ΕΠΩΔΟΣ

Χρυσό ουράνιο φως. Χρυσά 
       των δέντρων
φύλλα που πέφτετε απαλά
        στο χώμα.




Τάσος Αναστασίου

..........................................................................

Ό,τι αξίζει στον καφέ
δεν είναι το φλυτζάνι
ούτε το ζουμί
μήτε το θορυβώδες ρούφηγμα
Είναι το μαύρο κατακάθι

Το πικρό



Παναγιώτης Νικολαΐδης

........................................................................

       H ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ

Κύριε των δυνάμεων και των παιδικών μου χρόνων,
είκοσι χρόνια ξόδεψα στα θρανία
χωρίς να υπολογίσω τη μεταπτυχιακή θητεία.
Μέ άριστα ανάλωσα την άχραντη νεότητα
Στα interview ατύχησα.
Είμαι άνεργος Κύριε και με στέγη δανεική.
Γι' αυτό καταφεύγω σε Σε ικετευτικά.
Κύριε βοήθησέ με να βρω δουλειά.
Να διαθέσω την υπόλοιπη νεότητά μου
στην Coca-Cola
ή σε κάποια άλλη εταίρα.
Κύριε , συγχώρεσέ με που αρνούμαι
να ξεριζώσω τα ζιζάνια της αμφιβολίας.
Και κυρίως, Κύριε, βοήθησέ με ν' απαλλαγώ
απ' τις ενοχές καθώς διατηρώ
την τρυφερότητα και την κρυφή ελπίδα
πως κάποτε θα ανθίσει η <<τρελή ροδιά>>.
Και τη μητέρα μου προστάτεψε Κύριε,
τη χρειάζομαι εξ ίσου με τη σύνταξή της.



Παναγιώτης Καρακούλης

..............................................................

PLAYTHINGS FOR DUST

Bότσαλα, χλοϊσμένες πέτρες, μικρές
ακουαρέλες νησιών,
μινιατούρες-
κουτάβια στο έλεος μιας αθωότητας
που τυραννούσε το εύθραυστο

                 και τώρα το αποζητάει



Ιωάννης Σεβαστιανός Ρώσσης

.................................................................................................

ΣΥΝΝΕΦΙΑΣΜΕΝΗ ΚΥΡΙΑΚΗ

Ξεχασμένα τζουκ-μποξ σ' αδειανά καφενεία
και η παλιά πελατεία
φωτογραφία στον τοίχο.
Ξεχασμένα τζουκ-μποξ
χωρίς ήχο.

Θυσίαζα σε σας το χαρτζιλίκι μου.
Και τι δε θα θυσίαζα και τώρα
που έμεινε η Κυριακή
σαν καλαμιά
στον κάμπο.



Γιώτα Αργυροπούλου