Τα χέρια σου αρπάζουν και δίνουν
τη λησμονιά
Ω διαμάντι ω πηγή
Μεταμόρφωση
Δεν έχω εμπιστοσύνη παρά μόνο στη νύχτα
Δεν έχω εμπιστoσύνη παρά μόνο σε σένα
που το όνομά σου
έχει το σχήμα απ' τα χείλια σου
Νύχτα
Εσύ νύχτα



PHILIPPE SOUPAULT

ΠΟΤΑΜΕ ΜΟΥ

Ποταμέ μου σ' έχασα
Σαν τους κυνηγημένους δολοφόνους
που και στο γυάλισμα της κανάτας
βλέπουνε το στραφτάλισμα του δεσμοφύλακα
Στο μουχλιασμένο αυτό ξερόχωμα
βλέπω ότι ξερότοποι αγκαθεροί
χωρίς συγκρατημό θα με σκεπάσουν

Ήταν δροσιά και βεργίτσες σκύβανε στα νερά σου
ήτανε πεντακάθαρα τα χαλίκια
Πατάν τα πόδια μου στο βρωμονέρι, μύγες
κουνούπια, μιά μπόχα π' όνομα δεν έχει



Γιάννης Πατσώνης

Ξέρει να βάζει
Στον κρόταφο μόνος του
Το κουρδιστήρι

.......
Κοιτάζω ψηλά
Αντί για ουρανός
Τέντα του τσίρκου
 

........
Τέλος εποχής
Τ’αγάλματα θάφτηκαν
Μέσα στα φύλλα

.......
Σεμνή κυρία
Μπροστά στο παράθυρο
Λύνει τον κορσέ



Έφη Ζουμπούλη

…………………………….

ΣΑΝ ΤΗΝ ΑΡΑΧΝΗ

Σαν την αράχνη
Παίζεις μαζί μου

Πρώτα επιλέγεις το κλαδί
Μετά ρίχνεις τα δίχτυα σου
Και εν ριπή οφθαλμού
Με φυλακίζεις

Τότε αρχίζει το μαρτύριο

Πριν ακόμα καταλάβω
Τι ακριβώς έχει συμβεί
Εσύ ορμάς
Και μ' αποτελειώνεις.



Γιάννης Κορίδης

………………………………….

HOTEL ETOILE

Στα κρεβάτια του
πριν από 40 χρόνια
καιγόμουν ολόκληρος
μαζί με το κορμί της

όμως απόψε
έπιασε φωτιά στ' αλήθεια
το παλιό ξενοδοχείο

ΦΩΤΙΑ στο Εtoile
καίγεται η 3ης Σεπτεμβρίου

έρχονται πυροσβέστες
να σώσουν το ερωτικό μνημείο



Κώστας Ριτσώνης

…………………………………..

Mες στη φωτογραφία του
κοιμάται ο νέος ναύτης
η άσπρη φορεσιά τού αφαιρεί το βάρος
θαρρείς λευκό και θαλασσί
μπαλόνι που υψώνεται
χαράζοντας μια φωτεινή γραμμή
στα μάτια της γυναίκας π' αγαπάει



Μαρία Κουγιουμτζή

…………………………………………

Το ραντεβού

Δώσαμε ραντεβού
στο φαρμακείο της γειτονιάς μου
μια Τρίτη απόγευμα.
Είναι Παρασκευή.
Κι ακόμα χαζεύω
το σταυρό που αναβοσβήνει.
Εφ-ημερεύει την απουσία σου.



Βάσω Χριστοδούλου

……………………………….

η θάλασσα το μεσημέρι

η θάλασσα το μεσημέρι μπαίνει βαθύτερα στα όνειρα
κι οι φωνές των πουλιών τρυγούν την υγρασία μου.
πέρα ο κάμπος με τα ρούχα των γυμνών κοριτσιών.
ψιθυρίζουν τα φύκια τρίζουν οι πέτρες
ωραία μουσική φέρνουν οι άντρες απ' τα καράβια
κι απ' τις γλυκειές πλαγιές τους οι γυναίκες.



ΔΙΟΝΥΣΗΣ Α. ΚΑΡΑΤΖΑΣ

……………………………….

ΤΟ ΑΛΛΟ ΠΡΩΙ

Αποβραδύς
στους άδειους δρόμους
μια χούφτα ύπνο ζητιάνεψα
για τα μάτια μου

Ανοίγοντας το παράθυρο
το άλλο πρωί
είδα τον ουρανό
να έχει φύγει

Κρέμασα τότε
την καρδιά μου
στο περβάζι
Φάρο για τους
ναυαγισμένους

Γιώργος Γαβαλάς

………………………….

Aπ' τη μια ο ήλιος
απ' την άλλη η θάλασσα
και τέλος εκείνο το μπλε
παράθυρο.
Συχώρα με δεν άντεξα.



Χρήστος Λαθουράκης

………………………….

Xειμωνιάζει
κι εγώ φοβάμαι
πως θα πεθάνω κάποια νύχτα
μ' ένα γυναικείο όνομα στο στόμα.
Το δικό σου.

Δε φοβάμαι το θάνατο
μη σε χάσω φοβάμαι...



