Πέμπτη 26 Ιουνίου 2014





AΘΑΝΑΣΙΑ

Αν είχες πεθάνει θα σ' είχε ξεχάσει η μητέρα σου.

Αν σ' είχα αγαπήσει θα σ' είχα ξεχάσει κι εγώ.

Η στιγμή γίνηκε ευθεία μέσα στο χρόνο,

Βέλος μες στην καρδιά μου
Βελόνα που κεντάει τη μνήμη.

Το χέρι σου λάμπει στη νύχτα, σημαία του κόσμου.




Μήτσος Παπανικολάου

...............................................................................


 

 

Η βροχή μέσα

περίσσεψαν μόνο αυτά εδώ τα ψίχουλα
ένα μολύβι
ένα στόμα που γελάει
ένας φλιτζάνι από καφέ άπλυτο για αιώνες
ένα θυμωμένο ρούχο
που δεν ήρθες
μια τσαλακωμένη επιθυμία που ταξίδεψε ποδοπατούμενη απ’ το πλήθος
την πάτησα κι εγώ κάποτε
πλήθος ήμουν
δεν την είδα
τώρα περίσσεψαν μόνο αυτά εδώ τα ψίχουλα
θα τα αφήσω
να ζήσουν ήσυχα
για πάντα
πάνω στο τραπέζι
και θα μετακομίσω



Eιρήνη Σουργιαδάκη

 

.....................................

πάνε οκτώ ώρες
που...........
κι εγώ που ανησυχώ
πώς θα περάσουν
τόσα χρόνια
δίχως.........



Έφη Καλογεροπούλου

 

.....................................................

ΑΙΔΟΙΟ ΜΑΧΗΣ

Ριπές ήταν:

Μία πρώτα,
μετά άλλη,
κι άλλη κι άλλη…

Εγώ
είχα εξαρχής παραδοθεί
στον πόλεμο αυτόν

χωρίς εχθρό

με ένα θύμα
μόνο
- εμένα

και με έναν
μόνο
νικητή˙

- εσένα;

Ή κανένα;



Σοφία Γιοβάνογλου

 

....................................................



                 ΦΙΛΟΨΥΧΙΑ

Κοιτάζοντας τον εαυτό του μέσα στον καθρέφτη,

ψιθυρίζει:<<Φίλε μου, δυο ανθρώπους στη ζωή μου
αγάπησα τόσο πολύ. Εμένανε κι εσένα>>.



Τάκης Σκανάτοβιτς




...........................................................................


ΔΑΚΡΥΑ

Όταν με γνώρισες. μου υποσχέθηκες να πάρεις απ' τα μάτια μου αυτή τη σκιά της μελαγχολίας και της θλίψης, που είπες ότι έβλεπες.

Δεν μου είπες όμως, ότι σκόπευες να τα κάνεις να γεμίσουν με δάκρυα.
Να περνας καλά αγάπη μου, όπου κι αν είσαι.



Τζούτζη Ματζουράνη



.............................................................................





EΚΠΛΗΞΗ

Δεσπόζει στο λόφο της καρδιάς η ιδέα

οτι θα' μαστε για πάντοτε κλεισμένοι εδώ
γι' αυτό παράγγειλα ναρθεί ο κλειδαράς.
Ναρθεί αυτός ο μασκαράς να χτίσει
τον άνεμο και τη βροχή πάνω στη σκεπή.
Παράγγειλα ναρθεί μια ράφτρα
με βελόνα και κλωστή να ράψει
τη μυίγα στο ταβάνι
τη λάμπα στο χαρτί
τα λόγια στο στόμα
και του ήλιου την ανταύγεια
στα πυρόξανθα μαλλιά της.



Νάνος Βαλαωρίτης


............................................................................


ΕΙΣ ΑΤΟΠΟΝ

Ποιο είναι του φόβου το ξεδίψασμα;
Πώς μετριέται το βάρος της ανάσας;
Πώς να γυρίσει μια απουσία
σε χάδι θεοβρεχούμενο;
Ποιο μέρος επί γης
κρατά τον άνθρωπο στο ύψος του
και τη γραφή στην άμμο;

Τι χρώμα έχει ο θάνατος
τι χώμα έχει ο ύπνος;
Από νεράκι σε νερό
το τρυφερό σκορπίζει;
Σκουπίζει η τρέλα το μυαλό
για να γλιστρά αθόρυβα;

Ο χρόνος τέμνει κάθετα
ή σφάζει την ακτίνα μας;
Μήπως το αίμα εφάπτεται
κι αλλάζει καρωτίδες;
Έχει υπόλοιπο η θλίψη
ή τέλεια διαιρείται 

πριν μας προσθέσει στο σκοτάδι;



Άννα Γρίβα

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου