Δευτέρα 30 Ιουνίου 2014






ΣΩΣΤΗ ΕΝΤΑΣΗ


Μιλάω συχνά
Για ν' ακουστώ


Σε αυτούς που ξέρουν




Βάγια Κάλφα

……………………………………….



H απουσία σου, ένα άσπρο όστρακο
που κλείνονται όλοι οι ήχοι,
όλοι οι ρυθμοί του κόσμου,
αφήνοντας απ' έξω ένα φως μαρμάρινο
και κόκκαλα από μνήμες
όπου φαγώνονται τα δάχτυλα.



Μαρία Κατσώνη


………………………………………………





TO XAΡΙΣΜΑ



εμείς δεν είχαμε δει την ουτοπία;                                                      ξημέρωνε η αγάπη
τα πέλματά μας είχαν πυροδοτήσει έκσταση.                                 και χάναμε ηδονικά
                                                                                                               το φως μας
μα όσο η μουσική το πάτωμα έκαιγε
όσο οι ήχοι τα μέσα μας άναβαν
τόσο τα πλήθη γύρω πάγωναν, τόσο ο ουρανός σκοτείνιαζε
κι ένας αγκώνας αίφνης πετάχτηκε να μας χωρίσει.

σ' έστρεψε μακριά μου.
όλο μίκραινες, όλο αναρροφιόσουν
και σε δάγκωνα να μείνεις, ολόκληρο σ' έσερνα απ' το μανίκι
μέχρι που έφτασες να γίνεις ίσος με μια τελεία.
τα τεντωμένα μου δάχτυλα βρήκαν το ρούχο αδειανό



Ευτυχία Παναγιώτου



………………………………………




Mηχανουργείο πόθου η καρδιά μου
σε κάθε τρίξιμο της πόρτας
ελπίζει κάποιον γυρισμό



Κώστας Ευαγγελάτος


………………………………………


      ΚΑΤΗΦΟΡΑ


Κατρακυλούν τα χρόνια τα χρυσά

με τα βερόκοκα στο δρόμο
σαν αναποδογυρίζουν τα καφάσια
στην καρότσα του μανάβη.
Και λιώνουν τα χνουδάτα μάγουλα
στο χώμα.


Γιώργος Μπρουνιάς

………………………………………


AΠΟΚΑΛΥΨΗ

Σε βρίσκω τόσο συχνά
τις πιο παράδοξες στιγμές,
εκεί που ελάχιστα σε περιμένω.
Σε βρίσκω κατάπληχτη,
σε μια κίνηση,
σε μια λέξη μου,
μες στα μάτια μου,
μες στο δέρμα μου.
Κ' είναι τα χέρια μου
σα να ντύθηκανε τα δικά σου.
Κι απορώ
και θαυμάζω
πόσο τέλεια μεγάλωσες μέσα μου.



Λεία Χατζοπούλου
……………………………………………………………………………
                                                                                                     
                                                              της Σοφίας



Ότι έχει το χρώμα της θάλασσας σου μοιάζει

Ακολουθούν: τα νησιά
με το πράσινο τρίχωμα των βράχων να σαλεύει στο βυθό
οι ακρογιαλιές, πιο πέρα τα δέντρα βουβά στις ποδιές των βουνών
κι ακόμα μακρύτερα οι πόλεις ξαπλωμένες σαν γιγάντια γατιά
στις απλωσιές:
δρόμοι, πλατείες, σπίτια, δωμάτια, κρεβάτια, εσύ
να κοιμάσαι μέσα σε θύελλες σεντονιών
κι ο ύπνος σου:
διάφανο βότσαλο στο δέρμα των νερών.



Γιώργος Μπλάνας



   

 ΓΕΡΜΑ

Έτσι όπως περνά το υπεραστικό

λεωφορείο λέω να κατέβω
στο χωριό σου κι ας έχεις φύγει
πάμπολα χρόνια πια.
Να μπω στο καφενείο του Συρίγου
και μεσ' από την τζαμαρία,
συνεπαρμένος, σιωπηλός
ν' αγναντέψω τη θάλασσά σου'
με βλέμμα εφηβικό σαν μετατόπιση
στα περασμένα, τότε που αγαπιόμασταν'
κι ύστερα πίνοντας
έναν καφέ μ' ένα τσιγάρο
κι άλλο τσιγάρο, τσιγάρο κι άλλο,
να φύγω την ώρα που θα σιγοβραδυάζει.



Αθανάσιος Αβέλλιος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου