Της Εύας

 

Εκεί που το φως λιγοστεύει, μες στην κόκκινη κοιλάδα της φαγωμένης λέξης, εκεί βρίσκει η σαύρα μια ξερολιθιά να κρυφτεί και το μπιζέλι το πράσινο χρώμα του.

   Κι εμείς, αφελείς υδροσκόποι και διψασμένοι, γυρεύουμε το καθαρό νερό, το κρύο, στις ανάγλυφες μεριές του χάρτη όπου συνάζεται ο ήλιος κι ένα φτερωτό κοπάδι μύγες στο μέτωπο του νεκρού.

-         Εσύ, που καθάρισες το αίμα σου απ’ το σκουλήκι, την πολύτριχη ρίζα, τον πάσσαλο, τι έχεις να μου δώσεις να ξεδιψάσω πέρα από μια χούφτα χώμα;

   Στον σκοτεινό ποδόγυρο μιας Εύας φωλιάζουν τα μάτια μας κι ανοίγονται. 



Mάριον Εμμανουέλα Μανιού