Αν δεν κρατούσες με τόσο πείσμα

στα χείλια και στα δόντια τα σύμφωνα,

σαν στρείδι

που κλείνει στον κίνδυνο μπροστά,

ίσως περνούσα μέσα σου

την απαλή ανάσα δυο φωνηέντων.

Στου έρωτα τον συλλαβισμό

ακόμα λαχταρώ

να προφέρουμε μαζί

έστω μια λέξη…

Λίλιαν Μπουράνη

............................................................

Από μακριά είδα πολιτείες να μισοψήνονται
στις κατάρες του δειλινού
όσα φωτοστέφανα κι αν τους χάριζε ο ουρανός
αυτές βουτούσαν στο αίμα πανηγυρίζοντας
δεν είμαι ούτε σοφός ούτε άγιος αλλά διέκρινα  
μια αλλόκοτη μανία σαν την λύσσα της αμαρτίας  
να τις τραντάζει συθέμελα  
Μικροσκοπικά άκεφα όντα εκεί μέσα  
παστωμένα είδα να βασανίζονται 
στον πυρετό της απληστίας  
Εφιαλτικά απάνθρωπα παλιόμουτρα να μαστιγώνουν  
δίχως οίκτο τους αδύναμους  
Κι όσο πλησίαζα τόσο η κακία ανάβλυζε από τα σπίτια 
σαν ασταμάτητη αιμορραγία  
Και θρήνησα τους δύσμοιρους και τo ’βαλα στα πόδια 
μακριά από τους ανθρώπους

Αλεξανδρος Αραμπατζης

...........................................................................................................

ΑΝΑΣΤΡΟΦΑ

.....Από κάτω σε βρήκα, ντυμένο συρματόπλεγμα και πυρομαχικά.
Εκρηκτικός μηχανισμός αυτοσχεδίου θλίψης
Απροσάρμοστης, αξόδευτης
Φορούσες ανάστροφα τις παλάμες σου και την καρδιά σου
Κι ήσουν σαν μπαλωμένο σκαρί με σκισμένη παντιέρα την ελπίδα
Δεν είχε ρέστα η ζωή μου να σου δώσει
Μόνο σκοινί και αδιέξοδο

Κι έμεινες έτσι: ξύλινος, ακούνητος, παραμορφωμένος έρωτας
Κι έμεινα εκεί: περιπαίζοντας τον κυνισμό της θάλασσας
Το κύμα ταΐζει το χώμα και την ορφάνια μας
Ζώα νηστικά σερνόμαστε
Φορώντας ανάστροφα τα μυστικά μας

Πεθαίνουμε…

  

Μαίρη Κλιγκάτση

.......................................................................

ΛΙΣΑΒΩΝΑ
  25/12/01

Λισαβώνα,
ω, Λισαβώνα μου,
τ' άρωμά σου μεθυσμένο πρώτες ώρες πρωινές.
Σιντεφένια τα ίχνη στις πέτρες σου,
τα λόγια στις πλώρες των καραβιών σου είναι χρυσά...
Λισαβώνα ερωτική, Λισαβώνα μου,
τ' αστέρια σου κολυμπούν απάνω στο κύμα σου...
Μαγεμένη κι απόψε, σαν κάθε νύχτα,
ζαλισμένη απ' την προσμονή και την έκσταση,
με παίρνεις μαζί σου...
Λισαβώνα, που δε σ' είδα ποτέ για να σε ξέρω,
γι' αυτό με γητεύεις μες το ψέμα μου`
γιατί σε πλάθω όπως εγώ το θέλω



Αργύριος Κυριακός

...................................................................................................................

 ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΟΣ

Έβαλα πλυντήριο χτες.
Χωρίς πρόπλυση,
με ένα απορρυπαντικό που καθαρίζει στους 40 βαθμούς.
Και μετά έβαλα τα κλάματα.
Είχαμε απομείνει εγώ, το πλυντήριο,
το ψυγείο, η τοστιέρα, η κουζίνα και το καλοριφέρ.
Ευτυχώς, την ώρα που κορύφωναν οι λυγμοί
και οι στροφές του πλυντηρίου,
μπήκε από το ανοιχτό παράθυρο ο γάτος μου
και νιαουρίζοντας θυμωμένα,
μου είπε να σου πω
ότι είσαι μεγάλη κουφάλα.

 

Άννα Νιαράκη 

...............................................................................

Θέλω λίγο από τον χρόνο σου
λίγο από τον τόπο σου
λίγο από το βλέμμα σου
λίγο από τη σκέψη σου  
πολύ από σένα.



Mίνα Ξηρογιάννη

..........................................................................................................

ΑΦΗΣΕ ΜΕ

να ξεμπλέξω
τα μαύρα σου μαλλιά
θα βγάλω ένα χελιδόνι.



Παναγιώτης Σταύρακας

...............................................................

Σήμερα το φως είναι αδύναμο,
γιατί ο Ήλιος όλη νύχτα
οργίαζε με τη Σελήνη.



Θανάσης Άνθιμος

.............................................................

 

Μέσα στις πέτρες 

Κι όμως δεν αυτοκτόνησα.
Είδατε ποτέ κανέναν έλατο να κατεβαίνει μοναχός του στό
πριονιστήριο;
Η θέση μας είναι μέσα εδώ σ’ αυτό το δάσος
με τα κλαδιά κομμένα μισοκαμένους τους κορμούς
με τις ρίζες σφηνωμένες μες τις πέτρες.




Άρης Αλεξάνδρου

....................................................................................................................

Πονώ γιατί πέρασε μέσα απ’ την καρδιά μου

                 ένα μεγάλο αγκάθι

   σπρωγμένο με τόση άνεση από δάχτυλα

  που αγάπησα δίχως ελπίδα δίχως σύνεση

   και τώρα πια δεν έχω λόγια να σκεπάσω

                   τούτη την πληγή

            φωνές για να την κρύψω.

 Γιατί δεν θέλω, δεν μπορώ, δεν καταδέχομαι, 

                       όσα έζησα

          τώρα μονάχα ποίηση να’ ναι

Βύρων Λεοντάρης