.



      Μarthurin Regnier

{ μετάφραση : Kώστας Καρυωτάκης }

AΘΑΝΑΣΙΑ

Αν είχες πεθάνει θα σ' είχε ξεχάσει η μητέρα σου.
Αν σ' είχα αγαπήσει θα σ' είχα ξεχάσει κι εγώ.

Η στιγμή γίνηκε ευθεία μέσα στο χρόνο,
Βέλος μες στην καρδιά μου
Βελόνα που κεντάει τη μνήμη.

Το χέρι σου λάμπει στη νύχτα, σημαία του κόσμου.



Μήτσος Παπανικολάου

...............................................................................

 

 

Η βροχή μέσα

περίσσεψαν μόνο αυτά εδώ τα ψίχουλα
ένα μολύβι
ένα στόμα που γελάει
ένας φλιτζάνι από καφέ άπλυτο για αιώνες
ένα θυμωμένο ρούχο
που δεν ήρθες
μια τσαλακωμένη επιθυμία που ταξίδεψε ποδοπατούμενη απ’ το πλήθος
την πάτησα κι εγώ κάποτε
πλήθος ήμουν
δεν την είδα
τώρα περίσσεψαν μόνο αυτά εδώ τα ψίχουλα
θα τα αφήσω
να ζήσουν ήσυχα
για πάντα
πάνω στο τραπέζι
και θα μετακομίσω



Eιρήνη Σουργιαδάκη

 

.....................................

πάνε οκτώ ώρες
που...........
κι εγώ που ανησυχώ
πώς θα περάσουν
τόσα χρόνια
δίχως.........



Έφη Καλογεροπούλου

 

.....................................................

ΑΙΔΟΙΟ ΜΑΧΗΣ

Ριπές ήταν:

Μία πρώτα,
μετά άλλη,
κι άλλη κι άλλη…

Εγώ
είχα εξαρχής παραδοθεί
στον πόλεμο αυτόν

χωρίς εχθρό

με ένα θύμα
μόνο
- εμένα

και με έναν
μόνο
νικητή˙

- εσένα;

Ή κανένα;



Σοφία Γιοβάνογλου

 

....................................................

                 ΦΙΛΟΨΥΧΙΑ

Κοιτάζοντας τον εαυτό του μέσα στον καθρέφτη,
ψιθυρίζει:<<Φίλε μου, δυο ανθρώπους στη ζωή μου
αγάπησα τόσο πολύ. Εμένανε κι εσένα>>.



Τάκης Σκανάτοβιτς

...........................................................................

ΔΑΚΡΥΑ

Όταν με γνώρισες. μου υποσχέθηκες να πάρεις απ' τα μάτια μου αυτή τη σκιά της μελαγχολίας και της θλίψης, που είπες ότι έβλεπες.
Δεν μου είπες όμως, ότι σκόπευες να τα κάνεις να γεμίσουν με δάκρυα.
Να περνας καλά αγάπη μου, όπου κι αν είσαι.



Τζούτζη Ματζουράνη

.............................................................................

EΚΠΛΗΞΗ

Δεσπόζει στο λόφο της καρδιάς η ιδέα
οτι θα' μαστε για πάντοτε κλεισμένοι εδώ
γι' αυτό παράγγειλα ναρθεί ο κλειδαράς.
Ναρθεί αυτός ο μασκαράς να χτίσει
τον άνεμο και τη βροχή πάνω στη σκεπή.
Παράγγειλα ναρθεί μια ράφτρα
με βελόνα και κλωστή να ράψει
τη μυίγα στο ταβάνι
τη λάμπα στο χαρτί
τα λόγια στο στόμα
και του ήλιου την ανταύγεια
στα πυρόξανθα μαλλιά της.

Νάνος Βαλαωρίτης

............................................................................