Ευριπίδης Κλεόπας

Θέλω τον έρωτα
από την αρχή
το θάνατο των μικρών
και μεγάλων πραγμάτων
μ' ένα φιλί να επουλώνει.
Οι ώμοι
του ορίζοντα γραμμή.
Πιο κει
τελειώνει ο κόσμος
όπως τον ξέρεις



Λίνα Στεφάνου

Ήμερα
ας περάσει η μέρα
                 σήμερα




   Κώστας Χρυσός

…………………………………

Hop when not necessary

Δε ντρέπεσαι να λες ότι με ξέρεις
Ενώ δε με παρέσυρες
Ποτέ σε τίποτα;
Όταν θα φύγω με τις ρωσίδες μπαλαρίνες
Τότε θα καταλάβεις
Τη μαύρη νύχτα σου



Κατερίνα Αγυιώτη

………………………………………….

Θέλουν να μην υπάρχω
μια πλάκα να με σκεπάζει
και να την
               κα
                 του
                     ρά
                        ει
η βροχή.





Γιώργος Βλάχος

……………………………….

Πάνω στην άμμο
δυό κουπιά λησμονημένα
κι από τον έρωτα
    κι από το καλοκαίρι
Πάνω στην άμμο
δυό κουπιά
αντιγράφουν τα σχήματα
που χαράξαμε
το μεσημέρι



Θεόκλητος Καριπίδης

……………………………………..

ΣΤΟΥ ΚΟΥΦΟΥ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ

Τα βήματά μου μ' έφεραν και πάλι
στου κουφού την πόρτα.
Χτυπάω μια, χτυπάω δυο,
χτυπάω εφτά και δέκα

και να που η πόρτα άνοιξε...



Βασίλης Ιωακείμ

……………………………………….

Η ΑΠΕΙΛΗ

Τα δέντρα θέριεψαν, τα πότισα όσο μπόρεσα`
τώρα με απειλούν με τον ίσκιο τους



Κώστας Γαρίδης

……………………………………

Aλί - Αχμέτ

Κι αν το ποίημα αυτό
ήταν καλύτερο
σε τι θα άλλαζε
η τύχη του ζητιάνου;



Γιώργος Λ. Οικονόμου

………………………………..

Μπρούτζινος γύφτος τράλαλα!-
τρελά πηδάει κει πέρα,
χαρούμενος που εδούλευε
το μπρούτζον ολημέρα
και που' χει τη γυναίκα του
χτήμα του και βασίλειο.
Μπρούτζινος γύφτος-τράλαλα!-
δίνει κλοτσά στον ήλιο!



Κώστας Καρυωτάκης

        EΠΙΝΙΚΙΟ
 
Απόψε δεν θα ρθω. 
Χαίρομαι τόσο να σε σκέφτομαι στην απορία σου 
να βλέπεις το ρολόι με αγανάχτηση.
 
Απόψε που θα περιμένεις μπρός στο σινεμά  
δεν σου ζητώ να καταλάβεις τι σημαίνει  
μια μικρή, πρόσκαιρη νίκη  
γι' αυτούς που έχουν κατά κράτος ηττηθεί.


Νίκος Βασιλειάδης

ΕΠΙΤΥΜΒΙΟ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΑΚΑΜΑΤΗ  
Έτσ' όπως μας ηρθ' ο Γιάννος, 
έτσι μας αφήκε γειά:  
εροκάνισε τους τόκους - 
έφαε και τη σερμαγιά`  
δε λογάριασε ποτέ του θησαυρούς, 
μαϊδέ λεφτά. 
Τα χρονάκια που' ζησε
τα κονόμησε σωστά:  
Τα εμοίρασε στα δυό, 
κι έτσι από τα δυό μισά 
το' να ήτανε για ύπνο, 
τ' άλλο για την ταμπελιά.

ΖΑΝ ντε ΛΑΦΟΝΤΑΙΝ { μεταφ. Βάιος Λιάπης }

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΗΛΙΟΣ

Δεν θέλησε να το παραδεχτεί.
Βγήκε δίχως παλτό
με τα μαλλιά γυμνά να κολυμπούν στον άνεμο.

Δεν θέλησε να το παραδεχτεί.
Βγήκε νωρίς
και βάλθηκε να κάνει οδοφράγματα
σ' όλη την πολιτεία.
Δεν θέλησε να το παραδεχτεί,
πως είχε ακόμα
πολλά χιόνια
πολλές νύχτες ο χειμώνας.
Πήγε στις κάτω γειτονιές
πού 'κανε κρύο και μούχλα
πήγε στις κάτω γειτονιές
και σάρωσε την πίκρα.



Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος

                     ΓΕΡΟ ΩΚΕΑΝΕ

     Γέρο ωκεανέ, ω μεγάλε εργένη, όταν περιοδεύεις  την πομπώδη μοναξιά των ψυχρών σου βασιλείων, σωστά περηφανεύεσαι για τη μεγαλοπρέπειά σου την έμφυτη και για τους αληθινούς επαίνους που με βιασύνη θέλω να σου κάνω. Ταλαντευόμενος με ηδονή από τα μαλακά απονέρια του αργοπορημένου μεγαλείου σου που είναι το πιο επιβλητικό από τα προτερήματα που σου χάρισε ο δημιουργός, ξετυλίγεις, στη μέση ενός σκοτεινού μυστηρίου, πάνω σε ολόκληρη τη θεσπέσια επιφάνειά σου τα ασύγκριτά σου κύματα, ήσυχος κι όλο σιγουριά  για τη παντοτινή σου δύναμη. Αυτά παράλληλα πηγαίνουν, λίγη η απόσταση που τα χωρίζει κι όταν το ένα γίνεται μικρό πάει το άλλο και το συναντά για να το  μεγαλώσει, τα συντροφεύει ο θόρυβος ο μελαγχολικός του αφρού που λιώνει και όλα είναι αφρός αυτό μας λένε.< Έτσι, κι οι υπάρξεις οι ανθρώπινες, αυτά τα κύματα τα ζωντανά, η μια μετά την άλλη, με τρόπο μονότονο πεθαίνουν, αλλά χωρίς να κάνουν οι αφροί τους θόρυβο.> Με εμπιστοσύνη το αποδημητικό πουλί πάνω τους ξεκουράζεται κι εγκαταλείπεται στις δικές τους τις κινήσεις  που όλο περηφάνεια του κάνουν το χατίρι μέχρι που τα κόκαλά του κι οι φτερούγες του να ξαναβρούν τη δύναμη την απαραίτητη για το μεγάλο  ταξίδι στον αέρα. Και η ανθρώπινη μεγαλοπρέπεια θα το ’θελα να είναι  η ενσάρκωση της αντανάκλασής σου. Γυρεύω πολλά, κι αυτή η ειλικρινής ευχή είναι δοξαστική για σένα. Το ηθικό σου μεγαλείο, εικόνα του απέραντου, είναι τεράστιο όπως οι διαλογισμοί  του φιλοσόφου, όπως ο έρωτας της γυναίκας, όπως η θεία ομορφιά του πουλιού, όπως οι σκέψεις του ποιητή. Είσαι πιο ωραίος κι απ’ τη νύχτα. Απάντησέ μου, ωκεανέ, θέλεις να γίνεις αδερφός μου; Κινήσου ορμητικά λοιπόν…πιο πολύ…ακόμα πιο πολύ, αν θες με την εκδίκηση του Θεού σύγκριση να σου κάνω`  μάκρυνε  τα γαμψά σου μαύρα νύχια και ένα δρόμο πάνω στο ίδιο σου το στήθος να χαράξεις…έτσι, σωστά. Ξετύλιξε τα τρομερά σου κύματα, φριχτέ ωκεανέ, μονάχα εγώ σε έχω καταλάβει και μπρος στα γόνατά σου πέφτω και προσκυνώ. Το μεγαλείο που έχει ο άνθρωπος του είναι δανεικό` ποτέ δε θα μου το επιβάλλει: αλλά εσύ, ναι. Aχ! όταν προχωράς με ψηλά το τρομερό  κεφάλι σου, τριγυρισμένος από την ακολουθία των ύπουλων νερών, άγριος και μυστηριώδης, κυλώντας τα κύματα το ένα πάνω στ’ άλλο κι αυτό που είσαι εσύ πολύ καλά το ξέρεις, αυτή  την ώρα  μέσα από τα βαθιά σου στήθια σου ξεφεύγει το  μούγκρισμα το ασταμάτητο, λες κι οι μεγάλες τύψεις σε έχουν ταπεινώσει και οι άνθρωποι τόσο πολύ φοβούνται, ακόμα κι όταν σε  ατενίζουν, με ασφάλεια, τρέμοντας πάνω στην ακτή, και τότε το βλέπω πως  εγώ δεν έχω το εξαίρετο  δικαίωμα,  να λέγομαι όμοιος με σένα. Να γι’ αυτό το λόγο μπρος στην ανωτερότητά σου, θα ’δινα όλο τον έρωτά μου <και για την ομορφιά κανείς δεν ξέρει οι φιλοδοξίες μου τι ποσότητα έρωτα περιέχουν >, εάν δε μ’ έκανες με πόνο να σκέφτομαι τους συνανθρώπους μου, που μαζί με σένα σχηματίζουν την πιο ειρωνική αντίθεση, την πιο αστεία εναντίωση που είδαμε μέσα στα χρόνια της δημιουργίας: δεν μπορώ πια να σε αγαπώ, για σένα έχω απέχθεια. Γιατί σε σένα να ξαναγυρίζω, για χιλιοστή φορά,  στα χέρια σου τα φιλικά, που ανοιγοκλείνουν,  για να χαϊδέψουν το μέτωπό μου το καυτό, που βλέπει τον πυρετό να χάνεται μόλις το ακουμπήσουν! Το πεπρωμένο σου το  μυστικό δεν το γνωρίζω` ότι σε αφορά με ενδιαφέρει. Πες μου λοιπόν είσαι  του πρίγκιπα των σκοταδιών η διαμονή…Πες το μου…πες το σε μένα, ωκεανέ <σε μένα μόνο, για να μη  λυπούνται αυτοί που  γνώρισαν μόνο  τις ψευδαισθήσεις>, αν η αναπνοή του Σατανά φτιάχνει τις τρικυμίες που τα νερά σου τα αρμυρά μέχρι ψηλά στα σύννεφα σηκώνουν. Πρέπει να μου το πεις, και θα γεμίσω με χαρά όταν θα μάθω πόσο κοντά στον άνθρωπο είναι η κόλαση. Θέλω αυτή να είναι η τελευταία στροφή της ικεσίας μου. Γι’ αυτό το λόγο, γι’ ακόμα μια φορά, θέλω να σε χαιρετήσω και θα σου πω αντίο! Γέρο ωκεανέ, με τα κρυσταλλένια κύματα… Τα μάτια μου άφθονα δάκρυα γεμίζουν, δεν έχω τη δύναμη να συνεχίσω` γιατί αισθάνομαι πως ήρθε η στιγμή που θα γυρίσω πίσω στους ανθρώπους, με την εμφάνισή τους τη θηριώδη`  αλλά… κουράγιο! Ας κάνουμε μια μεγάλη προσπάθεια και  με το αίσθημα του καθήκοντος τον προορισμό μας πάνω σε αυτή τη γη  να τον ολοκληρώσουμε. Σε χαιρετώ! γέρο ωκεανέ!

COMPTE DE LAUTREAMONT

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΧΩΡΟΥ


δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο
δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο
δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο
δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο
δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο
δωμάτιο δωμάτιο αδειο δωμάτιο
δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο
δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο
δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο

 

Μιχαήλ Μήτρας

………………………………………

Φωνή, Κραυγή, Λυγμός

ένα άδειο κορμί
   η σιωπή των ανθρώπων
          η πόλη

η πόλη
    η σιωπή των ανθρώπων
          ο δρόμος

Αραχώβης

ο δρόμος
   η πλατεία
      οι φύλακες


οι φύλακες  
οι φύλακες της πόλης  
οι φύλακες της  πόλης δικάζουν

οι φύλακες
 της πόλης δικάζουν
 όποιον δεν
 είναι ίδιος
 μ’ αυτούς
...


Ασημίνα Λαμπράκου

…………………………………

Πάρε το σώμα σου
Με δυσκολεύει
Είναι τόσο υπαρκτό
Σκοντάφτω στους ώμους σου
Δεν βρίσκω τον ήλιο
Να βγω

Κι όλα κάτι τέτοια σου λέω
Ασυνάρτητα.

Bάγια  Κάλφα

………………………………….

ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ

Σωπαίνοντας
με φιλιά αφηνιασμένα
πίσω από τα ήσυχα
σοφά του χείλη



Σταύρος Βαβούρης

……………………………….

Μexican moon

Δύο ψυχές, δύο σώματα
κι ένα φεγγάρι από πάνω τους οδηγός.
Ένα υπέρλαμπρο ολόγιομο
ουράνιο σώμα
ανίκητο από καταχνιά και συννεφιές.
Μια επινόηση- σύνθημα ενός έρωτα
που μοιάζει με βραδυφλεγή βόμβα.
Κι ένα δάκρυ για όσες στιγμές δε βιώθηκαν.
Μα ακόμα κι όταν ξημερώνει
το φεγγάρι αυτό βασιλεύει
κυρίαρχο κι εκστατικό πάνω τους.
Γιατί οι δυό τους το έπλασαν.
Και είναι δικό τους.
όλο δικό τους



Μάκης Γιουρτζόγλου

………………………………………….

 

 

Το πιο όμορφό μου ποίημα
Με τη σιωπή μου το ‘γραψα
Βουλιάζοντας ηδυπαθώς
Και καθ’ ολοκληρίαν
Μέσα στ’ απύθμενα τα μάτια σου
Εκεί όπου συνάντησα
Τις πιο κραταιές λέξεις...



Nικολέττα Σίμωνος

 

…………………………………..

Η αγκαλιά σου
η πιο ζεστή φωλιά.
Μέσα της κουρνιάζω
σαν πέσει η νύχτα.



Μίρκα Κωτσαρίδη

………………………………….

ΕΞΟΡΙΣΜΕΝΗ ΟΜΟΡΦΙΑ

Με επισκέφτηκε η ομορφιά
και την εξόρισα εδώ όπου διαμένω.`
Να την προσδέσω σε ό,τι εκτοξεύεται
σε πύραυλο, ακόντιο και σαΐτα από παιδί,
να καρφωθεί στο ανεπίγνωστο
απ' όπου την υφάρπαξα.
Εδώ καλοκαιρία και κρυώνω,
αιτιατό και αίτιο κι αναίτιο αίτημα φυσά
ενώ, στον άγνωστο πλανήτη χ, στης ομορφιάς το ενδιαίτημα,
θα μυροβλύζει θάλπος στη βροχή...



Χρήστος Κατρούτσος

…………………………………………..

To κρασί είναι κόκκινο σαν το αίμα μας
σαν τις ιδέες του γείτονά μας,
σαν το εξώφυλλο του μανιφέστου.
Το πίνουμε με σόδα ή κόκα κόλα
και σπαταλάμε όλη την αγάπη μας για κόκκινο
μες στην ταβέρνα.



Ειρήνη Μπομπόλου

…………………………………………………..

ΤΑ ΧΕΡΙΑ

Γύρεψα με το χέρι μου
ένα χέρι να με σηκώσει
μα όλα τα χέρια ήταν υψωμένα
πρός τον ουρανό.



Θεόδωρος Αιγιαλινός   

………………………………………

ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ

Κάθε φορά που σ' έπαιρνα τηλέφωνο
<< κλείσε >>, μου έλεγες, << σε λίγο
θα σε πάρω εγώ >>.

Σήμερα που αξιώθηκες
ύστερα από καιρό να μου τηλεφωνήσεις
ήταν να μου ζητήσεις δανεικά



Βαγγέλης Αποστολόπουλος

ΠΡΕΠΕΙ

Πρέπει να διαλέγουμε τις λέξεις
όπως ο καλός μάστορας τις πέτρες.
Κάθε μιά
για τη θέση που της ταιριάζει.
Κι ο κάθε λόγος να πέφτει σαν πέτρα
και σαν πέτρα να χτίζει.

Κώστας Κουλουφάκος

Ο γιος μου
(στον Θ.Χ.)
-------------
Ο γιος μου
δουλεύει στα σίδερα
κι' έρχεται κατακομμένος
δουλεύει γκαρσόνι
για τα φιλοδωρήματα
τον λιώνουν τα βλέμματα
ο γιος μου κάνει θελήματα
πεθαίνει ο ήλιος μέσα του.
Ο γιος μου μαζεύει ελιές
μαυρίζουν πίκρα τα χέρια του.
Είναι καλός ο γιος μου
ομορφόπαιδο
όλοι τον αγαπούν.
Κάποτε τον φωνάζουν
και σε άλλες δουλειές
κάποτε τις νύχτες
τον φωνάζουν
από τους ουρανούς
να κάνει τον άγγελο
να ανεβάσει τους πληγωμένους



Γιώργος Χριστοδουλίδης

ΣΤΗΝ ΑΚΤΗ

Τα βότσαλα που απλώνονται ολόγυρα
είναι τα χρόνια μου-
τα πάτησε η συμφορά
με πέλματα και μάτια
σα φώτα βέβαια μέσα σε νύχτα
που' δενε ολόγυρα καρπό.

Τα βότσαλα που απλώνονται ολόγυρα
είναι τραγούδια κλεισμένα στο κύμα`
μονοπάτι που περπατώ με τσάντα
που κρέμεται πίσω στην πλάτη.



Παναγιώτης Μηλιώτης

.........................................................

                             Η κάθε μου λέξη
                   αν την αγγίξεις με τη γλώσσα
                          θυμίζει πικραμύγδαλο.
                         Απ' την κάθε μου λέξη
λείπει ένα μεσημέρι με τα χέρια της μητέρας δίπλα στο

ψωμί 
 και το φως που έσταζε απ' το παιδικό κουτάλι στην πετσέτα.



Άρης Αλεξάνδρου

.....................................................................

ΣΑΝ ΤΙΣ ΠΑΛΙΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Θα ’θελα να με κοιτάζουν στα μάτια
να δω αν έμεινε τίποτε απ' την αγάπη μου,
απ' το δόσιμο της ψυχής μου.

Μα όλα αυτά τα μάτια με κοιτάνε αδιάφορα
σαν τις παλιές φωτογραφίες



Νίνα Κοκκαλίδου- Ναχμία

........................................................

το σπίτι είναι
άδειο
έφυγε ο κύρης
έψησα καφέ
για δύο
κάθησα αναπαυτικά
στη θέση του
για μερικές ημέρες
θα μιλάω μόνη
με τη φωνή του



Χρύσα Αλεξίου

.........................................................

       

                ολημερίς μια φοινικιά
     χάμω στη ρίζα κάθεται μιαν αραπίνα
    έχει δυο κόκκινα γαρύφαλα στα μάτια
  κι έχει δυο ψάρια κάτω απ' τις μασχάλες
     τόνα γαλάζιο τ' άλλο κόκκινο βαθύ
  κι έχει μιαν ακακία ανάμεσα στα στήθη
  κι έχει μιαν ακακία ανάμεσα στα σκέλη
              ολημερίς μια φοινικιά



Νίκος Εγγονόπουλος

...........................................................

ΤΟ ΧΩΡΙΟ

Στο μέρος αυτό φυτεύαν καλαμπόκια.
Τώρα βλέπω ξενοδοχεία με πισίνες.

Στο μέρος αυτό ήταν ένα ποτάμι.
Τώρα βλέπω τα νοικιασμένα δωμάτια.

Το ξέρω καλά το θαμένο χωριό.



Σπύρος Κατσίμης

...........................................

χύνω το κρασί
στο πάτωμα` ματώνω
άδειες κούπες

.....

φίλοι στο κρασί
γεμίζω ποτήρια
να μη βραδυάσει

.....

το ψέμα νερό
η γη με την αλήθεια
αίμα στην πληγή

.....

ενα κορίτσι
σκαρφαλώνει στη μνήμη
μου χαμογελά


Ηλίας Ν. Μέλιος

.................................................

ΘΑΛΑΣΣΙΝΑ ΠΟΥΛΙΑ

Δεν έτυχε να μάθω τ' όνομά τους
γι' αυτό τ' αποκαλώ:
θαλασσινά πουλιά,
ή αγάπη του απογεύματος
την ώρα που επιστρέφουν,
ή νοσταλγία του πρωινού
όταν αναχωρούν,
πάντοτε με την ίδια τάξη
στα σχήματα του ορίζοντα`
κινούνται κι επιστρέφουν
μ' έναν αυτόματο ρυθμό.



Δημήτρης Δούκαρης

  Το ποίημα δεν είναι σαν τα φύλλα που ο άνεμος σέρνει στους δρόμους, δεν είναι ακίνητη θάλασσα, αραγμένο καράβι… Το ποίημα είναι σπαραγμός, ένα καρφί στην καρδιά του κόσμου! Το ποίημα δεν είναι φωνή, πέρασμα πουλιού, είναι πυροβολισμός στον ορίζοντα! Το ποίημα δεν είναι άνθος που μαραίνεται, είναι βαλσαμωμένος πόνος! 



Αναστάσης Βιστωνίτης

Οι ωραίες γυναίκες είναι
λουλούδια και καρποί μαζί.
Μη ζητάς πιο πολύ,
όταν η ζωή σού χαρίσει
το ένα και τ' άλλο.
Η ανάμνησή τους είναι
που ξυπνάει την αγιάτρευτη στέρηση.
Απ' αυτήν θρέψε την ακούραστη
ψυχή, ανθρώπινη,
της φαντασίας.


 

Zωή Καρέλλη

...........................................

Άστραψαν τα μάτια
έπεσε ο κεραυνός
ορφάνεψε απόψε
μια καρδιά    

Βασίλης Ιωαννίδης

.............................................

Bάδιζες μπροστά
και οι θηλές σου
άνοιγαν μικρές
τρύπες
στον αέρα
ξοπίσω εγώ
στροβιλιζόμουν
σε τεράστιες
δίνες



Βαγγέλης Βελώνιας

.........................................

ΛΕΩ ΠΩΣ ΕΣΥ

Έτσι που ακουμπάς στο μπαλκόνι
κι αφήνεις τις στερνές αχτίνες
να θωπεύουν τα ξανθά σου μαλλιά,
λέω πως είσαι εσύ
που εμποδίζεις τον ήλιο να δύσει`
λέω πως εσύ κάνεις να βαστούν τόσο
οι μεγάλες μέρες του καλοκαιριού



Δημήτρης Κάββουρας

.....................................................

Το βλέπω πως είναι μουχλιασμένο τούτο το ψωμί.
Άσχημα με τρέφει, με χλομιάζει.
Όμως εγώ άλλο ψωμί δεν γνώρισα.

Ιάσων Ιωαννίδης

.........................................................

ΛΑΙΚΟ

Πήγαμε σινεμά
μετά χορέψαμε στου Τζώνη
όμορφα, λαικά τραγούδια
είπαμε τα δικά μας

στον αποχαιρετισμό είπες τον κακό λόγο
Με τσαλάκωσες
στο τέλος μιας τόσο όμορφης βραδιάς



Γιάννης Μπασκόζος

..............................................................

ΓΑΒΡΙΕΛΑ

Είδα το τσακισμένο σου σώμα
καθώς το πέρναν με το φορείο
και γύρισα χρόνια πίσω
στο στρατό
όταν τακτοποιούσα την αποθήκη
με τις προτομές

Θυμήθηκα κάτι Μεγαλέξανδρους
βαμμένους χακί
ξεφλουδισμένους
με σπασμένες μύτες

Καημένη Γαβριέλα
σε πόσων τέτοιων προτομών τα μάτια
έχει απομείνει
το όραμα της ηδονής σου



Θόδωρος Δραγκιώτης

......................................................

COITUS

Φορώντας τη σάρκα σου
<μόνο τότε> σ' ανακαλύπτω-
σε ερμηνεύω
διαβάζοντας στις κινήσεις σου
τη μεγάλη αγάπη`

όλα τ' άλλα - περίπου περιττά:
μες στο λειψό σκοτάδι καλύτερα
ούτε μια λέξη να μην πείς:
φτωχά τώρα τα λόγια
                        τα βλέμματα
όταν τα χέρια - όταν το δέρμα
ομιλούν.



Κάσσανδρος Σιβεριώτης  

…………………………………….

Άβουλο πλάσμα` αφού αυτό με ήθελες
αυτό που ήμουνα` υποταγμένη στις ανάγκες σου
προσαρμοσμένη στους ρυθμούς σου
και τα μέτρα` όμως ατίθαση, γιατί
μες στο μανίκι μου κρατούσα 2-3 άσσους.

Ρούμπη Θεοφανοπούλου

         ΕΝΑΣ  ΑΝΘΡΩΠΟΣ  ΤΕΛΕΙΩΜΕΝΟΣ

    Το  βράδυ  περπατά  ανάμεσα  στη  βροχή  και  το  νυχτερινό  κίνδυνο  την  ασχημάτιστη  σκιά  του  και  όλα  αυτά  που  τον  έχουν  πικράνει .

     Στην  πρώτη  συνάντηση  τρέμει – πού  να  καταφύγει  μπρος  στην  απελπισία ;

     Ένα  πλήθος  πλανιέται  μέσα  στον  άνεμο  που  βασανίζει  τα  κλαδιά , και  ο  Κύριος  του  ουρανού  τον  παρακολουθεί  με  ένα  μάτι  τρομερό .

      Μια  επιγραφή  τρίζει – o  φόβος . Μια  πόρτα  κουνιέται  και  το  παντζούρι  από  ψηλά  χτυπά  πάνω  στον  τοίχο  ` τρέχει  και  οι  φτερούγες  που  κουβαλούν  το  μαύρο  άγγελο  τον  εγκαταλείπουν .

     Και  μετά , μέσα  σε  διαδρόμους  χωρίς  τέλος  μέσα  σε  κάμπους  έρημους  της  νύχτας , όπου  σκοντάφτει  το  πνεύμα , απροσδόκητες  φωνές  διαπερνούν  τα  χωρίσματα , ιδέες  κακοχτισμένες  κλονίζονται , οι  καμπάνες  του  αμφίβολου  θανάτου  χτυπούν .    

....PIERRE REVERDY.........  

Φτώχυνε η μέρα ξαφνικά
φύγαν οι ώρες...

μείνανε δυο στιγμές
αυτή που λέμε <<καλημέρα>>
αυτή που λέμε <<καληνύχτα>>



Θέτις Καλαντζή

……………………………………..

Είμαι η στιγμή του ονείρου.
Κείτομαι ανάμεσα στα κύματα και το χρόνο.
Στρόβιλοι έρωτα εισδύουν μέσα μου.
Είμαι μια χαρακιά στην άμμο.
Είσαι τα νιάτα του χρόνου
και ο ανυπόμονος ουρανός.
Είσαι η μοίρα που παφλάζει.
Η παρακμή διαφαίνεται αιχμηρή.
Η μονιμότητα θρυμματισμένη.



Βαλεντίνη Λ.

……………………………………………………………………………..

ΒΛΑΣΤΗΣΗ

Στα χέρια μας ακμάζουν τα παιδιά μας
Και παίζουν με την κόμη μας
Κι ακούνε τη λαλιά μας.

Η κεφαλή μας ζει
Μαζί με τους κορμούς μας
Δόξα σε μας και στις γυναίκες μας
Και δόξα στα παιδιά μας.

Ανδρέας Εμπειρίκος

………………………………………..

XΡΥΣΑΝΘΕΜΑ

Αυτός ο χειμώνας ήρθε χωρίς φθινόπωρο,
Χωρίς χρυσάνθεμα,
Ωραία, πολύχρωμα λουλούδια` υγρές φωτιές,
Στερνές αναλαμπές,
Από το ακόρεστο καλοκαίρι
Που χάθηκε.



Τάσος Κόρφης

……………………………………………………………………..

EΠΙΓΡΑΜΜΑ

Όποιο κι αν σ' έπνιξε νερό

< νερό πού μπόρεσε να πνίξει εσένα >

μονάχα μαυροθάλασσα λογιέται.




Θάνος Ξηρός

Έλειψες πολύ
αυτή τη φορά.
Μια τρύπα στον τοίχο
η απουσία σου,
χωρίς το καρφί
για να κρεμάω
τη θλίψη μου.



Γιάννης  Μ. Στρατούλιας

ΤΑ  ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΑ  ΤΟΥ  ΥΠΝΟΥ

        Μέσα  στη  νύχτα  υπάρχουν  φυσικά  τα  επτά  θαύματα  του  κόσμου   και  το  μεγαλείο  και  το  τραγικό  και  η  γοητεία.

        Τα  δάση  εκεί  σκοντάφτουν  συγκεχυμένα  με  πλάσματα  απ’ το  θρύλο κρυμμένα  μέσα  στ’ άβατα.

        Υπάρχεις  εσύ.

        Μέσα  στη  νύχτα  υπάρχει  το  βήμα  του  περιπατητή  και  το  βήμα  του  δολοφόνου  και  το  βήμα  του  αστυφύλακα  και  το  φως  του  φαναριού  του  δρόμου  και  το  φως  του  φαναριού  του  ρακοσυλλέκτη.

        Υπάρχεις  εσύ.

        Μέσα  στη  νύχτα  περνούν  τα  τρένα  και  τα  καράβια  και  η  οπτασία  των  τόπων  που  έχουν  πάντα  μέρα. Οι  τελευταίες  πνοές  απ’ το  λυκόφως   και  τα  πρώτα  ρίγη  της  αυγής.

        Υπάρχεις  εσύ.

        Ένας  σκoπός  από  πιάνο, ένας  πάταγος  φωνών.

        Μια  πόρτα  χτυπά. Ένα  ρολόι.

        Και  όχι  μόνο  τα  όντα  και  τα  πράγματα  και  οι  θόρυβοι  απ’τ’άψυχα

        Μα  ακόμα  κι  εγώ  που  διώκομαι  και  χωρίς  σταματημό  ξεπερνιέμαι.

        Υπάρχεις  εσύ  η  σφαγιασμένη, εσύ  που  περιμένω.

        Καμιά  φορά  ξένες  μορφές  γεννιούνται  στις  στιγμές  του  ύπνου  κι  εξαφανίζονται.

        Όταν  κλείνω  τα  μάτια, ανθίσματα  φωσφορικά  εμφανίζονται  και   μαραίνονται  και  ξαναγεννιούνται  σαν  εύσαρκα  πυροτεχνήματα.

        Χώρες  άγνωστες  που  τις  διατρέχω  με  συντροφιά  μου  πλάσματα.

        Υπάρχεις  σίγουρα  εσύ, ω  όμορφη  κι  εχέμυθη  κατασκοπίνα.

        Και  η  χειροπιαστή  ψυχή  του  εύρους.

        Και  τα  αρώματα  του  ουρανού  και  τα  αστέρια  και  το  τραγούδι  του   κόκορα  εδώ  και  δυο  χιλιάδες  χρόνια  και  η  κραυγή  του  παγωνιού  μέσα   σε  πάρκα  φλεγόμενα  και  φιλιά.

        Χέρια  που  σφίγγονται  σκυθρωπά  μέσα  σ’ένα  χλωμό  φως  και  άξονες  τροχών  που  τρίζουν  πάνω  σε  τρομαγμένους  δρόμους.

        Υπάρχεις  εσύ  ασφαλώς  που  δε  σε  γνωρίζω,  που  σε  γνωρίζω  αντίθετα.

        Αλλά,  παρούσα  στα  όνειρά  μου,  επιμένεις  ν’αφήνεσαι  να  σε  μαντεύω  χωρίς   να  εμφανίζεσαι.

        Εσύ  που  παραμένεις  άπιαστη  μες  στην  πραγματικότητα  και  μέσα  στο  όνειρο.

        Εσύ  που  μου  ανήκεις  από  τη  θέληση  μου  να  σε  κατέχω  μέσα  στην  αυταπάτη  αλλά  δεν  πλησιάζεις  το  πρόσωπό  σου  στο  δικό  μου  στα  μάτια      μου  που  είναι  το  ίδιο  κλειστά  στο  όνειρο  και  στην  πραγματικότητα.

        Εσύ  που  είσαι  η  βάση  των  ονείρων  μου  και  τραντάζεις  το  πνεύμα  μου   το  γεμάτο  μεταμορφώσεις  και  μου  αφήνεις  το  γάντι  σου  όταν  σου  φιλώ  το  χέρι.

        Μέσα  στη  νύχτα  υπάρχουν  τα  άστρα  και  η  σκοτεινή  κίνηση  της  θάλασσας,  ποτάμια,  δάση,  πολιτείες,  χορτάρια,  πνευμόνια  εκατομμυρίων     όντων.

        Μέσα  στη  νύχτα  υπάρχουν  τα  θαύματα  του  κόσμου.

        Μέσα  στη  νύχτα  δεν  υπάρχουν  φύλακες  άγγελοι,  όμως  υπάρχει   ο  ύπνος.

        Μέσα  στη  νύχτα  υπάρχεις  εσύ.                                                            

        Μέσα  στη  μέρα  το  ίδιο. 

ROBERT DESNOS

Eρωτική σκηνή

και γυρίζοντας την είδε γυμνή
την είδε γυμνή γυμνή την είδε
γυμνή την είδε γυρίζοντας την 
είδε την είδε την είδε γυμνή
την είδε γυρίζοντας την είδε
γυμνή γυμνή γυμνή γυμνή γυμνή
την είδε την είδε γυμνή και την
είδε γυρίζοντας την είδε γυμνή
γυμνή γυμνή την είδε γυρίζοντας
την είδε γυμνή την είδε γυμνή




Μιχαήλ Μήτρας

..............................................................................

ΦΑΒΑ ΦΑΒΑ                          ΦΑΒΑ ΦΑΒΑ
ΦΑΒΑ ΦΑΒΑ Φ                  Α ΦΑΒΑ ΦΑΒΑ
ΦΑΒΑ ΦΑΒΑ ΦΑ             ΒΑ ΦΑΒΑ ΦΑΒΑ
ΦΑΒΑ ΦΑΒΑ ΦΑΒ       ΑΒΑ ΦΑΒΑ  ΦΑΒΑ
ΦΑΒΑ ΦΑΒΑ ΦΑΒΑ  ΦΑΒΑ ΦΑΒΑ ΦΑΒΑ

             Κάποιο λάκκο έχει η φάβα




Γιώργος Καραντώνης

........................................................................

Χάνω τα δάχτυλά μου στα μαύρα σου μαλλιά
Χάνομαι μες στα μάτια σου
Ροζ είναι τα χείλια σου
κι όλη η άνοιξη στο κορμί σου
Ας λειώσω ακόμη μια φορά στο άγγιγμά σου



Ειρήνη Βασιλάκη

.............................................................................

 

 

 

 

ΤΟ ΠΛΥΝΤΗΡΙΟ
Ήταν μια μέρα πληκτική
σαν όλες
δουλειές, παιδιά, τα ίδια
και τότε συνέβη το καταπληκτικό
το κάτι άλλο
τι αγωνία, τι έξαρση!
Χάλασε το πλυντήριο
και γέμισε νερά
η στεγανή μου ευτυχία


Αγγελική Μακρή

..................................................................

ΖΕΣΤΗ ΑΚΟΜΑ

Ζεστή ακόμα από την ξένη αγκαλιά
ενώνεται η νύχτα σου μαζί μου.

Δεν τολμώ να βάλω το χέρι στα μαλλιά σου
μη συναντήσω ξένα δάχτυλα.

Μένω ξαπλωμένη δίπλα σου
χωρίς κουβέντα, χωρίς επαφή.
Ταπεινωμένη. Από το χνώτο σου
να μη μπορώ να φύγω.



Θεοδώρα Ντάκου

................................................................................................................

ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΜΟΣ

Γέρασες,
κι αυτή ούτε μιά ρυτίδα.

Τι εξευτελισμός
να βάφεις τα μαλλιά

και πλάι της
τον εραστή να παρασταίνεις



Χρίστος Λάσκαρης

........................................................................

ΤΑ ΠΑΡΑ ΤΟΝ ΑΛΙΑΚΜΟΝΑ ΕΡΩΤΙΚΑ
[κεχωσμένα θραύσματα]

Όπως διασχίζει ο Αλιάκμονας
μες στη σιγή
τα βουνά
και εκείνα
στο βλέμμα του καθρεφτίζονται
και τον υπάρχουν
έτσι και εσύ
με διασχίζεις
και στο βλέμμα σου
υπάρχω
και ποτίζομαι


Όλγα Ντέλλα

........................................................

ΠΑΛΙΝΔΡΟΜΗΣΗ

Έλεγα χτες να σε ξεχάσω,
σήμερα τρέμω μη σε χάσω.



Κάρολος Τσίζεκ

..............................................................

ΤΑ ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΑ

Τώρα που, ας πούμε, όλα πέρασαν,
μένει μόνο το τηλεφώνημά σου κάθε δίμηνο,
έτσι για να δικαιολογείται η καλή μας φιλία`
- μετά απ' τις τόσες ξυπόλητες επιδρομές μας
στα καλοκαιρινά χαλιά σου, ιδρωμένοι
ύστερα από τόσο ούζα-

μπράβο, βρήκες τρόπο και συ
να κρατάς τα προσχήματα.



Βασίλης Δημητράκος