ΑΠΟΣΤΑΞΗ

Όταν το δέρμα σου
ζεσταίνει 
το δέρμα μου

διαστέλλονται οι πόροι μας
πληθαίνουν τα κανάλια μας
Μιλάμε.

Χρίστος Τσιάμης

…………………………………….

ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ

Δεν ξέρω αν κι απόψε διάβασες
το τελευταίο μου ποίημα.

Έχει ένα κομάτι συρματόπλεγμα
ξεχασμένο σε κάποιο στίχο,
γι' αυτό φοβάμαι πολύ
μη σου πληγώσει το δάχτυλο.



Γιάννης Παπουτσάνης

…………………………………………

ΥΓΡΑΣΙΑ

Ο βραδινός κολυμβητής
του κρόουλ
βγάζοντας ρυθμικά το κεφάλι
για την ανάσα
εντυπωσιάζεται απ' τα φευγαλέα φώτα
της παραλίας

δε θέλει να θυμάται τις μέρες της στεριάς.

Φαίδων Χατζηδημήτρης

…………………………………………………

Aφήστε με να μιλήσω πριν αράξει το καράβι. Λένε πως φέρνει ανθεκτικό μετάξι για να ράψουνε τα χείλη μας. Ελέγχονται οι γραφές και τα ταχυδρομεία. Λοιπόν, αφήστε με, ίσως μείνει η μνήμη της μιλιάς μου.



Κύπρος Χρυσάνθης

………………………………………………

Tραβάω τις άκρες της μέρας
να ενώσω εκείνο το διαλυμένο μεσημέρι
που ήρθες
περπατώντας πάνω στο χαμόγελό μου
έδωσες μια
με το μικρό σου δαχτυλάκι
γκρέμισες όλα τα κρύσταλλα της ψυχής μου
κι άφησες μέσα μου
χιλιάδες μικρές γωνιές να με τρυπάνε



Ολυμπία Σταύρου

......................................................................

Ξεσκονίζεις τα παπούτσια σου
ξέχασες όμως
ότι είσαι ολόκληρος σκόνη



Θωμάς Ιωάννου

......................................................................

Ίσως εν Τέλει

Ίσως εν τέλει ποίηση
να είναι κι ένας μαθημένος τρόπος ζωής.
Ένα ασφαλές μοντέλο συμπυκνωμένης λύπης
απ’ το οποίο δεν είναι εύκολο να βγει κανείς.



Eιρήνη εξ Απορρήτων