ΕΙΣ ΑΤΟΠΟΝ

Ποιο είναι του φόβου το ξεδίψασμα;
Πώς μετριέται το βάρος της ανάσας;
Πώς να γυρίσει μια απουσία
σε χάδι θεοβρεχούμενο;
Ποιο μέρος επί γης
κρατά τον άνθρωπο στο ύψος του
και τη γραφή στην άμμο;
Τι χρώμα έχει ο θάνατος
τι χώμα έχει ο ύπνος;
Από νεράκι σε νερό
το τρυφερό σκορπίζει;
Σκουπίζει η τρέλα το μυαλό
για να γλιστρά αθόρυβα;
Ο χρόνος τέμνει κάθετα
ή σφάζει την ακτίνα μας;
Μήπως το αίμα εφάπτεται
κι αλλάζει καρωτίδες;
Έχει υπόλοιπο η θλίψη
ή τέλεια διαιρείται 
πριν μας προσθέσει στο σκοτάδι;



Άννα Γρίβα

Σχισμένο

        Υπάρχει                          ένας

    πολύ περι                      γραφικός

    τρόπος να                     μου δείξεις

   πόσο πολύ                  με περιφρονείς 

     γιατί λοιπόν                   διαλέγεις

    αλληλο                              γραφία

 όταν μπορείς                      να φτύσεις

     κατά                                 μουτρα

  γιατί απλώς                       σαλιώνεις

  το γραμ                         ματόσημο ;

      Μία                                 σμα

      εργο                             δότη

 σχίζεις τη                      φωνή μου

     στα                                 δύο

     σαν                                ένα

     γράμ                               μα

       ΘΟΔΩΡΗΣ ΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

TO ΦΕΓΓΑΡΙ ΣΤΟ ΦΕΓΓΙΤΗ

Έκλεψες πάλι την πανσέληνο
απόψε
άνοιξες το φεγγίτη σου
κι αφαίμαξες όλο το λευκό
της νύχτας
έκλεψες την πανσέληνο
και έγινες ποτάμι
έγινες βροχή και φεύγεις
ανάμεσα από τα δάχτυλά μου



Ευριπίδης Κλεόπας

…………………………………………………………………

θεοί άνθρωποι & κτήνη

τα χρόνια μου
γυρίζουν στην πόλη μόνα αδέσποτα σκυλιά πεινασμένα
κοιτάζουν τους θεούς οκνηρούς και τους ανθρώπους να τρέχουν
δεν τα ταΐζει κανείς



Ιωάννης Τσίρκας

…………………………………………

ΑΓΑΠΗ

Μην ξεχαστείς
στο πικρό 
της 
ιαχής
που είμαι



Κώστας Ρεούσης

………………………………………………………………

OΡΙΖΟΝΤΑΣ

Σωκράτους
Εγνατία
Παύλου Μελά
Τσιμισκή
Παραλία
Τσιμισκή
Παύλου Μελά
Εγνατία
Σωκράτους



Δημήτρης Ευθυμιάδης

…………………………………


 
 

Η ΛΙΖΑ

Όταν τελειώνει τις δουλειές στο σπίτι
κατεβαίνει στη αυλή.
Στο πεζούλι σε μια πέτρα
σπάνει αμύγδαλα και τραγουδά,
κάτι μακρόσυρτα λυπητερά τραγούδια
απ' τα μακρινά νησιά της.
Δεν έχει κλείσει ακόμα τα είκοσι,
η Λίζα με την υπέροχη φωνή.

Μόλις αρχίζει, σταματώ γραψίματα
σβήνω το τρανζιστοράκι
θλίβομαι για να την ακούσω-
τσάκισμα και στίχος στεναγμός κι αμύγδαλο,
έτσι νιώθω σιγά σιγά τη νοσταλγία της
να γίνεται δική μου.



Αντώνης Περαντωνάκης

................................................................

 

ΣΗΜΑ

Πάλι μ' αποφεύγεις
                               πως μ 'αποφεύγεις.
Όπως τ' αστροπελέκι τ' αλεξικέραυνο
η μάνα το μάτι του μεγάλου παιδιού της
ο έμπορος την ύποπτη πραμάτεια ο φοιτητής
το αίμα της γριάς τοκογλύφας.

Σ' αυτή την ξερή γούβα του φθινοπώρου
δόξα ανάβαλέ μας για πιο εύθετους χρόνους.

Γιάννης Δάλλας

……………………………………

O ΠΟΙΗΤΗΣ
ΚΑΙ ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει
αυτός εκεί:
τα ποτίζει, τα σκαλίζει,
τα κλαδεύει
κι ούτε που βαριέται
κι ούτε που κουράζεται

Μάκης Τσίτας
 

................................................................................

Σε περίμενα
να τρυπώσεις σαν ήλιος
στο σκουριασμένο μου σώμα
να μην γελούν πια μαζί μου
να μην σκύβω τα μάτια.

Μα είναι βάρβαρη η εικόνα
που προσφέρω
και μόνο με μαχαίρι
γίνεται χαρακιά.



Ανθή Χαραλάμπη

.................................................

ΕΦΗ

Ήρθες ντυμένη στα γαλάζια
για να μας αναστατώσεις
και δεν λογάριασες
ούτε που είμαστε στην καρδιά της άνοιξης
ούτε τους αντρικούς μας καημούς

Και σκέφτομαι και κείνο το μούργο τον αρραβωνιαστικό σου
που αμφιβάλλω αν μπορεί να εκτιμήσει τέτοια ομορφιά



Παντελής Χατζηαθανασίου

Σ' αγαπώ.
Το χέρι μου ρίζωσε 
στο στήθος σου
τα μάτια μου ανθίζουν.



Γιώργος Καλιεντζίδης

Οι ωραίες γυναίκες είναι
λουλούδια και καρποί μαζύ.
Μη ζητάς πιο πολύ,
όταν η ζωή σού χαρίσει
το ένα και τ' άλλο.
Η ανάμνησή τους είναι
που ξυπνάει την αγιάτρευτη στέρηση.
Απ' αυτήν θρέψε την ακούραστη
ψυχή, ανθρώπινη,
της φαντασίας.



Zωή Καρέλλη

ΔΙΑΔΡΟΜΟΣ

Είμαστε  δύο

Ακολουθώντας  την  ίδια  γραμμή

Μέσα  στους  μαιάνδρους  της  νύχτας

Δύο  στόματα  που  δε  συναντιούνται

Ένας  θόρυβος  βημάτων

Ένα  ελαφρύ  κορμί  γλιστρά  προς  το  άλλο

Μια  πόρτα  τρέμει

Ένα  χέρι  προβάλει

Θα  θέλαμε  ν’ ανοίξουμε

Η  φωτεινή  ακτίνα  στέκεται  όρθια

Εκεί  μπροστά  μου

Και  είναι  η  φωτιά  που  μας  χωρίζει

Μέσα  στη  σκιά  όπου  σαστίζει  το  προφίλ  σου

Ένα  λεπτό  χωρίς  να  αναπνεύσεις

Η  ανάσα  σου  περνώντας  μ’ έχει  κάψει .

PIERRE REVERDU

Η ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ ΤΩΝ ΥΠΟΣΧΕΣΕΩΝ

Αστροφεγγιά μου
ολόκληρη
λοξοδρομείς στον άνεμο
κομμάτια ξεγνοιασιάς
στους κάλυκες της νύχτας

Τα μυστικά σου μπράτσα
ξετύλιχτα ανεμίζεις
νιώθοντας πως πολλοί
αρέσκονται καιρό
στη δυναστεία των υποσχέσεων



Δημήτρης Παλάζης

…………………………………

Σπατάλησε  
μια ολόκληρη όμορφη μέρα
κοιτάζοντάς την
τι άλλο να' κανε ;



Μαρία Λαϊνά

………………………………

ΤΟ ΤΣΑΚΜΑΚΙ

Ένα ποίημα κάνε μου
με πέτρα και φυτίλι
ένα ποίημα μικρό
ίσα ίσα να χωρά στην τσέπη:

μήπως και μου ζητήσουνε
φωτιά στο δρόμο.



Σάββας Πατσαλίδης

…………………………………

                                                στην Ελένη

Είμαι ένα φθινοπωριάτικο δέντρο
γδύνομαι τα φύλλα μου
και σε προσμένω.

Είσαι ο Χειμώνας.



Νίκος Δαββέτας

………………………………………………

Πήγα κάτω στην Commercial Street
και είδα ξανά τα διαμερίσματα που νύχτα
κάποια νοτιοαφρικάνα από το μπάρ
που τ’όνομα μου διαφεύγει
-καιρό πολύ πια, δεν τόλμησα να ξαναπάω-
ωσότου το πρωί χάραξε στο παράθυρο
και πέρα μέχρι το Gherkin
την στάση του μετρό
στο απέναντι πεζοδρόμιο
τα σκυμμένα βήματα, το πρόωρο απόγευμα.



Θοδωρής Ρακόπουλος

………………………………………………………………

ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΣΟΥ

Όλα μπορείς να τα σωπάσεις
όμως ποτέ τον έρωτα`
την ώρα που ανοίγουν τ' άστρα,
όταν αρχίζει στην καρδιά η μουσική
και κόβονται γλυκά τα γόνατα.

Τότε σε οδηγούν τα βήματά σου.



Γιώργος Ιωάννου

……………………………………………………

ΔΟΚΑΝΟ

Θα σου φτιάξω μια λευτεριά
να χωράς

θα σε κλείσω μέσα
κρυμμένη
να μη στην πάρουνε

κι απ' έξω αλυσίδες, λουκέτα
να μη στην κλέψουνε

και μάνταλα
πολλά μάνταλα

κι εγώ στην πόρτα
μπροστά

να φυλάω



Αντώνης Λεγάκης

Mας περιμένουν μάτια που δεν έχουμε
καν φανταστεί χειρονομίες και πόρτες
ως τώρα κλειστές και μια απεραντωσύνη
πέρα από κάθε σκοτάδι ένα νησί στο τέρμα
της θάλασσας ένα παιδί στο πρωινό της σελήνης.

Έτσι γερνάμε μες την γεωγραφία των λέξεων
με την ανάσα περισπωμένη στη νύχτα.



Νίκος Βουτυρόπουλος

 

………………………………………………………………..

σαν τ' αεράκι
που σε χτυπάει το καλοκαίρι στο πρόσωπο
και παρασέρνει 
                         το μπλουζάκι

έτσι σ' αγαπούσα



Βαγγέλης Μυλωνάς

……………………………………………………………….

 

ΦΤΕΡΟΥΓΙΣΜΑ

Με τον ήχο ρεμπέτικων
μ' ένα ζεϊμπέκικο φτερούγισμα
με λίγα βιβλία ερωτικά
και κάτι μάτια πονηρά
κοιμάμαι και ξυπνάω
Ζεις κάπου μακριά
Δεν έχεις πεθάνει
όπως τ' όνειρο
μου τό 'λεγε
Η αγκαλιά σου
με φωνάζει
κι η ανάμνησή σου
μ' απωθεί



Μαρία Καρδάτου

……………………………………………………………..

To απαλό σου φιλί
πάνω στα κλειστά μου χείλια
όσο κι αν είναι αθώο
με γεμίζει ηλεκτρισμό

στο ρουφηχτό σου φιλί
η γλώσσα γίνεται έμβολο

έρχεσαι και με δαγκώνεις στο στόμα

μου ανάβεις πυρκαγιά
και το κορμί μου καίγεται



Κώστας Ριτσώνης