ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΟΜΩΣ ΔΕ ΡΩΤΗΣΕΣ


XXI

Oύτε τότε που μάτωσα τα χείλη σου
στο πρώτο μας φιλί θυμάσαι;
-ή μήπως το φαντάστηκα αυτό;-
σάρκινη σκιά εσύ
προσευχή άυλη εγώ
πού να συναντηθούμε
ποια πίστη θα μας σώσει!



Αναστασία Γκίτση

..........................................................................................................

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΤΟΙΚΗΣΟΥΜΕ

...Το ποτάμι περνάει απ' εδώ
μες από καλαμιές και θάμνους που όνομα δεν έχουν,
μες από χόρτα που προσφέρουν μ' αγάπη ότι έχουν,
περνάει κι από μας και δε μας ξεχωρίζει.
Πλένει τα πόδια των πουλιών, τ' άλογα ξεδιψάει,
ποτίζει-όσο μπορεί- τα χωράφια,
δεν έχει θρύλους μήτε όνειρα τα βράδια,
είναι νερό,
κάνει καλά τη δουλειά του,
κουράζεται,
κοιμάται.



Πάνος Θασίτης

..................................................................................................................

MEΡΕΣ ΞΑΝΘΕΣ

Μέρες ξανθές,
σαν κεφάλια μικρών παιδιών
ωραίες.

Μεσημέρια όλο φως
σα μάτια από θάλασσα.
Νύχτες ζεστές
σε βελούδινα μαξιλάρια.

Ζωή ενός καλοκαιριού
που έφερε
ένα αιώνιο λιοπύρι.

Κάθε που βλέπω τα μάτια σου
ζούνε μέσα μου όλα.



Νίκος Καρύδης

.............................................................

TO ΧΑΡΤΙΝΟ ΦΙΛΙ

Με χάρτινα χείλη φιλάει ο ποιητής,
με χάρτινα δάχτυλα αγγίζει.
όταν όμως ερωτεύεται,
πηχτή και κόκκινη η καρδιά του
κυλιέται ζωντανή στο χιόνι.



Χλόη Κουτσουμπέλη

...................................................................................

NA 'ΡΧΕΣΑΙ ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ ΕΣΥ

Και τις ώρες
που πάω να καταρρεύσω
να 'ρχεσαι πότε πότε εσύ
-τάχα για πάντα-
μπας και καταφέρω να κρατήσω
ως την επόμενη διάψευση



Μάκης Τσίτας

……………………………………………………………….

ΑΛΚΥΟΝΗ

Σ' ένα μπαρ 
αργοπίνοντας
σκοτωμένες ώρες 
σε είδα

Φτωχή η ποίησή μου
να περιγράψει ομορφιά
Αφού μαθημένος αλλιώς
καθαρογράφω πόνο

Μα εξαίσια πάνω σου
λιποθυμάει το βλέμμα

Ας ήταν με τα ρούχα σου
σήμερα να έντυνα τα αγάλματα

Σε ονόμασα Αλκυόνη



Βαλάντης Βορδός

……………………………………………………………………..

OYΤΟΠΙΑ

Χάθηκε
στις πιέτες της ζωής
στις δαντέλες των υποσχέσεων
στα τούλια της φαντασίας της
στα σατέν των ονείρων της



Λιλή Ντίνα

……………………………………………………….

ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΟΝΑΧΙΚΟΥΣ ΑΝΤΡΕΣ

                                              Στον Κωστή Νικολάκη


Το βράδυ μαζεύεις ξύλα για το τζάκι.

Και το πρωί, α το πρωί,
τι πικρή που είναι η ζωή όλο με τις στάχτες.



Γιώργος Μαρκόπουλος