Mετανάστης έζησα
μισός εδώ, μισός εκεί.
Κάποιες νύχτες όμως ολόκληρος γινόμουνα.
Γενναιόδωρα αστέρια
φωτοτυπίες μου' στελναν
από μνήμες παιδικές. 
τα λουλούδια του χωριού,
παράπονο δεν έχω,
μου ταχυδρομούσαν
-πάντα στον ύπνο-
χρώματα και αρώματα.
Μετανάστης ήμουνα,
όλο το μήνα δούλευα,
Κυριακή το απόγευμα,
τρεις μπύρες έπινα
και ξανθές σκεφτόμουνα.
Ομολογώ, ανάγκη δεν το είχα.
Εμένα ανάγκη άλλη με πίεζε,
σύνταξη έγκαιρα και πλήρη
ν' αποκτήσω.
Στο χωριό μου γύρισα
μετανάστης πια δεν ήμουνα.
Μισός πάλι ήμουνα.
Παιδιά δεν είχα.
Γυναίκα δεν είχα.
Φίλους δεν είχα.
Αυλή δεν είχα.
Σύνταξη πλήρη όμως είχα,
κι ένα έμφραγμα μαζί.



Παναγιώτης Καρακούλης