XIONIA ΠΟΛΛΑ

Χιόνια πολλά
λεν οι ζωντανοί.
Χρόνια πολλά
απαντούν οι πεθαμένοι.



Γιάννης Βαρβέρης

......................................................................

                    

                        Vox Humana

ΚΑΠΟΤΕ, ένα βρέφος μ' επισκέφτηκε στο όνειρό μου.
δεν μίλησε-δεν μίλησα. μόνο που τα πηδάλια της σκέψης του
μου μετέφεραν την ιδέα ότι
αν εμπιστευόμουν μια μελλοντική προσευχή
σε μια Θεά της σιωπής
η προσευχή δεν θα αποκαλυπτόταν ποτέ
παρά μόνο σ' εκείνον που είναι ταγμένος-
να ασκείται στην Σιωπή...



Γιώργος Αλισάνογλου

..............................................................................

                    < σε έναν ναύτη >

θέλω να πέσω στη θάλασσα των ματιών σου
μα δεν ξέρω κολύμπι
τάχα θα τρέξεις να με σώσεις
ή θα μ' αφήσεις να πνιγώ;



Ντίνος Χριστιανόπουλος

........................................................................

ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Toυ έρωτα
πρέπει να του δινόμαστε γυμνοί
όπως δινόμαστε στον ύπνο και στο θάνατο, γιατί
ο έρωτας θαρρώ είναι η μόνη
                        μεταλαβιά
                                 αιωνιότητας∙ ο έρωτας
είναι η λύτρωση του τέλειου χορού, είναι
                       η αγαλλίαση
                                του Καιρού.


Γιάννης Υφαντής

...............................................................................

Η ζωή μία στιγμή, ένας αέρας αυγινός.
Και η θάλασσα τόσο πλατιά, απέραντη για να μερεύει το μυαλό.
Που αρχίζει το φως ; Που τελειώνει η θλίψη ;
Eτοιμαζόμουν πάλι να ταξιδέψω στων ματιών σου τα μωβ σύννεφα.
Μα τα φτερά είναι πάντα αδύναμα,
μία μολυβένια πόρτα φράζει το άπειρο.

Τώρα βρέχει.
Στα χείλη σου ανθίζει το φθινόπωρο.
Της χαμένης αθωότητας τα μικρά θραύσματα λαμπυρίζουν
σαν τις σταγόνες της βροχής στις πευκοβελόνες.
Και στην αέναη κίνησή σου εσύ,
μόνο εσύ,
να φέγγεις μέσα στον κόσμο...



'Ελυα Βερυκίου

................................................................

ΟΙ KΑΚΟΙ ΕΜΠΟΡΟΙ

Κύριε είμαστε άνθρωποι απλοί
πουλούσαμε υφάσματα,
<κι' η ψυχή μας
ήταν το ύφασμα που δεν τ' αγόρασε κανείς>.
Την τιμή δεν κανονίζαμε απ’ την ούγια
η πήχη και τα ρούπια ήταν σωστά
τα ρετάλια δεν τα δώσαμε μισοτιμής ποτέ:
η αμαρτία μας .

Είχαμε μόνο ποιότητας πραμάτεια.
Έφτανε στη ζωή μας μια στενή γωνιά
- πιάνουν στη γη λίγο τόπο τα πολύτιμα.
Τώρα με την ίδια πήχη που μετρήσαμε
μέτρησε μας’ δε μεγαλώσαμε το εμπορικό μας.
Κύριε, σταθήκαμε έμποροι κακοί!.

Δ.I.Αντωνίου

......................................................................

ΤΕΣΣΕΡΑ ΧΑΪΚΟΥ

Μέρα και νύχτα
με σκοινί αόρατο
κάποιος μας δένει.

Άκουγα κουπιά
χωρίς να βλέπω βάρκα
μέσα στο πούσι.

Ουρά παγωνιού
σε πισινό μαϊμούς
τούτος ο κόσμος.

Όλοι χωράμε
οι ζωντανοί κι οι νεκροί
σ' ένα ποίημα.



Γιώργης Παυλόπουλος